«Ο άνδρας να είναι όπως ο σουλτάνος, ενώ η γυναίκα όπως ο βεζύρης…»(1)

Ο π. Κ. Μπέης γράφει συχνά-πυκνά στην εφ. «Ελευθεροτυπία» και ενίοτε αστοχεί και μάλιστα πάρα πολύ, με αστικό φωταδιστικό, ιδιαίτατα, τρόπο. Έτσι, ενώ παληότερα αναπαρήγαγε και επεσώρευσε τας δεινοτέρας των συκοφαντιών για τον λογιώτατο και πολέμιο της Οθωμανοκρατίας Γεώργιο Γεννάδιο τον επιλεγόμενο για την άκρα παίδευσή του Σχολάριο, τώρα μας μιλά για το πώς τάχα είναι η Ορθοδοξη Εκκλησία* …ανδροκρατική. Ειλικρινά, νόμιζα, ότι τόσο καιρό που τα αναμασάνε αυτά διάφοροι αγράμματοι κονδυλοφόροι, θα είχαν καταλάβει το λάθος και το αστόχημά τους. Αλλά, «σαν να μην έχουνε ποτέ τους τελειωμό τα πάθια και οι καημοί του κόσμου»… Εμείς τα έχουμε γράψει ήδη πολλάκις(ποιος «ακούει» είναι το ζητούμενο), αλλά ας πούμε δύο λόγια επιπλέον, μάλλον αρμόζει στην περίσταση…

Χριστιανικός φεμινισμός;(Και οι συνήθεις κοσμικοί «φεμινιστές».)(μέρος Γ’)

Είχαμε μείνη στο σημείο εκείνο όπου θα εξετάζαμε την Ορθόδοξη θέση στο ζήτημα αυτό. Μπορούμε να προσκομίσουμε μία πλειάδα κειμένων για το ζήτημα αυτό, αλλά, επειδή δοκιμιογραφούμε, θα ήταν πέρα από τα όρια της «φόρμας». Κατ’αρχάς, σημειωτέον εστί, για το ζήτημα αυτό, έχω «φωτιστεί» από μία σειρά εξαίρετων βιβλίων, όπως :

α)»Η γυναίκα στην καθ’ημάς Ανατολή», της Β.Καλογεροπούλου-Μεταλληνού, εκδ. Αρμός.

β)«Πρόγονοι», Κ. Σαρδελή, κεφ. «χριστιανικός φεμινισμός»

γ)«Ανθρωπισμός», τόμος Γ’, Α. Τσιριντάνη

Μεταξύ, βέβαια, πολλών άλλων.

Ας δούμε, για λόγους μεθοδολογίας, πρώτα, τις θέσεις του πατροκοσμά του Αιτωλού(1714-1779), ενός κατ’εξοχήν λαϊκού καλογήρου και κατ’εξοχήν φωτιστή του Γένους.

Πυρ ήλθον βαλείν και τι θέλω, ει ήδη ανήφθη

Αυτή η Κυριακή ρήση ισχύει κατ’εξοχήν για τις διδαχές του Πατροκοσμά περί γυναίκας.  Στην εποχή του, είχαν εισδύση πατριαρχικές και, άρα, κοσμικές, μέθοδοι στην οικογενειακή ζωή. Ο Πατροκοσμάς ο Αιτωλός σε ορισμένες Διδαχές του, λοιπόν, και αλλαχού ίσως , θέτει «μπουρλότο» -μαζί με φάος ηελίοιο, που έλεγε και ο Όμηρος- σε όλα ταύτα.

Α)Κατοχυρώνει την απόλυτη ισότητα μεταξύ άντρα και γυναίκας. Ας δούμε το απόσπασμα από τις Διδαχές:

Όταν έκαμεν ο Θεός τον άνδρα, έλαβεν ο πανάγαθος μίαν πλευράν απ’ αυτόν και έκαμε την γυναίκα, και του την έδωκε δια σύντροφον. Ίσια την έκαμεν ο Θεός την γυναίκα με τον άνδρα, όχι κατωτέρα. Εδώ πως τας έχετε τας γυναίκας; -Δια κατωτέρας.

