…και πάνω που νομίσαμε πως ξεμπερδέψαμε από τα αγιακά και τα χριστουγεννιάτικα που απειλούσαν να μας βγάλουν από την λωτοφαγία μας, τις συνεστιάσεις και τα ξόμπλια(κουτσομπολιά) των πάντων και ακόμη μερικών, ήρθε και αυτός ο περίεργος και μουσάτος με το ακούρευτο μαλλί, για να μας κηρύξει, λέει, μετάνοια (μετάνοια;..), με γλώσσα ‘πάσης μάχαιρας τομωτέρα‘, που λέει. Μα είναι πράγματα αυτά; Και είναι, λέει, και ο μείζων εν γεννητοίς(Ματθ. 11:11) γυναικών, δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ ο μεγαλύτερος από αυτούς που γεννήθηκαν, τουλάχιστον για την εποχή, από γυναίκες..;; Μα αυτός είναι εκτός τόπου και χρόνου! Δεν φροντίζει ούτε να κάνει μερικές επιχειρήσεις-μπίζνες πώς το λένε, να φτιάξει τίποτα για τα παιδιά του, είναι ανεπρόκοπος και αχαΐρευτος!..
Έτσι, λοιπόν, ο «Τίμιος Πρόδρομος» στις μέρες μας είναι η απόλυτη φρίκη κάθε εκσυγχρονισμένου ανθρώπου, ειδικότερα και κατ’εξοχήν γονιού… είναι η και στην απόλυτη α-τιμία– διότι τι σημαίνουν όλα αυτά..; Τι μετάνοιες και τι ασκητικές, ενδοσκαφές και πώς τα λένε οι παπάδες; Τι κριτικές στον τύραννο (πάει γυρεύοντας!) και τι είναι αυτά πάλι με το άγριο μέλι και τις ακρίδες… Μα είναι παλαβά πράγματα αυτά.
Δεν πάει πουθενά, ούτε διακοπές ούτε έχει εξοχικό ούτε τηλεόραση πλάσμα ούτε καν στους σινεμάδες! Δεν χαίρεται τίποτα σ’ αυτή την ζωή! Ούτε ζει την ζωούλα του, δεν καταναλώνει, δεν διατρέφεται ισορροπημένα… σκέτη καταστροφή.
Με λίγα λόγια, απορρίπτεται! Καλά, εντάξει, είναι καλός, γιατί είχε πει και κάποιος εκεί παλιός κάτι κάποτε ότι «όταν πήραμε τα όπλα, είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και μετά υπέρ πατρίδος» κτλ., αλλά όχι τίποτα παραπάνω από φολκλόρ· το πολύ- πολύ για ντεκόρ του καλογυαλισμένου σαλονιού.
Άφησε, βέβαια, που με αυτό το οργίλο και ζηλωτικό στυλ που έχει, δεν κάνει ούτε για ντεκόρ- γίνεται δυσάρεστος.
Ή το άλλο που είπε, ότι «όποιος έχει δύο χιτώνες, να δίνει τον ένα σε αυτόν που δεν έχει και όποιος έχει τροφές να κάνει ομοίως»; Μα θα μας περάσουνε για χαζούς, για καθυστερημένους, τέλος πάντων, στην υπερσύγχρονή μας εποχή;; Αν δεν στρώνεται ο άλλος και είναι, λέει, φτωχός και πεθαίνει, εγώ τι του φταίω, πες μου..; Τι αλτρουισμοί και τι κουλά; Ας πάει στο μουσείο, στον κόρακα, όπου θέλει, μόνο να μην τον βλέπουμε.
