Μίξη άμικτη και τέρας αλλόκοτο.(Αστήρ της τηλοψίας ομιλεί καυστικώς περί Εκκλησίας και Ευρώπης).

Μετά καπιταλιστικής χειραφετήσεως

Ένας -οργισμένος- λίαν αγαπητός φίλος μου έστειλε χθες μήνυμα περί της «διακαναλικής συνέντευξης Γιωργάκη» ότι «πρέπει να αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία -χουντοπατέντα». Αναρωτιέται δε τι άλλο θα δούμε. Εγώ συγκαταβαίνω, πάντως, στην διερώτηση (-έχοντας εν τω μεταξύ πέσει από την καρέκλα λόγω γέλωτος).

Αλλά, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα που θα ήθελα να μιλήσουμε σήμερα. Είναι κάτι περί βαρυσήμαντης δήλωσης του μεγίστου εκείνου σκηνοθέτη που με αυτήν του την δήλωση προσχωρεί στην ελληνογενή σχολή των Παρισίων. Είπε, λοιπόν, και ισχυρίστηκε το εξής: ότι η Εκκλησία(ναι, ναι, νοείται κληρικαλιστικά-Παπικά, τι σημασία έχει τώρα αν είναι υπό το μηδέν η διατύπωση σε εκκλησιολογικό επίπεδο, δεν βαριέσαι) ασκεί πολιτική εξουσία. Και ότι είμαστε, ναι, το «τελευταίο θεοκρατικό Κράτος της Ευρώπης»!!! Διατύπωση αντάξια ενός Τζαννετάκου και ενός Κουναλάκη, ο δε κος Μίχας μας μας χαρακτηρίζει πάντως στα αγγλόφωνα άρθρα του που έχω υπ’όψει το τελευταίο μαρξιστικό Κράτος της Ευρώπης. Πριν αρχίσουμε να τραβούμε τα μαλλιά μας (μην τα χαλάσουμε κιόλας, τι θα πει ο κόσμος…), ας κάνουμε ορισμένες επισημάνσεις. Κριτικές, για να εκφράσω την απαγορευμένη έννοια. Αν αντέχετε την φρίκη, η είδηση βρίσκεται εδώ· η καλή εφημερίδα (δεν γενικεύω επιπόλαια, ως γνωστόν) και η καλή συντάκτρια, ειδικότερα, που μάχεται τον, μελαγχολικά πράγματι, μονήρη αγώνα της Προόδου, αυτήν που ο αναρχοσυνδικαλιστής Ζωρζ Σορέλ απέρριψε στο έργο του Μαρξ ως αστική του 19ου αι., φρόντισε να την τιτλοποιήση, για να μην παραπέσει.

Παράρτημα «ορθολογιστικών φώτων»: απόσπασμα από «Χριστιανοσύνη ή άλλως Ευρώπη» του Novalis(+1801)

Στο προηγούμενο, τρίτο τμήμα του δοκιμίου για την επιστροφή στα ορθολογιστικά φώτα του 18ου αι.(δείτε εδώ ), γράψαμε για τον Νοβάλις, χαρακτηριστικότατη μορφή του πρώιμου Ρομαντισμού, ή γερμανικού Ρομαντισμού:

Ο δε Νοβάλις(+1801), που έζησε τα γεγονότα από την Γερμανία, είναι αυτός που θα μας μιλήση για την καταγωγή αυτού του μίσους. Είναι το μίσος προς την «καθολική πίστη», λέει, που επεκτείνεται σε ένα αντιχριστιανισμό, και κατόπιν περιλαμβάνει όλα αυτά τα υπόλοιπα, την τέχνη, το συναίσθημα κτλ.

Ένα όντως θαυμάσιο απόσπασμα από ένα «σπάραγμα» που είναι από τα πρώτα της «Χριστιανοσύνης»(1799) που εκδόθηκαν την αμέσως επόμενη χρονιά μετά την τελευτή του Ν.(1802) είναι το παρακάτω:

Η Υπατία, ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας και η χολιγουντιανή παραγωγή αθεϊστή σκηνοθέτη

«Λοιπόν, αυτή(η Υπατία) μιλούσε στο τετράγωνο σε πολλούς ανθρώπους

μιλούσε για τον παρόντα Θεό και την άκουγαν σιωπηλά

σε χαύνωση, αμφότεροι ακόλουθοι και αντίμαχοι.

