«Γνωρίζετε τη δροσερή του Υψηλάντη κόρη; Του δούλου το ξεσπάθωμα, της νίκης τον αγέρα; Την αστραπή, που άστραφτε σε κύματα και όρη; Και τ’όνειρο που έβλεπε ο Ρήγας νύχτα-μέρα; Γνωρίζετε το γαλανό της μάνας μας λημέρι; Του Διάκου το ροβόλημα, του Μάρκου το ξεφτέρι;
(…)
Γνωρίζετε του Κάνιγκος το γαλανό λουλούδι; Το σάβανο του Βύρωνος, του Σατωβριάν τη μούσα; Του Σάντα-Ρόζα το όνειρο, του Ούγγου το τραγούδι; Που γέννησε η Ελευθεριά τάφο παληό φιλούσα; Γνωρίζετε το σταυραϊτό που τ’άστρα εχαιρέτα; Την ίριδα του Γλάδστωνος, τον πόθο του Γαμβέτα;»* (more…)
Για μια κυβέρνηση που «βγήκε από τα πιο καλά μας όνειρα» έγραφε η γνωστή αντιμνημονιακή εφημερίδα «Το χωνί» της Κυριακής 01/02 και πράγματι έτσι φάνηκε σε πάρα πολλούς, ακόμη και σε όσους είχαν ήδη υψηλές, σχετικά με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, προσδοκίες. Είναι χαρακτηριστικές οι εκδηλώσεις συμπαράστασης και συστράτευσης ανθρώπων όπως ο Βύρων Πολύδωρας, ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ και ο Μητροπολίτης Αμβρόσιος μετά τα πρώτα ενδεικτικά πεπραγμένα.
Ο νέος πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας με την επίσκεψή του στον Αρχιεπίσκοπο και την εκζήτηση της «ευχής» του έδειξε, αν μη τι άλλο, τον σεβασμό του απέναντι στην Διοικούσα Εκκλησία ως θεσμό. Η πρόθεσή του να είναι ο Αρχιεπίσκοπος την ώρα της «διαβεβαίωσης», σύμφωνα με πληροφορίες, δείχνει επίσης αυτήν την στοχοθεσία. Σχετικά με την ορκομωσία μιλήσαμε στο προηγούμενο φύλλο. Αλλά και στην σύνθεση του Υπουργικού Συμβουλίου υπήρξαν πολύ ευχάριστες εκπλήξεις: η αξιοποίηση έντιμων και πολυσχιδών ανθρώπων όπως ο κ. Ξυδάκης (πρώην αρχισυντάκτης της «Καθημερινής»), ο κ. Κατρούγκαλος, ο κ. Κοτζιάς και πολλών άλλων ήταν μέσα σε αυτές.
Την Δευτέρα ήταν φέτος η επέτειος της αναίμακτης εξέγερσης του Πολυτεχνείου του 1973. Σε μια προσπάθεια να αντισταθούν στο ξενοκίνητο καθεστώς της «μικρής χούντας των συνταγματαρχών», αρκετοί φοιτητές, μαθητές, πολίτες, νέοι, εργάτες εισήλθαν στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο έχοντας συνθήματα όπως «έξω αι ΉΠΑ» κ.τ.λ. Οι υποκριτές, όπως τους είχε αποκαλέσει χαρακτηριστικά ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος κάπου, δικτάτορες ακολούθησαν το παράδειγμα του δικτάτορα της Ισπανίας Φράνκο: προσποιήθηκαν τους ευσεβείς εθνικόφρονες, τους οικογενειάρχες με θρησκευτική συνείδηση και εθνικά αισθήματα. Ο ταξίαρχος Παττακός, μέλος της αδελφότητας «Ζωή» ο ίδιος, όπως και ο «φυτεμένος» αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Κοτσώνης, υπερήφανος για την τεκτονική του ιδιότητα που κατ’αυτόν συνάδει με το τρίπτυχον «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια», όπως εξηγούσε, ερμηνεύουν γιατί ο τέως αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ έκανε λόγο για «ορισμένα πρόσωπα και ορισμένα σωματεία» σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις, όταν δέχθηκε ερώτηση για την συνεργασία της Χούντας με την Εκκλησία κατά την διάρκεια της επταετίας(‘67-‘74). Τα σωματεία αυτά τότε έπλεκαν το εγκώμιο της Δικτατορίας, όπως το έπλεξε προσφάτως και σε ανύποπτο χρόνο και ο (μετατεθείς από την Θράκη) Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος, συμπληρώνοντας βέβαια, με κομψότητα, πως μολαταύτα «κανείς δεν θέλει μια δικτατορία». (more…)
Όταν ήρθε στην δημοσιότητα, στις 16 του μηνός, η (φερόμενη ως) 18σέλιδη προκήρυξη της πρωτοεμφανιζόμενης και αντεξουσιαστικού χαρακτήρα ένοπλης επαναστατικής οργάνωσης, ήταν ταυτόχρονα μία έκπληξη, αλλά και κάτι αναμενόμενο.
