Οι φωταδιστές της Υπαρκτής Αριστεράς, η Δ. Εκκλησία και οι κοινωνικοπολιτικές μας πληγές

Ο Arnold Toynbee(+1975) από πολύ παληά είχε αντιληφθεί, ότι ο Ορθόδοξος πολιτισμός, έτεινε να εκδυτικιστεί, δηλαδή να καταποθεί στην μεγαλή χοάνη του «Δυτικού πολιτισμού», όπως και οι άλλοι. Από την άλλη, ο Έλληνας μεγάλος κοινωνικός φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης το παρατηρεί -με φρίκη και με πένθος- αυτό στα τελευταία του έργα, π.χ. στον «Θρυμματισμένο κόσμο» και θεωρεί, όπως και ο απολογητής της Δύσης Φιλίπ Νεμό(βλ. «Τι είναι η Δύση;», εκδ. Εστία), πως σε αυτό συνετέλεσε αποφασιστικά η Ενωμένη Ευρώπη, δηλαδή η ένταξη της Ελλάδας σε αυτήν.

Αυτό, δυστυχώς, δεν είναι ένα «διανοουμενίστικο» πρόβλημα ή κάτι με το οποίο ασχολούνται οι λόγιοι και οι «στοχαστές». Είναι ένα πρόβλημα που εμποδίζει αποφασιστικότατα και θεμελιωδώς κάθε απόφαση για αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη και όντως, αμεσοποιημένη δημοκρατία. Διότι ο δυτικός πολιτισμός, ιδιαίτερα ο σημερινός, είναι ένας πολιτισμός πια ριζικά ατομικιστικός και μηδενιστικός.

Αν, όπως έλεγαν οι Αντόρνο και Χορκχάιμερ στην «Διαλεκτική του Διαφωτισμού» ιστορική και «μοιραία» κατάληξη του αστικού Διαφωτισμού στάθηκαν ο Καντ, ο (επαναστατημένος ατομιστής, και αντιανθρωπιστής) Νίτσε και ο …Μαρκήσιος ντε Σαντ(«ερωτικός αθεϊστής», ως γνωστόν, ηδονιστής στο έπακρον και λάτρης των ρωμαϊκών οργίων), η ελλαδική πρόσληψη του «Διαφωτισμού» -διότι μην νομίζετε, ότι δεν προσλαμβάνεται από τον, π.χ., ταξιτζή της γειτονιάς μας/σας- είναι ένας χυδαίος πρωταγορισμός, δηλαδή σχετικισμός και υποκειμενισμός του τύπου «όπως καπνίσει στον καθένα είναι το καλό»-δεν υπάρχει καλό. Συνακόλουθα, έρχονται η υποταγή (στα πονηρά κατεστημένα, στους κρατούντες αντί για τον Κτίσαντα), η υποκρισία σε όποιες εναπομένουσες- τυπικές κοινωνικές συμβάσεις κτο..

Θα περιμέναμε από την Αριστερά σήμερα να αρθρώσει ένα διαφορετικό Λόγο, να τονίσει την κοινότητα, την κοινωνία(sobornost, που λέγαν και κάποιοι -σλαβόφιλοι- Ρώσσοι φιλόσοφοι, όντως Πατερικότατα), το ομοθυμαδόν, την «ερωτική» ζωή για το καλό του φτωχού, του αδικημένου, του κατατρεγμένου που πραγματώθηκε σ τ η ν π ρ ά ξ η, ιστορικά  σχεδόν αποκλειστικά μέσα σε ένα κλίμα αγιασμένο από το Πνεύμα. Όμως, βλέπουμε συχνότατα το αντίθετο, 35 ολόκληρα χρόνια μετά την πτώση των λειψάνων της «εθνικοφροσύνης»: παραίτηση, αμελέτητο(αγραμματοσύνη, κοινώς), μηδενισμός, αντιπαραδοσιακό πνεύμα, φιλοτομαριστικός κοσμοπολιτισμός.  Και μετά από όλα αυτά, αναρωτιούνται οι «θεωρητικοί» και οι στοχαστές της: μα γιατί, αφού ο καπιταλισμός φανερώνει το γκροτέσκ, φρικαλέο πρόσωπό του μέσα από τον ακροδεξιό νεοφιλελευθερισμό, η Υπαρκτή Αριστερά και τα κινήματα λιμνάζουν, δεν εμπνέουν τον πολύ κόσμο; Δεν σκέπτονται τα οικονομικά τους, ταξικά έστω, συμφέροντα;

Η απάντηση είναι, για εμάς, τους Ορθοδόξους και «χριστιανοσοσιαλιστές», προφανής: δεν μπορεί να εμπνεύσει ένας αγώνας στηριγμένος στην άρνηση του θεμελίου «ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες», έστω μέσα από σύγχυση απίθανη και άγνοια θηριώδη.  Όπως είχε πει κάποτε και ο Ροζέ Γκαρωντύ, ο Χριστιανισμός θα δώσει στον Σοσιαλισμό την αιώνια προοπτική. Χωρίς αυτήν, θα μείνει ένα τραγικά μειοψηφικό, ουτοπιστικό μέσα στον ακραίο «ορθολογισμό» και «ρεαλισμό» του, κίνημα. Ακόμη, εκτός του φυσικού πνευματικού του χώρου.

Αλλά «όστις ποιήσει και διδάξει, ούτως μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των Ουρανών».Αν δεν διδάξουμε, έστω… 10 άτομα, κατά τον Χρυσόστομο, με το παράδειγμά μας, δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε. Και ένα μεγάλο μέρος της Διοικούσας, ιδιαίτερα, Εκκλησίας, παραμένει τραγικά ανυποψίαστο για την αγαπητική επαναστατική δυναμική που θα έπρεπε να βιώνει και να μεταδίδει. Μένει τραγικά ανυποψίαστο, ακόμη, για το τι επέφερε την (παραπάνω) μεταπολιτευτική κατάπτωση και χωρίζει, άκρως αντορθόδοξα, το πνευματικό από το κοινωνικό και κατ’επέκταση πολιτικό ακόμη και σήμερα. Έχουμε, αδελφοί, την θέληση να ανατρέψουμε αυτή την θανατερή κατάσταση;

Σημ. φιλαλήθη/philalethe00: Δημοσιεύεται παρηλλαγμένο, δηλ. με μικρές αλλαγές, στο τρέχον φύλλο -φ. 811(1123)- της «Χριστιανικής»

Η Χριστιανοσοσιαλίστρια Οσία Μαρία Σκομπτσόβα(1891-1945) για τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες…!!!

Λαμβάνουμε το εκπληκτικά ενδιαφέρον παράθεμα από αξιολογότατο βιβλίο του Σεργκέι Χάκελ(Εκδ. Ακρίτας, Σεπτέμβριος 1998 -α’έκδοση, σ.154). Πρέπει να το αφιερώσουμε σε δύο συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων:

α)τους αστοχριστιανούς μας και «Χριστιανούς» του καναπέως και της κοινωνικής συντήρησης ή και αντίδρασης

β)τους μαρξιστές μας, και τους Aufklarers(=διαφωτιστές) σοσιαλδημοκράτες μας, δηλαδή τους οπαδούς της Κοινωνικής Δημοκρατίας της Υπαρκτής Αριστεράς.

Να σημειωθή, ότι θεωρούμε αμφότερους τους όρους (Αριστερά-Δεξιά) Δυτικότροπους, εφ’ω και το ότι δεν τους χρησιμοποιούμε προς αυτοπροσδιορισμόν, ενώ θα μπορούσαμε να το πράξουμε βεβαίως λόγω των Χριστιανικών προταγμάτων μας της κοινωνικής δικαιοσύνης, της εμβάθυνσης και εκπλάτυνσης (και αμεσοποίησης) της Δημοκρατίας, της (ριζικής) οικολογικής αισθητικής και πολιτικής μας αντίληψης (βλ. π.χ. το σχετικό πολύ πρόσφατο βιβλίο του Θεοφιλέστατου Επισκόπου Διοκλείας π. Καλλίστου Ware επί του θέματος της Χριστιανικής Οικολογίας) .

