Ο φοβερότερος τύραννος όλων των εποχών… αποκτά αντίπαλο…(Παραβολική διήγηση)

Ήταν κάποτε ένας τύραννος δεινός, που είχε επιβάλει την εξουσία του στην γη. Ήταν κουτός μεν, αλλά αδίστακτος, επινοητικός στο κακό. Είχε μεγάλη πείρα στα ανθρώπινα πράγματα και ήξερε πώς να κατεξουσιάζει θεληματικά και να υποτάσσει την μεγάλη μάζα των ανθρώπων- όπως στον Χάξλει. Το στέμμα του ήταν από λευκόχρυσο, η πανοπλία του από βολφράμιο. Κατοικούσε μέσα σε ένα πυκνό λόγγο, εφάμιλλο των  Μεγάλων Βόρειων Δασών και του Καρπάθιου Δάσους της Τρανσυλβανίας. Ήταν μυστικοπαθής, αθέατος σαν τον Πυθαγόρα. Kαι αυτή η  κατοικία του μυστικοπαθής σαν γοτθικός ναός…

Αυτός ο τύραννος είχε, όμως, ένα μεγάλο εχθρό. Τον εχθρό αυτό τον φοβόταν φρικτά. Δεν άντεχε καν στην ακρόαση του ονόματος του. Είχε ένα προαίσθημα ότι θα μπορούσε να τον καταβάλει, να τον ανατρέψει, να ελευθερώσει όσους έχει κάτω από την τυραννία του και που ο έλεγχός τους του προκαλούσε ηδονή… Δεν ήθελε καν να το σκέφτεται… Κάθε που ακουγόταν το όνομά του, γινόταν πελιδνός- κίτρινος από φόβο και μαύρος από θυμό. Πώς είχε τολμήσει να αντισταθεί στα σχέδιά του;  Αυτή η σκέψη τον «δαιμόνιζε».

Τούτος ο εχθρός τώρα, όπως τον πληροφόρησαν οι άνθρωποί του, είχε έρθει από τα μέρη του, τα μέρη που κατοικούσε, μεταμφιεσμένος, «ινκόγκνιτο», σε παραλλαγή.

Το σχέδιό του τώρα είναι να τον αιχμαλωτίσει στο κάστρο του. Aπό εκεί δεν θα μπορέσει να βγει ποτέ…

Ετικέτες: παραβολές, τυραννοκτονία, ταπεινοσχημία, Τυραννία, απελευθέρωση, αιχμαλωσία, καλό-κακό