ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: Ανακοίνωση της Χριστιανικής Δημοκρατίας για τα 50 χρόνια του Πολυτεχνείου ’73

Αυτά τα τρία ορόσημα ήταν τα συνθήματα του Πολυτεχνείου 1973.

Ήταν ορόσημα και όχι σλόγκαν και τοποθέτηση προϊόντος πολιτικού μάρκετινγκ.

Η εξέγερση εκείνη κλείνει σήμερα 50 χρόνια.

Το ψωμί είναι, όπως έγραφε ο μεγάλος Νικολάι Μπερντιάγιεφ, το «σύμβολο της οικονομίας», δηλαδή των οικονομικών αγαθών. Η επάρκεια σε οικονομικά αγαθά ήταν σημαντική εξαιρετικά για την Εκκλησία, ακόμη και από την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης. Σε τέτοιο βαθμό που αυτός που αποστερούσε το μισθό του εργαζόμενου ανθρώπου –όπως όλοι όσοι μπορούσαν έπρεπε να είναι- ήταν σαν δολοφόνος που προέβαινε σε αιματοχυσία: «εκχέων αίμα ο στερών μισθόν μισθίου»! Ποιος σήμερα μπορεί να μιλήσει για βιοτική επάρκεια, με ανεργία που δεν έχει επανέλθει ούτε 10 και πλέον χρόνια -μετά την τεταρτοκοσμική εκτίναξή της- σε προ κρίσης επίπεδα και υπερβαίνει και τυπικά το 10%; Με επιδόματα θλιβερά χαρτζιλίκια; Με μισθούς οι οποίοι δεν καλύπτουν ούτε βασικές ανάγκες των ίδιων των μισθωτών (σίτιση, στέγαση, ηλεκτρικό, νερό),  πόσω μάλλον εξαρτώμενων μελών (παιδιά, ηλικιωμένοι, μη-επιδοτούμενοι άνεργοι, ασθενείς, άποροι); Mε βασικά είδη που ανεβαίνουν λόγω της εξάρτησης της κυβέρνησης από τους μεγαλοεπιχειρηματίες 10% σε ένα μήνα;

Ο «ψηλολέλεκας» που «δεν έχει καρδιά»

Μητσοτάκη…

εγώ σε φιλοξένησα, σε κέρασα φαγητό, συμφωνήσαμε να μιλάμε χωρίς τρίτους, αλλά μετά από 15 μέρες πήγες στις ΗΠΑ και μίλησες και εναντίον μας και για το F-16… Αυτά δεν τα χάφτουμε, Μητσοτάκη. Η μαγκιά αυτού του λαού δεν χάφτει τέτοια…

Αυτά είπε πριν μερικές μέρες ο πρόεδρος Ερντογάν στο δικό μας τον πρόεδρο… Με άλλα λόγια, του είπε περίπου: «ρε μπαγάσα… με γέλασες άσχημα… είσαι αφιλότιμος και ασυνείδητος… δεν έχεις καρδιά σαν και μας εδώ και μαγκιά…» 

Αυτά τα λόγια μου θυμίζουν τα περίπου 15-20 λεπτά που είδα κάποτε από ένα τούρκικο σίριαλ (στις καλές τους εποχές) από κάποια τηλεόραση άλλου (διότι εγώ την έχω πεταμένη, ως γνωστόν, προ πολλού). Ένας απ’ τους χαρακτήρες μιλούσε σε κάποιον άλλο για τον Ψηλολέλεκα, με τον οποίο είχε κόντρα. Αυτό είναι θέμα καρδιάς -του έλεγε- και ο Ψηλολέλεκας δεν έχει καρδιά...

Ακύλας και Πρίσκιλλα, Υάκινθος και Βαλεντίνος

5 μέρες πριν κυκλοφορήσει το τεύχος της «Χριστιανικής» που κρατάτε στα χέρια σας ήταν η κοσμική γιορτή του αγίου Βαλεντίνου, της «γιορτής των ερωτευμένων», όπως λέγεται συνήθως. Αναμφίβολα η γιορτή αυτή έχει έντονα εμπορικοποιηθεί, δηλαδή έχει μετατραπεί σε μια αφορμή για κίνηση της αγοράς των ανθοπωλείων, των κοσμηματοπωλείων και των αρτοζαχαροπλαστείων. Ο άγιος Βαλεντίνος της Ρώμης ωστόσο για την Ορθόδοξη Εκκλησία υπήρξε απολύτως, έζησε και μαρτύρησε τον 3^ο αιώνα μετά Χριστόν, συγκεκριμένα το έτος 268 ή 269. Συνήθως ωστόσο στην Ανατολική παράδοση, η μνήμη του είναι στις 6 Ιουλίου.

