…αλλά , κατόπιν, βέβαια, «δεν υπάρχει τίποτε, για να αγιάζει τον σκοπό». Το πρώτο είναι μέρος του πολιτικού credo και το δεύτερο μέρος του τακτικού credo. Θα πήτε, βέβαια, ότι το τακτικό credo είναι μία επανάληψι του Ιησουίτη Ιγνατίου Λογιόλα. Όπως έχει ειπωθή, είναι ζήτημα αν ειπώθηκε ποτέ από τους Ιησουίτες. Είναι, όμως, βέβαιο, ότι ειπώθηκε από τον Νικολό Μακιαβέλλι. Επιπλέον, όσο σκληρότερο ήταν κάποιο μέτρο τόσο πιο …ιερό ήτο. Γιατί; Διότι συντηρούσε αποτελεσματικότερα, σκεπτόταν ο -εύλογα- αντιχριστιανός-αμοραλιστής Νικολό, την καθεστηκυΐα τάξη.
Ο λόγος είναι για την προ ολίγων τινών ημέρων καύση των γραφείων του περιοδικού «Ρεσάλτο». Αν νομίζατε, ότι η Παπιστική τυραννική εξουσία δηλαδή αυτό που ο όχι-αυθεντικός-Κολλυβάς και ο μεγαλύτερος θεολόγος της Τουρκοκρατίας Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αποκαλούσε «μίξιν άμικτον και τέρας αλλόκοτον», και μόνον λογόκρινε βιβλία που δεν «γούσταρε» για το καλό των ποιμαινομένων, μάλλον… βλέπετε πολύ τηλοψία και έχετε προσβληθή από το meme του χαβιαροαριστερού αστικού φωταδισμού. Μέρος του «αναρχικού χώρου» έχει πάη πολύ πιο πέρα. Απαγορεύει/λογοκρίνει, μάλιστα με τυπικές παρακρατικές μεθόδους, αν δεν γελώμεθα, ΚΑΙ περιοδικά έντυπα, δίχως ακόμα να χρειάζεται να έχη την εξουσία. Ως γνωστόν, βέβαια, αν και εδώ άσχετο(για λόγους …»εύκολης αναφοράς»), και δικά μας κείμενα έχουν παληότερα φιλοξενηθή στο ζηλωτικό αριστερό(-τροτσκιστικό) έντυπο και χρέος ελάχιστον είναι, έτσι ή αλλοιώς, η φανέρωση της αλληλεγγύης σου, ιδιαίτερα αν προσπαθής με κάποια ειλικρίνεια να είσαι Χριστιανός, στον οποιονδήποτε χειμαζόμενο.
Παρακάτω, μπορείτε να δήτε κάποιες από τις αναρτήσεις που έκαμαν φίλοι συνιστολόγοι -εμείς ήμεθα εν θλίψεσι και εξεταστικαίς 🙂 – για το θέμα:
α)Από τον αδ. Μίσα : η χούντα του Σόρος έκαψε το «Ρεσάλτο».
β)Από την αδ. 2mnka : Τα επίλεκτα σώματα του στρατού κατοχής ξαναχτύπησαν.
γ)από τον συναγωνιζόμενο σε πλέρια κοινά στάδια εξ’ από δω : Το ιστολόγιο του έξ’ από δώ: Ζήτω τα ΜΑΤ του Κράτους των Εξαρχείων!»
δ)από τον αδ. ΜανιτάριτουΒουνού: Βία, βιασύνη και περιεκτική επανάσταση
Εκεί θα βρήτε και αρκετούς υπερσυνδέσμους από την Αγορά του περιοδικού.
Ο «αναρχοκομμουνιστής» Βασίλης Ραφαηλίδης τα έλεγε παλαιόθεν
Ο αναρχισμός, δίνοντας έμφαση στην αυτοκαθοριζόμενη προσωπικότητα, είναι φυσικό να απεχθάνεται κάθε αγελαία συμπεριφορά ακόμα και την εθνικιστική, πολύ περισσότερο την ρατσιστική. Ωστόσο, κάθε τόσο εμφανίζονται αγέλες «αναρχικών».
Βέβαια, δεν πρόκειται για κλασικού τύπου αναρχικούς, αλλά για «αναρχοαυτόνομους», που είναι το ακριβώς αντίθετο των αναρχικών. Οι αναρχικοί είναι εξόχως κοινωνικοποιημένα άτομα. Κύριος στόχος τους είναι η δημιουργία μιας όσο το δυνατόν πιο φυσικής κοινωνίας, χωρίς καταναγκασμούς και καταπίεση. Οι αναρχοαυτόνομοι, αντίθετα, είναι τέρατα εγωισμού, επιδεικτικά εχθρικοί όχι μόνο προς τον αντιφρονούντα αλλά και προς τον ομοϊδεάτη τους. Είναι αυτοί ακριβώς που γελοιοποιούν σταθερά και μόνιμα το αναρχικό κίνημα με την ίδια περίπου έννοια που οι γραφειοκράτες κομμουνιστές γελοιοποιούν σταθερά και μόνιμα το κομμουνιστικό κίνημα.
Ωστόσο, έχουν και οι αναρχοαυτόνομοι τον μεγάλο θεωρητικό τους. Λέγεται Μαξ Στίρνερ (1806-1856).
Κατά τον Στίρνερ, δεν υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα ανεξάρτητη από το άτομο. Η κοινωνία, το κράτος, οι τάξεις, οι άλλοι άνθρωποι αποτελούν αφαιρέσεις. Κατά συνέπεια, δεν μπορεί να παίρνει κανείς στα σοβαρά όλα αυτά τα σκιώδη. Η μόνη πραγματικότητα είναι το άτομο και τίποτα άλλο έξω απ’ αυτό. Ένας τέτοιος ριζικά αντικοινωνικός εγωισμός ονομάζεται «σολιπσισμός». Είμαι τόσο μόνος («solus») που η μόνη γνήσια συνείδηση που μπορώ να έχω είναι η συνείδηση του εαυτού μου.