Η έκπληξη οφειλόταν στο κείμενο, το οποίο είχε ένα σχετικά πρωτότυπο ύφος και ιδέες εν σχέσει με προηγούμενα° ούτε ο ακραίος κυνισμός της γλώσσας της “Σέχτας επαναστατών” ούτε άλλα γνωρίσματα παλαιότερων “τρομοκρατικών οργανώσεων”.
Το αναμενόμενο έγκειται πως ήταν, σε συνέχεια του διπλού φονικού, μια θαυμάσια ευκαιρία σε όποιον θα ήθελε να απονομιμοποιήσει ηθικώς την οξεία αντίδραση και αντίσταση στα Μνημόνια και τον φασισμό της πράξης. Επίσης, σε όποιον θα ήθελε να φανεί πως ο ίδιος εκπροσωπεί μία μορφή “Κέντρου”(centrism) και “συνταγματικού τόξου” και να επιδειχθεί ως ο σερίφης και προασπιστής της “δημοκρατικής νομιμότητας”, της“ασφάλειας” κ.τ.ό.
Τέλος, σε όποιον θα ήθελε να ενοχοποιήσει την “άκρα αριστερά”, όπως έκανε η ΧΑ με την ανακοίνωσή της, η οποία άκρα αριστερά συμμετέχει βεβαίως εν μέρει στην σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση (ΚΟΕ, ΔΕΑ κτλ).
Όπως είχε πει και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, η (όντως) τιμή ενός μάρτυρα είναι η μίμησή του. Ο μάρτυρας πραγματώνει τον λόγο του Χριστού που λέει «μείζονα της αγάπης ταύτης ουδείς έχει, ίνα τις θη την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού». Όμως, σύμφωνα με τους Πατέρες, και ειδικότερα τους «μεγαλύτερους Θεσσαλονικείς όλων των εποχών»(Κ. Ζουράρις) Αγ. Κύριλλο και Μεθόδιο, αυτός μπορεί να είναι και ο μόνος σκοπός ενός πολέμου από χριστιανικής πλευράς, δηλαδή το να θέσει κανείς την αγάπη του υπέρ των αγαπημένων του, για να τους σώσει από τους θανάσιμους κινδύνους που τους απειλούν. Έτσι ένας πατριωτικός πόλεμος γίνεται από μια υπερβάλλουσα «αλληλεγγύη προς τους ομοεθνείς», όπως θα έλεγε και ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος. Έτσι, μπορούμε κατ’αναλογία να πούμε«τιμή εθνομάρτυρος, μίμησις εθνομάρτυρος». Να μιμηθούμε τους πεσόντες του 40. Και πώς μπορούμε να μιμηθούμε τους πεσόντες του 40 σε ένα Κράτος που πλέον βρίσκεται υπό την βελούδινη αλλά όχι λιγότερο θανάσιμη γερμανική -και, βαθύτερα, του διεθνούς Κεφαλαίου- μπότα;
