Σχολιασμός σε άρθρο του Ο.Τ. περί εκμαρξισμού κλπ. μαργαριταριών

Είχαμε δημοσιεύσει μία δυάδα άρθρων εδώ πάνω στο θέμα του κομμουνισμού και της Ορθοδοξίας, με την αφορμή της δημοσιεύσεως κάποιων άρθρων της συγγραφέως και ιστορικού Δ. Βαρβιτσιώτη στον «Ορθόδοξο Τύπο» τα οποία θεωρήσαμε προϊόντα άγνοιας, προκατάληψης, και αθεολογήτου-αθεολογησίας.

Η κα Δ.Β. επανήλθε με ένα άρθρο στον Ο.Τ. την προπαρελθούσα Παρασκευή(07/08/2009) στο οποίο επιχειρεί να στηρίξη ορισμένες θέσεις που είναι είτε ανέρειστες είτε απλώς «απίστευτες». Αυτές και θα προσπαθήσουμε να αντικρούσουμε, ως ατυχέστατες, σκανδαλιστικότατες, παλαιο-οργανωσιακές, εκσυγχρονιστικές-αντιπατερικές με την κακή έννοια, και αστοχριστιανικότατες.

Ο ενδιαφερόμενος θα πρέπη να αναζητήση σε περίπτερα/πάγκους κτλ. το φύλλο αυτό το οποίο δεν ανευρίσκεται (τουλάχιστον όχι την στιγμή της σύνταξης αυτών των γραμμών) στον ιστοχώρο της εν λόγω εφημερίδας.

Θέση 1η: Υπάρχει «εκμαρξισμός Παπικών» και βέβαια είναι εσφαλμένος.

Ως γνωστόν, υπάρχει η «θεολογία της απελευθέρωσης» που κηρύχθηκε από τον Γκουστάβο Γκουτιέρεζ στην Λίμα του Περού το 1968, όπως μας πληροφορεί ο επί μακρόν «χριστιανοσοσιαλιστής» Σ. Παπαθεμελής(βλέπε εισαγωγή στο «Το ευαγγέλιο της επανάστασης των Σαντινίστας», όπου περιλαμβάνονται συζητήσεις και διδαχές των ζηλωτών ΡΚαθολικών ιερέων υπουργών, ειδικότερα δε του ιερωμένου Φερνάντο Καρντενάλ). Αυτή είναι μία θεολογία νεοφανής για τον Ρωμαιοκατολικισμό, οπωσδήποτε, αλλά είναι πολύ χαρακτηριστικό για αυτήν ότι απόκειται στους Πατέρες πριν το Σχίσμα, π.χ. τον Άγιο Αμβρόσιο των Μεδιολάνων, ώστε να στηρίξη τις ισοκατανεμητικά μεταρρυθμιστικές έως πολύ ριζοσπαστικές της θέσεις. Ακόμη και ο «άθεος» Νόαμ Τσόμσκυ παραδέχεται σε συνέντευξή του ( που καταχωρίζεται στο chomsky.info ), ότι οι θεολόγοι της απελευθέρωσης αναφέρονται και ανάγονται στα Ευαγγέλια, προκειμένου να στηρίξουν τις θέσεις τους. Αυτοί βλέπουν τον Χριστό ως Απελευθερωτή (Redeemer-Ιησούς σημαίνει Ελευθερωτής κατά τον επίσκοπο Αντ. Φραγκόζο) και έχουν μία πολύ ισχυρή «κοινωνική στράτευση». Ακόμη, πολλοί, όπως ο Φ. Καρντενάλ και ο Αντόνιο Φραγκόζο, εμφανίζουν τάσεις Συνοδικότητας , δηλαδή ακριβώς της Ορθόδοξης Δημοκρατικότητας. Ως γνωστόν, το Βατικανό καταδίκασε προ 25 ετίας και πλέον δια του νυν Πάπα Γιόζεφ Ράτζινγκερ αυτήν την θεολογία, διότι …Κύριος οίδεν.

