Ο Νίκος Ψαρουδάκης έγραφε μεταξύ πολλών άλλων στο βιβλίο του «Η επανάστασις της αγάπης» ότι η Χριστιανική Πολιτεία θα «έδινε τα κλειδιά στο χέρι» του σπιτιού κάθε νέου ζευγαριού που θα παντρευόταν, ώστε να επιλυθεί το υπαρκτό, τότε και μέχρι σήμερα, στεγαστικό πρόβλημα.
Στις μέρες μας, στα πλαίσια των μνημονίων και, τελευταία, της υπερψήφισης του Πολυνομοσχεδίου από την κυβερνητική πλειοψηφία των 154, η οποία ανέταξε το σκηνικό, αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση όπου και τα απολύτως αναγκαία τίθενται υπό αμφισβήτηση.
Η υπόθεση ξεκινάει το 2010, όπου η κ. Κατσέλη, η οποία αντί του υποσχεθέντος υπό του ΓΑΠ Υπουργείου Οικονομικών, αναλαμβάνει το έλασσον της «Οικονομίας», κατορθώνει να περάσει έναν από τους λίγους ευεργετικούς νόμους της ολεθριότερης όλων έως σήμερα κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που εκλέχθηκε τον Οκτώβριο του 2009 με μεγάλη πλειοψηφία, τον ν.3869/2010, βάσει του οποίου προστατεύεται η πρώτη κατοικία «υπερχρεωμένων νοικοκυριών» των οφειλετών σε τράπεζες.
(Είναι χαρακτηριστική άλλωστε η χλεύη που δεχόταν τότε η Υπουργός από «εκσυγχρονιστές» αρθρογράφους της Διαπλοκής, εφόσον ο εν λόγω νόμος δυσαρέστησε σφόδρα μεγαλομετόχους και ιδιοκτήτες τραπεζών).
Έτσι, μετά το πέρας του 2014, όπου η προστασία των οφειλετών είχε μείνει στον αέρα, φτάνουμε εντέλει στο Γ’ Μνημόνιο, στα πλαίσια του οποίου ο προαναφερόμενος νόμος τροποποιείται από τον διάδοχο Υπ. Οικονομίας Γ. Σταθάκη. Ο νόμος αυτός (4336/2015) προστατεύει μόνο την πρώτη κατοικία των οφειλετών και υπό συγκεκριμένους όρους και εισάγει αλλαγές, μεταξύ άλλων την επέκταση των κατηγοριών που μπορούν να αιτηθούν προστασία λόγω οφειλών αλλά και τις κατηγορίες των πιστωτών (Ασφαλιστικά Ταμεία, Δημόσιο κ.ά.). Πιο συγκεκριμένα, η προστασία αυτή εξαρτάται από εισοδηματικά κριτήρια (προσαυξημένες «εύλογες δαπάνες διαβίωσης») και κριτήρια αξίας της α’ κατοικίας (180 χιλ. Ευρώ για ενήλικα φορολογούμενο). Έτσι, ένα δεύτερο σπίτι που μπορεί να ανήκει σε μια οικογένεια (και που πολύ πιθανώς θα κληροδοτούνταν σε κάποιο από τα τέκνα) μένει απροστάτευτο.
Με τη ψήφιση του πολυνομοσχεδίου που εντασσόταν στα προαπαιτούμενα της γ’ αξιολόγησης, καταργήθηκαν οι φυσικοί πλειστηριασμοί, ενώ καθιερώθηκαν οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί. Στα πλαίσια αυτά, αναδιατάσσεται και το κίνημα κατά των πλειστηριασμών, το οποίο με δυναμικές ενέργειες προσπαθούσε να ακυρώσει στην πράξη τη διενέργειά τους.
Σήμερα, το κίνημα αυτό έχει δύο διαφορετικές πτέρυγες με διαφορετικές λογικές και «συνθήματα» που τις χαρακτηρίζουν. Η πρώτη πτέρυγα εκφράζεται από το σύνθημα «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» (και γενικώς πιστωτή). Η δεύτερη πτέρυγα εκφράζεται από το παραλλαγμένο σύνθημα «καμία λαϊκή κατοικία στα χέρια τραπεζίτη».
