Στην ψυχρή αγκάλη του Δεκέμβρη…

Περίπατοι μικροί, βόλτες, περιηγήσεις· δρόσος του χειμώνα, πολύχρωμες φυλλωσιές, πλακόστρωτα βαμμένα με το κίτρινο των φυλλοβόλων δένδρων, κλαριά που γίνονται σαν φιλόξενα κλινάρια κάτω στους δρόμους. Συμβολισμοί όμορφοι διάχυτοι. Θυμήσεις κατόπιν από άλλους περιπάτους στην παληά πόλη την εν μέρει ανέγγιχτη από την ασχήμια των δύσμορφων ιδεωδών του πολιτισμού μας· κοντά σε σφαλιστά σπίτια λησμονημένα, σε χλωμά και αινιγματικά λιθόστρωτα, με κάποιο φίλο έκπαλαι χαμένο…  συνειδητοποίηση της αποτυχίας στο ιδανικό «να μην αφήσεις τίποτα καλό να πεθάνει», μετάνοια, ειρήνη.

Φθινοπώρου μυστηριώδης και παραδείσια μελαγχολία…(Σκέψεις πάνω στο «νόημα του φθινοπώρου».)

Από τον κατά Ν. Βρεττάκο «μελαγχολικό Οκτώβρη», περάσαμε σε αυτό που ένας άλλος μεγάλος ποιητής μας( με συμπαθούντες στην γενιά του ’30 όπως τον Χατζίνη), ο Κ. Καρυωτάκης έλεγε κάπου στα Ελεγεία και τις Σάτιρές του, δηλαδή την ξέφυλλη δενδροστοιχία του Δεκέμβρη· στο τέλος του Φθινοπώρου και την έναρξη του Χειμώνα. Το φθινόπωρο είναι για τον Άγ. Νικόδημο τον Αγιορείτη μία από τις δύο καλύτερες εποχές του έτους, μαζί με την άνοιξη· είναι η εποχή της ανακομιδής των οστών του Αγίου Γεωργίου από την Καππαδοκία…  Αλλά το χινόπωρο ήταν και (η) αγαπημένη εποχή πολλών ποιητών· ιδιαίτερα υπήρχαν ποιητές που έγραφαν μάλλον μόνο το φθινόπωρο·  ο ιδιαίτερα και βαθιά ευαίσθητος, αλλά και δημοτικιστής και σοσιαλιστής της εποχής Κώστας Χατζόπουλος ένας από αυτούς. Αυτές τις μέρες που το χινόπωρο φεύγει έρχονται στον νου εκείνοι οι ωραίοι στίχοι των Nevermore: «Have you ever wondered why the wind blows cold?» Δηλαδή: «έχεις ποτέ αναρωτηθεί γιατί ο άνεμος πνέει κρύος»; Κάθετι σε αυτήν την κτίση, δηλ. τον κόσμο, έχει ένα ιδιαίτερο και βαθύτερο λόγο δημιουργίας και ύπαρξης. Σε κάθετι ενυπάρχει το μυστήριο, έλεγε ο Ντοστογιέφσκι, και αυτό το μυστήριο είναι ο λόγος των όντων που ανέφερε  θεόπνευστα ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Όπως το έλεγε ο συγγραφέας ιστοριών μυστηρίου Ντιν Κουντζ, «ο Θεός είναι η πηγή κάθε μυστηρίου»…