Επταετία μνημονίων

Σε λίγες μέρες, την 23/04/2017, συμπληρώνονται επτά χρόνια από την αποφράδα εκείνη μέρα του 2010, όταν ο τοτινός πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, λίγους μόλις μήνες μετά την επανεκλογή του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, οδήγησε το πλοίο της Χώρας μας στο παγόβουνο της επιτροπείας και του ΔΝΤ. Με τρόπο μεθοδικό και προμελετημένο, μετέτρεψε τα ευλόγως –λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης- υψηλά δημοσιονομικά ελλείμματα σε κρίση δανεισμού. Ήδη τότε λέγαμε ότι πρόκειται για την κάθοδο στην Κόλαση του Ιταλού ποιητή Δάντη Αλιγκέρι, της οποίας η επιγραφή αναγράφει το χαρακτηριστικό μήνυμα προς τους εισερχόμενους: «Αφίστε κάθε ελπίδα».

Ο ασθενής- Ελλάδα σε νέο γύψο

Ιδού, λοιπόν, που οι διαπραγματεύσεις για το περίφημο PSI επέτυχαν. Οι φίλοι και εταίροι, ευγενείς όντες, μας επέβαλαν ένα νέο κούρεμα των ομολόγων που οφείλονται σε πιστωτές ιδιώτες που αγγίζει, μαθαίνουμε, πλέον το 70%. Βεβαίως, μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν και κάποια ανταλλάγματα: Ήδη αυτές τις ημέρες ρυθμίζονται τα θέματα που αφορούν στην κατά 22-32% μείωση των μισθών, σε μια χώρα που ήδη επισήμως έχει από τον Νοέμβριο του 2011 (αύξουσα) ανεργία ίση με 21%!!! Με άλλα λόγια, μιλούμε για το διαμετρικώς αντίθετο της περίφημης –στους πλησιέστερους στα οικονομικά αντικείμενα- «πλήρους απασχόλησης», που μαθαίνουμε σε πλείστα όσα ακαδημαϊκά εγχειρίδια ότι είναι ο κύριος -ή εκ των κύριων- στόχος της οικονομικής πολιτικής μιας Χώρας. Η ανεργία και η συνακόλουθη Ύφεση δεν είναι απλώς ένα πρόβλημα για το οποίο σκέφτεται και φιλοσοφεί κάποιος από το γραφείο και τον γυάλινό του πύργο. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, είναι ο διακόπτης, το καίριο σημείο, διότι από αυτό εξαρτώνται όλα όσα αφορούν την οικονομία και την κοινωνία.

Σαν αστροφώς σε κρέπι νεκρικό…

«Χτυπάει νούμερα η φρίκη στην οθόνη», κατά τον Μιλτιάδη. Ας δούμε την εικόνα εξ απόπτου: η ανεργία βρίσκεται, ας πούμε πολύ προσεγγιστικά, στο 12%. Λάθος της πολιτικής ΔΝΤ-ΠΑ»ΣΟ»Κ πρώτο: η συλλογιστική που υπηρετούν και που φέρνει την ελευθερία των απολύσεων(διότι μόνο για το Κεφάλαιο υπάρχει ζωή, όπως στον δυτικό Μεσαίωνα για τους ευγενείς) αποτυγχάνει κατά κράτος. Γιατί; Διότι θεωρούν ότι, όταν λ.χ. απολυθεί κάποιος από την Microsoft ή τα εκκοκιστήρια βάμβακος Λεβεντάκης ΑΒΕΕ, θα προσληφθεί στην General Motors ή, εν πάση περιπτώσει, στα γκαράζ «Μπάμπης». Κινητικότητα του εργατικού δυναμικού. Μόνο που κάτι τέτοιο δεν προκύπτει. Τον Σεπτέμβριο μόνο η ανεργία αυξήθηκε επίσημα κατά 3,16%. Πληθωρισμός, ας πούμε χονδρικώς 6%. Δεύτερο σφάλμα του νεοφιλελευθερισμού: όποιος γνωρίζει πέντε στοιχειώδη πράγματα από μακροοικονομικά μοντέλα, γνωρίζει ότι η νεοφιλελεύθερη πολιτική της «κοινωνικής ακροδεξιάς» κατά γνωστό και αγαπημένο μας εδώ αρθρογράφο θεωρεί ότι ο πληθωρισμός δεν είναι πληθωρισμός ζητήσεως, δεν είναι demand-pull, όπως θεωρεί η «κεϋνσιανή αριστερά». Είναι, λέει, πληθωρισμός κόστους. Με άλλα λόγια, παράγεται από το κόστος. Και επειδή, παρά και τις συμβουλές του δεξιότατου Peter Drucker, οι μισθοί λογίζονται ως κόστος(μα τα είπαμε, άλλωστε, ο άνθρωπος είναι ένα οικονομικόν ζώο που φκιάχνει εργαλεία, τα είπε η αστική μας επιστήμη και ο διαλεκτικός υλισμός), και το κόστος έχει κοπεί τόσο που να μας θυμίζει το όριο λιμοκτονίας των αρχών του 19ου αιώνα, βλέπουμε ότι ο πληθωρισμός δεν έχει μειωθεί ούτε είναι απολύτως χαμηλά· είναι διπλάσιος, ο επίσημος, από το όριο εισόδου στην ΟΝΕ…