Νέο Σύμφωνο Συμβίωσης- μια απόπειρα προσέγγισης

 

Το ζήτημα του Συμφώνου Συμβίωσης τέθηκε και πάλι στο προσκήνιο αυτές τις ημέρες, εφόσον ψηφίστηκε την Τρίτη 22/12. Η νέα ρύθμιση του Συμφώνου Συμβίωσης επιτρέπει και σε ομόφυλα άτομα να προσχωρούν στις ρυθμίσεις του, οι οποίες αφορούν κατά κύριο λόγο περιουσιακά και κληρονομικά ζητήματα, ενώ ρητά το θέμα της τεκνοθεσίας/ υιοθεσίας παιδιών εκ μέρους τέτοιου τύπου ζευγών αποκλείστηκε από τον αρμόδιο Υπουργό.

Το νομοθέτημα, όπως διαφαινόταν, καταψηφίστηκε, με λίγες απουσίες, από το ΚΚΕ και την Χρυσή Αυγή, ενώ οι ΑΝΕΛ κράτησαν μια επαμφοτερίζουσα στάση ως Κοινοβουλευτική Ομάδα, με απόντα τον πρόεδρό τους, θέτοντας στο προσκήνιο το ζήτημα της υιοθεσίας. Είναι γνωστό άλλωστε ότι και στην ΕΣΣΔ αλλά και την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία οι ομοφυλόφιλοι τύγχαναν ιδιαίτερα αρνητικής μεταχείρισης. Ο Στάλιν έθεσε εκτός νόμου την ομοφυλοφιλία ως πάθηση το 1933, νομοθεσία που ίσχυσε ως την διάλυση του καθεστώτος(«κίνημα Γιέλτσιν»- 1993).

Vomitorium -ώρες της αποκαθήλωσης

   Όπως γράφει ο Ζακ Ελλύλ στην «μεταμόρφωση του αστού» για την εκμηδένιση του Θεού στην τεχνική (μας) κοινωνία, «Η εκμηδένιση αυτή διευκολύνει εξ ίσου τα πράγματα με τη διακήρυξη της εξαφάνισης της ηθικής -ιδίως της σεξουαλικής αφού η παλιά ηθική ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητη στο σημείο αυτό. Και εδώ έχουμε τον πλήρη θρίαμβο της ελευθερίας! Ο άνθρωπος είναι ενήλικος, αφού έχει σκοτώσει πατέρα και μητέρα, και Θεό ως πατέρα. Χρειάζεται να συμπεριφέρεται όπως του αρέσει.[] Ανεβάζει στα ουράνια τον [σ.φ.: Μαρκήσιο ντε] Σαντ, που του φαίνεται ότι νίκησε την ηθική. […]Ο Θεός είναι νεκρός. Η ηθική είναι νεκρή. Αλλά και ο άνθρωπος.» Η αστική τάξη, άλλωστε, έχει διακηρύξει, πρώτη και καλύτερη, την φυσικότητα των «σεξουαλικών αναγκών»(οπ.π., σ. 77) μέσα στον «παράλογο και αφύσικο μύθο της φύσης» που έπλασε, βολικότατα. Ο κος Ντομινίκ Στρος-Καν, δεν θα χρειαζόταν να συμβεί ο,τιδήποτε άλλο, για να μάθουμε ότι υπακούει γενικότερα σε αυτούς τους κανονες της κυρίαρχης τάξης, αλλά και της κυρίαρχης ιδεολογίας που διαχέει προς την αυλή των άλογων προβάτων, δηλαδή εμάς. Άλλωστε, το είχε διακηρύξει πρόσφατα και ο ίδιος σε συνέντευξή του, ότι έχει… -μεταξύ δύο άλλων- «αδυναμία στο ωραίο φύλο», αδυναμία θανάσιμη πράγματι.

Στιχουργικές παρεκβάσεις(15):»Λευκάδα-νέκταρ», Φώτανδρου του Έλληνος

Υπήρξε ένας βασιληάς παληά, ο «στωικός» Μάρκος Αυρήλιος, ο οποίος ήταν κάτι σαν ενσάρκωση του βασιληά-φιλόσοφου του Πλάτωνα- μόνο που δεν «εφιλοσόφει δια πράξεων», όπως έλεγε ο Πλούταρχος για τον Μεγαλέξαντρο. Αυτός, λοιπόν, έγραφε κάτι πολύ ενδιαφέρον, που θύμιζε κάποιος συγγραφέας σε ένα παληό βιβλίο· η ζωή, έλεγε ο Μάρκος Αυρήλιος, αν δεν απατώμαστε στα «Εις εαυτόν», αξίζει να «ζηθή» για ένα λόγο και μόνο, ώστε να κρατήσουμε την ψυχή καθαρή.Λέξεις και νοήματα που ο «πρακτικός άνθρωπος» και κατεξοχήν ο αστός θέλει να αγνοή μέσα στην «ψευδή συνείδησή» του και την ολέθρια για αυτόν, και κατ’ εξοχήν Δυτική, χρησιμοθηρία του.