Ο Παύλος Ευδοκίμωφ, σε ένα συγκλονιστικό του κείμενο με τίτλο «στις εκκλησίες του Χριστού»(σσ. 142-156*), μας γράφει τα εξής και είναι σαν να τα λέη σήμερα, σε εμάς : «ο κόσμος έχει πέσει αλλά το ύψος από το οποίο έχει πέσει δεν υπάρχει πια. Η έννοια της αμαρτίας είναι η πιο κενή νοήματος και η συγχώρεση χάνει τραγικά το λόγο ύπαρξής της. Κανείς δεν ζητά τη συγχώρεση, γιατί δεν υπάρχουν παρά δύστυχα θύματα της τύχης η οποία τα έριξε στην ύπαρξη: το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να γίνουν όσο το δυνατόν λιγότερο ευαίσθητοι και να ξεχαστούν·[…]». Αυτάτα γεμάτα έμπονη ανησυχία για τον Κόσμο λόγια έχουν εφαρμογή και στις ποικίλες και παρδαλότροπες δικαιολογητικές προσπάθειες των Κυβερνητικών -και των ψιττακών που επαναλαμβάνουν αξιάγαστα- ανθρώπων σήμερα. Είναι η νοοτροπία του «θεαθήναι τοις ανθρώποις», η ανθρωπαρέσκεια, η μωροφιλοδοξίακαι άλλαεξ ίσου αηδιαστικά πράγματαπου έχει στοιχειώσει τον πολιτικό βίο παλαιόθεν. Θυμηθείτε απλώς τις αξιοθρήνητες ρήσεις μεταμελείας του πρώην πρωθυπουργού: γεμάτες από αυτοδικαιώσεις τύπου «αναλαμβάνω την ευθύνη»(άρα, δείτε, είμαι καλός, ανώτερος) και άλλα συναφή. (more…)
Όχι επειδή ο καθένας «ζητά το δίκιο του»(ποιος το ορίζει άραγε, θα μας πη ο αστός), αλλά επειδή πρέπει, πρέπει βάσει της αποκεκαλυμμένης Αλήθειας, ο καθένας να παλέψει για το δίκηο των άλλων:
Δεν πρέπει, ειδικά, εμείς οι Χριστιανοί να ξεχνάμε το του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς…:
«Εάν οι φτωχοί και οι καταπιεσμένοι σ’αυτό τον κόσμο θέλουν να κάνουν έναν επιτυχημένο αγώνα εναντίον των καταπιεστών τους, πρέπει να τον κάνουν στο όνομα του Θεού και της δικαιοσύνης του Θεού». («Αργά βαδίζει ο Χριστός», σ.164)
Ήταν στην πρόσφατη τηλεμαχία που ο ηγέτης των Βρετανών Συντηρητικών Ντέιβιντ Κάμερον, έβγαλε από το έρκος των οδόντων του μία φράση εντυπωσιακή, που πληροφορήθηκαμε μόνο από τα ξένα ΜΜΕ. Συγκεκριμένα, στις 05/04 είπε: «Here we sit today with a budget deficit bigger than Greece», κάτι που έγινε μεγάλη είδηση και σημείον αντιλεγόμενον σε αρκετά κατεστημένα ΜΜΕ της Βρεττανίας, όπως το «Kανάλι 4».
