Σιβυλλική συμφωνία

Πυκνός ο χρόνος των τελευταίων δύο εβδομάδων, καθώς είχαμε συνολικά τρία Eurogroup, με αποκορύφωμα αυτό της προηγούμενης Παρασκευής, όπου τελικά ελήφθη απόφαση και εκδόθηκε κοινό ανακοινωθέν για συμφωνία-γέφυρα(προς τελείως άλλο πρόγραμμα). Ο λαός των μεγάλων πόλεων της Χώρας, αλλά και λαός σε ευρωπαϊκές πόλεις συμμετείχε σε εκδηλώσεις συμπαράστασης στην «ασύμμετρη» και ιδιαίτερα λεπτή και δύσκολη διαπραγματευτική προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης.
Είναι χαρακτηριστική η πολύ μεγάλη απόκλιση των απόψεων που δόθηκαν από διάφορα μέρη για την συμφωνία της Παρασκευής 20/02: η «Χριστιανική Κοινωνική Ένωση» του κρατιδίου της Βαυαρίας(που συνεργάζεται με το κόμμα των Μέρκελ/Σόιμπλε)  την αποκάλεσε βάσει των σχετικών ρεπορτάζ «give-away», δηλαδή «δώρο» προς την ελληνική πλευρά. Η «Αριστερά»(Die Linke), δηλαδή το αριστερό κόμμα της Γερμανίας έδωσε τόνο θριάμβου στην συμφωνία του Eurogroup αποκαλώντας την «νίκη του Δαυίδ-Ελλάδας εναντίον του Γολιάθ-Γερμανίας». Το ισπανικό αριστερό κόμμα των Podemos που προηγείται κατά πολύ(7-8%) στις δημοσκοπήσεις έναντι του κεντροδεξιού κόμματος του Ραχόι (που εφαρμόζει ακόμη ένα καταστροφικό και πολύ παρεμφερές πρόγραμμα με το «Μνημόνιο») ονόμασε, δια του αρχηγού του Πάμπλο Ιγκλέσιας, την συμφωνία «λογική», προσθέτοντας με νόημα: «επιτέλους μια κυβέρνηση του Νότου διαπραγματεύεται, αντί να υπακούει»!

Ο γνωστός νομπελίστας οικονομολόγος Πωλ Κρούγκμαν αρχικά χαρακτήρισε το κείμενο της συμφωνίας του Eurogroup ευφυώς αλλά και εύστοχα «δελφικό χρησμό», για να συμπληρώσει λίγο αργότερα ότι «η Ελλάδα τα πήγε καλά». Η τελευταία αυτή τοποθέτηση είναι πράγματι πολύ κοντά στην πραγματικότητα, αν κανείς διαβάσει το κείμενο χωρίς κάποιο ερμηνευτικό «βοήθημα». Αναμφίβολα οι πρώτες ερμηνευτικές δηλώσεις ήρθαν αμέσως μετά από τον νέο Υπουργό Οικονομικών Γ. Βαρουφάκη, ο οποίος αναπτύσσοντας το τι συνεπάγεται το κείμενο αυτό συνοπτικά ανήγαγε σχεδόν όλα τα σημεία του στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και στο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης». Αυτή η ερμηνεία φάνηκε πως υπερίσχυσε και στην πραγματικότητα ως την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές και που έχει γίνει γνωστή η έγκριση από τους τρεις «θεσμικούς εταίρους»(ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ)  η λίστα των μεταρρυθμίσεων που εστάλη και που περιλαμβάνει κατά μεγάλη πλειοψηφία μέτρα κοινωνικά από το πρόγραμμα αυτό πάνω στο οποίο βασίζεται και η νέα κυβέρνηση συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Κατά συνέπεια, η δίκαιη κρίση που θα μπορούσε κανείς να διατυπώσει αυτήν την στιγμή είναι περίπου η εξής:
επετεύχθη μια πολύ καλή συμφωνία-γέφυρα δεδομένων των συνθηκών και της λαϊκής εντολής, πιθανόν επιπλέον η καλύτερη δυνατή, σύμφωνα και με τον καθ. Κώστα Βεργόπουλο. Επρόκειτο όντως για ακύρωση των μνημονιακών μέτρων λιτότητας, για τερματισμό της υπαγόρευσης πολιτικής από την Γερμανία και την Τρόικα των υπαλλήλων. Ήταν όντως καρπός μιας προσπάθεια για λύση εντός του ευρώ, χωρίς να αποκλείεται, σε περίπτωση απόλυτης και σταθερής διαφωνίας, η ρήξη με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για τις δύο πλευρές. Η κυβέρνηση δεν είχε ισχυρή εντολή για έξοδο από το ευρώ (ή κήρυξη πτώχευσης εντός του ευρώ ή…) εφόσον γίνονταν σεβαστά τα παραπάνω, που ονομάστηκαν «κόκκινες γραμμές». Κάτι επιπλέον ήταν η διακινδύνευση ενός μέρους της ρευστότητας για τους καταθέτες(επιβολή ορίου ανάληψης) και πιθανή εξώθηση μετά την Παρασκευή σε εθελούσια έξοδο. Όλα αυτά σταθμίστηκαν και οδήγησαν σε αυτήν την συμφωνία η οποία πράγματι εμπεριέχει, με την σωστή ερμηνεία, η οποία δείχνει επικρατούσα, την μεγάλη πλειοψηφία αυτών που επιδίωκε η ελληνική κυβέρνηση.
Ξέρουμε βεβαίως πως υπάρχουν δυνάμεις, στις οποίες άλλωστε συγκαταλέγεται και η Χ.Δ., οι οποίες επιδιώκουν την έξοδο από την ευρωζώνη και την Ε.Ε. Αυτό δεν θα πρέπει να οδηγήσει αυτές τις δυνάμεις σε μια κριτική η οποία είναι άδικη έως μηδενιστική. Αυτό το είδαμε τις τελευταίες ημέρες να πραγματοποιείται με ένα οδυνηρό τρόπο. Μας θύμισε κάτι το οποίο σύμφωνα με ορισμένους είχε πει ο Μεγαλέξανδρος πριν την έναρξη της εκστρατείας (αντεπίθεσης) εναντίον της περσικής δεσποτείας: πως το πλέον δύσκολο σημείο αυτής της εκστρατείας θα είναι η ένωση των Ελλήνων ενώπιον του κοινού εναντίου.
Ως γνωστόν, ιστορικά μοτίβα τείνουν να επανεμφανίζονται με ποικίλες παραλλαγές και τρόπους και ιστορικά λάθη να επανεπιχειρούνται. Προφανώς όμως μπορεί να υπάρχει και ισχυρή στήριξη και ισορροπημένη (και βοηθητική προς τον επικρινόμενο) κριτική στάση. Το μνημόνιο πράγματι μοιάζει να έχει λήξει οριστικά ως πολιτικό πρόγραμμα. Μένει όμως να αντιστραφούν τα καταστροφικά αποτελέσματά του στην νομοθεσία και την κοινωνία.

Ετικέτες: CSU, Die Linke, Eurogroup, πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, Βαρουφάκης, Κρούγκμαν, Μνημόνιο, Πάμπλο Ιγκλέσιας, Ραχόι, Χριστιανική Δημοκρατία, αντι-ΕΕ, αντιευρώ, δανειακή σύμβαση, δελφικός χρησμός, θεσμικοί εταίροι