Αυτά εύχεται πολλάκις ο (εσθλός ή και γλυκύς) εξερευνητικός διαβάτης και περιηγητής, εγχριστωμένος ή όχι και τόσο, σε πρόσωπα που συναντά μέσα στις φυλλωσιές, μέσα στον φλοίσβο και το σχεδόν εμμελές κελάρυσμα των ρείθρων και των, αενάως νεόντων, υδάτων· η επαφή με μία τέτοια φύση, γεμάτη από σημασία και συμβολισμό από χέρι έλλογου Όντος, είτε πρόκειται για ένα χρυσό θερινό λειμώνα και αγρό είτε για θρόισμα χινοπωρινό είτε για ένα χειμωνανθό, πάντα «εγκαρδιώνει«…

Στιχουργικές παρεκβάσεις(13): «Φύσης έρως», του «Φώτανδρου του Έλληνος»

Ένα ακόμη στιχούργημα του Φώτανδρου για την φύση. Όταν το βλέμμα πέφτει, λοιπόν, στα δέντρα, στα φρούτα, στα πλασματάκια που αίφνης κάνουν την εμφάνισή τους, υπάρχει κάτι σαν μία μικρή μέθεξη. Για εμάς τους Χριστιανούς, θα μπορούσαμε να θυμήσουμε το παράδειγμα τόσων Αγίων που έβρισκαν συχνότατα χρόνο, προκειμένου να περπατήσουν στην φύση «κατάφορτοι δέος και συγκίνηση», σκεπτόμενοι, ότι όσο υπάρχει η φύση άθικτη σε κάποιο βαθμό τόσο ο άνθρωπος θα αίρεται σε αληθινή δοξολογία προς τον αληθινό Θεό…

Αλλά πώς μπορεί να ξεχάση κανείς ακόμη και τα του Βολταίρου που παρά το ότι ο Άγ. Αθανάσιος ο Πάριος τον αποκάλεσε, σε υπερθετικό βαθμό, «ρυπαρώτατο, αλογώτατο, και χοιροειδέστατο», θεωρούσε, ότι και μόνο από την Φύση, θα μπορούσαμε να εννοήσουμε την ύπαρξη του Θεού, και έτσι δεν χρειάζονταν οι θεωρίες του Καθολικισμού -και σε αυτό το πλαίσιο είπε το περιβόητο περί «επινόησης του Θεού». Βεβαίως, ο ρομαντισμός, ως ρεύμα της Ευρώπης, ανήγαγε τον συναισθηματισμό αυτό προς την φύση σε ένα τελείως άλλο επίπεδο. Και εδώ, άλλωστε, μπορεί κανείς να δη το πώς τεκμαίρεται η κατάταξη του Ρουσσώ στους αντιδιαφωτιστές……

Στιχουργικές παρεκβάσεις(7): «Κ. Ο. Λ. Ω. Ν. Ε. Σ.» του «Φώτανδρου του Έλληνος»

Σήμερα, προ της παρουσίασης ενός μικρού κειμένου παρεμβατικού περί της νέας Κατοχής, θα σας παρουσιάσουμε ένα στιχούργημα του «Φώτανδρου του Έλληνος», το οποίο αναφέρεται σε ένα απο τα πλέον ηγαπημένα θέματα του φίλιού  μας δημιουργού. Αυτό το θέμα είναι η φύση και η διαφθορά της μέσα από την τεχνολογία, που εισβάλλει παντού με την ασχημοσύνη της αισθητικής της. Έτσι, εδώ έχουμε αναφορά στις γνωστές αυτές κολώνες του εξηλεκτρισμού.