ΥΓ Εύχομαι ό,τι καλύτερο σύμφωνα με το «προς ετέρου βίου παρασκευήν(=προετοιμασία) άπαντα πράττομεν»(είναι κλασσική ρήση του Μεγάλου Βασίλειου, μην μου μπερδευτείτε, ε;…) σε όλους τους εορτάζοντες/-ουσες! 🙂 Προσπαθώ κουτσά-στραβά και κάπως πολύ παράδοξα να σας δείξω αυτό που έλεγε ο Άγιος εδώ δίπλα, ότι «παιδαγωγική στην Εκκλησία σημαίνει μόνο ένα πράγμα: επανάσταση». Και βέβαια πόσο αγώνα όμορφο έχουμε να κάνουμε σήμερα- μαζί……
Ετικέτες: Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, χυδαίος υλισμός, Τίμιος Πρόδρομος, κυρίαρχη ιδεολογία, μείζων εν γεννητοίς
Ιστολογικόν σημειωματάριο φιλαλήθους (philalethe00) 
7 Ιανουαρίου, 2011 στο 2:35 ΜΜ |
ΣΥΝΑΞΙΣ (Πανήγυρις) ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ
Ήταν γιος του ιερέα Ζαχαρία και της Ελισάβετ. Μέχρι τα τριάντα του χρόνια, ζει ασκητική ζωή στην έρημο της Ιουδαίας, αφιερωμένη ολοκληρωτικά στην προσευχή, τη μελέτη και την πνευματική και ηθική τελειοποίηση, πού είναι βασικοί παράγοντες για την εκτέλεση υψηλών και θείων υπουργημάτων. Το ρούχο του ήταν από τρίχες καμήλας, στη μέση του είχε δερμάτινη ζώνη και την τροφή του αποτελούσαν ακρίδες και άγριο μέλι. Με μορφή ηλιοκαμένη, σοβαρός, αξιοπρεπής και δυναμικός, ο Ιωάννης φανέρωνε αμέσως φυσιογνωμία έκτακτη και υπέροχη. Είχε όλα τα προσόντα μεγάλου και επιβλητικού κήρυκα του θείου λόγου. Έτσι, με μεγάλη χάρη κήρυττε «τα πλήθη». Κατακεραύνωνε και κτυπούσε σκληρά τη φαρισαϊκή αλαζονική έπαρση, πού κάτω από το εξωτερικό ένδυμα της ψευτοαγιότητας έκρυβε τις πιο αηδιαστικές πληγές ψυχικής σκληρότητας και ακαθαρσίας. Γενικά, ή διδασκαλία του συνοψίζεται στη χαρακτηριστική φράση του: «Μετανοείτε· ήγγικε γαρ ή βασιλεία των ουρανών», προετοιμάζοντας, έτσι, το δρόμο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού για το σωτήριο έργο Του. Οταν ο Χριστός άρχισε τη δημόσια δράση του, ο κόσμος άφηνε σιγά-σιγά τον Ιωάννη και ακολουθούσε Αυτόν. Ή αντιστροφή αύτη, βέβαια, θα προκαλούσε μεγάλη πίκρα και θα γεννούσε αγκάθια ζήλειας και φθόνου σ’ έναν, εκτός χριστιανικού πνεύματος, διδάσκαλο ή φιλόσοφο. Αντίθετα, στον Ιωάννη προκάλεσε μεγάλη χαρά και ευφροσύνη. Ή γιορτή αυτή του Ιωάννου του Προδρόμου, για τον όποιο ο Κύριος είπε ότι κανείς άνθρωπος δε στάθηκε μεγαλύτερος του, καθιερώθηκε τον 5ο μ.Χ. αιώνα. Το δε μαρτυρικό του τέλος γιορτάζουμε σε άλλη ημερομηνία, όπου και θα αναφερθούμε.
Απολυτίκιο. Ήχος β’.
Μνήμη δικαίου μετ’έγκωμίων σοι δε αρκέσει ή μαρτυρία του Κυρίου Πρόδρομε, ανεδείχθης γαρ όντως και Προφητών σεβασμιώτερος, ότι και εν ρείθροις βαπτίσαι, κατηξιώθης τον κηρυττόμενον,
«Οθεν της αληθείας ύπεραθλήσας, χαίρων εύηγγελίοω, και τοις εν Άδει, Θεόν φανερωθέντα εν σαρκί, τον αίροντα την άμαρτίαν του κόσμου, και παρέχοντα ημίν το μέγα έλεος.
+ΘΑΥΜΑ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ στη Χίο κατά των Αγαρηνών
Συνεγράφη από τον Ιεροδιδάσκαλο Αθανάσιο Πάριο. Βλέπε «Νέον Λειμωνάριον».
7 Ιανουαρίου, 2011 στο 2:37 ΜΜ |
Η εις ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΝ μετένεξις της παντίμου χειρός του TIMIOY Προδρόμου
Γι΄αυτή οι Συναξαριστές αφηγούνται τα έξης:
Όταν ο Ευαγγελιστής Λουκάς πήγε στην πόλη Σεβαστή, όπου τάφηκε ο Πρόδρομος, παρέλαβε από τον τάφο του το δεξί του χέρι, το μετέφερε στην Αντιόχεια, όπου χάριτι θεού επιτελούσε πολλά θαύματα.
