Ο Χριστός και οι αντίχριστοι

Διανύσαμε ήδη το μισό της Μ. Εβδομάδας και, ως είθισται να λέγεται, το Θείο Δράμα και το Θείο Πάθος φτάνει βαθμιαία στην κορύφωσή του. Έχει μεγάλη σημασία ότι ο Χριστός επέλεξε θέλοντας, «εκών», τον δρόμο του φοβερού θανάτου Του. Πολύ όμορφα ο Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ είπε ότι: «Δεν μπορεί κάποιος να αγαπάει χωρίς να υποφέρει. Ο μεγαλύτερος πόνος είναι αυτός του να αγαπάς στο έπακρον. Ο Χριστός αγάπησε τόσο πολύ που έδωσε τον εαυτό Του σε ένα τρομερό θάνατο. Οι άγιοι το ίδιο.» Ο ίδιος άλλωστε είχε πει στους μαθητές Του για τη μέγιστη αυτή αγάπη, που φτάνει στην αυτοθυσία:

«Μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θή υπέρ των φίλων αυτού» (Ιω. 15:13).

Ο άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης θα ερμηνεύσει εξάλλου στις Επιστολές του το λόγο του Χριστού «Θυγατέρες Ιερουσαλήμ, μη κλαίετε επ’εμέ, πλην εφ’ έαυτάς κλαίετε και επί τα τέκνα υμών» (Λκ. 23:28) με βάση την ελεύθερη επιλογή λόγω της μεγάλης αγάπης Του προς τον άνθρωπο και επισημαίνοντας ότι είναι ανάρμοστο να θρηνείς για κάποιον που επιλέγει θεληματικά κάτι τέτοιο.

Μεταξύ πολλών άλλων περιστατικών που θυμίζουν οι ακολουθίες των ημερών, είναι αυτό στον όρθρο της Μ. Τρίτης, όπου ακούσαμε μεταξύ άλλων και τα «ουαί», που ο Χριστός απηύθυνε στους Γραμματείς και Φαρισαίους, θα λέγαμε τους θεολόγους και τους μεταξύ άλλων «αυστηρούς» και «άτεγκτους» θρησκευτικούς καθοδηγητές της εποχής Του. Όπως έγραψε ο αείμνηστος πρ. Ευάγγελος Σκορδάς, οι Φαρισαίοι «παρουσιάζονταν άνθρωποι πιστοί στις ιδιαίτερες παραδόσεις της Ιουδαϊκής Εκκλησίας, όντες έτοιμοι και για τον ελάχιστο τύπο να υποστούν κάθε θυσία, πάντοτε όμως αφοσιωμένοι στο γράμμα και όχι στο πνεύμα του γράμματος.
Και επειδή συνήθως ο λαός, χωρίς την απαιτούμενη παιδεία, ατενίζει στο γράμμα και στον τύπο, όπως συμβαίνει και με ορισμένους Χριστιανούς στη δική μας Εκκλησία, ο λαός θεωρούσε τους Φαρισαίους ως υπέρμαχους της θρησκείας και άγονταν και φέρονταν από τους Φαρισαίους, μάλιστα ο γυναικείος κόσμος(…)
Αυτοί ήσαν οι Φαρισαίοι, η προσωποποίηση της υποκρισίας και της αδικίας».

Αυτοί ήταν που καθοδήγησαν και τον όχλο στο να ζητήσει και τη σταύρωση ακόμη του Χριστού, θυμίζοντας το φοβερό λόγο Του: «Περιάγετε την θάλασσαν και την ξηραν ποιήσαι ένα προσήλυτον και όταν γένηται, ποιείτε αυτόν υιον γεέννης διπλότερον υμών».

Δυστυχώς και στις μέρες μας έχουμε τα ανάλογα φαινόμενα, σε άλλη μορφή. Τελευταίο κρούσμα υπήρξε το περιστατικό της αυτοχειρίας της νεαρής Έλενας Φραντζή, η οποία φαίνεται πως δεν μπόρεσε να αντέξει την ουσιαστική αποκατάσταση του καταδικασθέντος σε δύο χρόνια φυλάκιση σε πρώτο και δεύτερο βαθμό ιερωμένου ο οποίος προέβαινε σε σεξουαλική κακοποίηση της ίδιας, την οποία είχε υιοθετήσει πρωτύτερα, από την ηλικία των 4 ετών. Η αντιμετώπιση εκ μέρους της Ιεραρχίας υπήρξε απογοητευτική, αλλά και τώρα οι δημόσιες δηλώσεις ενώπιον της τραγωδίας επιτείνουν το κακό και βέβαια τον σκανδαλισμό. Δε λείπουν και οι «ροπαλοφόροι» του δράστη, που σπιλώνουν τη μνήμη της νεκρής.

Ξεχνάμε δυστυχώς μια βασική αλήθεια της πίστης μας: ο αντίχριστος δεν είναι ο αμφισβητών ή έστω ο μαχητικός άθεος, αλλά ο «προβατόσχημος λύκος», δηλαδή αυτός που παραμορφώνει, συχνά «αδιόρατα» για τους πολλούς, τη χριστιανική διδασκαλία.

Η στήλη εύχεται σε όλους τους αναγνώστες της «Χ» καλό υπόλοιπο Μ. Εβδομάδας και καλή Ανάσταση, με πραγματική «αναγέννηση καρδιάς» κατά το λόγο του Προφήτη: «Και θα σας δώσω καρδιά νέα· και θα βάλω μέσα σας πνεύμα νέο, και, αφού θα έχω αποσπάσει την πέτρινη καρδιά από τη σάρκα σας, θα σας δώσω καρδιά σάρκινη.» (Ιεζεκιήλ 36:26).

 

Σημείωση: Αναδημοσίεσυη από φ. 1007, εφ. «Χριστιανική»

Ετικέτες: σεξουαλική κακοποίηση, σκανδαλισμός, φαρισαϊσμός, Έλενα Φραντζή, Ανάσταση, Στήλη "Φιλαλήθειες", Φαρισαίοι, άγιος Ισίδωρος Πηλουσιώτης, έμπονη αγάπη, αντίχριστοι, αναγέννηση καρδιάς, εκούσιο πάθος