Υπήρξε ένας βασιληάς παληά, ο «στωικός» Μάρκος Αυρήλιος, ο οποίος ήταν κάτι σαν ενσάρκωση του βασιληά-φιλόσοφου του Πλάτωνα- μόνο που δεν «εφιλοσόφει δια πράξεων», όπως έλεγε ο Πλούταρχος για τον Μεγαλέξαντρο. Αυτός, λοιπόν, έγραφε κάτι πολύ ενδιαφέρον, που θύμιζε κάποιος συγγραφέας σε ένα παληό βιβλίο· η ζωή, έλεγε ο Μάρκος Αυρήλιος, αν δεν απατώμαστε στα «Εις εαυτόν», αξίζει να «ζηθή» για ένα λόγο και μόνο, ώστε να κρατήσουμε την ψυχή καθαρή.Λέξεις και νοήματα που ο «πρακτικός άνθρωπος» και κατεξοχήν ο αστός θέλει να αγνοή μέσα στην «ψευδή συνείδησή» του και την ολέθρια για αυτόν, και κατ’ εξοχήν Δυτική, χρησιμοθηρία του.
Αυτά εύχεται πολλάκις ο (εσθλός ή και γλυκύς) εξερευνητικός διαβάτης και περιηγητής, εγχριστωμένος ή όχι και τόσο, σε πρόσωπα που συναντά μέσα στις φυλλωσιές, μέσα στον φλοίσβο και το σχεδόν εμμελές κελάρυσμα των ρείθρων και των, αενάως νεόντων, υδάτων· η επαφή με μία τέτοια φύση, γεμάτη από σημασία και συμβολισμό από χέρι έλλογου Όντος, είτε πρόκειται για ένα χρυσό θερινό λειμώνα και αγρό είτε για θρόισμα χινοπωρινό είτε για ένα χειμωνανθό, πάντα «εγκαρδιώνει«…
Ιστολογικόν σημειωματάριο φιλαλήθους (philalethe00) 