Αλλά μια φανατική ορδή διέκοψε,

χέρια και άλλα χέρια ήλθαν κατά πάνω της,

διέρρηξαν τα ιμάτια και την σάρκα της,

την έσπρωξαν στην εκκλησία του Χριστού,

κι’ εκεί την αποτέλειωσαν. Εκεί πέθανε στο πάτωμα του ναού.»

Όπως πολλές μορφές της αρχαιότητας,  οι βιογραφικές λεπτομέρειες για την Υπατία μιαίνονται από φατριαστικούς θρύλους και θεωρητικολογίες.

Στην «Υπατία την Αλεξανδρινή», η Μαρία Ντζιέλσκα αποπειράται να ξεμπλέξει τις στρώσεις της προπαγάνδας, για να αποκαλύψει ένα πυρήνα  επικυρωμένων ή δυνατών αληθειών.

Περιγεγραμμένη ως «το πνεύμα του Πλάτωνα και το σώμα της Αφροδίτης«, η Υπατία μεταμορφώθηκε σε μάρτυρα απαθανατισμένη, όταν τοπικοί μοναχοί ξεγύμνωσαν το πλάνο σώμα της και το έκαναν κομματάκια. Ήταν η τελευταία σημαντική μαθηματικός έως τον Ύστερο Μεσαίωνα. Ο θάνατός της σημάδεψε το τέλος της ελευθερίας της έρευνας. Η Υπατία στάθηκε ως η ηγέτις των παγανιστών εναντίον μίας Χριστιανικής τυραννίας. Ήταν μια μαθηματικός, αστρονόμος και λογία της φιλοσοφίας, επειδή εκπαιδεύθηκε στις Αθήνες. Αυτοί είναι κάποιοι από τους μύθους που διαπράχθηκαν από βαρέων βαρών προσωπικότητες, όπως ο Έντουαρντ Γίββων και ο Βολταίρος, που έβλεπαν τα γεγονότα μέσα από αντιχριστιανικά γυαλιά, και στων οποίων τις εξιστορήσεις η Ντζιέλσκα εναντιώνεται.

Σχόλιο σε αστικό φωταδιστικό κείμενο συνιστολόγων

Ο σχολιασμός «έλαβε χώραν» προ τριών ημερών. Σας τον παραθέτω ελαφρώς αναμορφωμένο και με συμπληρώματα αλλόχροα, διότι η εν λόγω ανάρτηση του φίλου χρησίμευσε ως σκελετός για την καταγραφή κάποιων σκέψεών μας:

Περί υπερχιλιετών χρυσόβουλων του σουλτάνου

Μα πάλι τα ίδια; Δεν είπαμε, ότι τα “χρυσόβουλα” αναγνωρίζονται από την έννομη τάξη και πως σε αυτά βασίζονται τα δικαιώματά μας π.χ. του Πατριαρχείου;

Βέβαια, η μισαλλοδοξία των ρασιοναλιστάδων(“ορθολογιστών”), είναι γνωστή, γι’ αυτό, άλλωστε, έκαψαν και έριξαν στον Σηκουάνα και το άσηπτο σκήνωμα της -τόσο φιλόπτωχης- Αγίας Γενεβιέβης των Παρισίων οι καπιταλιστές επαναστάτες το 1793. Για την ακρίβεια, τμήμα του -άσηπτου επί περί τους 13 αιώνες!- σκηνώματος κάηκε και πετάχτηκε στον Σηκουάνα. Ήταν τότε που αναστηλώθηκε η λατρεία της Raison-Λόγου-Λογικής που κατείργησε προ της καρατόμησής του ο «αρχηγός» Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος- με τα γνωστά έκτροπα που έκαναν την επανάσταση να μεταλλαχτή σε, στην περίφημη ιακωβίνικη δικτατορία και να απωλέση ή περίπου πολλούς διασημότατους, φιλοσόφους, καλλιτέχνες κτλ., αλλοεθνείς υποστηρικτές της. Αντλώ τις πληροφορίες από το μοναδικό αγιολογικό πόνημα του καθ. Γ. Πιπεράκι «Η εν Ορθοδοξία ηνωμένη Ευρώπη».