Πράγματι, οι ορισμοί που εδόθησαν από μαρξιστές, κάτι που οφείλεται προφανώς και στους παραπάνω συντηρητικούς και αντιδραστικούς κοινωνικά αδελφούς ή «αδελφούς», στην «θρησκεία»(αν διευρύνουμε καταχρηστικά τον ορισμό της-είναι γνωστό, ότι για εμάς τους Ορθοδόξους η θρησκεία είναι αρρώστια και η Ορθοδοξία η θεραπεία της) είναι όχι επιστημονικοί, αλλά δημαγωγικοί. Π.χ. θα αρκούσε να δούμε ορισμένους διάσπαρτους στα κείμενα του Λένιν-Ουλιάνωφ, τον οποίον πολλοί ως σήμερα(σε χώρες όπως η Ελλάδα, π.χ.) έχουν ως ένα μικρό θεό και του οποίου τα γραφτά θεωρήθηκαν πολύ συχνά ως…..  ιερά-απαραβίαστα δογματικά. Ιδιαίτερα αυτό αφορά το Κράτος-«Εκκλησία» της ιδιαίτερης αθεϊστικής σέκτας που ήταν στην ΕΣΣΔ όχι μόνο η κυρίαρχη, αλλά και η επιβαλλόμενη αμείλικτα και στο όνομα του Λαού (που μας θυμίζει και ένα γνωστό άσμα: «killing in the name of») πανταχού ιδεολογία(«διαλεκτικός υλισμός»– και αυτός ο όρος δημαγωγικός-προπαγανδιστικός είναι και ανύπαρκτος στην Ιστορία της Φιλοσοφίας και μάλιστα της Υλιστικής).

Από την άλλη, ένα μέγα μέρος των αδελφών μας, τότε και τώρα, όπως διέγνωσε με αμείλικτη κατακριτική διάθεση και ο αρχέτυπος αναρχοχριστιανός θεωρητικός και λογοτέχνης Λέων Τολστόι, κατόρθωσε να …δικαιώση εν τινί μέτρω αυτούς τους ορισμούς. Εξ ου και ο λόγος για την «Αξία του Χριστιανισμού και την αναξιότητα των Χριστιανών»(Μπερντιάγεφ-την ίδια επισήμανσι είχε κάνη και ο Μαχάτμα Γκάντι).

Μία αγία με 1 ολόκληρη ζωή "αντισυμβατικής αγιότητας" και ολοκαυτώματος για τον αδελφό σε κάθε επίπεδο...

Λοιπόν, χωρίς να μακρηγορούμε άλλο και ίσως κατά τι ανερμάτιστα, ας παραθέσουμε το σχετικόν απόσπασμα της Οσίας(η «επίσημη» αναγνώριση της αγιότητάς έλαβε χώρα το 2004, 18 Ιανουαρίου από το Πατριαρχείο και την οικεία Σύνοδο), χωρίς περαιτέρω σχολιασμό:

«Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι κάθε Χριστιανός καλείται να προσφέρει κοινωνική εργασία[….]Καλείται να οργανώσει την προσωπική ζωή των εργαζομένων, να προσφέρει στους ηλικιωμένους, να χτίσει νοσοκομεία, να ενδιαφερθεί για τα παιδιά, να πολεμήσει την εκμετάλλευση, την αδικία, την ανάγκη και την ανομία[…]. Οι ασκητικοί κανόνες είναι απλοί από αυτήν την άποψη, δεν επιτρέπουν παρεκβάσεις[…]για μυστικιστικές πτήσεις, συχνά περιορίζονται σε απλούς καθημερινούς στόχους και ευθύνες.(1939, Pravoslavnoe Delo, σσ.37-38)

Σχόλιο για τα 20 χρόνια μετά την πτώση του καθεστώτος των υλιστών καπήλων του σοσιαλισμού……

……και όχι του «κομμουνισμού».  Ήδη πέρασαν 20 έτη από το 1989. Το καθεστώς έλυωσε …νομιμότατα και όχι οι πάγοι που υποτίθεται, ότι συμβόλιζαν την λήξη της… προιστορικής περιόδου.  Έχουν γραφή εκπληκτικά βιβλία πάνω σε αυτά τα θέματα. Τελευταία, ξαναδιάβαζα το τελικό κεφάλαιο του βιβλίο του Ν. Μπερντιάγεφ «Οι πηγές και το νόημα του ρωσικού κομμουνισμού», γραμμένο το 1935-1936.  Το θέμα είναι «Χριστιανισμός και κομμουνισμός».  Ειλικρινά, σκέπτομαι, ότι θα ήθελα να «χαρίσω» από ένα αντίτυπο στην συντριπτική πλειοψηφία των μαρξιστών μας και μαρξιστών-λενινιστών, τροτσκιστών, μαοϊκών(λιγότερο), κτλ., για να μελετήσουν και να μάθουν επί τέλους πέντε-δέκα αλήθειες για τα θέματα αυτά, διότι οι σχετικές κατ’ ιδίαν συζητήσεις και δοκιμιογραφίες οπωσδήποτε καταλήγουν σε…. φρικίασιν λόγω της αμάθειας και των οφθαλμοφανών παρωπίδων. Βέβαια, το ίδιο ισχύει και για τους αστοχριστιανούς μας, «ψευδαδέλφους» και λοιπούς ανοηταίνοντες και αντιδραστικούς κοινωνικά.

Είμαι στην πολύ δυσάρεστη θέση να ανακαλύπτω, ότι αυτήν την χύδην αμάθεια και χάλκευση νέας ιστορικής πραγματικότητας την λαμβάνουν κατά το πνεύμα από στήλες του «Ριζοσπάστη», που αναπαράγει ακόμη και ακόμη και την σταλινική προπαγάνδα του ειδικού της καθεστωτικής προπαγάνδας Γιαροσλάφσκι και του (έργου του) «Στο αντιθρησκευτικό μέτωπο και κατά της θρησκείας και της Εκκλησίας». Π.χ. «έπεσα» κατά λάθος(τι τά ήθελα; 🙂 ) στην καταχώρηση του «Ημεροδρόμου» της 5-3-2005. Επανάληψη, βάσει της αντικειμενικότατης και ιδιαιτέρως πολύπλευρης «βιβλιογραφίας» των απίστευτων, πραγματικά, προπαγανδών ομοιδεατών, αλλά οξυχόλων τοιούτων και ιδεολόγων δογματικού τύπου(Λ.Ζωγράφου, Γ.Κορδάτος, Μ.Βερέττας κττ.) κατά πως χαρακτήρισε και το περιοδικό Prospect(που πρωτύτερα τον είχε κατατάξη στους παγκοσμίως 3 κορυφαίους διανοητές ή επιστήμονες)  τον Ντώκινς μετά την έκδοση της «Περί Θεού αυταπάτης»(2005): «Ντώκινς ο δογματιστής».  Παραχαράσσεται με απίθανο, αλλά τον χαρακτηριστικά παγανοφασιστικό, κουτοπόνηρο τρόπο γνωστών εντύπων, ενεργών ή κλειστών πλέον, ακόμη και το «Συνοδικό της Ορθοδοξίας» που κατά την στήλη λέει, ότι αναθεματίζονται όλοι όσοι διεξέρχονται τα ελληνικά μαθήματα, ενώ το κείμενο βέβαια λέει αμέσως παρακάτω: «…και ως αλήθεσι πιστεύουσι»!!!!!

