Υπάρχει πολύ υλικό σ’αυτόν τον μητρικό πόνο απ’ το οποίο μπορούμε να παρατηρήσουμε και να μάθουμε σήμερα, και να βγάλουμε συμπεράσματα σε σχέση με τα δικά μας βάσανα. Πρώτα και κύρια, βλέπουμε την ανθρωπότητα του Χριστού, την Εκκλησία του Χριστού, το Σώμα του Χριστού, του οποίου η Παναγία είναι επίσης η Μητέρα. Και αυτή η έκφραση δεν είναι απλά ένα είδος ευσεβίστικου λυρισμού° αντιστοιχεί ακριβώς στην αντίληψη της Εκκλησίας σαν το Σώμα του Χριστού. Κι αν είν’ έτσι, τότε αυτό που αισθάνθηκε εκείνη σε σχέση με τον Υιό της είναι εξ ίσου αιώνια ζωντανό σε σχέση με την Εκκλησία. Σαν τη Μητέρα της Θεανθρωπότητας -την Εκκλησία- ακόμη και σήμερα διαπερνάται από το πάθος αυτού του Σώματος του Χριστού, το πάθος του κάθε μέλους αυτού του Σώματος. Μ’ άλλα λόγια, όλοι οι αναρίθμητοι σταυροί που η ανθρωπότητα σηκώνει στους ώμους της ακολουθώντας τον Χριστό, γίνονται επίσης αναρίθμητες ρομφαίες που αιώνια διαπερνούν τη μητρική της καρδιά. Εξακολουθεί να συμμετέχει, να συναισθάνεται, να συμπάσχει με κάθε ανθρώπινη ψυχή, όπως τότε στο Γολγοθά.
Οσία Μαρία Σκομπτσόβα, «Για τη μίμηση της Μητέρας του Θεού» [απόσπασμα]
Πηγή: Αγία Μαρία Σκομπτσόβα(1891-1945): «Η θυσία του αδελφού», εκδ. Δορκάς, σελ. 85
Ετικέτες: πόνος, συμπόνια, Οσία Μαρία Σκομπτσόβα, ενσυναίσθηση
Σχολιάστε