Λατρεία του Λόγου(αντί αυτής του Πάπα) το 1793 στην "Φραγκιά"

Περί… “Ιράν της Ευρώπης”

Πρόκειται για το Φωταδιστάν, για την ακρίβεια. Επαρχία ΝΑ Ευρώπης των υπανάπτυκτων γνωσιολογικά Φράγκων φωταδιστών του 19ου αιώνα. Τέτοια κατάντια οι υποτιθέμενοι απόγονοι των Φώτιων, των Γρηγόριων, των Βασίλειων και των Πυθαγόρων. Διότι η συγγένεια δεν απαιτεί μόνο την μηχανιστική συνέχεια της γλώσσας, όπως θεωρούσε ο -Χριστιανός φοιτητής Ιατρικής τη βοηθεία του Αγίου Μακαρίου του Νοταρά και γενάρχης του νεώτερου ευρωεπαρχιωτισμού- Αδ. Κοραής.

“Στο Ιράν της Ευρώπης ο χωρισμός κράτους εκκλησίας είναι πλέον ανέκδοτο. ”

Χωρισμός Κράτους -Εκκλησίας είναι λαθεμένος όρος και υποδηλώνει άγνοια για τις χαώδεις διαφορές μεταξύ Ορθοδοξίας και Δύσης(θυμάται κανείς το “Τον Πάπα να καταράσθε, διότι αυτός θα είναι η αιτία του κακού”; ), διότι η “Εκκλησία” νοείται κληρικαλιστικά. Πάντως, θα έπρεπε να γίνη ειλικρινής λόγος από τους κοσμικιστές για ένα άθεο Κράτος. Ένα Κράτος που -ερήμην και της πλειοψηφίας- θα προάγη την αθεΐα, εν αντιθέσει με την ανοχή.

Να σημειωθή, ότι θέλω άπειρα πράγματα να αλλάξουν υπέρ της ελευθερίας και υπέρ της ανεξιθρησκείας, όπως άλλωστε την είχε επιβάλη ο κατασυκοφαντημένος πλην μέγιστος Κωνσταντίνος τεκμηριωμένα και υποδειγματικά, το 313 μ.Χ.. Σε όσους είναι άσχετοι με το θέμα, προτείνω το “Περί ανεξιθρησκείας” του Αγίου Νεκταρίου(εκδότης) και -ιερομονάχου Φωτιστή του Γένους- Ευγένιου του Βουλγάρεως. Ο Βούλγαρις, νεοέλληνας-όντως- (δια)φωτιστής εισήγαγε αυτές τις έννοιες. Tolerantia(λατινιστί) και tolerance(γαλλιστί), μιλώντας ακριβώς για εκκλησιαστική διδασκαλία. Αλλά φαίνεται, πως κάποιοι καταλαβαίνουν την ελευθερία ως απελευθέρωση από ό,τι αυτοί(εσφαλμένα, συμπληρώνω) θεωρούν δεισιδαιμονία, για να θυμηθώ και τον σύντροφο Μαρξ. Η παραπομπή είναι στην «Κριτική του προγράμματος της Γκότα και της Ερφούρτης» του επαναστατικού σοσιαλδημοκρατικού γερμανικού κόμματος, όπου ο Μαρξ επικρίνει την ανοχή στην σοσιαλιστική κοινωνία της «ελευθερίας της συνείδησης». Βεβαίως, θα μπορούσε κάποιος να αντιτάξη, ότι ο Μαρξ θεωρούσε τότε εσφαλμένα, όπως αποδείχτηκε ιστορικά, ότι η συνειδητοποίηση η ταξική θα απάλειφε την «θρησκεία» και την θρησκευτικότητα(religiositat). Απεναντίας, σήμερα και εδώ και 10 και πλέον έτη, το ΚΚΣΕ δηλώνει, ότι έχει ως «ιδεολογικό του αρχηγό τον Ιησού Χριστό»…!