Β)Αναφέρεται στο ότι η αξία του ανθρώπου κατακτάται και προσκτάται με τον ηθικοπνευματικό πλουτισμό και συγκεκριμένα αγαθές ενέργειες, και όχι με την φύση, εδώ το φύλο:

«-Ανίσως, αδελφοί μου, και θέλετε να είσθε καλύτεροι οι άνδρες από τας γυναίκας, πρέπει να κάμνετε και έργα καλύτερα από αυτάς·»

Σε αυτό έχει ένα πολύ ευρύ Consensus Patrum. Δηλαδή συμφωνία των Πατέρων. Διότι Πατέρες όπως ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρουν, πως η ανωτερότητα και η θέση του διδάχου, εντός της οικογένειας ακόμη, θα πρέπη να καθορίζεται από την πίστη και την αρετή, τα πνευματικά μέτρα. Αν, π.χ., ο σύζυγος είναι κατ’ουσίαν «άπιστος»(ολιγόπιστος), τότε βέβαια έχει ο ίδιος, ως απώτατος απόγονος του Αδάμ, απατηθή και όχι η απόγονος της απατηθείσας Εύας.

Εντός του σπιτιού/γάμου

Ως γνωστόν εκ του Παύλου, η γυναίκα είναι «ελευθέρα ίνα υπανδρευθή όντινα θέλει», συνολικά. Ο Θεός μας παρέχει «αυτεξούσιον και αδέσποτον», όπως έχουμε προπή σε αυτό το ιστολόγιο, αυτονομία, θα λέγαμε, που θεληματικά και μόνο εγκολπώνεται, οντολογικά και, κατόπιν, ηθικά, την «θεονομία«.

Όμως, ξέρουμε, ότι ο Παύλος μιλάει για κεφαλή της γυναίκας εντός του γάμου, εάν αυτός επισυμβή(θεληματικώς αμφοτέρωθεν). Επίσης, μιλάει για τον «φόβο» της γυναίκας προς τον άνδρα. Ας δούμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα στήλης της εφημερίδας «Αυγή» «εντός φύλου». Υποσχόμαστε να …μην επικρίνουμε αυστηρά τα γραφέντα:

«Με αφορμή τις «Άγιες μέρες» του Πάσχα, είπαμε να εξετάσουμε τη θέση της γυναίκας στην χριστιανική πίστη, κυρίως την ορθόδοξη.

Στις Γραφές, λοιπόν, κυρίως στην Καινή Διαθήκη, μέσα από τα κείμενα του Αποστόλου Παύλου, καθίσταται απόλυτα σαφές ότι η γυναίκα, μετά το Θεό, θα πρέπει να φοβάται τον άντρα και να υποτάσσεται σε αυτόν!»

Σε αυτό το σημείο, θα μπορούσαμε να προσκομίσουμε πλήθος αποδείξεων και ενδείξεων από τους Πατέρες, αλλά μπορούν να βρεθούν αυτά και στην βιβλιογραφία που υποδείξαμε. Τα όσα μας απασχολούν στο θέμα μας είναι τα εξής. Οι Πατέρες (για όσους δεν γνωρίζουν, οι Πατέρες εκφράζουν την Ορθοδοξία και όχι ο τάδε ή ο δείνα Ιεράρχης της σήμερον)  μας μιλούν τηλαυγώς, διαυγώς, και ευκρινώς για την (μεταπτωτική και όχι μόνο προπτωτική) ισοτιμία, ισότητα, ομοτιμία των δύο φύλων. Τώρα, όσον αφορά την υπακοή της γυναίκας στον άνδρα, αλήθεια, πρέπει να υπάρχη τέτοια υπακοή; Και αν υποθέσουμε, ότι προστάζει κάτι που είναι εσφαλμένο χριστιανικά ο άνδρας; Δεν ισχύει το παληό εκείνο, ρωμαϊκό, λόγιον που μιλάει για την ελευθερία του ανθρώπου που υπόκειται σε πολλούς «προϊσταμένους»-«αυθέντες»; Έπειτα, όταν η γυναίκα απειθαρχή, τι συμβαίνει; Έχει ο άνδρας «εξουσία» όντως πάνω στην γυναίκα; Αν, ακόμη, έρχωνται σε αντίθεση οι παραινέσεις του πνευματικού πατρός-«γέροντα» ή των Πατέρων ή, ίσως, του επισκόπου(και γνωρίζουμε τι γράφει ο Ιγνάτιος Θεοφόρος/Αντιοχείας για την υπακοή αυτήν), τι πρέπει να κάνη μία πανδρεμένη γυναίκα;

Η "φεμινίστρια" αυτοκράτειρα Θεοδώρα(500-548)