Πώς θα έπρεπε κανείς να τοποθετηθεί πάνω σε αυτά; Εάν κανείς δει τις πραγματικές λίστες των εκπλειστηριαζόμενων ακινήτων, θα εντοπίσει σε σημαντικό ποσοστό κατοικίες αξίας που υπερβαίνει τις πολλές εκατοντάδες χιλιάδων ευρώ. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της βίλας του κ. Ψυχάρη στο Πόρτο Χέλι, έκτασης 600 τ.μ., η οποία εκπλειστηριάστηκε προ ημερών με τιμή εκκίνησης τα 4,7 εκατομμύρια ευρώ. Είναι σαφές ότι τέτοιες περιπτώσεις (οι οποίες είναι αρκετές) δεν είναι υπερασπίσιμες στο ελάχιστο.
Ταυτόχρονα, είναι δίκαιη και σωστή και επαινετή η συμμετοχή στο κίνημα για την προστασία οφειλετών που ανήκουν στην χαμηλή και μεσαία τάξη και οι οποίοι λόγω υπερχρέωσης αναγκάζονται να ξεπουλούν την όποια ακίνητη περιουσία τους.
Εάν το ελπιδοφόρο κίνημα κατά των πλειστηριασμών θέλει να πορευτεί σωστά και να προσελκύσει και περισσότερα πρόσωπα, από ριζοσπαστικούς ή και μετριοπαθείς χώρους, οφείλει κατ’αρχην, κατά τη γνώμη της στήλης, να πορευτεί με γνώμονα τη συνθηματολογία της β’ πτέρυγας. Δυστυχώς ζούμε το φαινόμενο που ο Ζακ Ελλύλ το 1972 πετυχημένα ονόμασε «από την επανάσταση στις εξεγέρσεις»…
Σημείωση: Αναδημοσίευση από στήλη «Φιλαλήθειες…»- φ. 1005 εφ. «Χριστιανική»
Ετικέτες: πλειστηριασμοί, στρατηγικοί κακοπληρωτές, Ζακ Ελλύλ, Νόμος Κατσέλη, Νόμος Σταθάκη, επανάσταση, εξεγέρσεις, ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, κίνημα κατά των πλειστηριασμών
Ιστολογικόν σημειωματάριο φιλαλήθους (philalethe00) 
1 Απριλίου, 2018 στο 4:34 ΜΜ |
Από τις αρχές της παρούσης κρίσης, λόγω κυρίως της αγοράς από τις Ελληνικές Τράπεζες, στη δευτερογενή αγορά, ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου όταν τα ρευστοποιούσαν κυρίως οι Γερμανικές και Γαλλικές Τράπεζες , και εξ αιτίας των ζημιών που τους δημιούργησε το PSI του 2012, προέκυψε η ανάγκη για ανακεφαλαιοποίηση των Ελληνικών Τραπεζών. Το Κράτος μας, δανείστηκε από το 2008 , που άρχισε το σώσιμο των τραπεζών χάριν των Τραπεζών τεράστια ποσά που ανέρχονται στα 238 δις. Ευρώ .
Παραθέτω όλους τους σχετικούς νόμους που χάρισαν στις Τράπεζες τα 238 δις Ευρώ.
Ν.3723/2008 άρθρο 1 παράγραφος 1 και άρθρα 2, 3, 4, 5 (Φ.Ε.Κ. 250 Τ.Α.) συνολικά 28 δις Ευρώ.
Ν.3845/2010 άρθρο 4 παράγραφος 8(Φ.Ε.Κ. 65 Τ.Α.) συνολικά 15 δις Ευρώ.
Ν.3864/2010 άρθρο 3 παράγραφος 1(Φ.Ε.Κ 119 Τ.Α.) συνολικά 10 δις Ευρώ.
Ν.3872/2010 άρθρο 7(Φ.Ε.Κ. 148 Τ.Α.) συνολικά 25 δις Ευρώ.
Ν.3965/2011 άρθρο 19 παράγραφος 1(Φ.Ε.Κ. 113 Τ.Α.) συνολικά 30 δις Ευρώ.
Ν.4031/2011 άρθρο 1 παράγραφος 1 και άρθρο 2(Φ.Ε.Κ.256 Τ.Α.) συνολικά 60 δις Ευρώ.
Ν.4056/2012 άρθρο 21(Φ.Ε.Κ. 52 Τ.Α.) συνολικά 30 δις Ευρώ.
Ν.4079/2012 άρθρο 1 παράγραφος 1(Φ.Ε.Κ. 180 Τ.Α.) συνολικά 40 δις Ευρώ.
Το άθροισμα όλων αυτών είναι όντως 238 δις Ευρώ.