Οι κοινωνικώς αγωνιζόμενοι Παπιστές και ΡΚαθολικοί, ως γνωστόν, έχουν ινδάλματα και τους προ του σχίσματος Λατίνους Πατέρες, όπως είδαμε, αλλά και δικούς τους «αγίους», δηλαδή αγιοποιηθέντες. Τέτοια παραδείγματα είναι ο «Άγιος» Λουδοβίκος, που μετέσχε στην ελευθέρωση των Αγίων Τόπων, καθώς και ο Φραγκίσκος της Ασσίζης, με την υποδειγματική του πτωχεία, οικολογική συλλογιστική κ.α. Ο μαΐστορας του Γερμανικού Ρομαντισμού στο «Χριστιανοσύνη, άλλως Ευρώπη» νεαρός ποιητής, φιλόσοφος, δοκιμιογράφος Novalis είχε μιλήση από πολύ παληά για τον βαθύ ανθρωπισμό του Χριστιανισμού, σε μία μη-Παπική ΡΚαθολική εκδοχή του.

Από την άλλη, αν μελετήσουμε τα έργα των θεολόγων της Απελευθέρωσης, -όπως του Αντόνιο Φραγκόζο: «Ευαγγέλιο και κοινωνική επανάσταση»- ή του Χέλντερ Καμάρα το «Ο φαύλος κύκλος της βίας» κτλ., θα δούμε, ότι ανάγονται συχνά σε Παπικές εγκυκλίους, π.χ. του Παύλου του 6ου, που, όπως είναι γνωστό και έχει καταχωρηθή ακόμη και σε γνωστή διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια, συγκροτούν βασική έμπνευση των χριστιανοσοσιαλιστικών ιδεών της Δύσεως. Τέτοιες εγκύκλιοι είναι οι «De rerum novarum» και η «Populorum progressio». Εκεί θα δούμε να γίνεται λόγος για επείγουσες και βαθειές, πολύ βαθειές μεταρρυθμίσεις, προς όφελος ακριβώς των πτωχών, των ακτημόνων κτο. Δυστυχώς, φαίνεται, ότι και οι Πάπες, στους οποίους βασίζεται αδήλως η συγγραφέας Δ.Β., για να στηρίξη τα αστήρικτα, εξεμαρξίσθησαν , το λοιπόν, και τούτοι!!!! Εγένοντο, οι δυστυχείς, συνοδοιπόροι των μαρξιστών και των νεομαρξιστών…! Το ίδιο βέβαια και όλοι αυτοί οι catholique επίσκοποι και αρχιεπίσκοποι, όπως οι Χέλντερ Καμάρα, Αντόνιο Φραγκόζο, Όσκαρ Ρομέρο, κ.π.α. Και ούτε καν, βεβαίως, αναφερθήκαμε στην στήριξη του Πάπα Ιωάννη Παύλου του Β‘ στην Χριστιανοσοσιαλιστική, έστω ρεφορμιστική, «Αλληλεγγύη» που η κυβέρνησή της έληξε πρόωρα και άνανδρα με τα σοβιετικά τανκ του Γιαρουζέλσκι, και που η μεγάλη συγγραφέας της Αμερικάνικης Αριστεράς Naomi Klein -εκ των πλέον σημαντικών στον χώρο σήμερα- θεωρεί ως εξαιρετική πολιτική προσπάθεια (κατά της  σοβιετικής γραφειοκρατικής ψευδοκομμουνιστικής τυραννίας),  που όντως επέφερε μεγαλύτερη κοινωνική δικαιοσύνη στον βαθύρριζα, άλλωστε, Χριστιανικό (Ρωμαιοκαθολικό) Πολωνικό Λαό.