Όπως ίσως καταλαβαίνετε, θέτω τις ερωτήσεις, για να δείξω το τελείως σαθρό των ισχυρισμών. Η υπακοή που θέλει ο Θεός μέσα στην «θεαρχική αδυναμία» Του να απαιτήση οποιοδήποτε μέρος της,  είναι στο θέλημά Του, πάντοτε για το καλό μας και εξ ελευθερίας. Ο ίδιος κατέχει την αλήθεια. Και αυτή είναι η όντως υπακοή. Κατά τα άλλα, σε ό λ ο υ ς  α ν ε ξ α ι ρ έ τ ω ς τους ανθρώπους, υπάρχει η καλή υπακοή, αλλά υπάρχει και η κακή υπακοή και η αγία ανυπακοή, για να θυμηθώ ένα τίτλο ενός σχετικού αξιόλογου βιβλίου του π. Θ. Ζήση. Εν άλλοις λόγοις, ο άνδρας μπορεί να είναι κεφαλή της γυναίκας υπό αίρεσιν, δηλαδή υπό την συνθήκη, ότι είναι εχέφρων και όχι άφρων. Από την άλλη, σε περιπτώσεις που η γυναίκα είναι σε υψηλότερα πνευματικά μέτρα, πρέπει μάλλον αυτή να έχη το -σχετικό- «πρόσταγμα». Ένας εκάστοτε, δηλαδή, αλλά ανάλογα με το ποιος είναι υψηλότερα. Και, βέβαια, αυτό μπορεί να αλλάζη ελευθέρως. Ακόμη, η γυναίκα υπακούει θεληματικά. Δηλαδή, ο άνδρας λέει την γνώμη του, την συμβουλή του, και, αν θέλη, η γυναίκα υπακούει, χωρίς να επιτρέπωνται άμεσες ή έμμεσες πιέσεις. Υπακούει, δηλαδή, εξ ελευθερίας, όπως και στον «πνευματικό», όπως και στον Θεό.

Σχετικά με τα περί φόβου:

Θα έχετε παρατηρήση, ότι ο φόβος αναφέρεται αρκετές φορές ως επιθυμητός προς τον Θεό, αν και «ου γαρ ελαβετε πνευμα δουλειας παλιν εις φοβον αλλ ελαβετε πνευμα υιοθεσιας εν ω κραζομεν αββα ο πατηρ«.

Δηλαδή, η αποστολή του ανθρώπου είναι να γίνη υιος Θεού, κατά Χάριν αδελφός του Χριστού και συγκληρονόμος Του.

Λοιπόν, ο φόβος ποιο νόημα έχει; Ο φόβος έχει το νόημα του φόβου της αγάπης, του τρόμου της αγάπης, και θα μπορούσε να το αντιληφθή καλά μόνο ο «πληγωμένος από αγάπη» κατά το«Άσμα ασμάτων». Δηλαδή, αυτός ο φόβος είναι ο φόβος να μην πληγωθή ο αγαπημένος, να μην προδοθή η αγάπη του. Αυτά ισχύουν σε αμφότερες τις περιπτώσεις, είτε της συζυγίας είτε του Άλλου Νυμφίου, του κάλλει Ωραίου.

Όσο για την αγάπη του άνδρα, θα αρκούσε, ενδεικτικά, ίσως να θυμηθή κάποιος το περιλάλητο «ιπποτικό πνεύμα», τον Ευρωπαϊκό Χριστιανικό ρομαντισμό ή τα μυθιστορήματα επί Ρωμανίας, που διαπνέονται από μία λατρεία του «ασθενούς φύλου». Το μέτρο δε αυτής της αγάπης είναι η αγάπη του Χριστού για την Εκκλησία. Εν ετέροις λόγοις, είναι μία αγάπη αυτοθυσιαστική, σταυρική, ελευθεριακή. Μία αγάπη που «ου ζηλοί»(δεν «ζηλεύει»), «ου φυσιούται»(=δεν υπερηφανεύεται), «ου λογίζεται(σκέπτεται) το κακόν»(Παύλος).

Στην ιστορία

Στην αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης, αυτά έλαβαν διάφορες πραγματώσεις. Το ρωμαϊκό δίκαιο αλλάζει από τον Μέγα Κωνσταντίνο συνεχώς με προστατευτικές της γυναίκας διατάξεις, που απαγορεύουν το «ρεπούδιον», το να δίνη αυθαίρετα ο άνδρας διαζύγιο και να «πετάη» την συμβία του στον δρόμο, επειδή… «ούτω έδοξε τω βασιλεί». Η αυτοκράτειρα Θεοδώρα εισάγει φεμινιστικές διατάξεις, ενώ ο ι.Χρυσόστομος κατακρίνει την νομοθεσία της εποχής του και, ουσιαστικά, όλην την προηγούμενη, λέγοντας το περίφημο επί τη αφορμή της μονομερούς τιμωρίας της μοιχείας ««Άνδρες οι νομοθετούντες, δια τούτο κατά γυναικών η νομοθεσία»!(βλ. και εδώ). Ακόμη, στην Ρωμανία, όπως αναφέρει και η Αγγλίδα ακαδημαϊκός- βυζαντινολόγος Τζούντιθ Χέριν («Τι είναι το Βυζάντιο», εισαγωγή), είχαμε το μοναδικό, ίσως, φαινόμενο της αυτοκρατορικής ηγεσίας των γυναικών. Ο Στίβεν Ράνσιμαν, «κλασσικός» πλέον, συμπληρώνει, ότι αυτό εθεωρείτο τελείως «φυσικό» από τους Νεορωμαίους-«Βυζαντινούς» προγόνους μας. Ολα αυτά μέσα σε ένα πλαίσιο, όπου η κατωτερότητα των γυναικών υποστηρίζεται από τον Αριστοτέλη(θεωρεί, ότι έχουν άλλη φύση!) και τις αρχαιοελληνικές κοινωνίες, τον Θουκυδίδη, έως τα «Διαφωτιστικά» νομοθετήματα, κατοπινά της Γαλλικής Επανάστασης(κραυγαλέα περίπτωση ο «Ναπολεόντειος Κώδικας»), τον Νίτσε και τον Σοπενχάουερ, που εν αντιθέσει με την Κατόλικη Σύνοδο της Macon, θεωρούσαν, (κι’ οι δυο τους) ότι οι γυναίκες δεν είναι καν άνθρωποι…

