Την 22η του Ιούλη διαλεξε ο Νορβηγός Άν. Μπρέβικ, όπως μάθαμε μέσω των ΜΜΕ, των ιστολογίων και των ιστοχώρων κοινωνικής δικτύωσης, ώστε να «σκορπίσει τον θάνατο» σε 93 πρόσωπα, νέους και νέες του κυβερνώντος «Εργατικού Κόμματος» της Νορβηγίας. Αυτό το απευκταίο γεγονός πράγματι προσφέρεται για τόση εκμετάλλευση όση έχουμε ήδη δει ως τώρα από ποικίλους γραφιάδες, δημοσιογράφους, πολιτευόμενους και δημοσιολόγους εν γένει.
Ο φονέας κηρύχθηκε ήδη «διαταραγμένη προσωπικότητα»· θαρρείς και αυτή η ετικέτα δεν είναι απλώς μια ακόμη ιδεολογική κατασκευή, μια παραλλαγή παληότερων ετικετών εκ μέρους της πεφωτισμένης, «άθρησκης» εποχής μας, αλλά κάτι απτό, κοινωνήσιμο εμπειρικά. Πολλοί δεν το γνωρίζουν -και γιατί να το μάθουν;τι κέρδος θα τους αποφέρει πρακτικά;- ότι το ναζιστικό καθεστώς -πλην της ΕΣΣΔ, που γενικώς εκσυγχρόνισε τις μεθόδους του «Ιβάν του Τρομερού»- θριάμβευσε στο κυνήγι των όσων κήρυττε ως «τρελλούς». Κατά δε τον Μαξ Χορκχάιμερ της σχολής της Φραγκφούρτης (βλ. στο «Τέλος του Λόγου», μτφ. εκδ. Έρασμος), το κυνήγι των Εβραίων ήταν μια παραλλαγή του μανιώδους κυνηγιού των «παραφρόνων» και έχει την καταγωγή του στον «Διαφωτισμό». Οι Εβραίοι ήσαν παράφρονες κατά τους Ναζί, διότι λάτρευαν έναν Θεό(ή ένα είδωλο θεού, αδιάφορο εδώ) που καθ’όλη την ιστορική τους διάρκεια τους «κατέστρεψε». Έτσι, ο Ορθός Λόγος και η επιστήμη (της βιολογίας) δεν μπορούσαν να το αφήσουν αυτό ατιμώρητο.
Ακόμη, ο δράστης κρίθηκε ως νεοναζιστής: εδώ υπάρχει το πρόβλημα του ακραίου φιλοσιωνισμού του, όπως αναπτύσσεται σε «μανιφέστο» που δημοσίευσε στο Διαδίκτυο. Περαιτέρω, κρίθηκε ως «Χριστιανός φονταμενταλιστής», ως όντως προστάτης της Χριστιανοσύνης και της «Χριστιανικής Ευρώπης»(!). Εδώ, υπάρχει άλλος «λίθος προσκόμματος»: είναι η μασονική του ιδιότητα, στην οποία οφείλει και την …ιπποσύνη του. Οι Ναΐτες Ιππότες, όπου ανήκε ο Μπρ., είναι γνωστό είδος τεκτονισμού και ο τεκτονισμός, εκτός από ‘διεθνιστικός’, ήταν πάντα αντιχριστιανικός, ιδιαίτερα δε στις αρχές του. Βεβαίως, είναι και το πρόβλημα πως ο φόνος ανθρώπων για να προέλθει κάτι καλό δεν είναι καθόλου χριστιανικό χαρακτηριστικό· είναι μάλλον ισλαμικό και είναι, ακόμη, μαρξιστικό κάποιων ειδών. Ο Χριστός δεν είπε ποτέ, ούτε οι Πατέρες, ότι «η βία είναι η μαμή της Ιστορίας»· άλλωστε δεν θα χρειαζόταν ποτέ κάτι τέτοιο, διότι είχε άλλου είδους ισχύ. Βεβαίως, καθένας δηλώνει ό,τι θέλει: έτσι και οι απόγονοι και οπαδοί της «σπανιόλικης ιεράς εξέτασης» μπορούσαν απρόσκοπτα να δηλώνουν Χριστιανοί, παρά το ότι εξέφραζαν το πιο αντίχριστο πνεύμα. Αλλά εμείς οφείλουμε μια καλοπροαίρετα κριτική πρόσληψη αυτών που δηλώνει ο καθένας, έτσι δεν είναι;
