Διαβάζω -κυρίως διαγώνια, αλλά όχι μόνο- τακτικά γραπτά, ακριβέστερα λογοτεχνία και δοκίμια, κάποιων νέων, αλλά και …παλαιότερων Ελλήνων λογοτεχνών, αρθρογράφων, (μικρο-)διηγηματογράφων κ.ά.
Σε αναρτήσεις τους μέσα στο Διαδίκτυο σε ακριβοπληρωμένα sites, σε λογοτεχνικά και παραλογοτεχνικά βιβλία που εκδίδουν ομοίως «επιφανείς» -συνήθως- εκδοτικοί οίκοι, σε εφημερίδες, ένθετα και freepress με ποικίλες διαφημίσεις κ.λπ.
Δεν έχω σκοπό να τους εξουθενώσω ή να πω πως θα έπρεπε να σταματήσουν να γράφουν ή ο,τιδήποτε τέτοιο. Απλώς, να παρατηρήσω ορισμένα πράγματα στα γραπτά τους° μπορείτε να το πείτε και απόπειρα γόνιμης κριτικής…
…και ενώ είχα σκοπό να σας γράψω κάτι για τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο και τις άκρως ταπεινά γλυκές επιστολές του από την εξορία, αυτόν τον πλέον αγαπημένο Άγιο του Οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς και του οποίου αδιάλλειπτα ζητούσε τις πρεσβείες(αρχίζω να καταλαβαίνω το γιατί τελευταία… 🙂 ), σκέφτηκα πρώτα να σημειώσω -αφού είπαμε ότι πρόκειται για «σημειωματάριον», έτσι..;- δύο -τρία πράγματα σχετικά με τα Χριστούγεννα και πώς τα περνάει ο μέσος άνθρωπος, ο layman που θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι Άγγλοι, εν Ελλάδι… Για να δούμε, λοιπόν… Ζη τίποτα; Έστω ο,τιδήποτε!- πλην αληθινό όμως και αυθεντικό..;