Άρα ο κάθε Έλληνας αλλά και τα παιδιά του και τα εγγόνια του χρεώθηκαν με 23.800 ευρώ για να «σωθούν» οι Τράπεζες!!!!!!!!!!. Μέσα στα εννέα χρόνια στην συνέχεια χαθήκανε τα περισσότερα από αυτά, μέσα στα γρανάζια της τραπεζικής μαφίας, αφού με βάση τις τρέχουσες χρηματιστηριακές αποτιμήσεις το ελληνικό κράτος μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας κατέχει τραπεζικές μετοχές αξίας μόλις 1,5 δισεκατομμυρίων ευρώ, χωρίς να έχει μέχρι σήμερα λογοδοτήσει στη δικαιοσύνη κανείς.
Παράλληλα, λόγω της οικονομικής ύφεσης που άρχισε από το 2008 και μετά, και της καταστρεπτικής για την οικονομία επίπτωσης των μέτρων που επιβλήθηκαν με τα μνημόνια, εύλογα εκτοξεύθηκαν τα κόκκινα δάνεια στα ύψη μετά το 2010, λόγω της μείωσης των εισοδημάτων, της ανόδου της ανεργίας και της χρεοκοπίας των επιχειρήσεων , καθώς επίσης και της κατακόρυφης πτώσης των τιμών των ακινήτων .
Αποτέλεσμα είναι η κατάσταση σήμερα να έχει ως εξής: Με βάση τα στοιχεία που ανακοίνωσε η Τράπεζα της Ελλάδος, στο τέλος Δεκεμβρίου 2016, το ποσοστό των μη εξυπηρετούμενων δανείων, ως προς το σύνολο των δανείων, ανερχόταν σε επίπεδο τραπεζών σε 44,8% και σε αξία περίπου 106 δισεκατομμύρια ευρώ. Οι δανειολήπτες των μη εξυπηρετουμένων δανείων είναι συνολικά περίπου 2.700.000 . Από αυτούς 400.000 έχουν στεγαστικά δάνεια, άλλοι 400.000 έχουν επιχειρηματικά δάνεια και 1.900.000 καταναλωτικά δάνεια. Πληροφορίες που δημοσιεύθηκαν στον τύπο, αναφέρουν ως στόχο των τραπεζών εκποιήσεις 10.000 ακινήτων κατ΄ έτος με επίκεντρο στεγαστικά δάνεια 27 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων, ο συνολικός αριθμός των φορολογούμενων που έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές προς τις εφορίες και τελωνεία, ανερχόταν τον Σεπτέμβριο του 2016 στους 4.374.475 και οι οφειλές των σε 91 δισεκατομμύρια ευρώ . Παράλληλα οι οφειλές προς τα ασφαλιστικά ταμεία εκτοξεύτηκαν στα 34 δισεκατομμύρια ευρώ.
Σημειώνεται πως το σύνολο των οφειλετών των ταμείων ανέρχεται σε 1.204.606 και απειλούνται με κατασχέσεις για 709.585 οφειλέτες .
Επιγραμματικά. Ο Ελληνικός Λαός με ετήσιο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν 180 δισεκατομμυρίων ευρώ, έχει ιδιωτικό χρέος που υπερβαίνει τα 230 δισεκατομμύρια ευρώ και δημόσιο χρέος τα 320 δισεκατομμύρια ευρω.
Η ανωτέρω περιγραφή δείχνει το μέγεθος της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής που υπέστη η χώρα εξ αιτίας της εγκληματικής πολιτικής λειτουργίας των τραπεζών και της Πολιτείας.
Παράλληλα, με την ανωτέρω οικονομική και κοινωνική τραγωδία συνέβη στη χώρα μας και θεσμική τραγωδία.