Σύμφωνα με την εξαιρετική αγγλόφωνη ορθόδοξη σελίδα –ανάλογη της οποίας δεν ξέρω αν υπάρχει στα ελληνικά- In Communion, η αγιογραφική παράδοση μας λέει πως ο άγιος Βαλεντίνος ήταν ένας ιερέας, o οποίος ήταν φημισμένος για το έλεός του προς όσους βρίσκονται σε ανάγκη, σε όσους υποφέρουν και προς τους φτωχούς.

Κυβέρνηση Γενναίων του Μπρανκαλεόνε

Το τελευταίο διάστημα ανέκυψε το ζήτημα της απεργίας πείνας και δίψας του πολυισοβίτη κρατούμενου Δημήτρη Κουφοντίνα. Στη συζήτηση αυτή υπάρχουν δύο ζητήματα, ανεξάρτητα μεταξύ τους: πρώτον, αυτό της αποτίμησης της «δράσης» και του φαινομένου της «ένοπλης πάλης» και «ατομικής τρομοκρατίας». Δεύτερον, αυτό της ισότιμης και δίκαιης –κατά το νόμο- μεταχείρισης ενός κρατούμενου.

 

Περί της Μπακογιάννη τελευτής

Πολλοί από εσάς τους φίλους της «Χριστιανικής» θα θυμούνται τα γεγονότα με τον Αντιπρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας και Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων κ. Χατζηδάκη. Έχοντας βρεθεί σε μια διαδήλωση πολιτών στο Σύνταγμα, πριν περίπου 10 χρόνια, το Δεκέμβριο του 2010, ορισμένοι από τους πολίτες, οι οποίοι τον αναγνώρισαν, προέβησαν σε προπηλακισμούς εναντίον του. Το συμβάν έτυχε φυσικά τεράστιας πολιτικής διάδοσης από τα ΜΜΕ και τους συστημικούς πολιτικούς. Ο κ. Ευαγγελάτος, αντί να μας ενημερώνει για τα εμβόλια, έγραφε τότε …πύρινα άρθρα καταγγέλλοντας την πρωτοφανή αυτή βία που εξαπολύθηκε εναντίον του κ. Χατζηδάκη, και ο κ. Λοβέρδος αργότερα έβαζε στον ίδιο παρονομαστή το γεγονός με τα χαστούκια που είχε ρίξει ο Ηλ. Κασιδιάρης στην Κανέλλη και στη Δούρου. Κανείς από αυτούς τους καλούς ανθρώπους όμως δεν ασχολήθηκε με την «πρωτογενή βία» των μνημονίων, δια της οποίας, όπως θα έλεγε ο Ηρόδοτος, αυτοί που την επέβαλαν «ήρξαντο χειρών αδίκων». Το 1^ο μνημόνιο –το οποίο ο κ. Χατζηδάκης πρεσβεύει ως κοινωνικό φρόνημα άλλωστε σε μεγάλο βαθμό- ήταν αναγκαίο, διότι η χώρα μετά τις καταγγελίες του ΓΑΠ για τη …διαφθορά του ελληνικού λαού όδευε κατά κρημνού.

Ο λαός του Θεού και η «επίσημη Εκκλησία»

Ακούμε πολλές φορές από θεσμικά εκκλησιαστικά πρόσωπα τα εξής: «Η Εκκλησία έτσι κι έτσι», η «Επίσημη Εκκλησία αυτό και το άλλο». Αφήνοντας εδώ κατά μέρος το τι διακηρύσσεται σε αυτά τα πλαίσια, ως Εκκλησία λογίζεται κοντολογίς οι 82 Μητροπολίτες της χώρας μας, ο ανώτερος Κλήρος, η Ιεραρχία και η κατ΄ αυτή την έννοια «Εκκλησία» έχει όχι απλώς αυθεντία, αλλά μάλλον το μονοπώλιο της αλήθειας. Δυστυχώς, τα πράγματα, σύμφωνα με την Ορθόδοξη θεολογία τουλάχιστον, δεν είναι καθόλου έτσι.