Να σημειωθή και το κάτωθι: το δικαίωμα της ψήφου στην ουμανιστική μας εποχή και δημοκρατία δόθηκε περί τα μέσα του 20ου αιώνος(και στο εξαρτημένο ελλαδικό κρατίδιο), προς μέγιστή μας αισχύνη και βαρβαρότητα. Όμως, στην Εκκλησία -σκεφτείτε μόνο, ότι ως τον Ιουστινιανό τον Α’ τουλάχιστον, η γενικευμένη μέθοδος εκλογής επισκόπων κα. ήταν το «ψήφω κλήρου και Λαού»– οι γυναίκες ψήφιζαν αδιακρίτως εξ αρχής. Δεν είναι τυχαίο, βέβαια, ότι ο Παπαρρηγόπουλος αποκαλεί, εμφατικά, δημοκρατικώτατες τις δομές της αρχαίας Εκκλησίας, που θεωρεί (μεταμορφωμένο) απότοκο της αθηναϊκής Εκκλησίας του Δήμου.

Τελικώς, η έρευνά μας η ελάχιστη εμφαίνει και δείχνει αυτό που και ο (μέγιστος) Π. Νέλλας έλεγε: ότι, όπως, παραδίπλα , το κίνημα της κατάργησης των τάξεων, έτσι, στον Παύλο, στην δήλωση της δια Χριστού τέλειας εξίσωσης των πάντων, εμπεριέχεται και το όλον φεμινιστικό κίνημα. Αυτή η δήλωση είναι, πέρα από τις λοιπές ειδικότερες και παιδαγωγικές, θεμελιώδης, και με αυτήν θα κλείσουμε:

ουκ ενι ιουδαιος ουδε ελλην ουκ ενι δουλος ουδε ελευθερος ουκ ενι αρσεν και θηλυ παντες γαρ υμεις ε ι ς εστε εν χριστω ιησου(Γαλ. 3:28)!

Υστερόγραφον: Η αφορμή δόθηκε από την ιστολογική συζήτηση που έλαβε χώρα στο ιστολόγιον της Ιοκάστης, εδώ.

Χριστιανικός φεμινισμός;(Και οι συνήθεις κοσμικοί «φεμινιστές».)(μέρος Β’)

Στα προηγούμενα είδαμε μίαν ορισμένη ανατομία κοσμοθεωρητική των συνήθων κοσμικών φεμινιστών, που είναι, συχνά, ως ελέχθη, «φωταδιστές».

Ειπώθηκε, ότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, επειδή ζουν στην «καθολική-συλλογική μας Μητρόπολη» της ελλαδικής αποικίας μας, την Ευρώπη, οιονεί ζουν και σε ένα …παράλληλο σύμπαν. Αν τους ρωτούσαμε, π.χ., αν είχε ποτέ η Ρωμηοσύνη και η Ανατολική -μας- Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία «τίτλους ευγενείας», λίμπρο ντ’όρο κ.τ.ο.(βεβαίως, δεν μιλούμε για τις βενετοκρατούμενες περιοχές, την Κέρκυρα κτλ.), φοβούμαι, ότι θα έμεναν έκθετοι. Διότι η παίδευσή τους εκτείνεται το πολύ μέχρι τον Βαρώνο Χόλμπαχ, αυτόν τον «πιο συνεπή υλιστή και αθεϊστή» της φυσικής θρησκείας (και εναγόμενο υπό του Βολταίρου) που αναφέραμε και στα περί αστικού αθεϊσμού σε προηγούμενη ανάρτησίν μας.