Πράγματι,  εξαίρετη συνέχεια των περί λογοτεχνίας άρθρων του Ζαχαριάδη για τον Κωστή Παλαμά, όπου ανακάλυπτε βάσει μερικών στίχων του, ότι κατηγορεί τους σκοταδιστές καλογερους(αυτοί οι καλόγεροι-αντιγραφείς των αρχαιοελληνικών κειμένων,συν τοις άλλοις) που ήταν κατά της γνώσης κλπ….! Βέβαια, ο μακαρίτης δεν είχε δη(…) ποτέ τους περίφημους στίχους του Δωδεκάλογου του γύφτου, π.χ.,  που έλεγαν «Έρμη,σκλάβα, πικρή Ρωμηοσύνη,[….]Κάψε το έργο του άθεου που τό’χει/Σατανάς φυσημένο/προ του πέσει στο πλάνο του βρόχι/ό,τι μένει σου αγνό και παρθένο», μέσα από  άπειρα παραδείγματα σχετικά… Σίγουρα, κι ο Παλαμάς θρησκόληπτος ήταν.  Κρίμα για την μη-επισήμανση.

Βέβαια, όλα αυτά που διέπραξαν οι υποτιθέμενοι εκπρόσωποι του «Κομμουνισμού» και του Σοσιαλισμού είναι ο τέλειος αντικομμουνισμός και αντισοσιαλισμός. Ήταν όντως ένας «τιμωρητικός» «κανόνας του Θεού» (π. Τύχων) για τα απίθανα αμαρτήματα της οικείας «Εκκλησίας» και για την σκανδαλώδη και φρικτή αδιαφορία για την κοινωνική δικαιοσύνη…! Τα κατάφεραν, όμως, να σπιλώσουν όλες αυτές τις ευγενείς ιδέες, σχεδόν ανεπανόρθωτα. Όπως και τα αστοχριστιανικά υποζύγια και αθύρματα του εξ ορισμού και έμπρακτα άθεου καπιταλισμού ακριβώς κατάφεραν ως άλλοι χοίροι να λερώσουν το μαργαριτάρι της Πίστης που έχουμε σε «οστράκινα σκεύη»– για να δανειστώ την εικόνα του Αγ. Ν. Βελιμίροβιτς και σχετικές για το θέμα φράσεις του.

Πράγματι, είναι αφορμή δοξασμού του όντως Θεού, ότι αυτοί που κατέκριναν με τον δριμύτερο τρόπο τα εγκλήματα αυτά της Χριστιανικής πλευράς ήσαν οι Ντοστογιέφσκι, Κομιακώφ, Σολοβιόφ και άλλοι απόλυτα Χριστιανοί Ορθ. γίγαντες του πνεύματος, φιλόσοφοι, λογοτέχνες κτλ.. Ο Ντοστογιέφσκι, αναφέρει ο Μπερντιάγεφ, το δείχνει τούτο  λέγων, ότι η Εκκλησία έχει κτυπηθή από παράλυση, που δυστυχώς δεν έσωσαν ούτε οι μεγάλοι «γέροντες», startzi, των μεγάλων μοναστικών κέντρων της Όπτινα, Σάρωφ, κτλ………….

Αυτό δεν είναι παρά ένα πρώτο μικρό σχόλιο, λοιπόν, και υποσχόμαστε να επανέλθουμε οσονούπω… 🙂

Περί κομμουνισμού-σχολιασμός άρθρων Ο. Τύπου(β’)

(συνέχεια από το προηγούμενο)

Θα σταθούμε σε τρία ακόμη σημεία:

ε) Η αρθρογράφος υποστηρίζει αλλαχού τα εξής: ότι το ἅπαντα κοινά» των Πράξεων των Αποστόλων ἀναφέρεται σὲ «οἰκειοθελῆ ἐγχειρήματα ἰδιωτῶν, συντόμως καὶ αὐτοβούλως ἐγκαταλειφθέντα»(!). Φοβάμαι, ότι δεν έχει κατανοήση, ότι η όλη ιεροσολυμίτικη κοινότητα των «τρισχιλίων» ήταν κοινοκτημονική. Αυτό από κάποιους μελετητές θεωρείται δε, ότι διήρκεσε με κάποια μορφή και τους επόμενους 2-3 αιώνες. Στο δε Ορθόδοξο κοινόβιο που οι δυτικόφρονες/εθνικόφρονες συνήθως «σνομπάρουν» ή και βδελλύσονται, υπάρχει παραγωγή και κατανάλωση αυτόνομη και σε πλήρη κοινοκτημοσύνη. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσοστομος έλεγε δε, ότι πρέπει να επιστρέψουμε στο παράδειγμα των τρισχιλίων ενώ ο Μέγας Βασίλειος, ότι πρέπει να ποθήσουμε το παράδειγμα των τρισχιλίων, που ήσαν τα πάντα σε αυτούς κοινά και να ντραπούμε(«αιδεσθώμεν») τα φιλάνθρωπα διηγήματα των «Ελλήνων» που αναφέρουν κοινή σίτιση κτο. Βεβαίως, εννοείται, ότι ιδίως τούτο, αν μιλούμε για την Εκκλησία, δεν επιβάλλεται δια του φόβου του ξίφους της Πολιτείας, του Καίσαρα. Παραταύτα, η κοινωνική αδικία με την μορφή της σοσιαλιστικής εκμετάλλευσης-αποστέρησης κατά τους Πατέρες απαγορεύεται αυστηρά, οι δε δύο ιδιότητες, του καπιταλιστή και του Χριστιανού Ορθόδοξου είναι αλληλοαποκλειόμενες, ακόμη και αν ανανοηματοδοτήσουμε κατάλληλα την πρώτη.

ς) Ουδεμία σχέση, ακόμη, έχει με τον «εφαρμοσμένο κομμουνισμό»(!;), την «παγκοσμιοποίησι»(!) και την αποβολή της «ελευθερίας της βουλήσεως», η ριζοσπαστική αυτή πλευρά της Ορθόδοξης Παράδοσης και του παραδείγματος των Πατέρων και των Μητέρων. Θα έλεγα το ενάντιο.  Ο αστικός αυτός «χριστιανισμός», ο «ακίνδυνος» και προσαρμοσμένος στο καπιταλιστικό σύστημα θαυμάσια, ώστε να δικαιώνη στους αιώνας των αιώνων τις απαράδεκτες, προκατειλημμένες και γελοιώδεις σχετικά με την Ορθόδοξη Ανατολή, ρήσεις του Λένιν και του Ένγκελς(βλ., π.χ., στο «On early christianity», 1882) περί… αλκοόλ του πνεύματος και δήθεν μετάθεσης της δικαιοσύνης για την επόμενη ζωή(πρβλ. «ως εν ουρανώ και επί της Γης», «δος ημίν τα δέοντα και τα αυτάρκη» κατά την καθημερινή προσευχή του Κόντογλου , «πεινώντας ενέπλησεν αγαθών, και πλουτούντας εξαπέστειλεν κενούς» της Θεοτόκου κπα),  γνώριμος από τον λουθηροκαλβινισμό των ποικίλων μισσιοναρίων, του Κοραή κλπ. «θρησκευόμενων», είναι από κάθε άποψι απαράδεκτος θεολογικά, αλλά και μέρος της Νέας Εποχής και Νέας Τάξης, που βεβαίως είναι ακραία καπιταλιστική, και για αυτό αρκεί π.χ. μία ανάγνωση των πεπραγμένων της τελευταίας σύναξης του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ του Νταβός -αλλά και του αντιφόρουμ του Πόρτο Αλλέγκρε. Προφανώς, πολλοί δεν γνωρίζουν καν για τις ριζοσπαστικές κοινωνικά και πολιτικά , δραστηριότητες των Αγίων. Έτσι, η ένταξη και η εργώδης δράση της Οσίας Μαρίας Σκομπτσόβα στο σοσιαλεπαναστατικό κόμμα(=μενσεβίκοι) και κατόπιν στο Χριστιανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ρωσίας, είναι τελείως άγνωστη. Το ίδιο οι προσπάθειες του εκουσίως αρχιεπισκόπου(το αντίθετο πολλών δεσποτοκρατών σήμερα ακριβώς) Αγίου Ιωάννη του Ελεήμονος για την απελευθέρωση όλων των δούλων και την κοινωνική δικαιοσύνη, καθώς και οι θέσεις του, ότι εάν βρούμε μέθοδο να αφαιρέσουμε τα περιττά αγαθά («χιτώνες») από τους πλούσιους (άνευ της θελήσεώς των), και να τα μεταβιβάσουμε στους πτωχούς, δεν θα «ημάρτομεν» ουδόλως των «δεόντων» (για την σχετική παραπομπή στην Πατρολογία, βλ. Ι. Πέτρου «Κοινωνική δικαιοσύνη», Παρατηρητής, 1992).