Σε αυτήν, Εκκλησία (<εκ+καλώ) είναι ο «λαός του Θεού, το έθνος άγιον, το βασίλειον ιεράτευμα». Έτσι, οι κληρικοί, από τους Αναγνώστες μέχρι τους Αρχιεπισκόπους και τους Πατριάρχες είναι μέρος του λαού του Θεού. Επίσης, στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αυθεντία -και πάλι όχι απόλυτη, εφόσον δύναται να εκφράζει και προσωπικές γνώμες- έχει ο Άγιος (κατ’ επέκταση και η εκκλησιαστική Σύνοδος στην οποία συμμετέχει). Διοικητικά, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος προέκρινε την επιστροφή στην εκκλησιαστική διοίκηση του Απ. Πέτρου, όπου λαμβάνονταν οι αποφάσεις από όλο το λαϊκό εκκλησιαστικό σώμα, κάτι που ο θεολόγος Νικόλαος Μπουγάτσος αποκαλούσε «υπερδημοκρατία: «Δες αυτόν [τον Απόστολο Πέτρο] πώς κάνει τα πάντα με την κοινή γνώμη όλων. Τίποτα σαν αφέντης, τίποτα σαν άρχοντας… «Άνδρες, λέει, αδελφοί». Εάν ο Κύριος κάλεσε αυτούς αδελφούς, πολύ περισσότερο αυτός.(..)Κανένας εκεί δεν διαφέρει σε τίποτα, ούτε ο άνδρας ούτε η γυναίκα» (PG, 60, 36).

---

---

Αμερικανικές εκλογές 2020

Οι επόμενες εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες, που θα διεξαχθούν στις 3 Νοεμβρίου 2020, θα είναι οπωσδήποτε από τις πιο ενδιαφέρουσες των τελευταίων ετών.

Συγκεκριμένα πρόκειται για τη δεύτερη φορά που ο 78χρονος πλέον «δημοκράτης σοσιαλιστής» Μπέρνι Σάντερς κατεβαίνει υποψήφιος για το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος, ώστε, σύμφωνα με το εκλογικό σύστημα της χώρας αυτής, να αντιμετωπίσει τον υποψήφιο από το Ρεπουμπλικανικό κόμμα ο οποίος θα αναδειχθεί από τις εσωκομματικές εκλογές που ξεκινούν (για το Δημοκρατικό κόμμα) στις 3 Φεβρουαρίου.

Πώς φτάσαμε στη Χρυσή Αυγή

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, πρόκειται να εκδοθεί, δηλαδή επιμετρηθεί η τελική ποινή για τα μέλη της Χρυσής Αυγής. Η εισαγγελέας έχει ήδη προτείνει κάθειρξη 13 ετών για την ηγετική ομάδα της οργάνωσης και ισόβια κάθειρξη για το δολοφόνο του Παύλου Φύσσα Γιώργο Ρουπακιά.

«Κάθε επανάσταση [πετυχημένη] είναι ένα κλώτσημα σε μια σάπια πόρτα», έγραφε αποφθεγματικά και ο μεγάλος Αμερικανός οικονομολόγος Τζον Κέννεθ Γκάλμπρεϊθ, σε μια περιοδολόγηση της (οικονομικής) ιστορίας του κόσμου («Η εποχή της αβεβαιότητας»). Η Χρυσή Αυγή ήδη ήταν ένα ξεδοντιασμένο θηρίο, εφόσον έμεινε εκτός Βουλής στις εκλογές του 2019 (με ποσοστό 2,93%), είχε χάσει το πρωτοπαλίκαρό της που έφτιαξε δικό του κόμμα («Εγώ δε θα γίνω Αλαβάνος», είχε δηλώσει και ο ισόβιος φύρερ κ. Μιχαλολιάκος), ενώ το μετεκλογικό σποτ με τα εναπομείναντα μέλη θύμιζε τις τελευταίες μέρες του Καντάφι πριν βομβαρδιστεί με την αυτοκινητοπομπή στη Σύρτη από τους εξτρεμιστές. Ωστόσο, το γεγονός είναι σημαντικό. Υπάρχει καταδίκη μιας οργάνωσης που, ενώ πρόβαλλε ένα λόγο αντισυστημικό (και για αυτό ψηφίστηκε ασφαλώς από πολλούς μη-νεοναζιστές) βασίστηκε στον κοινωνικό δαρβινισμό, σε ψευδείς επιστημονικές θεωρίες (βιολογία, φυσιολογία, ανθρωπολογία) και στη λογική του μίσους, του σαδισμού και της αιματοχυσίας.

«Εξαγνισμός της πίστης»

Ζούμε σε μια χώρα η οποία έχει μεγάλη ιστορία στην πίστη. Ως πρωτότοκος (και θετός, εφόσον ως τότε είχε ως επίσημη την παγανιστική θρησκεία) υιός στο Χριστιανισμό, έχει ζυμωθεί σε αυτόν πλήρως, σε βαθμό που είναι αδύνατο να διαχωρίσεις το ένα από το άλλο, όπως έχουν παρατηρήσει πολλοί. Σε βιβλίο του π. Αθανάσιου Γιέφτιτς, ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς φέρεται να λέει:
Τα αδέλφια μας, τους Έλληνες, πάντοτε να τους αγαπάτε σαν τους δικούς σας πνευματικούς σας γονείς και αναδόχους και ως πνευματικούς διδασκάλους στην πίστη, στην ευσέβεια και στην εκκλησιαστικότητα.