Φυσικά, οι αναρχοαυτόνομοι δεν είναι τέτοιοι γιατί μελέτησαν Μαξ Στίρνερ, που είναι ένας πολύ σοβαρός φιλόσοφος, αλλά διότι δεν έχουν κανενός είδους ιδανικά, ιδεατούς στόχους προς τους οποίους οι άνθρωποι προσανατολίζουν την συμπεριφορά και την δράση τους, άσχετα από την επιτυχή ή ανεπιτυχή έκβαση της προσπάθειας. Τα ιδανικά είναι «σημαδούρες». Δεν υπάρχουν για να πραγματώνονται αλλά για να μπορούμε να προσανατολίζουμε την συμπεριφορά μας και να μην χανόμαστε στο χάος.
Ο Μαξ Στίρνερ είναι ένας απελπισμένος άνθρωπος που βλέπει την χρεοκοπία των χριστιανικών ιδανικών και θλίβεται. Και ενώ στην αρχή πιάνεται από τα σοσιαλιστικά ιδανικά, τα εγκαταλείπει και αυτά ως εξ ίσου ανεπαρκή με τα χριστιανικά.
Ακριβώς τέτοιοι είναι και οι σημερινοί αναρχοαυτόνομοι. Χωρίς να είναι φιλόσοφοι για να μπορούν να μετατρέψουν την απελπισία τους σε φιλοσοφικό κείμενο, την μεταγράφουν σε καταστροφικές πράξεις για να μας πουν στην γλώσσα που καταλαβαίνουμε καλύτερα πως ξέρουν ότι είμαστε απατεώνες, παντελώς αδιάφοροι για το μέλλον του κόσμου, συνεπώς και το δικό τους μέλλον, μέσα στο οποίο ανακλάται πολλαπλασιαζόμενη η απελπισία του άνεργου πατέρα και ο σπαραγμός της αγράμματης μάνας, που άδικα περιμένει την εξ ύψους βοήθεια. Γιατί, λοιπόν, αυτοί οι άνθρωποι να μην είναι εχθρικοί απέναντι σ’ έναν κόσμο εχθρικό; Δεν υπάρχει τίποτα το παράλογο στην «παράλογη» συμπεριφορά εφήβων που ξέρουν σε ποιόν κόσμο βρέθηκαν πεταγμένοι. Και τα χειρότερα δεν ήρθαν ακόμα. Ο κόσμος γέμισε «σολίστες» που αρνούνται να παίξουν με ορχήστρα.[…]Αλήτες σαν τον Νετσάγεφ, […],θα τρυπώνουν πάντα ανάμεσα στους αναρχικούς. Αλλά δεν είναι αυτοί οι γνήσιοι αναρχικοί. (Από την «Μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού», Β’ Έκδοση, 1999)
Αυτά μπορούμε να τα καταλάβουμε από πάρα πολλά γεγονότα και πολλοί και προσωπικά, αν και συμβαίνει να έχω πάρα πολλούς φίλους στην ευρύτερη αυτή ιδεολογία, μερικοί από τους οποίους είναι εξαιρετικά φιλότιμοι άνθρωποι(νέοι) και τους θαυμάζει ο καθένας έτι-μη-διαστραφείς αυθόρμητα. Ξέρετε, όμως, είναι πραγματικά εξοργιστικά υποκριτικό να μιλάς για σεβασμό και ανθρωπιά, να κρίνης τους άλλους ανελέητα για αυτά, και να μην μπορή κάποιος να τα δη στην ζωή σου πουθενά. Διότι κάποιος άνθρωπος ο οποίος δεν επιτίθεται σε ετεροφρονούντες ή και εναντιοφρονούντες με τον λόγο, αλλά με μπόμπες, απλούστατα δεν πιστεύει στον άνθρωπο. Δεν πιστεύει στην πειθώ, δεν πιστεύει στην δημοκρατία, όπως ακριβώς όλες οι ολοκληρωτικές ιδεολογίες, όπως ο φασισμός, ο ναζισμός(που βέβαια θα μπορούσε να αναπτυχθή πια μόνο σε ευρωενωσιακό ή σε παγκόσμιο επίπεδο) και πολλές ομολογίες του μαρξισμού. Είναι μάλλον …lifestyle αναρχισμός αυτός, λοιπόν, όπως το έλεγε και ο πασίγνωστος Μάρει Μπούκτσιν στο σχετικό βιβλίο του. Διότι το(μαζί με 2-3 ακόμη) θεμελιώδες συστατικό στοιχείο κατά τον αναρχομαρξιστή αυτόν θεωρητικό του αναρχισμού και της κοινωνικής οικολογίας είναι η άμεση δημοκρατία. Προς το παρόν, τα προανακρούσματα μας δείχνουν, ότι στην επερχόμενη αταξική αναρχοκομμουνιστική κοινωνία, θα έχουν …κοινωνικοποιηθή και οι έντυπες γνώμες και θα υπάρχη μόνον η κυβερνητική εφημερίδα, για το καλό του λαού -και του ταξικού μίσους, κόντρα στους ξεφτίλες πατριώτες που θέλουν την εθνική ενότητα- πάντα.
Αυτά τα ολίγιστα προς το παρόν, και …επιφυλασσόμεθα για την συνέχεια.
Ιστολογικόν σημειωματάριο φιλαλήθους (philalethe00) 