Από την Αντιόχεια, το Ιερό χέρι, μετακομίστηκε στην Κωνσταντινούπολη το 957, από τον διάκονο Ίώβ, κατά την ώρα πού γινόταν ο αγιασμός στ’ ανάκτορα, όπου και εναποτέθηκε, αφού ο βασιλιάς το ασπάστηκε.
7 Ιανουαρίου, 2011 στο 2:42 ΜΜ |
Διήγηση του Γέροντα Χρύσανθου:
Το θαύμα πολλαπλασιασμού των άρτων από τον Τίμιο Πρόδρομο…
……Τον περασμένο χρόνο (1939) ήμουν ένα διάστημα Τραπεζάρης. Πλησίαζε του Τ. Προδρόμου, κατά την οποία συνήθως μικροπανηγυρίζουμε.
Εγώ από την προπαραμονή μέτρησα το ψωμί και ήταν όλα 250 ψωμιά.
Μ’ αυτό έπρεπε να κάμω 4 τράπεζες, γνωρίζοντας ότι για κάθε τράπεζα ξοδεύονται 70-80 ψωμιά.Εξαιτίας δε της εορτής του Τιμίου Προδρόμου έπρεπε να δώσω στους ξένους προσκυνητές και ευλογία ψωμί ένα ή δύο στον καθένα. Λογαριάζω καλά το ψωμί και βλέπω ότι δεν θα με φθάσει να περάσω.
Πηγαίνω στον ηγούμενο. Του λέω ότι το ψωμί δεν θα μας φθάσει και πρέπει αύριο (ήταν παραμονή της εορτής) να ζυμώσουμε. Ο ηγούμενος, δεν ξέρω τί συλλογίσθηκε, και μου λέει: «Όχι, όχι δεν θα ζυμώσουμε». «Μα Γέροντα, δεν θα μας φθάσει το ψωμί, θα ντροπιαστούμε και στους ξένους, να μην έχουμε ψωμί στην γιορτή του Τιμίου Προδρόμου». Αυτός πάλι το χαβά του!
«Όχι, λέει, θα περάσουμε». Τί να κάνω λοιπόν; Για να μη φιλονικώ, έφυγα πολύ λυπημένος και στενοχωρημένος. Πήγα στη τράπεζα, μοίρασα το ψωμί μέσα σε δύο κοφίνια. Έβαλα στο ένα 150 ψωμιά και στο άλλο 100. Αυτά έγιναν την Παρασκευή το πρωί. Σκέφθηκα, εν τω μεταξύ, για την τράπεζα του Σαββάτου το βράδυ να μουσκέψω παξιμάδι για να τραπεζώσω να εξοικονομήσω την ανάγκη.
Την Παρασκευή λοιπόν και το Σάββατο το πρωί, για δύο τράπεζες που έγιναν, ξοδεύθηκαν τα 150 ψωμιά που υπήρχαν στο ένα κοφίνι. Αφού τελείωσε η τράπεζα του Σαββάτου το πρωί, το αδειανό κοφίνι το πήγα μέσα στο «παρακελλαρίκι», όπου έχουμε το παξιμάδι και τη ρακί.
Μου έμειναν μόνον 100 ψωμιά και τα φύλαγα για το αυριανό τραπέζι στη γιορτή του Αγίου. Το απόγευμα του Σαββάτου πήγα στο «παρακελλαρίκι» να πάρω παξιμάδι και να το μουσκέψω, καθώς είχα προαποφασίσει και, ω, των θαυμασίων σου, Τίμιε Πρόδρομε! Βλέπω το αδειανό κοφίνι, που είχα βάλει το πρωί εκεί, και ήταν γεμάτο ψωμί φρέσκο.
Τρίβω τα μάτια μου. Μήπως είναι πλάνη του πονηρού; Μήπως δε βλέπω καλά; Σ’ αυτό το κοφίνι εγώ είχα τα 150 ψωμιά και τα ξόδεψα τις δύο ημέρες! Τί είναι τούτο; Τί είναι το άλλο; Τούτο είναι θαύμα του Τιμίου Προδρόμου.