ζ)Σχετικά με τους αριστερούς και τους δεξιούς, την αριστερά, την δεξιά, και την Εκκλησία. Προσωπικά, θα έλεγα, ότι ναι μεν καθένας καλείται να επανέλθη στην Εκκλησία, και αν είναι πλούσιος, φτωχός, εθνικός, ειδωλολάτρης, εωσφοριστής, τέκτονας κτλ., και αυτό θαυμάσια το αναφέρει ο Χρυσόστομος, λέγοντας, ότι και οι πλούσιοι και οι φτωχοί είναι παιδιά του και κοιλοπόνεσε δι’αμφοτέρους, αλλά ιδεολογίες που στηρίζουν την κοινωνική αδικία, την ανισότητα, την αποστέρηση, ουδεμία σχέση μπορούν να έχουν με την Πατερική Ορθοδοξία. Συνεπώς, οι ιδιότητες του δεξιού, με όλα τα ιδιώματα που φέρει, και του Ορθόδοξου πιστού είναι απλώς ασυμβίβαστες. Αυτό το έχουμε ξανασυζητήση ήδη πολλές φορές και δεν νομίζω, ότι χρειάζεται να επανερχόμαστε αργολογώντας.

Ο ενδιαφερόμενος έχει πολλά αξιόλογα συγγράμματα να προστρέξη, και ακόμη και παληότερα δικά μας κείμενα. Αυτά τα ελάχιστα και γνωστά με «πνεύμα παροξυμένο» κατά τι, αλλά με ειλικρινή πρόθεση και με αγάπη για όλους τους αναφερόμενους…

Υ.Γ. Βλέπε και εδώ για μία πιο ολοκληρωμένη εκδοχή του κειμένου. Δεύτερον, εδώ το α’ μέρος , εδω το β’ μέρος και, επίσης, εκεί και εκεί για ένα διάλογο μεταξύ πρ. π.Μεταλληνού και συντάκτιδος.

Χαρτοβασίλειο νέων ιστολογικών σχεδιασμάτων, και περί κομμουνισμού

Είναι πολλά τα ζητήματα για τα οποία σκέπτομαι και νοιώθω, αν μπορώ να πω κάτι όπως αυτό για τα κελεύσματα της ηθικής συνείδησης -κατά Ευ. Παπανούτσο, ότι πρέπει κάτι να συνεισφέρω, διότι πετραδάκια μπορεί ενίοτε να… συγκρατήσουν και ογκόλιθους, όπως έλεγε όμορφα ο π.»Ανυπόμονος».

Και πράγματι, κάτι πρέπει να γραφή

• για τις οικονομικές εξελίξεις,
• για κάποιες(3) έξοχες κυκλοφορίες στον χώρο της «πολιτικής θεολογίας»(όχι, δεν εννοώ τον όρο που εφευρέθηκε το 2ο μισό του 20ου αι., για να σημάνη την «θεολογία της απελεύθερωσης» στην Δύση και ιδιαίτερα στην Λατινική Αμερική),
• για την έσχατη κατάπτωση στον χώρο της «λαϊκοπόπ»(sic) τέχνης, που ως γνωστόν παράγει αισθητική και ήθη, όπως θα παρατηρούσε και ο Αριστοτέλης και ο Πλούταρχος  και εν προκειμένω μάλλον τα ενάντιά τους
• περί αληθών και μη οραμάτων «θεολογικών», κ.π.α.

Αλλά νομίζω, ότι τώρα μπορούμε να σχολιάσουμε σχετικά με τον όρο του κομμουνισμού, να δούμε εν άκρα συνόψει κάποια στοιχεία. Η αφορμή έρχεται από κάποια σειρά άρθρων της συγγραφέως Δ. Βαρβιτσιώτη στον Ορθόδοξο Τύπο, τα 3 τελευταία τεύχη περίπου, που ετιτλοφορείτο «Χριστιανός και κομμουνιστής ή πατριώτης και αιρετικός;»(!).

Η εν λόγω συγγραφεύς, λοιπόν (και ελπίζω, ότι έχει καταστή σαφές, ότι «ου λαμβάνομεν πρόσωπον ανθρώπου», δηλαδή δεν προσωποληπτούμε, αλλά «κρίνουμε» τα γραφόμενα) αναφέρει τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Β’ και τον ακαδημαϊκό πρ. π. Μεταλληνό να αυτοπροσδιορίζονται ως (χριστιανοί) κομμουνιστές ή ενίοτε κομμουνιστές και έτσι απορεί και εξίσταται.

Μερικές, λοιπόν, πρώτες νύξεις, επί των γραφομένων(ο ενδιαφερόμενος για τα σχολιαζόμενα -δυστυχώς- πρέπει να ανατρέξη στα σχετικά τεύχη της εβδομαδιαίας εφημερίδας):

α) Ο κομμουνισμός είναι όρος ο οποίος προϋπάρχει σαφέστατα του μαρξισμού. Ο μαρξισμός είναι είδος κομμουνισμού ή σοσιαλισμού. Ο μαρξισμός και μόνον ισχυρίζεται, και για αυτό μας πείθει μία ανάγνωση, ένα ταχύ φυλλομέτρημα του «Κομμουνιστικού μανιφέστο(υ)»(1848) των Κ. Μαρξ και Φ. Ένγκελς, ότι είναι το κατ’εξοχήν είδος, το μόνο επιστημονικό είδος. Αλλά, βεβαίως, είναι ουσιαστικά η «απόλυτη -αν και εν «φιλοσοφικώ σχετικισμώ»(!)- αλήθεια», η μόνη «επιστημονική φιλοσοφία», είναι «επιστήμη», είναι  «η φιλοσοφία του προλεταριάτου».  Για όλα αυτά μπορούμε να βρούμε πολλές επιβεβαιώσεις στην μαρξιστική γραμματεία.

β)Ο Galbraith λέει ιστορικά, ότι ο όρος κομμουνισμός προϋπήρχε την εποχή εκείνη του 19ου αι. και ήταν ασαφής ως προς το σημαινόμενο, δηλ. το τι σημαίνει.  Ο R. Heilbroner στους «φιλόσοφους του οικονομικού κόσμου» (μτφ. β’ ‘έκδοσης, εκδ. Κριτική, 2000) λέει, ότι ο κομμουνισμός ήταν βασικά ένας τρόπος οικονομικής οργάνωσης που δεν βασιζόταν στην ατομική ιδιοκτησία. Ο δάσκαλος Χ. Γιανναράς περί το 1983(χριστιανομαρξιστικός διάλογος-μέρος του) έλεγε, ότι ο κομμουνισμός ως λατινική λέξη σημαίνει κοινοκτημοσύνη. Άλλοι ισχυρίζονται, ότι απλώς ελήφθη ο όρος αυτός υπό του διδύμου από την Λατινική μετάφραση της Αγίας Γράφης του Αγίου Ιερωνύμου, υπόθεση που φαίνεται, ότι είναι βάσιμη και με ευρεία παραδοχή. Τα υπόλοιπα ίσως παρέλκουν εδώ.

