Γιά να ’μαι ευχάριστος σε όλους,
-κι ακόμα και στον εαυτό μου-
έκρυψα πάντοτε με μάσκες
που αρέσουνε το πρόσωπό μουκι άλλαξα τόσες στη ζωή μου,
που τώρα πια να μη μπορώ
τ’ αληθινό το πρόσωπό μου
να πω ποιό είναι μήτ’ εγώ!
…λέει ο ποιητής μας*.
Και εδώ παρακάτω κάποιοι άλλοι μας καλωσορίζουν στην μασκαράτα…
Αλλά είναι η μασκαράτα όχι της Αποκριάς, αλλά της καθημερινότητας, του «καθ’ημέραν βίου», ας το πούμε έτσι…