Η Ανάσταση του Χριστού λοιπόν. Ποιο είναι το νόημα του μεγάλου αυτού γεγονότος;
Το νόημα της Ανάστασης είναι η αλλαγή μιας εποχής. Στην εποχή προ Χριστού το μόνο που ήταν βέβαιo στους ανθρώπους της εποχής ήταν ο επικείμενος θάνατός τους. Κάτι που αρκετά θα μας θύμιζε, αν και σε πολύ αδρές γραμμές, τα ελληνικά Δημοτικά Τραγούδια. Η φράση άλλωστε«ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης» ανήκει στο βιβλίο του «Εκκλησιαστή» της Π. Διαθήκης.
Με την Ανάσταση εγκαινιάζεται η «εποχή της Χάριτος»: αυτό φέρνει μια σειρά καταιγιστικών αλλαγών. Ο ίδιος ο Χριστός ήρθε «να καταργήσει την κατάραν του νόμου γενόμενος ο ίδιος κατάρα υπέρ ημών«.(Γαλ. 3,13) Στην εποχή της Χάριτος έχει δοθεί το αποφασιστικό χτύπημα εναντίον της εξουσίας του θανάτου, της φθοράς καθώς και εναντίον του διαβόλου, ο οποίος στην Γραφή αποκαλείται «κοσμοκράτορας», ενώ σε κάποια στιγμή, στους Πειρασμούς στην έρημο, φέρεται να μοιράζει τα βασίλεια του κόσμου. Στην Παλαιά Διαθήκη υπήρχε τιμωρία για τους παραβάτες του Νόμου. Στην εποχή της Χάριτος υπάρχει πλήρης ελευθερία, αναρχία θα έλεγε κάποιος ως προς τον Θεό: «Πάντα μοι έξεστι, αλλ’ ου πάντα συμφέρει»(Κορ.Α΄στ’12). Όλα μου επιτρέπονται(εκ Θεού), αλλά δεν με ωφελούν όλα.
Ένα ακόμη παράδειγμα για να καταλάβουμε την διάσταση των δύο εποχών είναι πως πλέον ο άνθρωπος δεν έχει προτεραιότητες και στοχοθεσίες που τον δένουν με αυτόν τον κόσμο. Μπορεί να κάνει μέχρι και το «άλμα προς τα έσχατα»,της Ιστορίας εννοείται, που είναι μια ζωή αναχωρητισμού. Ενώ στην Παλαιά Διαθήκη δίνεται μεγάλη βαρύτητα στην οικογένεια(το «σόι») και η τεκνογονία/πολυτεκνία λειτουργεί ως παρηγοριά για το επικείμενο τέλος της ζωής, στην Κ.Δ. δίνεται προτεραιότητα στην σωτηρία, στο πέταγμα θα λέγαμε προς την κοινή σωτηρία των συζύγων στο τέλος της Ιστορίας.
Αντίστοιχα, στην Παλαιά Διαθήκη, υπάρχει ο νόμος της «ανταπόδοσης στο ίσο», υπάρχει το «δίκαιο του πολέμου»αντί για την «αγάπη των εχθρών»και τουλάχιστον την μη-καταστροφή τους. Υπάρχει πολυγαμία και ανοχή των εύκολων διαζυγίων. Υπάρχει ανοχή στον όρκο με -απλώς- απαγόρευση της επιορκίας(και ψευδορκίας). Υπάρχει τέλος πιο χονδροειδής λατρεία(ζωοθυσίες), καθώς και πολλά άλλα.
Όπως και εσείς θα έχετε καταλάβει, πάρα πολλά από αυτά τα στοιχεία όχι μόνο υπάρχουν έως σήμερα στον χριστιανικό κόσμο και πιο ειδικά στην Ελλάδα, αλλά ενδεχομένως τα καμαρώνουμε ως «ελληνοχριστιανικά ιδεώδη».
Για αυτό και γράφονται και σημειώματα όπως το παραπάνω όμως, ώστε να μας προβληματίσουν και να αναζητήσουμε μόνοι μας σχετικά με την πίστη και να μην παίρνουμε ή απορρίπτουμε μια τετριμμένη «έτοιμη τροφή».