Με τις ρυθμίσεις των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων της περιόδου 2010-2015 η συνταγματική τάξη στην χώρα έχει αλλάξει ριζικά. Οι επιβληθείσες «διεθνείς δεσμεύσεις», έχουν αναδειχθεί σε απόλυτο ρυθμιστή της εσωτερικής έννομης τάξης. Κανένα ανθρώπινο, κοινωνικό, ή πολιτικό δικαίωμα του ελληνικού λαού (άρθρα 4 παρ.5, 21, 22 και 25 του Συντάγματος) δεν υπερτερεί έναντι των «διεθνών δεσμεύσεων». Αποτέλεσμα είναι να έχει γίνει το πέρασμα του ελέγχου της χώρας σε υπερκρατικά και υπερεθνικά κέντρα εξουσίας. Αυτό σαφέστατα και ρητά ομολογείται και στην απόφαση της συνόδου των αρχηγών των κρατών – μελών της Ευρωζώνης της 12-7-2015, που επικύρωσε ο νόμος 4334/2015 (Φ.Ε.Κ. 80/16-7-2015 Τ.Α.) στην οποία χαρακτηριστικά αναφέρεται επί λέξει: “Η κυβέρνηση πρέπει να συσκέπτεται και να συμφωνεί με τους θεσμούς για όλα τα σχέδια νόμου στους σχετικούς τομείς, με επαρκές χρονικό περιθώριο πριν την υποβολή τους για δημόσια διαβούλευση ή το κοινοβούλιο….”
Επομένως το κράτος μας, έχοντας χάσει έμμεσα την αφεαυτής αυτοδυνάμως επιβαλλομένη ενιαία αδιαίρετη και αναπαλλοτρίωτη εξουσία του, ήτοι την κυριαρχία του, αδυνατεί να λάβει αυτογνώμονα αποφάσεις.
Έτσι, επιβλήθηκε στη Βουλή η ψήφιση νόμων, με τους οποίους θεσπίστηκαν διατάξεις για τους πλειστηριασμούς, που σαφέστατα αντίκεινται στα άρθρα 17, 21 και 25 του Συντάγματος, τα οποία ορίζουν ότι, η ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του κράτους, η απόκτηση κατοικίας αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας του κράτους και τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και μέλους του κοινωνικού συνόλου τελούν υπό την εγγύηση του κράτους. Επομένως και το δικαίωμα στη στέγη είναι θεμελιώδες και το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια και το αίσθημα ασφάλειας του κάθε προσώπου αναφαίρετο και η προστασία των είναι συνταγματική υποχρέωση.
Αυτή η υποχρέωση σημαίνει ότι όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκηση αυτών των δικαιωμάτων των πολιτών.
Συμπερασματικά: Όταν, ο εκλεγμένος κατά το Σύνταγμα ως Πρωθυπουργός, δηλώνει ότι ευρίσκεται υπό «επιτροπεία», σημαίνει ότι η εκτελεστική λειτουργία δεν ασκείται όπως ορίζει το Σύνταγμα. Όταν η Βουλή ψηφίζει κείμενα που δεν συντάχθηκαν στην Ελλάδα, αλλά απλά μεταφράστηκαν στην Ελληνική και δεν διαβάστηκαν καν από τους εκλεχθέντες να λειτουργούν ως βουλευτές, η κατά το Σύνταγμα νομοθετική λειτουργία έχει ακυρωθεί. Και όταν η ηγεσία του Δικαστικού Σώματος, αγνοεί τις εκ του άρθρου 120 παρ.4 του συνταγματος υποχρεώσεις της. Τότε, ΣΗΜΕΡΑ δηλαδή, η λαϊκή κυριαρχία ‘εχει καταλυθεί και η χώρα είναι υπό ΚΑΤΟΧΗ.
Επομένως αναβιώνει για τον κάθε ΠΟΛΙΤΗ η εκπλήρωση της προβλεπόμενης από την ανωτέρω διάταξη υποχρέωσής του να αγωνιστεί για την ανάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας.
9 Απριλίου, 2018 στο 9:38 ΜΜ |
@Νικήτας Αποστόλου
Καλησπέρα και πολλές ευχές για την Ανάσταση!
Συγγνώμη και για την καθυστέρηση στην απάντηση…
Ναι, έτσι είναι πράγματι. Με την επιβολή των Μνημονίων καταργήθηκε (αθετήθηκε, φαλκιδεύθηκε κ.λπ.) το μέρος της έννομης τάξης με τη μέγιστη τυπική ισχύ, δηλαδή το Σύνταγμα. Και βάσει του ακροτελεύτιου άρθρου του, οι πολίτες έχουν δικαίωμα και υποχρέωση να αντισταθούν με κάθε μέσο σε αυτόν που το καταλύει.
Δυστυχώς όμως στην εποχή μας, δεν μπορούμε να πάρουμε τα βουνά και να κάνουμε Εθνική Αντίσταση… Διότι ο εχθρός δε μας κατανίκησε με τα όπλα, αλλά με τον έλεγχο του νομίσματος, όντας ο ίδιος μακρόθεν…