Ο νεοφανής αυτός άγιος είχε γνωρίσει Έλληνες του 1920, που του είχαν κάνει πολύ θετική εντύπωση. Ταυτόχρονα, η ελληνική καταγωγή πολλών εκ των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας είναι ένα γεγονός.

Ταυτόχρονα, η Ορθοδοξία, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στη χώρα μας, είχε αποκτήσει μια «(αρχαιο)ελληνίζουσα μορφή», όπως θα έλεγε και ο Γιώργος Θεοτοκάς: είτε με τον αρχιτεκτονικό ρυθμό (βασιλικής κ.λπ.) είτε με τα καλλιτεχνήματα του Ορφέα που αντικαταστάθηκαν με αυτά του Ποιμένα Χριστού είτε με τα αρχαιοελληνικά νεκρικά δείπνα που αντικαταστάθηκαν από τη Θ. Κοινωνία πάνω στην Αγ. Τράπεζα κ.π.ά. Είναι αλήθεια βέβαια επίσης ότι οι μεγάλες αιρέσεις είχαν ελληνιστική προέλευση: αίρεση είναι λ.χ. όταν η φιλοσοφία του πλατωνισμού –που υποτιμά το σώμα και την ύλη- αναμιγνύεται με το χριστιανισμό, που τα τιμά.

Όμως, οι σημερινοί Έλληνες έχουν χάσει τη βιωματική επαφή με τη γνήσια παράδοση και έχουν μια χαλαρότερη, εθιμοτυπική σχέση με την πίστη. Καταφεύγουν σε αυτήν, όταν το χρειαστούν, αλλά γνωρίζουν ελάχιστα σε σχέση με αυτήν και η μυστική εν Χριστώ ζωή τους είναι περιορισμένη. Έτσι, ερχόμαστε στην κατάσταση που επιχειρεί να παρέμβει το νέο βιβλίο του θεολόγου-συγγραφέα Ανδρέα Αργυρόπουλου υπό τον τίτλο «Ο Θεός, οι Νέοι και άλλες Rock ‘n Roll ιστορίες».

Πινοσέτ και Πινέιρα

Η Χιλή είχε υπάρξει το θέατρο μιας από τις εμβληματικότερες ενσαρκώσεις του νεοφιλελεύθερου συστήματος, όπως αυτό εμπεδώθηκε σε αυτή τη χώρα το 1973.

Τότε, ο Στρατηγος Αουγκούστο Πινοσέτ, μέσω μιας εξαιρετικά βίαιης πραξικοπηματικής ενέργειας που θανάτωσε το νόμιμα εκλεγμένο σοσιαλιστή δημοκράτη πρόεδρο Σαλβαδόρ Αλιέντε στις 11 Σεπτεμβρίου 1973, πήρε την εξουσία ώστε να εφαρμόσει ένα από τα περισσότερο εξτρεμιστικά κοινωνικοοικονομικά προγράμματα. Όπως έχει δείξει η δημοσιογράφος και συγγραφέας Ναόμι Κλάιν στο πολύ γνωστό βιβλίο της «Το δόγμα του σοκ», σειρά από τους Υπουργούς των δικτατορικών κυβερνήσεων του Στρατηγού Πινοσέτ υπήρξαν διδακτορικοί φοιτητές υπό την πεφωτισμένη καθοδήγηση του μέντορα του νεοφιλελευθερισμού, Αμερικανού οικονομολόγου Μίλτον Φρίντμαν, στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Οι συνέπειες της εφαρμογής αυτού που ο Μίλτον Φρίντμαν περιέγραψε κυνικά ως «το θαύμα της Χιλής» μπορεί να περιγραφεί με δύο βασικά μακροοικονομικά μεγέθη: ο αριθμός των ατόμων υπό το όριο της φτώχειας ήταν δύο χρόνια πριν την ανατροπή του Πινοσέτ (1988) στο 48%, ενώ η ανεργία, που στην Ελλάδα με την εφαρμογή αντίστοιχων πολιτικών άγγιξε τα αντίστοιχα ποσοστά δικτατορικών καθεστώτων της Υποσαχάριας Αφρικής φτάνοντας στο 27,9% (Ιούλιος 2013), στη Χιλή φαίνεται να κορυφώθηκε κοντά στο κοσμοιστορικό 40%!