Κ. Μοσκώφ: η Ευρώπη είναι η "συλλογική μας Μητρόπολη"(!)

Δεύτερον, κάναμε περιγραφήν ακροθιγή στην θεμελιώδη διάκριση που υπάρχει μεταξύ Ορθοδοξίας και Αίρεσης-Δύσης(και αφορά… πάλι σε μία γνωσιολογικά θεμελιώδη διάκριση). Στην Ορθοδοξία έχουμε διάκριση Κτιστού-Ακτίστου που συνεπάγεται διαφορά στα γνωστικά όργανα(«διάνοια» από την μία, και νους-πνεύμα-κέντρο υπαρξιακό από την άλλη), ενώ στην Δύση διάκριση φυσικής και υπερφυσικής γνώσης, που προσεγγίζονται, αμφότερες, με την διάνοια. Για αυτό και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς μίλησε και έψεξε τους δυτικόφρονες Χριστιανούς, όπως και οι Γάλλοι διαφωτιστές, για φ α ν τ α σ τ ι κ ή(αυτολεξεί) «θεολογία», δηλαδή για θρησκεία-μεταφυσική.

ντ'Ολμπάκ:ο συνεπέστερος υλιστής-αθεϊστής Βαρώνος

Εν πάση περιπτώσει, αυτή είναι η ξενομανία, ως κατάρα του ελληνισμού στην διαχρονία του. Το «αεί τιθέασιν εν θαύματι τα αλλότρια ή τα οικεία» του Παυσανία του περιηγητή.Ίσως και για αυτό μας είπε ο καϋμένος ο Ρωζέ Γκαρωντύ l’Occident c’est un accident. Δηλαδή η Δύση είναι ένα ατύχημα. Αλλά αυτά εδώ παρέλκουν.

Ας δούμε τώρα, λοιπόν, αν μπορούμε να μιλήσουμε για χριστιανικό φεμινισμό.

Ο πιετιστικός-ευσεβιστικός ατομοκεντρικός, ηθικιστικός «εκσυγχρονισμός» της Ορθοδοξίας

Είναι γνωστή η θεολογία που αναπτύχθηκε μετεμφυλιακά από ορισμένα χριστιανικά σωματεία με γνωρίσματα λίαν αντορθόδοξα που κινήθηκαν στο πνεύμα του γερμανικού πιετισμού. Πολλοί θα ξέρουν και το ότι ο Θεός ο ίδιος παρουσιάστηκε μέσα από βιβλία όπως το -άκρως ευπώλητον και διαδεδομένον, άρα- του ιδρυτή της ‘Ζωής» π. Ευσεβίου Ματθοπούλου «Ο προορισμός του ανθρώπου» ως ένας δυνάστης, τιμωρός, ένας, ούτε λίγο ούτε πολύ, μνησίκακος τύραννος. Ένας τύραννος που έστειλε τον γυιο Του, όχι από άπειρη αγάπη(τον μανικώτερο όλων έρωτα), και ελευθερία για να μας σώση από την φθορά, την αμαρτία, τον θάνατο, να «καινίση τα πάντα», να τα κάνει καινούργια, δηλαδή. Τουναντίον: επειδή η Φύση του Θεού προσεβλήθη από την ανθρώπινη αμαρτία και, συγκεκριμένα, το προπατορικόν αμάρτημα και, έτσι, για να σωθούμε, ο μόνος τρόπος για να σωθούμε από την οργή του Θεού και ο μόνος τρόπος ικανοποίησης, έτσι, της θείας δικαιοσύνης, ήταν η ζωή του γυιου Του να δοθή ως αντίλυτρο με άπειρη αξία, και του αναμάρτητου του Χριστού ένεκεν. Είναι η απίθανη θεολογική θεωρία περί satisfactio του Ανσέλμου Κανταβρυγίας(1033-1109). Αυτό αναπαραγόταν και είναι σε πολλά κείμενα εμφανές  και σήμερα σε σημεία, ιδιαίτερα όταν προέρχεται από σπουδαγμένους «επιστήμονες-ορθολογιστές θεολόγους» στην προτεσταντική Γερμανία. Η τόσο φιλ-ελεύθερη «θεαρχική αδυναμία»(Αγ. Ι. Δαμασκηνός) του Θεού να αφαιρέση την οποιαδήποτε ελευθερία από το κτίσμα Του είναι …τελείως απούσα, βέβαια.