Θέση 2α: Η παγκοσμιοποίηση είναι (νεο)μαρξιστική!(sic)

Μέσα σε όλα τα απίθανα μαργαριτάρια που αναγνώσαμε σχεδόν …ασκαρδαμυκτί, είναι και τούτο. Η αναφορά σε χριστιανικούς κομμουνισμούς, σοσιαλισμούς κ.τ.ο. με αυτά, είναι άνευ ετέρου μία σατανική πλεκτάνη των παγκοσμιοποιητών οι οποίοι είναι και αυτοί μαρξιστές και θέλουν και αυτοί την αναδιανομή του πλούτου!!!! Πραγματι, εδώ η όποια προγενέστερη συλλογιστική έχει οδηγηθή σε σύγκρουση με τα τεράστια τείχη της πραγματικότητας. Η παγκοσμιοποίηση έχει από κάθε άποψη καπιταλιστική και κατά τούτο Δεξιά απόχρωση. Συγκεκριμένα, άκρα δεξιά, υφής πρωτόγονου καπιταλισμού του 19ου αιώνος, πριν θεσμοθετηθεί οποιοδήποτε μέτρο κοινωνικής δημοκρατίας. Ο καπιταλισμός σημαίνει πολύ- πολύ- πολύ ορισμένα φαινόμενα και καταστάσεις και όχι ό,τι βολεύει τον καθένα μας στην επιχειρηματολογία του. Στα ελληνικά αποδίδεται με τον όρο κεφαλαιοκρατία.  Καπιταλισμός συνεπάγεται ιδιωτική πρωτοβουλία, συνεπάγεται ελευθερία οικονομική, με άλλα λόγια ταξική ως επιχειρηματική, συνεπάγεται ελευθερία στην διακίνηση των αγαθών, του εμπορίου. Είναι η πραγμάτωση του Διαφωτιστικού moto: «Laissez faire, laissez passer, le monde va de lui meme». Με άλλα λόγια, «αφήστε να ενεργήσουν, αφήστε να περάσουν(τα προϊόντα), ο κόσμος κινείται μόνος του». Ας δούμε π.χ. τα κατεξοχήν εξωθεσμικα κέντρα, την Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και όλα τα συναφή που συνιστούν τους φορείς της «Ουασιγκτώνειας Συναίνεσης«. Η «ατζέντα» που προωθούν αδιαλλείπτως είναι, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, ακραία καπιταλιστική. Θέλει την τέλεια ελευθερία του διεθνούς εμπορίου(οι ισχυροί το επεδίωκαν αυτό συχνά, αν και όταν συγκέντρωναν την ισχύ τους, επιθυμούσαν προστατευτισμό…) προωθεί την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων τομέων της οικονομίας, την εμπορευματοποίηση των στοιχειωδών κοινωνικών αγαθών, την απελευθέρωση των απολύσεων, την οσημέραι μεγαλύτερη κατάργηση του προστατευτικού εργατικού δικαίου κτο. Είναι τόσο αυταπόδεικτο που δεν χρειάζεται καν να μιλούμε για αυτό, για την ακρίβεια…

Από την άλλη, ο μαρξισμός τι πρεσβεύει σε κοινωνικό επίπεδο; Την κοινωνικοποίηση των πάντων, του Μεγάλου Κεφαλαίου. Σε πολιτικό; Την δικτατορία του προλεταριάτου και την παγκόσμια ένοπλη επανάσταση των εθνών και των λαών κατά των καταπιεστικών τάξεων, όταν πια η συσσώρευση του Κεφαλαίου θα έχει φτάση σε απόλυτο επίπεδο, μετρημένων στα δάκτυλα μεγαλοκαπιταλιστών. Σε φιλοσοφικό; Τον αθεϊστικό διαλεκτικό υλισμό, που είναι, κατά τον μεγάλο θεωρητικό-θαυμαζόμενο υπό του Λένιν ιδιαιτέρως- του Γκ. Πλεχάνωφ, παρηλλαγμένος ο καπιταλιστικός γαλλικός (αστικός/»δεξιός») υλισμός του ιη’ αιώνα, άρα γέννημα του Φόυερμπαχ, του Λαμετρί, του Ντιντερώ. Σε επίπεδο διεθνών σχέσεων; Τον προλεταριακό διεθνισμό. Ο Μαρξ λέει ξεκάθαρα, ότι είναι αναγκασμένοι οι εργάτες να το κάνουν τούτο, διότι υπάρχει ο αστικός διεθνισμός (και κοσμοπολιτισμός), ο διεθνισμός, η αλληλεγγύη των καπιταλιστών μεταξύ τους και έτσι απαιτείται η αντίμαχη Διεθνής, δηλαδή,  το υπερ-«συνδικάτο» των κομμάτων που πρεσβεύουν τον μαρξιστικό κομμουνισμό.