Ο ηγέτης των Συντηρητικών (Conservative Party) Ντέιβιντ Κάμερον
Στήλη «Φιλαλήθειες…»: Κάθε δεύτερη Πέμπτη στην εφ. «Χριστιανική»
Γ’ έκδοση βίου Αγ. Αλέξανδρου Σμορέλλ (1917-1943)
Η ζωή του σπουδαίου αντιναζιστή νεομάρτυρα από τις εκδόσεις της εφ. "Χριστιανική"
Το άλλο ιστολόγιο: Χριστιανικό ροκ & μέταλ(click στην εικόνα)
Χριστιανικό πολιτικό ιδεώδες
'Όμως αυτό το κοινωνικό σύστημα της κοινοκτημοσύνης φυλάχθηκε στην Εκκλησία μέσω των αιώνων στην περιφέρειά της με τη στενή ή την ευρεία έννοια. ... Το σημαντικό είναι ότι η Εκκλησία δεν αρνήθηκε το πρωταρχικό της κοινωνικό ιδεώδες ούτε ποτέ με τη θέλησή της το παραβίασε και το κατέστρεψε.' (άγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Επιστολή 231)
Ρομαντικό κίνημα
«...ο ρωμαντισμός του 1840 ήτο πολύ ορμητικός για να μη φέρη στην κατάχρηση. Έκανε κατάχρηση εικόνων, κατάχρηση επιθέτων, κατάχρηση λέξεων και σήμερα αν ακολουθάη κανείς τα ίχνη του, μεταχείρίζεται εικόνες, επίθετα και λέξεις που έχασαν την πρώτη των φρεσκάδα και που ηχούν κενά- γιατί ήχησαν πάρα πολύ. Ο ρωμαντισμός ήτανε ένα διαμάντι- αλλά ακατέργαστο. Σήμερα χρειάζεται να κατεργασθή κανείς το διαμάντι αυτό για να λάμψη αλλοιώτικα». (Κ. Ουράνης)
Έναντι του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, υπέρ των αδικουμένων και καταπιεζομένων
'Για να αγωνιστούμε κατά της αντιχριστιανικής προπαγάνδας και κατά του αθεϊσμού των εργατικών μαζών, είναι απαραίτητο να κοπούν τα δεσμά που ενώνουν το χριστιανισμό με τα συμφέροντα της κεφαλαιοκρατίας και το σύστημα του κοινωνικού αστισμού ... Ο Χριστιανισμός ... δεν μπορεί παρά να προστατεύσει τ' ανθρώπινα όντα, όταν αυτά καταδιώκονται, όταν καταπιέζονται, όταν τους αρνούνται τα δικαιώματά τους για τη ζωή και τη σωτηρία τους'. ("Ο Χριστιανισμός & το πρόβλημα του κομμουνισμού", σ. 48)
Πόλεμος κατά του διαρκούς Φαρισαϊσμού
"Το “αλοίμονο” το είπε ο Χριστός μονάχα στους Φαρισαίους και στον Ιούδα, μονάχα στους υποκριτές. Κι αυτός ο Αντίχριστος θε νάναι υποκριτής, αφού θα υποκρίνεται τον Χριστό. Και στον αιώνα, ανάμεσα στους αμαρτωλούς που θα λυπίζουνε τον Χριστό και θα τον τυραγνάνε, εκείνοι που θάναι οι πιο καταχθόνιοι γενίτσαροι θε νάναι οι υποκριτές.(...) Δεν θάναι μήτε οι άπιστοι μήτε οι οργισμένοι κι οι σκληροί, μήτε οι ειδωλολάτρες(...) Αυτοί που δεν έχουνε σπλάχνα μέσα τους, που τρώνε το δίκιο των άλλων και που θρέφονται από τα σκέλεθρα των άλλων, και που παχαίνουνε πίνοντας το αίμα τ’ ορφανού κ’ υποκρίνονται πως το προστατεύουνε βαστώντας στο χέρι τους το Ευαγγέλιο. Εκείνοι που θέλουνε να ρεζιλέψουνε τον Χριστό, ενώ μπορούσανε νάναι κακούργοι ίσιοι και καθαροί..." (Φώτης Κόντογλου, "“Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο εξηγημένον το κατά δύναμιν από τον Κόντογλου” )
Ο σκοτεινός ρομαντισμός στην παράδοσή μας
"Ο Κόντογλου θαύμαζε πολύ το έργο του Πόε ως εμφορούμενο από ένα «βαθύ, μεταφυσικό, θρησκευτικό» πνεύμα(...) Το έργο του Πόε, ο οποίος ήταν κι ο ίδιος πιστός Χριστιανός, διακρίνεται από την έντονη παρουσία του μυστηρίου, της υποβλητικότητας, του υπερφυσικού τρόμου και φρίκης, ανήκοντας σε μια παράδοση που θα μπορούσαμε να την πούμε «σκοτεινή ρομαντική»."