Ετικέτες: σωτηρία, ψευδορκία, όρκος, Ανάσταση, Ανεξικακία, αγάπη των εχθρών, ανταπόδοση στο ίσο, δίκαιο του πολέμου, επιορκία, εποχή της Χάριτος, εκδίκηση, ζήτημα τεκνογονίας, θάνατος
Ιστολογικόν σημειωματάριο φιλαλήθους (philalethe00) 
22 Απριλίου, 2014 στο 8:26 ΠΜ |
και για μενα ο λογος του Ιησου Χριστου και η Ανασταση του ειναι η απαρχη της συνδεσης της ελευθεριας με την αγαπη νομιζω πως εχουμε ακομη πολυ δρομο μπροστα μας για να το βιωσουμε αληθινα
22 Απριλίου, 2014 στο 3:46 ΜΜ |
@chryssi dervissi d asterios
Έτσι είναι!
Αγάπη και ελευθερία. Στην ελευθερία θεμελιώνεται και η υπακοή, κάθε υπακοή.
Χριστός ανέστη!!!
🙂
5 Μαΐου, 2014 στο 3:25 ΜΜ |
Φιλαλήθη,
Αὐτὰ ποὺ λὲς γιὰ τὴν τεκνογονία, δὲν σημαίνουν καὶ πολλὰ σὲ μιὰ κοινωνία ὅπου θεωροῦνται αὐτονόητες οἱ σεξουαλικὲς σχέσεις πρὸ τοῦ γάμου. Στὴν πραγματικότητα δὲν λέει τίποτα στοὺς ἐκτὸς ἐξωεκκλησιαστικῶν ὀργανώσεων κι ἐκεῖ θὰ ἦταν τὸ πραγματικὰ «ρηξικέλευθο». Μπορεῖ νὰ βοηθᾶ στὴν ἀντιμετώπιση τοῦ ἐσωτερικοῦ ἐχθροῦ ἀλλὰ ὣς ἐκεῖ μόνο. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ πιθανὴ ἀντίρρηση εἶναι ὅτι ἡ ἐναλλακτικὴ στὴ θέση «πρῶτος ἢ μοναδικὸς σκοπὸς τοῦ γάμου εἶναι ἡ τεκνογονία» δὲν εἶναι ἡ θέση γιὰ τὸ δικαίωμα στὴν ἀποφυγὴ τῆς τεκνογονίας καὶ οἱ σχετικὲς προφάσεις μὴ τεκνογονίας ἢ ἀγαμίας ἄνευ μοναχισμοῦ (ὅπως λ.χ. τὴν ἐφαρμόζουν οἱ ὀργανωσιακοί). Ἄλλωστε, στὴν τεκνογονία ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι δημιουργὸς ἀλλὰ ἁπλῶς συνδημιουργός, δὲν ἀποφασίζει αὐτὸς πότε θὰ συλληφθεῖ ἕνα παιδί, κι ἑπομένως μιὰ καθαρὰ χριστιανικὴ θέση θὰ ἦταν «ὅσα φέρει ὁ Θεὸς» κι ὄχι «εἶναι αἱρετικὴ ἡ θέση γιὰ τὴν τεκνογονία» οὔτε «εἶναι χριστιανικὴ ἡ θέση γιὰ τὴν πολυτεκνία». Ὁ Χρυσόστομος ζοῦσε σὲ μιὰ ἐποχὴ ὅπου πίστευαν ὅτι ὁ κόσμος εἶναι γεμᾶτος ἀνθρώπους, ὅτι οἱ πρῶτοι ἄνθρωποι ζοῦσαν ἑκατοντάδες χρόνια καὶ ὅτι ἡ ἀνθρωπότητα ξεπήδησε ἀπὸ δύο ἄτομα. Λογικὸ λοιπόν, νὰ πιστεύει ὅτι «δὲν χρειάζονται ἄλλοι ἄνθρωποι» στὸν πλανήτη. Μόνο ποὺ γιὰ τὴν ἀναπλήρωση τῶν γενεῶν χρειάζονται 2,1=3 παιδιὰ ἀνὰ γυναίκα, καὶ τότε ἐπιζοῦσε ἕνα μικρὸ ποσοστὸ ἀπὸ τὰ πολλὰ παιδιὰ ποὺ ἔκανε κάθε οἰκογένεια. Ὅταν ὁ Μπουγάτσος γράφει «Βέβαια ο Παύλος αναφέρει ότι η γυναίκα «σωθήσεται δια της τεκνογονίας» (Α’ Τιμ. β’, 15), δηλ. δύναται η γυναίκα να σωθεί από το Θεό χρησιμοποιώντας καλά την περίοδο της τεκνογονίας, όπως και κάθε άλλη (μακροχρόνια μάλιστα) περίσταση