γ)Είναι προφανές, ότι η συγγραφέας αντιλαμβάνεται τον κομμουνισμό ως εννοιολογικά συνδεδεμένο με τον υλισμό. Κάτι δεκτό, διότι το κάνουν, αλλά ρητώς και με διάκριση, ο Σολόβιεφ, ο Μπερντιάγεφ(αν και ευθύς εξ αρχής, 1918, λέει, ότι φτάνει ως το να αυτοπροσδιορίζεται, ως «Χριστιανός σοσιαλιστής»), ο Ντοστογιέφσκι κ.α. Αλλά είναι απαράδεκτο, όταν ή εάν δεν «βούλεται συνιέναι», ότι μπορούν να υπάρχουν άπειροι κομμουνισμοί και σοσιαλισμοί, αν πρέπει να τους ονομάσουμε έτσι. Κομμουνισμός βασικά, λοιπόν, αν αποσυνδεθή από φιλοσοφικές βάσεις ή από (εμπειρικές) θεολογικές(εννοώ βάσει της «επιστήμης της σχετικής με τον Θεό») βάσεις, είναι η κοινή κτήση των παραγωγικών μέσων, όπου εδώ νοούνται και τα «χωράφια», η «γη». Ο τρόπος επέλευσης ενός τέτοιου συστήματος μπορεί να ποικίλη. Π.χ. ο ίδιος ο Ντοστογιέφσκι, αν και προσέβλεπε στον Τσάρο για μεταρρυθμίσεις, ανήκε στον πρώτο κύκλο των Ρώσσων φουριεριστών της εποχής του, τον πετρασεφσκικό κύκλο, από τα 26 του έτη(τότε περίπου εμφανίστηκε εκεί). Ο ίδιος ο Φουριέ ήταν Χριστιανός, όπως και ο Saint-Simon ήταν Χριστιανός, αλλά ζητούσαν σοσιαλιστικές κοινωνίες (και επαναστάσεις κάποιας μορφής ακόμη). Το ίδιο ισχύει και με πολλούς από τους καταδικασμένους από την Ιερά Εξέταση, όπως τον Ιωάννη Ούσσιο(Γιαν Χους) και τον Τομάσο Καμπανέλλα ή ακόμη και από τους προτεστάντες, όπως τον «αιρετικό» θεολόγο Thomas Munzer, εποχής Μ. Λουθήρου. Με άλλα λόγια, Φουριέ, Σαιν Σιμόν, Munzer, Campanella, Ούσσιος, Μαρξ και Ένγκελς είναι «σοσιαλιστές», «κομμουνιστές». Μεταξύ πολλών-πολλών άλλων.

δ)Η συγγραφέας ισχυρίζεται, ότι η Ορθοδοξη Παράδοση λέει, ότι πρέπει να υπάρχη τέλεια ελευθερία στην μετάδοση του πλούτου, εφ’ω και καταγγέλει την βίαιη μαρξιστική καπηλεία και αλλοτρίωση. Αγνοεί, νομίζουμε, σχεδόν τελείως την σχετική προβληματική, και, ακόμη, δικαιώνει τις πρακτικές τύπου Reagan που θεωρεί (ευλόγως…), ότι πρέπει να προωθήσουμε την προσωπική ελεημοσύνη, αντί για την κρατικά επιβαλλόμενη, στοιχειώδη, έστω, κοινωνική δικαιοσύνη. Βεβαίως υπάρχει ελεύθερη βούληση στην μετάδοση όλου του πλούτου. Είναι αυτό που λένε οι Πατέρες, ότι η ακτημοσύνη είναι προαιρετική. Κατά τα άλλα, η αποστέρηση μισθού, η απόκτηση χωρίς προσωπική εργασία κάθε δυνάμενου να εργαστή είναι βαρύτατο αδίκημα χριστιανικά, και η πράξη της ι.εξομολογήσεως πρέπει να συνεπιφέρη την επιστροφή των «κλαπέντων» στον ακουσίως καταπιεζόμενο, ενώ η Εκκλησία απαγορεύεται να λαμβάνη από τα αποκτηθέντα δια της αδικίας. Ακόμη, το Κράτος, γενικώς, βάσει των Πατέρων, έχει τον σκοπό του να προστατεύη ακριβώς τον αδύναμο από τον δυνατό, να επιφέρη κοινωνική δικαιοσύνη, και αυτό το κατάφεραν Άγιοι αυτοκράτορες όπως ο Άγιος Ιωάννης Γ’  Βατάτζης ο και Ελεήμων(-περίοδος αυτοκρατορίας Νίκαιας) κπα. Αυτό το παραδέχεται ακόμη και ο συκοφαντικότατος άλλοτε και αποβληθείς από το ΚΚΕ απλοϊκός μαρξιστής(-Κ. Μοσκώφ) ιστορικός Γ. Κορδάτος, λέγοντας, ότι σχεδόν απάλειψε την «φεουδαρχική εκμετάλλευση», εκτός του ότι εγκαθίδρυσε «συγκεντρωτική δημοκρατία«(!).(συνεχίζεται…)

Για την αταξική κοινωνία…!:Συμπλήρωση αναγκαία περί Μπερδιάγεφ

Είδαμε ήδη κάποιες εξόχως οξείες κατηγορίες του μεγάλου Ορθόδοξου διανοητή -με τις δικές του ιδιοτυπίες, οπωσδήποτε, όπως είχε παρατηρήση σωστά και ο Φ.Κόντογλου- ενάντια στην αστική μορφή του σοσιαλισμού που ονομάζει, προφανώς επηρεασμένος από Σολόβιεφ, Ντοστογιέφσκι (και τους «Δαιμονισμένους» του, ειδικότερα), αλλά και την σλαβόφιλη ρωσσική φιλοσοφική παράδοση(το άλλο μείζον μέρος της είναι η «δυτικόφιλη») συχνά απλώς σοσιαλισμό.

Μήπως λοιπόν υπήρξε αντιδραστικός; Μήπως υπήρξε, έστω, προτιμητής της μοναρχίας, έστω της επιφορτισμένης συνειδητά με την μυστικιστική (φιλο)λαϊκή αποστολή της, μαζί με κάποιους προαναφερθέντες, τον Κομιάκωφ, κ.α.; Η απάντηση σε αυτά είναι όχι.

Έχω την εντύπωσι, ότι σε αρκετά θέματα, ο Μπ. μεταβάλλει θέσεις ή συμπληρώνει προς κάποιες (ακόμη) πιο ριζοσπαστικές κοινωνικά, χωρίς αυτό να σημαίνη, ότι χάνει κάπου από την αξία που αποδίδει στο πρόσωπο και την ελευθερία του.

Λέει, λοιπόν, κάπου, στο(καταπληκτικό) ώριμο έργο(1935-’36) του «Οι πηγές και το νόημα του ρωσικού κομμουνισμού» απαντώντας σε γενικολόγο συκοφάντη του ιδίου και απολογητή του υπαρκτού μαρξιστικού σοσιαλισμού στην Δύση Χέκερ:  «Πράγματι, είμαι οπαδός μιάς αταξικής κοινωνίας, δηλαδή, μ’αυτή την έννοια, πιο κοντά στον κομουνισμό παρά οπουδήποτε αλλού. Από την αλλη, είμαι πεπεισμένος για την αναγκαιότητα ενός αριστοκρατικού στοιχείου, που αντιτίθεται στο ταξικό στοιχείοο, στον περιστασιακό παράγοντα- οπαδός, αν το θέλετε, μιας πνευματικής αριστοκρατίας. Οι ταξικές ανισότητες πρέπει να εξαφανιστούν, οι προσωπικές να αναφαίνονται όλο και πιο καλύτερα. Ο άνθρωπος πρέπει να ξεχωρίζει από τον διπλανό του με τις προσωπικές του ιδιότητες, και όχι με την κοινωνική του κατάσταση. Μακριά από το να περιορίζεται αυτή η ποιοτική αριστοκρατική αρχή με την εξαφάνιση των κοινωνικών στρωμάτων, οφείλει αντίθετα να ενισχύεται με την εξάλειψή τους[….]Είμαι σ’αυτό το σημείο οπαδός του χριστιανικού περσοναλισμού, όχι του ατομικισμού[…]στην καπιταλιστική και αστική κοινωνία, η προσωπικότητα σβήνεται, έχει μεταχείριση ατόμου.» (σσ. 257-258)