Εναντίον του «δεσποτισμού», του «γεροντισμού» κ.τ.ό.
"Αλλά εμείς οι Ορθόδοξοι απορρίπτουμε την αρχή του αλάθητου. Τούτο σημαίνει ότι παραδεχόμαστε πως η ηγεσία της Εκκλησίας μπορεί να κάμει λάθη. Και τα λάθη τα συζητούμε φανερά σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοσή μας, που είναι γνησιότατα και απαράβατα δημοκρατική. Τα σχολιάζουμε όχι σαν αντίπαλοι της Εκκλησίας, αλλά σαν μέλη της καλόπιστα και καλοπροαίρετα..." (Γ. Θεοτοκάς, "Η Ορθοδοξία στον καιρό μας", σελ. 58)
Συναίσθηση αποστολής[Nοβάλις(1772-1801)]
"Βρισκόμαστε σε αποστολή: είμαστε ε ν τ ε τ α λ μ έ ν ο ι για τη μορφοποίηση της Γης". ["Σκέψεις", σελ. 32]
Ελληνικότητα… ορισμένως
"...κι' όλ' αυτά χωρίς δουλοπρέπεια, χωρίς υπολογισμό, χωρίς συμφέρον, αλλά με μιαν απλότητα και μια φυσικότητα που μάγευε και που έκανε έναν από τους Γάλλους να μου πει, συνοψίζοντας τη γενική εντύπωση: -Ο ελληνικός λαός έχει έναν πολιτισμό που όλοι εμείς τον αγνοούμε: τον πολιτισμό της καρδιάς!" (Κώστας Ουράνης, "Μ 'ένα καραβάνι Γάλλων περιηγητών", "Δικοί μας και ξένοι ΙΙΙ", σελ.11, 1933)
Όχι στη «χαζοθεραπεία» της τηλοψίας
…ενάντια στην επικυριαρχία του «lifestyle» & της ποπ/trash κουλτούρας…
ΌΧΙ στην γερμανοκρατούμενη «Ευρώπη»!
ΌΧΙ στην νεοφιλελεύθερη/γερμανοκρατούμενη "Ευρώπη"-Ιχνηλάτηση εναλλακτικής οδού
Πνευματικότητα και ψυχιατρικές[Στάρετς Σέργιος Chevitch]
Κάθε πνευματικός πατέρας πρέπει να είναι ταυτόχρονα και ψυχίατρος. Κάθε ψυχική ασθένεια έχει στην βάση της πνευματικά προβλήματα. Η πνευματικότητα καλύπτει και περιλαμβάνει τα πάντα. Επομένως, μια πνευματική πράξη μπορεί να θεραπεύσει.
Καταγωγή του ορθολογιστικού αθεϊσμού (Ζάκ Ελλύλ)
"Ο καταστροφέας της πίστης με τον Λόγο/λογικό είναι ο αστός και μόνον ο αστός. Όλοι οι άλλοι είναι μιμητές του..."Ούτε Θεό ούτε αφέντη!"Σύνθημα των αναρχικών;Όχι δα, πολύ πιο πριν από αυτούς, είναι σύνθημα του αστού. Οι αναρχικοί είναι οι φοβιτσιάρηδες απόγονοι της αστικής τάξης."