…..Τρέχω λοιπόν στο Γέροντα χαρούμενος, του λέω όλη την ιστορία και τον προσκαλώ να έλθει μόνος του να δει το θαύμα. Πράγματι ήλθε, πιστοποίησε το θαύμα και δώσαμε και οι δύο την οφειλόμενη τιμή και δόξα στον Τίμιο Πρόδρομο. Και έβλεπες την άλλη μέρα παρακαλούσα τους ασκητές και ξένους προσκυνητές να πάρουν όχι από ένα, αλλά από πέντε και έξι ψωμιά ο καθένας, κηρύττοντας συνάμα σ’ όλους το θαύμα του Τιμίου Προδρόμου.
πηγή: «Διονυσιάτικες διηγήσεις»
8 Ιανουαρίου, 2011 στο 2:41 ΜΜ |
http://www.impantokratoros.gr/chrysostomos_omilia_eytropios.el.aspx
Ομιλία εις τον Ύπατον Ευτρόπιον
του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
«…. η Εκκλησία που πολέμησες άνοιξε την αγκαλιά της και σε δέχθηκε…»
(Επίκαιρο όσο ποτέ…)
Τον παρακάτω συγκλονιστικό λόγο εκφώνησε ο ιερός Χρυσόστομος στα 399, ένα έτος αφού είχε ανεβεί στον πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως.
Ο Ευτρόπιος ήταν ένας, ευνούχος υπηρέτης των ανακτόρων ο όποιος κατάφερε να φτάσει στο αξίωμα τα υπάτου, του κορυφαίου δηλαδή κρατικού αξιώματος.
Εξαιτίας όμως της σκληρότητας και της φιλαργυρίας του έγινε ιδιαίτερα αντιπαθής από το λαό και μάλιστα ο στρατός απαίτησε από τον αυτοκράτορα να τον θανατώσει.
Τότε ο φοβερός αυτός διώκτης των χριστιανών κατέφυγε στην εκκλησία για να σωθεί από το φρικτό τέλος που τον περίμενε. Ο Χρυσόστομος τον δέχτηκε και αρνήθηκε να παραδώσει τον υπόδικο στους στρατιώτες που είχαν κυκλώσει το ναό. Στο μεταξύ ο λαός είχε σπεύσει να αντικρίσει τον πρώην παντοδύναμο διώκτη να τρέμει μπροστά στο Ιερό θυσιαστήριο.
Πολλοί από τους χριστιανούς επιθυμούσαν την παράδοσή του στην εξουσία, ώστε να τιμωρηθεί όπως του άξιζε. Τότε ο άγιος με την ομιλία του από τον άμβωνα άδραξε την ευκαιρία και δίδαξε στους χριστιανούς σχετικά με την ματαιότητα των ανθρωπίνων και ταυτόχρονα κίνησε τις καρδιές τους σε έλεος απέναντι του αξιολύπητου αξιωματούχου.
Μόνο ένας Χρυσόστομος, ως ρήτορας και ως άγιος, που ήταν θα μπορούσε ταυτόχρονα και να μιλήσει ωμά για το κατάντημα του Ευτροπίου αλλά και να μη φανεί σκληρός. Ο λόγος του μάλιστα προκάλεσε στους πιστούς τη συμπάθεια, την αμνησικακία και την επιθυμία ανταποδόσεως καλού αντί κακού απέναντι του πρώην τυράννου και διώκτη τους.
Να σημειώσουμε ότι ο Ευτρόπιος είχε εισηγηθεί και είχε πάρει την έγκριση του αυτοκράτορα την προηγούμενη χρονιά για να ακυρωθεί ο νόμος που όριζε ότι οι ναοί ήταν άσυλα απαραβίαστα.
http://www.impantokratoros.gr/chrysostomos_omilia_eytropios.el.aspx
10 Ιανουαρίου, 2011 στο 7:16 ΜΜ |
Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, ότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών.
Μακάριοι εστέ, όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσιν υμάς και είπωσι πάν πονηρόν ρήμα καθ’ υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού.
……………………..
Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών.
Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται.
Μακάριοι οί πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γήν.
Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται.
Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται.
Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται.
Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται·
Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, ότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών.
Μακάριοι εστέ, όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσιν υμάς και είπωσι πάν πονηρόν ρήμα καθ’ υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού.
Χαίρετε και αγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς· ούτω γαρ έδιωξαν τους προφήτας τους προ υμών».
…………………………