Και επί τη ευκαιρία, σκέφτομαι πως εστίαση πρέπει να υπάρξη περισσότερο όχι στον σκοπό μας ως Χριστιανών Ορθόδοξων, που παραδοσιακά,  Πατερικά είναι η αταξική κοινωνία, αλλά στα μέσα.  Μέσα κατά καιρούς έχουν προταθή διάφορα, και υπάρχουν μέσα για τις μεταρρυθμίσεις(τα συμβατικά, π.χ, σήμερα: απεργίες, πορείες, διαδηλώσεις, καταλήψεις κτλ.) και μέσα για το τελικό σε κοινωνικοοικονομικό επίπεδο «ποθούμενον», αυτήν ταύτην, δηλαδή, την ελεύθερη χριστιανική αταξική κοινωνία.
Ίσως πρέπει τούτο, λοιπόν, να τεθή και στο νέο συλλογικό ιστοχώρο ημών των εχόντων την νηπτικοησυχαστική αναφορά, που βέβαια είναι -για όσους δεν το γνώριζαν- ο tomtb.com … Πολύς ο θερισμός…

Πρωτομαγιάτικες σημειώσεις, οι ποικίλοι σοσιαλισμοί και η θεωρητική μας παρακμή

Σήμερα η Πρωτομαγιά, που εν Ελλάδι πρωτοεορτάστηκε λόγω των προσπαθειών του μεγάλου «πρώιμου» Σοσιαλιστή Σταύρου Καλλέργη το 1894. Ο Καλλέργης ουσιαστικά, όπως και άλλοι σοσιαλιστές, όπως ο Leroux,  έβλεπε τον Σοσιαλισμό ως την πραγμάτωση του δανεισμένου (εκκοσμικευμένου χριστιανικού) τρίπτυχου της Γαλλικής Επανάστασης «ελευθερία-ισότητα-αδελφότητα» (egalite-fraternite-liberte).

Το σημαντικό είναι, ότι ο Σταύρος Καλλέργης, όπως και ο Πλάτων Δρακούλης(ένας υπέροχος εκλεκτικός Σοσιαλιστής που βλέπει τον Σοσιαλισμό ως κοινωνική πραγμάτωσι του Χριστιανισμού…), οι πλέον σημαίνοντες του ελλαδικού εργατικού κινήματος ως τις αρχές και το πρώτο τέταρτο του 20ου αιώνα, ήσαν πολύ διαφορετικοί εν σχέσει με τους αυτοαποκαλούμενους σημερινούς συνεχιστές τους, μαρξιστές, και «ανανεωτές κομμουνιστές».

Ήσαν ριζικά διαφορετικοί, ίσως. Εκπροσωπούσαν μία τελείως άλλη «ψυχολογία». Ο προλεταριακός σοσιαλισμός απευθυνόταν σε κατώτερα «ψυχόρμητα» του ανθρώπου, ενώ οι συγκεκριμένοι απευθύνονταν στην πείνα και δίψα για δικαιοσύνη. Απευθύνονταν σε «διψασμένους θεούς«, όπως θα έλεγε ο Αγ. Ν. Βελιμίροβιτς για τον τύπο ανθρώπου που παράγει (μυστικά) το Πνεύμα, ήτοι ο «χριστιανισμός». Για αυτό ακριβώς θα δούμε κάποιες εξαίρετες ρήσεις του Νικολάι Μπερντιάγεφ για το θέμα του σοσιαλισμού και την ποιοτική διαφορά μεταξύ των δύο τύπων σοσιαλισμών, του εμπνευσμένου από το αστικό πνεύμα και του εμπνευσμένου από ανώτερες τάσεις του ανθρώπου.

1. «Ο οικονομικός υλισμός του Μαρξ δεν ήταν μια θεωρητική εφεύρεση, ανταποκρινόταν σε μια κάποια πραγματικότητα: υπήρχε κάτι το οποίο προκάλεσε την διδασκαλία του Μαρξ ως αντίδραση της σκέψης. Ο σύγχρονος σοσιαλισμός αποτελεί αντανακλαστική αντίδραση, δεν περικλείει δημιουργική αρχή. Είναι «σαρξ εκ της σαρκός» της αστικής και καπιταλιστικής κοινωνίας, είναι ένα εσωτερικό φαινόμενό της, καθορίζεται ολοκληρωτικά από την δομή και τις εσωτερικές της κινήσεις. Πνευματικά βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο. Ο σοσιαλισμός είναι αστικός ως τα τρίσβαθά του.[…]
2. Τόσο η «μπουρζουαζία» όσο και το «προλεταριάτο» της εποχής, καπιταλιστικού και σοσιαλιστικού στυλ, αντιπροσωπεύουν μια προδοσία και μια απόρριψη των πνευματικών θεμελίων της ζωής. Η «μπουρζουαζία» υπήρξε η πρώτη που πρόδωσε και αποποιήθηκε το «ιερό». Το «προλεταριάτο» την ακολούθησε κατά βήμα. Από αυτήν έμαθε τον αθεϊσμό και τον υλισμό, αφομοίωσε το πνεύμα των επιφανειακών «φώτων», εμποτίστηκε από οικονομισμό[…]
3. είμαστε αναγκασμένοι να αναγνωρίσουμε ότι το «προλεταριάτο» κληρονόμησε πολλές αμαρτίες και ελαττώματα της «μπουρζουαζίας». Δεν υπάρχει τίποτα το πρωτότυπο στο «προλεταριάτο» σας, όλα τα έχει δανειστεί.[…]
4. Να λοιπόν αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάτε ποτέ[…]ο σοσιαλισμός δημιουργήθηκε από την μπουρζουαζία, από την ανώτερη πολιτισμική τάξη. Εισήχθη στον κόσμο ως ιδέα των αστικών τάξεων που η σκέψη τους επιχειρούσε αφιλοκερδώς να λύσει τις αντιφάσεις και να ξεπεράσει τα δεινά και τις αδικίες της κοινωνίας. Έτσι γεννήθηκαν ο σοσιαλισμός του Σαιν Σιμόν, του Φουριέ, του Όουεν, και του Πλάτωνα στην αρχαιότητα. Εξ άλλου οι δικοί σας  Μαρξ και Λασάλ ήταν «αστοί» και όχι προλετάριοι.[…]
5. δεν υπάρχει ευγένεια παρά μόνο στον αριστοκρατικό σοσιαλισμό του Πλάτωνα και επίσης στον ιεραρχικό σοσιαλισμό του Ρούσκιν[σ.σ.:επιφανής Βρεττανός Χριστιανοσοσιαλιστής].(«Για την κοινωνική ανισότητα, Μπερντιάεφ, εκδ. Πουρναρά, 1984) σσ.232-235)

Τζον Ρούσκιν(1819-1900)-Ρέκτης του χριστιανικού σοσιαλισμού

Αντί συμπεράσματος

Ο Ένγκελς κάποτε έγραφε, ότι είναι οι Γερμανοί σοσιαλιστές, όπως ο ίδιος, περήφανοι επίγονοι (και) των σοσιαλιστών Σαιμ Σιμόν, Φουριέ και Όουεν, των οποίων οι οπαδοί συναπάρτιζαν την πρώτη διεθνή, όπως βέβαια και των φιλοσόφων του γερμανικού ιδεαλισμού, κάτι που παρέλκει, βέβαια, εδώ. Όμως, η αλήθεια είναι, ότι οι κόσμοι τους, οι κόσμοι των δύο αυτών σοσιαλισμών, απέχουν πάρα πολύ…

Και εδώ είναι που πρέπει να γίνη η εκλεκτική διαλογή, και η επιλογή του «χαλεπού καλού»…

Διάλειμμα για τα περί τρεχούσης ανάγνωσης-Μπερντιάγεφ:»Για την κοινωνική ανισότητα»

Αυτές τις μέρες ιδιαίτερα διάβαζα το «Για την κοινωνική ανισότητα» του Νικολάι Μπερντιάγεφ.