Βεβαίως, είναι γεγονός, ότι δεν μπορούμε να αναμένουμε, ότι τα πάντα θα λειτουργούν υπό το φως των κηρίων ή το φως, έστω, του ακετυλενίου ή το φυσικό φως της σελήνης και των άστρων, διότι αυτό θα ήταν κάπως σαν «αστροφώς σε κρέπι νεκρικό», όπως έλεγε  και ο Έδγαρ Άλλαν Πόου. Πάντως, η συνήθης αδιαφορία ακόμη -ακόμη, ναι!- και για αυτό που αποκαλούμε στην οικονομική/επιχειρηματική ηθική(business ethics) sustainable development έχει ένα τρομερό αποτέλεσμα σε όλους και όλα. Ο Παλαμάς μιλούσε για τα υπέροχα, ταιριασμένα αισθήματα που του γεννούσαν οι  ορεινές δενδροστοιχίες. Ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως για το κάλλος της φύσης που οδηγεί στην δοξολογία του Δημιουργού (και Κυβερνήτη) και πως όσο υπάρχει η φύση τόσο θα ωθείται ο άνθρωπος προς δοξολογία, όπως άλλωστε το έλεγε και ο Ψαλμωδός Δαυίδ. Όμως, εμείς από ό,τι φαίνεται, πράττουμε αυτό που έλεγε προφητικώς ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, και αξίζει, όντως, να το θυμόμαστε έτι και έτι: «Οι άνθρωποι θά μείνουν φτωχοί, γιατί δέν θάχουν αγάπη στά δένδρα». Θα είναι η θεία οργή, δηλαδή αυτό που ο μυστικός της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης Τζ. Μπαίμε έλεγε, ότι προκύπτει, όταν η θεία Αγάπη ανακλάται πάνω στα σκοτάδια, τα σκοτάδια που εμείς πλάσαμε……

Στιχουργικές παρεκβάσεις(6): «Ρολόι με κρύσταλλο»

Ένα ακόμη στιχούργημα του φίλου μας του «Φώτανδρου του Έλληνος» με αναφορά στην φύση και τον χρόνο. Πράγματι, ο χρόνος-κρόνος καθιστά το ανθρώπινο σώμα ενίοτε κρονόληρο και εδώ βρίσκεται, έγκειται, όπως το έλεγε ο Σεφέρης, «το ψεγάδι του στωικού»: ότι υπόκειται κι’ αυτός στον νόμο της φθοράς. Όμως, ό,τι ο χρόνος μας εντυπώνει στην ψυχή και ό,τι η ψυχή εσωκλείει μας δίνει αδιάψευστα τεκμήρια του ό,τι ονόμαζε ο Πλάτωνας «επέκεινα». Η φυσική μέθεξη*, λοιπόν, αξίζει τον χρόνο μας, ακόμη και αν ο σημερινός άνθρωπος μας λέει, παγιδευμένος στην ορθολογικότητα της βιομηχανικής κουλτούρας, όπως υπέροχα το ονόμασε ο Μαξ Χορκχάιμερ, ότι δεν έχει χρόνο για την φύση, αλλά έχει μόνο χρόνο για την καθυπόταξη των στοιχείων της φύσης, και της ανθρωπότητας συμπεριλαμβανομένης, μέσω του εργαλειακού του, υποκειμενικού Λόγου. Μόνο που όταν ο άνθρωπος πάει να υποτάξει την Φύση ριζικά με πειράματα όπως το ναζιστικό και της Ευγονικής, η φύση βγάζει τέρατα.

Αλλά και ο χρόνος δεν θα είχε νόημα, μέσα σε μία ζωή μακράν της Ζωής. Όπως άρτια και τέλεια το είχε διαπιστώσει ο χαρακτήρας του δαιμονιώδους Κόμη Δράκουλα στο κλασσικό «Νοσφεράτου»: «ο χρόνος είναι μία άβυσσος·βαθύς όσο χίλιες νύχτες»…**

Παρεκβάσεις στιχουργικές(5):Αιμο(ι)λυπ(η)σία του «Φώτανδρου του Έλληνος»

Σήμερα θα αναρτήσουμε εν τέλει μία πρόζα του Φώτανδρου του Έλληνος που δεν αναρτήθηκε λόγω αναμονής της έλευσης της Διακαινησίμου (Εβδομάδας). Το θέμα του είναι εύληπτο, αλλά και πολύπλοκο. Βεβαίως, πάντα, τα βαθύτερα αισθήματα και οι βαθύτερες ενδιάθετες τάσεις του ανθρώπου σχετίζονται με κάθε άλλη έκφανσή του (ανθρώπου) και την χρωματίζουν ανεξίτηλα. Ένα τέτοιο παράδειγμα που θυμάμαι προχείρως είναι η «Λησμονημένη» του Σαχτούρη. Πρόκειται πράγματι και για πρόζα ενός ιατροφιλοσοφικού χαρακτήρα, όπως άλλωστε υποδειγματικά ενσαρκώθηκε αυτή η δημιουργία και ταυτότητα από τον μεγάλο -και Νομπελίστα- Αλέξις Καρρέλ, που μας μίλησε σε ειδική του μελέτη εντυπωσιακότατα, στις αρχές του 20ου αιώνα, για την «προσευχή ως βιολογική ανάγκη» του ανθρώπου, αλλά και για τον άνθρωπο ως άγνωστο(=inconnu), θα λέγαμε, λοιπόν, για ένα ριζικό ανθρωπολογικό αποφατισμό. Σας αφήνω, λοιπόν, (‘ς) την δημιουργία του φίλου μας, που του αφήνουμε το ελεύθερο βήμα.

Καλό σας ταξείδιον: