Ο «παραμορφωμένος Χριστιανισμός» ως όργανο εκμετάλλευσης

«Εμείς όμως οι χριστιανοί θα έπρεπε θαρραλέα ν’αναγνωρίσουμε ότι ο χριστιανισμός, παραμορφωμένος κατά τη διαδρομή της ιστορίας στα συμφέροντά τους, στηρίζει τη θεωρία ότι «η θρησκεία είναι όργανο εκμετάλλευσης».

Ο χριστιανισμός, ή καλύτερα οι χριστιανοί, υποστήριξαν συχνά τους πλούσιους, ή τους ισχυρούς σ’ αυτό τον κόσμο. Δικαιολόγησαν το υπάρχον κακό και υποστήριξαν την αδικία. Οι εκπρόσωποι της εκκλησίας δεν γύρεψαν την καλυτέρευση της κοινωνικής ζωής.

Αν η εργατική τάξη εμολύνθηκε με τον αθεϊσμό, αν υπάρχει αντιθρησκευτική προπαγάνδα, δεν είναι μόνο οι κομμουνιστές, αλλά και οι χριστιανοί με την υποκρισία τους και τα λάθη τους που φταίνε γι ‘αυτό.

Οι χριστιανοί πολύ λίγο απασχολήθηκαν για την εφαρμογή της αλήθειας του Χριστού στη ζωή. Και οι εχθρικές δυνάμεις, οι αντίθετες στο χριστιανισμό, θέλησαν να επιβάλουν την κοινωνική δικαιοσύνη. »

(Νικολάι Μπερντιάγεφ, Ο Χριστιανισμός και το πρόβλημα του Κομμουνισμού, εκδ. Σιδέρη, σελ. 24-25)

Τράπεζες και Δ. Εκκλησία την εποχή των Μνημονίων

… σκούρα τα πράγματα για όσους έχουν την πίστη τους ως ζύμη που «καινά ποιεί τα πάντα»…

Ο σεβ.Άνθιμος παραπάνω αναφέρεται στο να μείνουν οι τράπεζες …ελληνικές, εννοώντας προφανώς να μείνουν σε χέρια ανθρώπων με καταγωγή και που είναι πολιτογραφημένοι ως Έλληνες πολίτες στα έγγραφα του Κράτους.

Ναι, αλλά, θέτοντας ένα ερώτημα, αν δεν είναι τόσο πατριώτες Έλληνες; Αν δεν έχουν ανεπτυγμένη εθνική συνείδηση και προσέχουν μόνο την προβιά τους, την οικογένειά τους και την εταιρεία τους και δεν διαπνέονται από «αλληλεγγύη προς τους ομοεθνείς», πράγμα που ορίζει τον πατριωτισμό άλλωστε ;

Αν ισχύει αυτό που γράφει ο Τζον Κένεθ Γκάλμπραιηθ ότι στις σύγχρονες καπιταλιστικές επιχειρήσεις υπάρχει μια «συνειδητή αποεθνικοποίηση»; Αν ισχύει δηλαδή ότι νοιάζονται βασικά για την μεγιστοποίηση των κερδών ή και του μεριδίου της αγοράς τους;

Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού ή, μήπως, ο αθεϊσμός το φαρμάκι των αστών

Σε συνέχεια μίας παλαιότερής μας ανάρτησης περί «σκουληκιού του σοσιαλισμού», ήθελα να προσθέσω κάποια πράγματα, επί τη ευκαιρία και αφορμή μίας συζήτησης που είχα με κάποιους φίλους από την Νεολαία του ΚΚΕ προχθές.

Η συζήτησή μας πήγε ταχέως στο θέμα της «θρησκείας», όπου και τελείωσε αργότερα, λέγοντας εγώ, ότι ο μαρξισμός είναι θρησκεία(και εγώ είμαι εναντίον της θρησκείας ως Ορθόδοξος), όπως το έλεγε, άλλωστε, και ο Ανατόλ Λουνατσάρσκι. Και κοιτάξτε τι βασικά πράγματα δεν ξέρουν και συνήθως(κατά ποσοστό 99%, θεωρώ, οπωσδήποτε) δεν μαθαίνουν ποτέ οι σχετικοί συναγωνιστές στα κοινωνικά  και φίλοι(που, βέβαια, έφεραν σταυρούς πλειοψηφικώς). Είναι μεν δύο και απλά, αλλά θεμελιώδη και σκοπίμως μένουν στην αφάνεια, αραχνιάζουν και «τα τρώγει η μαρμάγκα»……:

Το όπιο του λαού… και το αφιόνι των αστών:Κωστής Μοσκώφ για αντιθρησκευτικά citata του Κ. Μαρξ

Το έχουμε πη πολλάκις από διάφορα «μετερίζια», ότι δεν είναι ό λ ο ι οι μαρξιστές αυτοί οι άτεγκτοι δογματιστές –δεισιδαιμονέστατοι(Χρυσόστομος για Λιβάνιο) μίας άλλης κατηγορίας.

Προσωπικά μέσα στους εκατοντάδες ανθρώπους της ιδεολογικής κατηγορίας, έχω γνωρίση έως και ορισμένους αδάμαντες στην κριτική σκέψη που προσέκειντο κριτικά στην  ιδεολογία τους. Χάριν παραδείγματος, εντός του Φοιτητικού Κινήματος, είχαμε συζητήση με φίλο θαυμάζοντα την μαοϊκή σκέψη, επιφανή του κινήματος και της επαναστατικής μαρξιστικής αριστεράς(σχήματα ΕΑΑΚ) για αυτά τα θέματα, και είχα εντυπωσιαστή από το ότι είχε την άποψη, ότι, αν ο Μαρξ ήταν άθεος, δεν σημαίνει, ότι και ο μαρξισμός είναι άθεος. Δεύτερον δε, ότι τα ορθόδοξα χριστιανικά μοναστήρια είναι «κομμούνες» από άποψη κοινωνικοοικονομική. Αμφότερα αβιάστως λεχθέντα. Και σωστότατα.

Αυτά σκεπτόμουν, όταν διάβασα μία εξαίρετη θέσι του αείμνηστου Κωστή Μοσκώφ, αυτού του μεγάλου θεωρητικού του ελληνικού μαρξισμού και εργατικού κινήματος, μελετητή και θαυμαστή της Ρωμηοσύνης και του πολιτισμού της και οπωσδήποτε λογίου, στο «Και Χριστός και Μαρξ» (Παρατηρητής, 1986) που μας ενημερώνει περί των Χριστιανών ιερωμένων-υπουργών της επανάστασης των Σαντινίστας δια συνεντεύξεων των ιδίων.

Λέει, λοιπόν, ο Μοσκώφ, στον πρόλογο, αναφερόμενος στις δυνατότητες πρόσληψης της Ορθοδοξίας από τους μαρξιστές:

«Ο Κ. Μαρξ χαρακτήρισε την θρησκεία σαν «όπιο, παρηγοριά του λαού», θα σου αντιτείνουν. Ο Κ. Μαρξ χαρακτήρισε έτσι τη αλλοτριωμένη ιδεολογία που έκανε τον Χριστό από σύμβολο και βίωμα της ανθρώπινης απελευθέρωσης, σύστημα και θρησκεία, ιδεολογία της συντήρησης. Η Ορθοδοξία και ο χριστιανισμός δεν είναι ωστόσο μόνο η αλλοτριωμένη Ορθοδοξία και ο αλλοτριωμένος  χριστιανισμός- και η κατάργηση της αλλοτρίωσης αυτής είναι βλέπουμε ήδη η προτεραιότητα στην ζωή πολλών πιστών και κάποιων βασικών στελεχών της οργάνωσης της Εκκλησίας.»

Και αμέσως παρακάτω:

«Η επαναστατική πρακτική που στηρίζεται πάνω στην αποδοχή της Αγάπης, του μανικού και νηφάλιου μαζί έρωτα του όλου Άλλου, μεταχειριζόμενη τον μαρξισμό ως τον τρόπο δραστικοποίησης και πραγμάτωσης της Αγάπης, «του Θεού πάνω στην γη», είναι το καινούριο πιστεύω εκατομμυρίων χριστιανών στην Νικαράγουα…»(σσ.4-5)

Ειλικρινά, αυτές οι θέσεις καταδεικνύουν και την απίθανη και οδυνηρή πτωχεία μας σε κατανόηση του Άλλου και σε καθ’όλου παίδευση. Είναι αυτή η πτωχεία τόση όση, για να το πω και δια σκώμματος, περίπου η του αποτελέσματος της αγγάρευσης του ηδονιστή- αθεϊστή -φωταδιστή Μισέλ Ονφρέ, προκειμένου να μας πη και εξηγήση τι έχει κατανοήση από τον Χριστιανισμό και τους σκοπούς του… Ενί λόγω, ιλαροτραγικότης.

Αλλά ιδού, που υπάρχουν και πιο απτοί λόγοι, για να είμαστε αισιόδοξοι…  🙂