της ζωής της. Εδώ φρονώ πως μέσα στη λέξη «τεκνογονία» εννοείται η παιδοτροφία και η διαπαιδαγώγηση των παιδιών» (http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/bougatsos_gamos_kef07.html) δείχνει ἕνα ἄλλο πράγμα, φαινόμενο ἀποκλειστικὰ τωρινό, ἄθελά του: Ἡ ἀντίληψη γιὰ τὴν «μὴ πολυτεκνία» δὲν εἶναι χριστιανική, ἀλλὰ ἐντάσσεται σὲ μιὰ ἑρμηνεία ἐντὸς ἑνὸς πολιτισμικοῦ παραδείγματος, τῆς μαζικοδημοκρατικῆς κοινωνίας ὅπου ἡ ἀπόλαυση εἶναι –θὰ λέγαμε– ἀξία ὑποχρεωτική, τόσο ὅσο παλιὰ ἡ στέρηση ἦταν ἀρετή. Τὰ πολλὰ παιδιὰ σημαίνουν μείωση τοῦ μοιραζόμενου ἀνὰ ἄτομο πλούτου καὶ κατανάλωσης ἄρα καὶ οἰκονομικῆς ἀνάπτυξης, ἄρα εἶναι κάτι κακό.
5 Μαΐου, 2014 στο 6:52 ΜΜ |
@Γιάννης
Γιάννη μου, καλησπέρα και σε ευχαριστώ για την απάντησή σου.
Θέτεις πολλά και ενδιαφέροντα ζητήματα, αν και ενδεχομένως να ταίριαζαν σε παλαιότερη ανάρτηση που αναφερότανε αποκλειστικά στα ζητήματα αυτά:
1)Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα και έχει τις αντιλήψεις που έχει, διότι θεωρεί πως και η Εκκλησία έχει αυτές τις θέσεις που αναφέρεις.
Ο Μπέρτραν Ράσσελ σε ένα βιβλίο του που έτυχε να διαβάζω πρόσφατα («Ηθική και γάμος») βλέπει καθαρά την αντίφαση μεταξύ των αντιλήψεων του Αποστόλου Παύλου περί «σεξουαλικής αγωγής» [όπως αναφέρει τα σχετικά χωρία (Α Κορ. 7,2 και εξής) και ο π. Γ. Μεταλληνός κάπου (και που δεν αναφέρουν τίποτα για την τεκνογονία)] και των χριστιανικών εκκλησιών που έχει υπόψη, δηλαδή αυτών του Καθολικισμού και του Προτεσταντισμού.
Σωστά βάσει αυτών ο Ράσσελ καταλήγει ότι η Εκκλησία δεν μπόρεσε να δει στον γάμο ούτε στον έρωτα κάποια θετική αξία και για αυτό βλέπει τις σχετικές τάσεις στην Δύση ως καρπό ενός αναγεννημένου παγανισμού. Ο Ράσσελ βέβαια δεν ήξερε περί Ορθοδοξίας, όπως αντίστοιχα και ο Μαρξ.
2)Η συνοδική θέση της Εκκλησίας για αυτά τα θέματα έχει δοθεί από ένα έγγαμο Άγιο, τον Γρηγόριο, Επίσκοπο Νύσσης, μικρότερο αδελφό του Μ. Βασιλείου, επειδή έχει επικυρωθεί από Οικ Σύνοδο: Οι αμαρτίες λοιπόν που γίνονται «δι’ επιθυμίαν και ηδονήν» είναι η πορνεία, ως «άθεσμος(=εκτός μυστηρίου του γάμου) ηδονή» και η μοιχεία που περιλαμβάνει όμως και την αδικία τρίτου(=συζύγου του ενός ή και των δύο μοιχών). Όσον αφορά τους σκοπούς του γάμου,ο ι. Χρυσόστομος είναι ίσως ο μόνος από τους μεγάλους Πατέρες που έχει μια αναλυτική διδασκαλία και όχι μόνο στο νεανικό του έργο «περί παρθενίας».