Ο "άγιος"-αγιοποιημένος Ανσέλμος Καντερβουρίας

Σε ένα τέτοιο κλίμα κινήθηκε και η ανθρωπολογία και άλλοι τομείς της θεολογίας. Έτσι, στα περί γυναικός, είχαμε μία αιρετική-αντιπατερική θεολογία με ορισμένα διαχρονικά χαρακτηριστικά: ο ηθικισμός, η υποτίμηση της γυναίκας, η πατριαρχία και πολλά άλλα. Ιδιαίτερα, είχαμε μέχρι και το πρότυπο, παρμένο από τον δεύτερο τη τάξει γενάρχη του προτεσταντισμού, Ιωάννη Καλβίνο, του pater familias, του οικογενειάρχη πατέρα-άνδρα, που έχει την απόλυτη εξουσία εντός της οικίας και εν γένει. Αυτά, βέβαια, εισήχθησαν και μέσα από κατηχητικά σχολεία κ.λπ. από την αρχή του εξαρτημένου και, άρα, καταπιεσμένου εθνοτικά κρατιδίου. Οι προτεστάντες μισσιονάριοι-«ιεραπόστολοι» έλυναν και έδεναν, αρκεί να δούμε και την τοτινή άκρως αλλοτριωμένη εκκλησιαστική διοίκηση(όπως και στην Ρωσσία άλλοτε), ώστε να το εννοήσουμε αυτό…

Αυτά τα λέμε, ώστε να γίνη κατανοητό, ότι υπάρχουν πολλές, πάμπολλες δικαιολογίες για παρεξηγήσεις. Ιδιαίτερα δε, όταν και κάποιοι αδελφοί σήμερα, ανεκδιηγήτως, σκέπτονται, ότι επιθυμούν και …αγιοκατατάξεις ορισμένων τέτοιων αιρεσιαρχών καινοτόμων εγχωρίων… Επιπλέον, όταν πολλοί κατά κόσμον επιφανείς κληρικοί διέδιδαν «αντιφεμινιστικές» απόψεις που έγιναν «κανόνας». Έχουν, όμως, αυτά σχέση με την θέση του σώματος της Εκκλησίας, των Πατέρων, πάνω στο προκείμενο;

(συνεχίζεται με το γ’:Η Ορθόδοξη θέση…)

Χριστιανικός φεμινισμός;(Και οι συνήθεις κοσμικοί «φεμινιστές».)

Εισαγωγικά

Είναι η ριζικά υπέρ της γυναίκας διδασκαλία των Προφητών, των Πατέρων, της Ορθοδοξίας,  και, ευρύτερα, Χριστιανικών Ομολογιών που έχουν αποκοπή από το εκκλησιαστικό κληρικολαϊκό σώμα(Παπισμός, προτεσταντισμοί).

Βέβαια, υπάρχουν και ορισμένοι που υποστηρίζουν σοβαρά, ότι ο (κάποιος) Χριστιανισμός είναι ακόμη και …αντιφεμινιστικός. Συγκεκριμένα, για να το αποδείξουν τούτο, μας προσκομίζουν το παύλειο τσιτάτο ρητό εκείνο σύμφωνα με το οποίο οι Χριστιανές δεν επιτρεπόταν να διδάσκουν εντός του Ναού, δηλαδή να κάνουν «Θείον Κήρυγμα» (-για να το πω στην συνήθη ……κοινή νεοκαθαρευουσιάνικη ιδιόλεκτο, που, βέβαια, απευθύνεται στον λαό). Αλλά είναι και πολλά άλλα: τα γνωστά περί «φόβου του ανδρός (εκ της γυναικός)», υποταγή της γυναίκας κτλ. Βέβαια, ο λιγότερο αιρετικός, δηλαδή επιλεκτικός αναγνώστης θα δη, ότι έχουμε και άλλες προτροπές προς τις γυναίκες, που είναι προτροπές (του αγ. απ. Παύλου) διδαχής της γυναίκας προς τον άνδρα.

Αγία-Αμμάς-Μητέρα Συγκλητική:μας διδάσκει το "άηθες ήθος" εδώ και δυσεξαρίθμητους αιώνες δια του "Γεροντικού"

Για αυτό το θέμα, έχουν κυκλοφορήση μία σειρά βιβλίων, εκ των οποίων οι δυτικότροποι φεμινιστές δεν έχουν διαβάση τίποτε, κατά συντριπτικό ποσοστό. Δεν πτοούνται, βέβαια, όπως καταλαβαίνετε και εσείς. Σαφέστατα, δεν θέλω, όπως και στην περίπτωσι του φιλμακίου του Νέου Μουσείου Ακρόπολης, να παραστήσω τον… λογιώτατο συμβουλάτορα(άπαγε της υπερηφανείας) ούτε θεωρώ, ότι η άγνοια, αυτής της γνωσιολογικής μεθόδου τουλάχιστον, είναι κάτι το απαραίτητα κακό, αλλά δεν είναι δέουσα η τέτοια παραπληροφόρηση σε ζητήματα που είναι τόσο σημαίνοντα και πολλοί μωρολόγοι τα …αντιπαρέρχονται για τις «του βίου πραγματείες». Τι να πούμε; Ο μωρός μωρά λαλήσει. Στα παρακάτω, θα δούμε με μερικές αναφορές κάποια θεμελιώδη στοιχεία για το θέμα, όπως τα έχω προσλάβη από την μελέτη μου του θέματος και ένα πλαίσιο όπου αυτά θα ενταχθούν. Ας δούμε πρώτα το δεύτερο.