• Για την ακρίβεια «Φιλοσοφία της ανισότητας ή επιστολές για την κοινωνική φιλοσοφία σε ανθρώπους που δεν με αγαπούν». Γράφτηκε το 1918, εκδόθηκε το 1923 μετά την εξορία του από την καθηγητική έδρα Φιλοσοφίας περί το ’21, που έκτησε το 1920 στην Μόσχα, και από τη χώρα το ’22 με άλλους λόγιους, ελευθεριακούς και πνευματικούς, παρά την εκτίμησιν στο πρόσωπο από στελέχη του ΚΚΣΕ.
• Είναι βασικά μία συντριπτική και σε κάποια σημεία πολύ οργισμένη κριτική της bourgeois ιδεολογίας και φιλοσοφίας και των πεπραγμένων των εξουσιαστών της Ρωσσίας που γράφτηκε ένα ακριβώς χρόνο μετά την «επανάσταση του ’17».
• Ο συγγραφέας καταγγέλλει ως μετριότητες, ψευτοπροοδευτικούς και ψευτοανθρωπιστές και στην πράξη τρομερά σκληρούς μηδενιστές, σκοταδιστές και αναχρονιστές της «θρησκείας της (ισοπεδωτικής & παντοειδούς) ισοτητας» τους νέους εξουσιαστές του καθεστώτος της Ρωσσίας μετά το ’17. Είναι προφανές, ότι εδώ οι επιρροές από τον Νίτσε και από το χάος της πρώτης περιόδου της «επανάστασης» είναι υπαρκτές. Αργότερα, σε κάποια θέματα οι θέσεις του Μπ. είναι διαφορετικές.
• Η κριτική του συγγραφέα εκτείνεται σε ένα τεράστιο εύρος, σ το Κράτος, το Έθνος, την Αριστοκρατία, τον Συντηρητισμό, μέχρι την Ρωσική Επανάσταση, για την οποία θα ξαναγράψη ειδικό βιβλίο αργότερα, το «Πηγές και νόημα του ρωσικού κομμουνισμού». Εκεί θα πη, ότι η Ρωσσία ψάχνει να βρη τον ανθρωπισμό που βρίσκεται κάπου στις ρίζες του μαρξισμού που εφαρμόζεται μαζί με το πνεύμα του Ιβάν του τρομερού.                                  
• Θαυμάσια είναι η αναφορά του στα γενεσιουργά αίτια της κοινωνικής επανάστασης ή, καλλίτερα, πολλών κοινωνικών επαναστάσεων. Την βλέπει ως «μυστικό γεγονός», μαζί με τον ντε Μαιστρ και ως αποκύημα του βαθύτερου, θεολογικού νοήματος της Ιστορίας μαζί και με το ιστορικό τιμωρητικό επιφαινόμενο των κακών εξουσιών – κάτι σαν αυτό που θα λέγαμε σήμερα «θεία δίκη».
• Αναφέρεται επίσης στους εξουσιαστές ως του αυτού πνεύματος και ζύμης με τους αστούς όπως τον Ρουσσώ και τον Βολταίρο, τους οποίος, άλλωστε, ο  πατέρας του Καρλ Μαρξ, που άσκησε πάνω του αξιοσημείωτη επίδρασι, γνώριζε από στήθους, κατά τον Βρεττανό μαρξιστή Μπεν Φάιν. Είναι ακριβώς ένα ρεύμα.
• Σε αυτό το ρεύμα βλέπει αντίπαλο και οικείο το μετεπαναστατικό ρεύμα της πνευματικής αντίδρασης στα «ορθολογιστικά φώτα», που τα νίκησε τον 19ο αιώνα, και του καθολικού χριστιανικού ρομαντισμού που εκφράστηκε από μορφές σαν τον Ζοζέφ ντε Μαιστρ, τον Μονταλλαμπέρ, τον Σατωμπριάν. Από αυτούς επηρεάστηκαν ιδιαίτερα οι Αύγουστος Comte(!) και Σαιν-Σιμόν, μέγας σοσιαλιστής θεωρητικός του οποίου το τελευταίο βιβλίο αφιερώθηκε στην υποστήριξη ενός Νέου Χριστιανισμού (όπως και ετιτλοφορείτο) που θα έδινε το ιδεώδες θεμέλιο μίας σοσιαλιστικής κοινωνίας λόγω των σχέσεων αγάπης και αδελφότητας που θα γίνονταν κραταιές.
  

  Ο συγγραφέας με την Μαρία Σκομπτσόβα, σοσιαλεπαναστάτρια, μετά: μέλος του "Χριστιανικού Σοσιαλιστικού Κινήματος" Ρωσσίας, Μητέρα και Οσία

• Απόσπασμα:  «Δηλητηριαστές της ψυχής του ρωσικού λαού, οι οποίοι τον ποτίσατε με τρομερό δηλητήριο, δολοφόνοι της Ρωσίας, σε σας αφιερώνω αυτές τις επιστολές. Είστε πολυάριθμοι, είστε η πλειοψηφία. Είναι καιρός τώρα που αρχίσατε το έργο σας. Το αρχίσατε, όντας καταπιεσμένοι, υπονομεύοντας τα πνευματικά θεμέλια της ζωής του ρωσικού λαού με αθώες και υπέροχες ομιλίες, γεμάτες με ανθρωπιστικές και προοδευτικές ιδέες. Ωστόσο, δεν άργησε να εμφανιστεί το αληθινό σας πνεύμα, το πνεύμα του μηδενός και γίνατε καταπιεστές. Πρώτα καταπιέσατε το πνεύμα και κυριεύσατε τις ψυχές της ιντελλιγκέντσιας, γίνατε διώκτες κάθε ανώτερης πνευματικής ζωής·παραδώσατε στην κοινή περιφρόνηση όλους όσους πιστεύουν στις ανώτερες πραγματικότητες και πνευματικές αξίες, όλους όσους αναγνώριζαν στην ζωή θρησκευτικό νόημα και σκοπό. Αποδίδετε τις διώξεις σας στην καταπίεση που ασκήθηκε εξαιτίας των πολιτικών σφαλμάτων του παλιού καθεστώτος. Αλλά ήρθε η στιγμή που αποκαλύφθηκε ολόκληρος ο χαρακτήρας σας: και σεις ασκήσατε φυσική καταπίεση και στήσατε μια χωρίς προηγούμενο τυραννία[…]Εξολοθρευτές της αιωνιότητας, θελήσατε να ξεριζώσετε από την ανθρώπινη καρδιά την αίσθηση, την νοσταλγία του αιώνιου.[…] Είναι καιρός που το ένιωσα αυτό και από καιρό τώρα σας πολεμώ πνευματικά στο μέτρο των δυνάμεών μου. Σήμερα, και αυτοί που είχαν πλανηθεί από το πνεύμα σας: αυτοί οι εκπολιτιστές, αυτοί οι προοδευτικοί, αυτοί οι ανθρωπιστές που παραμένουν στην επιφάνεια της ζωής, οι οποίοι δεν βλέπουν το κακό, αυτοί οι άνθρωποι οι γεμάτοι πραότητα, οι οποίο ειλικρινά αποβλέπουν στο καλό του λαού και την ευδαιμονία πάνω στη γη, όλοι αρχίζουν να αναγνωρίζουν τι είστε.[…]Έχουμε μιλήσει για την τρομερή ευθύνη που βαρύνει την εξουσία και τις κυρίαρχες τάξεις, οι οποίες δεν έκαναν σχεδόν τίποτε για να προλάβουν με δημιουργικό τρόπο τη μοιραία πτώση της Ρωσσίας και του λαού της προς την άβυσσο«.