Κοινωνικός Χριστιανισμός και Μαρξισμός

Ο μαρξισμός μήπως προέκυψε από παρθενογένεση; Όχι. Είναι το μόνο είδος σοσιαλισμού, ιδεολογίας που επιθυμεί την κοινωνική δικαιοσύνη και την απάλειψη της εκμετάλλευσης; Όχι. Ο Ένγκελς γράφει για το πώς είναι οι Γερμανοί σοσιαλιστές υπερήφανοι συνεχιστές του έργου του Σαιν-Σιμόν, δηλαδή του λογιζόμενου πολλαχόθεν ως προδρόμου του Δυτικού Χριστιανικού Σοσιαλισμού, και του Ουαλού Όουεν κτλ. Το περιεχόμενο του κομμουνισμού ποιο είναι κατά τον Μαρξ και ποιο το θεμελιώδες σύνθημα του προλεταριάτου;   Με βάση την «κριτική του προγράμματος της Γκότα», είναι το «από τον καθένα με βάση τις δυνατότητές του, στον καθένα με βάση τις ανάγκες του». Το ίδιο λέει και ο Βασίλης Ραφαηλίδης. Αυτό, λέει ο Galbraith, προσήλκυσε πολλαπλασίως περισσότερους οπαδούς από τους τρεις τόμους του «Κεφαλαίου»(Das Kapital-Κριτική στην πολιτική οικονομία) του Μαρξ που συνιστούν το κληροδότημά του στον κόσμο και στην επιστήμη. Μόνο που αυτό το σύνθημα είναι ακριβώς παρμένο από τις Πράξεις των Αποστόλων, όπου αναφέρεται ως η αρχή δόμησης της πρώτης χριστιανικής κοινωνίας. Αυτής της κοινωνίας που οι Χριστιανοί ήθελαν να διατηρήσουν και ουδέποτε την πρόδωσαν, όπως λέει ο Άγιος Νικόλαος Βελιμιροβιτς στις ιεραποστολικές επιστολές του, αλλά οι έξωθεν δεν τους το επέτρεψαν, την διέλυσαν  κτλ. Αυτής της κοινωνίας της μη-καταπιεστικής χριστιανικής κοινοκτημοσύνης..

Αυτές είναι οι πρώτες μας επισημάνσεις και το πρώτο τμήμα του κειμένου που θα αφιερώσουμε σε αυτό το θέμα.  Οι ιδέες του δεν είναι αξιόλογες, αλλά μπορούν να επηρεάσουν ανθρώπους και αδελφούς με άγνοια, και να ωθήσουν προς αυτήν την κατεύθυνση που ο καθ. Αλ. Τσιριντάνης της «Χριστιανικής Ενώσεως Επιστημόνων» που «είχε απορρίψει την Δύση κατά το ήμισυ»(=μαρξισμός) όριζε ως την αιτία της εχθρότητας μέρος της Αριστεράς κατά του Χριστιανισμού και της Εκκλησίας: δηλαδή το πού βρισκόταν η Εκκλησία, έστω οι Δυτικές Χριστιανικές Ομολογίες, όταν ο Λαός αποφάσιζε, π.χ., να ρίξη την Βαστίλλη. Ήταν με τους καταπιεσμένους, τους φτωχούς, τους αδυνάτους με τους οποίους ο Χριστός ταυτίζει τον εαυτό του, ή ήταν με τα αμαρτωλά κατεστημένα; Εν προκειμένω -και αυτή η αρρώστια μεταφέρθηκε και εδώ, όπως είπαμε- με το δεύτερο. Αλλά αυτό δεν πρέπει ποτέ να επαναληφθή. Καθ’ότι «μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης».

Ετικέτες: Αστοχριστιανισμός, Δ. Βαρβιτσιώτη, Εφημερίδα, Κομμουνισμός, Μαρξισμός, Παγκοσμιοποίηση, Χριστιανικός Σοσιαλισμός, Χέλντερ Καμάρα, επανάσταση, εκδυτικισμός