Το γεγονός του ανελέητου σφαγιασμού των ανθρώπων αυτών δεν είναι κάτι διάφορο από το πνεύμα της εποχής: μπορεί να αναγνωρίσει κανείς πολλά διδάγματα της εποχής μας, σε μια πιο γκροτέσκα, ανοιχτά φρικαλέα εκδοχή· άλλωστε και ο Σολζενίτσυν είχε δηλώσει παλαιότερα, επί «ανθρωπιστικών βομβαρδισμών» της Σερβίας από την πολιτισμένη Δύση ότι «δεν υπάρχει αλήθεια καμία διαφορά μεταξύ του Νάτο και του Χίτλερ», έτσι δεν είναι;
Θα ξεπεράσει σε βαρβαρότητα άραγε ο 21ος αιώνας τον πρωτοφανή 20ο; Το απευχόμαστε…
Σημ.: Αναδημοσίευση από τρέχον φύλλο της «Χριστιανικής»(φ.852). Η φωτογραφία λαμβάνεται από το και πρωτοβρέθηκε στο ιστολόγιο http://mpikanstinpoli.blogspot.com/ 🙂
Ετικέτες: σφαγή, Διαφωτισμός, Εργατικό κόμμα, Ισπανική ιερά εξέταση, Ιερά Εξέταση, Μπρέιβικ, Μασονία, Ναζισμός, Νορβηγία, Τεκτονισμός, αντιχριστιανισμός
Ιστολογικόν σημειωματάριο φιλαλήθους (philalethe00) 
14 Αυγούστου, 2011 στο 8:56 ΜΜ |
Γεια σου φιλαλήθη. Το συγκεκριμένο «μπουμπούκι» είχε μια γερή δόση ψυχολογικής διαταραχής (σκότωνε τον κόσμο ακούγοντας μουσική λες κι έπαιζε στον υπολογιστή του!) και, αν θέλει να τον τοποθετήσει κανείς πολιτικά, θα μπορούσε να το βάλει σε μια μοντέρνα δεξιά που δεν έχει «ταμπού» με πράγματα όπως η μασονία, η ομοφυλοφιλία και το κράτος του Ισραήλ (στην Ελλάδα ό,τι κοντινότερο σε αυτό είναι ο ΛΑ.Ο.Σ.). Δεν είναι εθνικοσοσιαλιστής, διαφέρει σε αρκετά σημεία από αυτούς. Σε κάθε περίπτωση, μια διαταραγμένη προσωπικότητα θα βρει τον τρόπο της να ξεσπάσει είτε βγαίνοντας από «αριστερά» είτε από «δεξιά»: είναι θέμα προσωπικών προτιμήσεων κι εξωτερικών συνθηκών. Στην Ελλάδα βλέπουμε συνήθως την «αριστερόστροφη» πτυχή του ζητήματος. Το σημαντικό είναι να μην εφαρμόζεται συλλογική ευθύνη έναντι όλων των συμμετεχόντων σε ένα χώρο που είχε την ατυχία να φιλοξενήσει ένα τέτοιο άτομο… Οι απαγορεύσεις δίνουν την αίγλη του απαγορευμένου καρπού στο υπό απαγόρευση αντικείμενο… Καλή συνέχεια!
18 Αυγούστου, 2011 στο 3:52 ΜΜ |
@leftgeor
Αγαπητέ μου, συγγνώμη ζητώ για την τόσο καθυστερημένη απάντηση. Για εμένα, είναι δύσκολο να έχω μια σαφή άποψη για την περίπτωση Μπρέιβικ. Πάντως, μπορούμε να ξεκαθαρισουμε τι δεν ήταν. 🙂 Ακόμη, να αποτρέψουμε κάποιες ιδεολογικές εκμεταλλεύσεις του γεγονότος αυτού.
Υπάρχουν κάποιοι που υποστηριζουν πως δεν ήταν παρά κάποια περίπτωση «Manchurian candidate», δηλαδή έπεσε θύμα mind control κτλ. Μια άλλη περίπτωση θα ήταν απλώς ότι εφάρμοζε την «ψυχρή λογικότητα» για την οποία διακρίνεται η εποχή μας, από τις απαρχές του καπιταλισμού, του Διαφωτισμού και του Λούθηρου και έπειτα. Μια άλλη τρίτη, ότι εξαναγκάστηκε από κάποιο πάθος ή ψυχική/πειρασμική στρέβλωση, όπως το λες.
Το σίγουρο είναι δεν υπάρχει συλλογική ευθύνη. Αν ήταν έτσι, πολλοί άνθρωποι διαφόρων κατηγοριών θα έπρεπε να έχουν απαξιωθεί τελείως, αλλά δεν έχουν, διότι κάθε περίπτωση, αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, είναι διαφορετική. 🙂
Αυτά, λοιπόν, και χαιρετώ με πολλές -πολλές ευχές. 🙂