Οι δυτικότροποι φεμινιστές

…βεβαίως προέρχονται από τον …φωταδιστικό χώρο, συνηθέστατα.  Μιλούν, οι δυστυχείς, για την -ηττημένη κατόπιν στον τόπο που γεννήθηκε- φιλοσοφία των φώτων του 18ου αιώνα, νομίζοντας, ότι είναι κάτι το τόσο σπουδαίο και, συχνά, οπωσδήποτε εναντίον του υπερφυσικού και υπερβατικού. Ο εγκυκλοπαιδιστής ντ’Αλαμπέρ, βέβαια, έλεγε, στα στοιχεία φιλοσοφίας, όπως αναφέρεται από τον Ernst Cassirer(βλ., π.χ., «Το πνεύμα του διαφωτισμού», εκδ. Έρασμος), ότι η φιλοσοφία του αιώνα του δεν απέρριπτε την «μεταφυσική», αλλά επανεξέταζε τις «βάσεις της μεταφυσικής-θρησκευτικής αποκάλυψης». Ο Βολταίρ ήταν, όπως και εμείς οι Ορθόδοξοι, πυρ και μανία εναντίον της κατάχρησης εξουσίας του γαλλικού ρωμαιοκατολικισμού, και απέρριπτε τον ίδιο ακόμη μετά πάθους. Ο Βολταίρος, ο «άνθρωπος της λογικής», όπως λέχθηκε, που ξεκίνησε την φιλοσοφία του από ένα παραμυθητικό της θλίψεως εν τω κόσμω ηδονισμό, τα έβαλε ακόμη και με τον μέγιστο επιστήμονα, και Χριστιανό φιλόσοφο,  «Ιανσενιστή», Blaise Pascal(βλ., π.χ., μονάδα πίεσης στην σύγχρονη φυσική) για αυτές του τις τελείως απόλυτες υπερφυσικές θέσεις, ακόμη και με τον επίσης «φανατικό» Χριστιανό και κορυφαίο μαθηματικό Leibniz. Βεβαίως, όσο μεγαλύτερο το ανάστημα του αντιπάλου τόσο ευκολότερα ηττάται κανείς… Σημασία έχει, ότι δεν γνώριζε τίποτε περί της μεθόδου της θέωσης, της θεωρίας, της κάθαρσης, και είχε προ οφθαλμών μία θρησκειοποιημένη, εκφιλοσοφημένη, αριστοτελική εκδοχή του Χριστιανισμού, ιδεοκρατική ας πούμε, για να δικαιώσουμε λίγο και κάποια δογματικά αντιθρησκευτικά τσιτάτα, και ο ίδιος ήταν υπέρ του ντεϊσμού(αποδοχή διανοητική θεού) που βγαίνει μέσα από την παρατήρηση της φύσης, της «κτίσης» που θα λέγαμε χριστιανικά. Η φυσική θρησκεία ήταν, βέβαια, μία ακόμη θρησκεία, όπως και ο δογματικός «θρησκευτικός αθεϊσμός»(ο όρος είναι ευρέως αποδεκτός, αναφέρεται δε στον Κοντ, τον Χάιντεγκερ, και τον Σαρτρ). Μέθοδος και φιλοσοφία της η -δεν χρειάζεται να το πω, ο νοών νοείτω- ανορθολογική απολυτοποίηση του ορθού λόγου, η νοησιαρχία.