Τέλος, και η Ρόζα Λούξεμπουργκ έχει γράψη ένα κείμενο πάνω σε αυτό το θέμα. Μήπως έχει κάποια αντιστοιχία και στο σήμερα, το «εδώ και τώρα»;

Και μήπως πρέπει (επί τέλους) να σκεφτούμε εκλεκτικά εν σχέσει με τα ρεύματα που αναφέρεται ο (μέγιστος) συγγραφέας και φιλόσοφος;…

Ο Χριστός ως Επαναστάτης (Αγ. Ν. Βελιμίροβιτς)

Μιλήσαμε για τον Ντομ Χέλντερ Καμάρα στην προηγούμενη ανάρτησί μας. Ας δούμε τώρα τι λέει σχετικά με την επανάσταση ενάντια στο κακό, κοινωνικό, πολιτικό, ηθικό ένας Ορθόδοξα Χριστιανός επίσκοπος.

Λέει, λοιπόν, ο κάτωθε επίσκοπος, δάσκαλος πανεπιστημιακός και Άγιος:

Νικόλαος Βελιμίροβιτς

«Ο Χριστός δεν σήκωνε εξεγέρσεις ενάντια στην εξουσία του κράτους, με στόχο μία εφήμερη αλλαγή τοπικής σημασίας· ο Χριστός εργαζόταν για μια επανάσταση που είχε ως στόχο την καθολική παγκόσμια ανατροπή. Ο Χριστός δεν δημαγωγούσε ενάντια στις δυναστείες του Ηρώδη και του Αυγούστου-αυτή θα ήταν μια μικρή «αντάρτικη» δουλειά-αλλά έθετε τα θεμέλια σ’ένα πολύ μεγαλύτερο έργο. Πήγε πέρα και βαθύτερα απ’όλους τους επαναστάτες του κόσμου. Στο δένδρο του κακού δεν κλάδευε κλαριά και δεν καθάριζε τα φύλλα, αλλά έβαζε το τσεκούρι στην ίδια τη ρίζα. Δεν βιαζόταν να δει γρήγορα την επιτυχία του έργου Του[…]

«Επαναστατήστε πρώτα εναντίον του εαυτού σας και ύστερα ενάντια στον κόσμο»-αυτό το μήνυμα θα μπορούσε να βγει από το κύριο κήρυγμα του Χριστού. Τούτο ήταν το εργαλείο για λάξευμα και για λείανση.[…]

Γι’αυτό αφήστε , αδέλφια, τα παιδιά να πλησιάσουν τον Χριστό, να ποτιστούν με το πνεύμα του Χριστού, με το πνεύμα της πιο μεγαλειώδους και κάλλιστης επανάστασης ενάντια στο κακό.[…]

Αυτό το νέο πνεύμα πρέπει να εισαχθεί στην διαπαιδαγώγηση…«(σσ.42-47, Αργά βαδίζει ο Χριστός, εκδ. Εν πλω, 2008)

Αυτό το «νέο πνεύμα» ασφαλώς δεν εκφράζεται από πλειάδα ιερέων, και οπωσδήποτε όχι αρχιερέων και Δεσποτοκρατών της σήμερον.

Αυτοί εκφράζουν εν πολλοίς την «φιλισταϊκή παιδαγωγική του Σπένσερ, με την οποία τρεφόταν η Ευρώπη τα τελευταία χρόνια(και) σήμερα μαζεύει τους πλούσιους καρπούς της. Τούτη είναι παιδαγωγική χωρίς επαναστατική ζύμη.(οπ.π, σ. 68)».

Πλην ουαί τη Εκκλησία -και τη αληθεία, της οποίας αποτελεί «στύλον και εδραίωμα»-, εάν δεν υπάρξη αλλαγή «ρότας»…

Ντομ Χέλντερ Καμάρα:μία δυτική αρχιεπισκοπική(!) φωνή για αυτούς που δεν έχουν φωνή…

Λαμβάνοντας αφορμή από τη θαυμάσια ανάρτησι στο ιστολόγιο του αδ. π. Λίβυου, μεταφέρω ένα καταπληκτικό απόσπασμα από το βιβλίο του μεγάλου Χριστιανού και Χριστιανοσοσιαλιστή «Ο φαύλος κύκλος της βίας». Λαμβάνεται από τις παληότερες εκείνες εκδόσεις του οπωσδήποτε ηρωικού και αγωνιστικού πολιτικού κινήματος της Χριστιανικής Δημοκρατίας «Μήνυμα», σε έκδοσι που έγινε επί «Χουντικής» Επταετίας……

Κανείς δεν γεννηθηκε για νά’ναι σκλάβος. Κανείς δεν επιδιώκει να υποφέρει αδικίες, εξευτελισμούς και πικρίες. Ένα ανθρώπινο πλάσμα καταδικασμένο σε μιά βάρβαρη κατάσταση θυμίζει ζώο -βόδι ή γαϊδουράκι- που πνίγεται στη λάσπη.

Ο εγωισμός συνεπώς των διαφόρων προνομιούχων ομάδων οδηγεί πλήθη ανθρωπίνων υπάρξεων σ’αυτήν την υπανθρώπινη κατάσταση, κάτω απ’την οποία υπομένουν καταναγκασμούς, ταπεινώσεις και αδικίες. Ζώντας χωρίς προοπτικές και χωρίς ελπίδες, η κοινωνική τους κατάσταση είναι ίδια με των σκλάβων.

Τούτη η κατεστημένη βία, η βία νούμερο 1 γεννά τη βία νούμερο 2: την επανάσταση ή των ίδιων των καταπιεζομένων, ή της νεότητας που είναι αποφασισμένη να αγωνισθεί για έναν κόσμο πιο δίκαιο και πιο ανθρώπινο.

Βέβαια, αναφορικά με τη βία νούμερο 2, υπάρχουν από ήπειρο σε ήπειρο, από χώρα σε χώρα κι’ από πόλη σε πόλη, ποικιλίες, διαφορές, διαβαθμίσεις και αποχρώσεις.

Σήμερα  ωστόσο γενικά οι καταπιεζόμενοι σ’όλο τον κόσμο ξυπνούν.

Οι αρχές και οι προνομιούχοι πανικοβάλλονται από την παρουσία πρακτόρων του εξωτερικού τους οποίους αποκαλούν «αναρχικά στοιχεία», «ταραχοποιούς» και «κομμουνιστές».

Ορισμένες φορές πρόκειται για πρόσωπα στρατευμένα σε ακροαριστερή ιδεολογία, που μάχονται για την απελευθέρωση των καταπιεζομένων, πιστεύοντας στην ένοπλη βία. Άλλοτε πάλι, πρόκειται για ανθρώπους που, αλλαγμένοι από ένα θρησκευτικό αίσθημα, δεν δέχονται πια η θρησκεία να ερμηνεύεται και να βιώνεται σαν όπιο των λαών, σα μια δύναμη που αλλοτριώνεται και αλλοτριώνει, αλλ’αντίθετα τη θέλουν στην υπηρεσία της ανθρώπινης προόδου και κείνων που είναι δέσμιοι ενός απάνθρωπου κοινωνικού κατεστημένου.

Οι αρχές και οι προνομιούχοι βλέπουν τις δυό ομάδες με το ίδιο μάτι[…]

Αν κάποια γωνιά του κόσμου στέκει ήσυχη, πάντως με μια ησυχία στηριγμένη στις αδικίες -ησυχία που έχουν τα τέλματα μέσα στα οποία υπάρχουν αναβρασμοί σαπίλας – είναι σίγουρο ότι πρόκειται για μια γαλήνη απατηλή.

Η βία γεννά τη βία. Ας το επαναλαμβάνουμε άφοβα και αδιάκοπα: οι αδικίες γεννούν την επανάσταση, είτε των καταπιεζομένων, είτε της νεολαίας, που είναι αποφασισμένη να αγωνισθεί για ένα κόσμο πιο δίκαιο και πιο ανθρώπινο. (σσ. 29-31, εκδ. Μήνυμα, 1972, μτφ. Σ. Παπαθεμελή)

Σ.σ.: Οι τονισμοί έγιναν από φιλαλήθη/philalethe00