3) Συμφωνώ στο «όσα φέρει ο Θεός». Αυτό είναι η εθελούσια υπακοή στο θέλημα του Θεού. Το ζήτημα είναι όμως πως ο Θεός μας έχει πει και μέσω των Αγίων του πώς έχει ορίσει τα πράγματα, το κάθε πράγμα. Το «ό,τι φέρει ο Θεός» δεν σημαίνει επιδιώκω την τεκνογονία(με τον ένα ή τον άλλο τρόπο), σημαίνει πως Τον εμπιστεύομαι, έρθουν ή δεν έρθουν τα πράγματα όπως τα βλέπω και τα σχεδιάζω. Άλλωστε επειδή ο Θεός σε αυθεντικά πιστούς ανθρώπους δρα στην ζωή τους, αυτό σημαίνει πως και να μην επιδιώκουν οι ίδιοι την τεκνογονία, επειδή είναι ζήτημα του Θεού, Αυτός μπορεί να τα φέρει όπως οι ίδιοι Του το έχουν επιτρέψει.
4)Ο Χρυσόστομος λέει πως πλέον το «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» έχει τελειώσει. Αλλά αναφέρει και άλλους λόγους για αυτό: πλέον ο άνθρωπος δεν προσδοκά να δει απογόνους που να συνεχίζουν κατά ένα τρόπο την ύπαρξη την δική του, αλλά προσδοκά την νέα ζωή που έχει ανατείλει με τον θάνατο του θανάτου με την Ανάσταση του Χριστού.
5)Ο Μπουγάτσος κάνει εδώ σωστή ερμηνεία αυτού του Πατερικού χωρίου. Δες ορισμένα σχετικά Πατερικά χωρία εδώ:
http://www.ebooks.gr/gr/%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%B7-%CE%B5%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B8%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B5%CE%BA%CE%BD%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CE%BA%CF%84%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-137225.html
Το ίδιο αναφέρει και ο π. Μεταλληνός κάπου. Άλλωστε ο Χρυσόστομος(που θεωρείται ο καλύτερος ερμηνευτής του Απ. Παύλου) αποκαλεί τους γονείς (και τις γυναίκες) που δεν κάνουν σωστή ανατροφή «παιδοκτόνους» και λέει το περίφημο «το τεκνοτροφείν, ου το τεκνογονείν, ποιεί τους γονέας».
6) Νομίζω ότι αυτό (το οικονομικό) μπορεί να είναι ένα κίνητρο από τα πολλά, αν και μπορεί να είναι θεμιτό ως ένα βαθμό(δηλαδή εάν δεν υπάρχει επάρκεια υλική για τους ίδιους, πώς θα αναθρέψουν έναν επιπλέον άνθρωπο; ).
Μην ξεχνάς, όμως, Γιάννη πως ζούμε στην εποχή ενός πανσεξουαλισμού που είναι όμως πουριτανισμός από μια άλλη άποψη: δηλαδή ο πανσεξουαλισμός θεωρεί την σεξουαλικότητα απαραίτητα ως κάτι τόσο «χυδαίο» όσο ο Αυγουστίνος και οι οργανωσιακοί με τις ετερόδοξες/αιρετικές απόψεις του(ς) περί της «concupiscentia», δηλαδή της αμαρτωλής επιθυμίας.
Απεναντίας, στην Ορθοδοξία, ο έρωτας δεν είναι κάτι κακό (εξαρτάται) ούτε «εξιλεώνεται» με την ενάρετη επιδίωξη της τεκνογονίας, όπως έλεγε ο Αυγουστίνος, απεναντίας (μπορεί να) είναι κάτι καλό και εντός του γάμου είναι «αμίαντο».
Αν και έχω την αίσθηση ότι ψιλοξεφύγαμε από το θέμα μας, ευχαριστώ και πάλι για την συζήτηση ως εδώ…
Καλό βράδυ, καλή εβδομάδα!
5 Μαΐου, 2014 στο 6:56 ΜΜ |
ΥΓ Παρεμπιπτόντως, αυτή είναι μια πολύ καλή εισήγηση του πρ. Κ.Τσουρού που ήτανε υπεύθυνος επί αντιαιρετικών θεμάτων της Εκκλησίας της Ελλάδος:
Click to access sarx_chris.pdf