Πλάτωνας σε δυτική απεικόνιση

Η νοησιαρχία, όμως, είχε το εξής τεράστιο πρόβλημα: ήταν μία φιλοσοφία που  εβγαινε μέσα από τα σπλάχνα του Μεσαίωνα, που, όπως έλεγε και ο Καστοριάδης μεταξύ πάρα πολλών άλλων, παρά την έλλειψη εμβάθυνσης σε αρκετά από αυτά τα θέματα, ήταν φαινόμενο αποκλειστικά Δυτικό. Ο Μεσαίωνας αποδόθηκε από πολλούς «επιστήμονες» στον «αριστοτελικό δογματισμό». Ο Καστοριάδης εξεγειρόταν εναντίον αυτής της υπόθεσης, που θεωρούσε οξύμωρη και προσβλητική. Γεγονός είναι, όμως, ότι ο δυτικός Μεσαίωνας δεν γνώριζε αυτό που ο ελληνισμός(ελληνική φιλοσοφία και κοσμοθεωρία) ανέκαθεν γνώριζε(εξ και ότι έγινε εκ των μέγιστων απόστολων της Ορθοδοξίας ανά τους αιώνες), μέσω του Πλάτωνα, ας πούμε, και των αρχαίων μυστηρίων, δηλαδή τα όρια του Λόγου.  Τα πάντα σχετικά με τον Θεό, και άρα καθολικώς, μπορούσαν να ρηματοποιηθούν, να γίνουν λόγος, ο Θεός δεν ήταν απερινόητος και ακατάληπτος ούτε αποφατικά προσεγγιζόμενος, σχετικός δε με μία «υπερνοητή και υπεραισθητή γνώση» με τίποτε το αντίστοιχο στον κτιστό κόσμο, αλλά υπαγόταν σε κάποιες αναγκαιότητες, σε ένα φιλοσοφικό σύστημα με αριστοτελικές κατηγορίες. Χωρίς αμφιβολία, η προσκόλληση σε αυτές τις φιλοσοφικές κατηγορίες και το καταρρέον, πλέον, παρωχημένο αρχαιοελληνικό κοσμοείδωλο, μαζί με την ξέφρενη άνθιση των σκοτεινών τεχνών(παντοειδής μαγεία και κάθε τι συναφές)επέφερε τα μεσαιωνικά παπικά προβλήματα που όλοι ξέρουμε, που εκπροσώπησαν στο όνομα του …Χριστού τον «Διάβολο», τον εκπεπτωκότα αρχάγγελο, όπως έλεγαν οι Ντοστογιέφσκι και Κόντογλου.

Θωμάς Ακινάτης, ο τυπικός μεσαιωνικός σχολαστικιστής-ορθολογιστής, πρόδρομος των "διαφωτιστών"-φωταδιστών

Ετσι, λοιπόν, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς(1296-1359/60) –οι αντιδραστικοί αντικομμουνιστές οργανωσιακοί ήσαν και αυτοί ημι-εκδυτικισμένοι, για αυτό δεν τον ανέφεραν-, ο θεολόγος του Ακτίστου Φωτός, του Οποίου ο ίδιος είχε εμπειρία και πάθηση/αίσθηση, «θεωρία», είχε ιστορική διένεξη με τον αντιησυχαστή Βαρλαάμ τον Καλαβρό(1290-1348), τον λατινόφρονα και εκδυτικισμένο λόγω σπουδών και έλλειψης κριτικής σκέψης σε αυτές. Ο Βαρλαάμ υπήγαγε την γνώση του Θεού στον Λόγο, όπως και οι σχολαστικιστές τύπου Ακινάτη. Τα πάντα μπορούσαν να κατανοηθούν. Και το όργανο της γνώσεως, για το Κτιστό και το Άκτιστο, δεν ήταν κάποιο άλλο, αλλά ήταν η διάνοια. Σας θυμίζει, μήπως, πάρα πολύ την φιλοσοφία των «φώτων»; Γιατί, νομίζετε, ότι ο φιλόσοφος, συγγραφέας, φραγκφουρτιανός μαρξιστής Ernst Bloch έλεγε -και επί πλέον, ειδικά επί της νοησιαρχίας, «ορθολογισμού»-, ότι για να γίνης καλός αθεϊστής πρέπει να είσαι πρώτα καλός Χριστιανός; Τα φιλοσοφικά αυτά ρεύματα αναπτύχθηκαν πρώτα σε αιρέσεις χριστιανικές, έστω αγνώριστες και τερατογενέσεις. Άρα; Άρα έχουμε κάθε δικαίωμα να χαρακτηρίσουμε εκτός από γνωσιολογικά υπανάπτυκτο, και φορέα της μεσαιωνικής φιλοσοφίας, καθένα από τους φωταδιστές(κατ’άλλους «διασκοτιστές») αυτούς, που καμώνονται τους …χειραφετημένους από την δεισιδαιμονία… Η Αρχαία εποχή ήταν πολύ πιο προοδευμένη από αυτούς. Ο Πλάτωνας, οιονεί ο κορυφαίος φιλόσοφος όλων των εποχών, ήδη ήξερε, ότι «Θεόν χαλεπόν μεν νοήσαι, αδύνατον δε φράσαι«. Δηλαδή ήξερε τα όρια του Λόγου. Οι φωταδιστές του 21ου αιώνα ούτε αυτά, συχνότατα, δεν γνωρίζουν.  (συνεχίζεται…)