Για να μην πω, ότι θέλουν να το κάνουν τελείως από τα πάνω α λα αντικληρικαλισμό Τρίτου Ράιχ και ούτε(διότι το τρίτο ράιχ πήρε πλειοψηφία για το πρόγραμμά του, που ανακοίνωσε με ευθύτητα). Για όσους δεν το γνωρίζουν, η επιφανέστερη, ίσως, αντιστασιακή οργάνωση -ήταν παθητικής αντίστασης- ήταν αυτή η απόλυτα Χριστιανική του Λευκού Ρόδου(βλ.φωτό) με πρωτοστάτι την μικρούλα τότε(μικρότερη από 22), αλλά τόσο απόλυτα ώριμη και, άρα, Χριστιανή ηρωίδα Sophie Scholl... Και, βέβαια, το Ναζιστικό κόμμα είχε αντικληρικαλιστικό πρόγραμμα, θα λέγαμε λαϊκιστικό (πρβλ. etat laique), για να θυμηθούμε και τον αναρχικό μελετητή του φασισμού Ντανιέλ Γκερέν, που τόσο εκτιμούσε ο αείμνηστος Ραφαηλίδης. Οι ιερείς να μιλάνε μόνο για τον Ουρανό, όπως είχε πη κατά πνεύμα και ο fuhrer. Για να ξεκαθαρίσουμε και αποσαφηνίσουμε το τοπίο, όπως έγραφε και ο αείμνηστος ρηξικέλευθος Πατερικότατος θεολόγος Νικόλαος Μπουγάτσος (βλ. «Ο Ορθόδοξος δρόμος για την πολιτική εξουσία»), χωρισμός με εχθρικό πνεύμα υπάρχει βασικά στον φασισμό και στον μαρξισμό, ενώ, βέβαια, βάσει της third amendment του Συντάγματος, υπάρχει και στις ΗΠΑ κάτι παρόμοιο, αλλά με πνεύμα «συνεργασίας».

To "Λευκό Ρόδο" εν δράσει

Όποιος ενδιαφέρεται για το θέμα, μπορεί να δη και εδώ αναλυτικά τα μέτρα που ελήφθησαν:

http://www.amazon.com/Nazi-Persecution-Churches-J-Conway/dp/1573830801

Μεταξύ αυτών, περιλαμβάνονται (μεταφράζω):

*Σε συγκεντρώσεις σχολικές απαγορεύονται οι προσευχές.(Κατάργηση σχολικής προσευχής).
*Αφαίρεση σταυρών και «θρησκευτικών» εικόνων-ζωγραφιών απο τα σχολεία.

Επίσης στο όνομα της ηνωμένης Ευρώπης. Βέβαια, δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε φασίστες ή νεοναζιστές όσους «ευρωπαϊστές» υποστηρίζουν τα -ιστορικά- φασιστικά αντικληρικαλιστικά μέτρα αυτά. Μπορούμε, όμως, να δούμε σαφέστατα πού αποσκοπούν και πού αποβαίνουν.

Χριστιανικός φεμινισμός;(Και οι συνήθεις κοσμικοί «φεμινιστές».)

Εισαγωγικά

Είναι η ριζικά υπέρ της γυναίκας διδασκαλία των Προφητών, των Πατέρων, της Ορθοδοξίας,  και, ευρύτερα, Χριστιανικών Ομολογιών που έχουν αποκοπή από το εκκλησιαστικό κληρικολαϊκό σώμα(Παπισμός, προτεσταντισμοί).

Βέβαια, υπάρχουν και ορισμένοι που υποστηρίζουν σοβαρά, ότι ο (κάποιος) Χριστιανισμός είναι ακόμη και …αντιφεμινιστικός. Συγκεκριμένα, για να το αποδείξουν τούτο, μας προσκομίζουν το παύλειο τσιτάτο ρητό εκείνο σύμφωνα με το οποίο οι Χριστιανές δεν επιτρεπόταν να διδάσκουν εντός του Ναού, δηλαδή να κάνουν «Θείον Κήρυγμα» (-για να το πω στην συνήθη ……κοινή νεοκαθαρευουσιάνικη ιδιόλεκτο, που, βέβαια, απευθύνεται στον λαό). Αλλά είναι και πολλά άλλα: τα γνωστά περί «φόβου του ανδρός (εκ της γυναικός)», υποταγή της γυναίκας κτλ. Βέβαια, ο λιγότερο αιρετικός, δηλαδή επιλεκτικός αναγνώστης θα δη, ότι έχουμε και άλλες προτροπές προς τις γυναίκες, που είναι προτροπές (του αγ. απ. Παύλου) διδαχής της γυναίκας προς τον άνδρα.

Αγία-Αμμάς-Μητέρα Συγκλητική:μας διδάσκει το "άηθες ήθος" εδώ και δυσεξαρίθμητους αιώνες δια του "Γεροντικού"

Για αυτό το θέμα, έχουν κυκλοφορήση μία σειρά βιβλίων, εκ των οποίων οι δυτικότροποι φεμινιστές δεν έχουν διαβάση τίποτε, κατά συντριπτικό ποσοστό. Δεν πτοούνται, βέβαια, όπως καταλαβαίνετε και εσείς. Σαφέστατα, δεν θέλω, όπως και στην περίπτωσι του φιλμακίου του Νέου Μουσείου Ακρόπολης, να παραστήσω τον… λογιώτατο συμβουλάτορα(άπαγε της υπερηφανείας) ούτε θεωρώ, ότι η άγνοια, αυτής της γνωσιολογικής μεθόδου τουλάχιστον, είναι κάτι το απαραίτητα κακό, αλλά δεν είναι δέουσα η τέτοια παραπληροφόρηση σε ζητήματα που είναι τόσο σημαίνοντα και πολλοί μωρολόγοι τα …αντιπαρέρχονται για τις «του βίου πραγματείες». Τι να πούμε; Ο μωρός μωρά λαλήσει. Στα παρακάτω, θα δούμε με μερικές αναφορές κάποια θεμελιώδη στοιχεία για το θέμα, όπως τα έχω προσλάβη από την μελέτη μου του θέματος και ένα πλαίσιο όπου αυτά θα ενταχθούν. Ας δούμε πρώτα το δεύτερο.

Οι δυτικότροποι φεμινιστές

…βεβαίως προέρχονται από τον …φωταδιστικό χώρο, συνηθέστατα.  Μιλούν, οι δυστυχείς, για την -ηττημένη κατόπιν στον τόπο που γεννήθηκε- φιλοσοφία των φώτων του 18ου αιώνα, νομίζοντας, ότι είναι κάτι το τόσο σπουδαίο και, συχνά, οπωσδήποτε εναντίον του υπερφυσικού και υπερβατικού. Ο εγκυκλοπαιδιστής ντ’Αλαμπέρ, βέβαια, έλεγε, στα στοιχεία φιλοσοφίας, όπως αναφέρεται από τον Ernst Cassirer(βλ., π.χ., «Το πνεύμα του διαφωτισμού», εκδ. Έρασμος), ότι η φιλοσοφία του αιώνα του δεν απέρριπτε την «μεταφυσική», αλλά επανεξέταζε τις «βάσεις της μεταφυσικής-θρησκευτικής αποκάλυψης». Ο Βολταίρ ήταν, όπως και εμείς οι Ορθόδοξοι, πυρ και μανία εναντίον της κατάχρησης εξουσίας του γαλλικού ρωμαιοκατολικισμού, και απέρριπτε τον ίδιο ακόμη μετά πάθους. Ο Βολταίρος, ο «άνθρωπος της λογικής», όπως λέχθηκε, που ξεκίνησε την φιλοσοφία του από ένα παραμυθητικό της θλίψεως εν τω κόσμω ηδονισμό, τα έβαλε ακόμη και με τον μέγιστο επιστήμονα, και Χριστιανό φιλόσοφο,  «Ιανσενιστή», Blaise Pascal(βλ., π.χ., μονάδα πίεσης στην σύγχρονη φυσική) για αυτές του τις τελείως απόλυτες υπερφυσικές θέσεις, ακόμη και με τον επίσης «φανατικό» Χριστιανό και κορυφαίο μαθηματικό Leibniz. Βεβαίως, όσο μεγαλύτερο το ανάστημα του αντιπάλου τόσο ευκολότερα ηττάται κανείς… Σημασία έχει, ότι δεν γνώριζε τίποτε περί της μεθόδου της θέωσης, της θεωρίας, της κάθαρσης, και είχε προ οφθαλμών μία θρησκειοποιημένη, εκφιλοσοφημένη, αριστοτελική εκδοχή του Χριστιανισμού, ιδεοκρατική ας πούμε, για να δικαιώσουμε λίγο και κάποια δογματικά αντιθρησκευτικά τσιτάτα, και ο ίδιος ήταν υπέρ του ντεϊσμού(αποδοχή διανοητική θεού) που βγαίνει μέσα από την παρατήρηση της φύσης, της «κτίσης» που θα λέγαμε χριστιανικά. Η φυσική θρησκεία ήταν, βέβαια, μία ακόμη θρησκεία, όπως και ο δογματικός «θρησκευτικός αθεϊσμός»(ο όρος είναι ευρέως αποδεκτός, αναφέρεται δε στον Κοντ, τον Χάιντεγκερ, και τον Σαρτρ). Μέθοδος και φιλοσοφία της η -δεν χρειάζεται να το πω, ο νοών νοείτω- ανορθολογική απολυτοποίηση του ορθού λόγου, η νοησιαρχία.

Πλάτωνας σε δυτική απεικόνιση

Η νοησιαρχία, όμως, είχε το εξής τεράστιο πρόβλημα: ήταν μία φιλοσοφία που  εβγαινε μέσα από τα σπλάχνα του Μεσαίωνα, που, όπως έλεγε και ο Καστοριάδης μεταξύ πάρα πολλών άλλων, παρά την έλλειψη εμβάθυνσης σε αρκετά από αυτά τα θέματα, ήταν φαινόμενο αποκλειστικά Δυτικό. Ο Μεσαίωνας αποδόθηκε από πολλούς «επιστήμονες» στον «αριστοτελικό δογματισμό». Ο Καστοριάδης εξεγειρόταν εναντίον αυτής της υπόθεσης, που θεωρούσε οξύμωρη και προσβλητική. Γεγονός είναι, όμως, ότι ο δυτικός Μεσαίωνας δεν γνώριζε αυτό που ο ελληνισμός(ελληνική φιλοσοφία και κοσμοθεωρία) ανέκαθεν γνώριζε(εξ και ότι έγινε εκ των μέγιστων απόστολων της Ορθοδοξίας ανά τους αιώνες), μέσω του Πλάτωνα, ας πούμε, και των αρχαίων μυστηρίων, δηλαδή τα όρια του Λόγου.  Τα πάντα σχετικά με τον Θεό, και άρα καθολικώς, μπορούσαν να ρηματοποιηθούν, να γίνουν λόγος, ο Θεός δεν ήταν απερινόητος και ακατάληπτος ούτε αποφατικά προσεγγιζόμενος, σχετικός δε με μία «υπερνοητή και υπεραισθητή γνώση» με τίποτε το αντίστοιχο στον κτιστό κόσμο, αλλά υπαγόταν σε κάποιες αναγκαιότητες, σε ένα φιλοσοφικό σύστημα με αριστοτελικές κατηγορίες. Χωρίς αμφιβολία, η προσκόλληση σε αυτές τις φιλοσοφικές κατηγορίες και το καταρρέον, πλέον, παρωχημένο αρχαιοελληνικό κοσμοείδωλο, μαζί με την ξέφρενη άνθιση των σκοτεινών τεχνών(παντοειδής μαγεία και κάθε τι συναφές)επέφερε τα μεσαιωνικά παπικά προβλήματα που όλοι ξέρουμε, που εκπροσώπησαν στο όνομα του …Χριστού τον «Διάβολο», τον εκπεπτωκότα αρχάγγελο, όπως έλεγαν οι Ντοστογιέφσκι και Κόντογλου.

Θωμάς Ακινάτης, ο τυπικός μεσαιωνικός σχολαστικιστής-ορθολογιστής, πρόδρομος των "διαφωτιστών"-φωταδιστών

Ετσι, λοιπόν, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς(1296-1359/60) –οι αντιδραστικοί αντικομμουνιστές οργανωσιακοί ήσαν και αυτοί ημι-εκδυτικισμένοι, για αυτό δεν τον ανέφεραν-, ο θεολόγος του Ακτίστου Φωτός, του Οποίου ο ίδιος είχε εμπειρία και πάθηση/αίσθηση, «θεωρία», είχε ιστορική διένεξη με τον αντιησυχαστή Βαρλαάμ τον Καλαβρό(1290-1348), τον λατινόφρονα και εκδυτικισμένο λόγω σπουδών και έλλειψης κριτικής σκέψης σε αυτές. Ο Βαρλαάμ υπήγαγε την γνώση του Θεού στον Λόγο, όπως και οι σχολαστικιστές τύπου Ακινάτη. Τα πάντα μπορούσαν να κατανοηθούν. Και το όργανο της γνώσεως, για το Κτιστό και το Άκτιστο, δεν ήταν κάποιο άλλο, αλλά ήταν η διάνοια. Σας θυμίζει, μήπως, πάρα πολύ την φιλοσοφία των «φώτων»; Γιατί, νομίζετε, ότι ο φιλόσοφος, συγγραφέας, φραγκφουρτιανός μαρξιστής Ernst Bloch έλεγε -και επί πλέον, ειδικά επί της νοησιαρχίας, «ορθολογισμού»-, ότι για να γίνης καλός αθεϊστής πρέπει να είσαι πρώτα καλός Χριστιανός; Τα φιλοσοφικά αυτά ρεύματα αναπτύχθηκαν πρώτα σε αιρέσεις χριστιανικές, έστω αγνώριστες και τερατογενέσεις. Άρα; Άρα έχουμε κάθε δικαίωμα να χαρακτηρίσουμε εκτός από γνωσιολογικά υπανάπτυκτο, και φορέα της μεσαιωνικής φιλοσοφίας, καθένα από τους φωταδιστές(κατ’άλλους «διασκοτιστές») αυτούς, που καμώνονται τους …χειραφετημένους από την δεισιδαιμονία… Η Αρχαία εποχή ήταν πολύ πιο προοδευμένη από αυτούς. Ο Πλάτωνας, οιονεί ο κορυφαίος φιλόσοφος όλων των εποχών, ήδη ήξερε, ότι «Θεόν χαλεπόν μεν νοήσαι, αδύνατον δε φράσαι«. Δηλαδή ήξερε τα όρια του Λόγου. Οι φωταδιστές του 21ου αιώνα ούτε αυτά, συχνότατα, δεν γνωρίζουν.  (συνεχίζεται…)

Επικαιρότητας πολυσχιδούς τρέχοντα…

Ας δούμε ορισμένες (επι)σημειώσεις, επί της επικαιρότητας.

1)Σχετικά με το θέμα της γρίππης H1N1, έχει πια καταστή «κοινό μυστικό», ότι πρόκειται για την ίδια επιχείρηση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που έστη και με τον ιό «κοξάκι» κτλ. και που φαίνεται, ότι η ενδεδειγμένη προληπτική αγωγή περιλαμβάνει και τα …ίδια μέσα. Να σημειωθή, ότι δεν υιοθετούμε «οικονομικίστικη» οπτική. Το γεγονός, ότι όλοι περιμένουν να δουν το «φως το αληθινόν» και λάβουν» πνεύμα επουράνιον» από τον Π.Ο.Υ. είναι ήδη λίαν ανησυχητικό, όπως είναι και η αναμονή οικονομικών συνταγών από τους «ειδικούς»-απέθαντους του παγκοσμίου εξωθεσμικού κέντρου του ΔΝΤ.

Εξαίρετη η παρέμβαση του Σεβ. Μεσογαίας και Λ. Νικόλαου.

Όντως, σωστότατη, κατά την ταπεινή μας γνώμη, η επισήμανση της αδυναμίας των αιρετικών και ειδικότερα των Αγγλικανών και των «Καθολικών»(=catholique). Είναι συνεπές και με άλλες πρακτικές των ίδιων αιρετικών ομάδων και με την απουσία σημείων(αγιοπνευματικών χαρισμάτων) που φανερώνουν (εκ Θεού) Αγίους. Αυτό με το οποίο διαφωνούμε είναι η χρήση του ορθολογισμού στην φράση: «Εἶναι δυνατόν καθημερινὴ ἐμπειρία δυὸ χιλιάδων χρόνων νὰ συντριβεῖ ἀπὸ τὸν ὀρθολογισμὸ καὶ τὴν ψυχρὴ ρηχότητα τῆς ἐποχῆς μας;»

Ο Ορθός Λόγος ποτέ δεν μπορεί μόνος του να σταθή, αφού βασίζεται σε προκείμενες προτάσεις, όπως γνωρίζει όποιος ξέρει τα βασικά της Λογικής. Και οι προκείμενες προκύπτουν, όπως έλεγε και ο Κονδύλης, που βέβαια δεν μπορεί να κατηγορηθή ούτε από απαίδευτους επί ανορθολογισμώ, μυστικά-ανορθολογιστικά πάντοτε. Ούτως ή άλλως, όπως έλεγαν και οι κριτικοί μαρξιστές φιλόσοφοι Ernst Bloch και Max Horkheimer, ο ρασιοναλισμός, η ψυχρή λογικότητα, όπως και άλλα φιλοσοφικά ρεύματα, άλλωστε, είναι γέννημα μορφών του Χριστιανισμού και εμφανίστηκε εντός του, συγκεκριμένα στον προτεσταντισμό και τον Λούθηρο.

Το σημαντικό, όμως, είναι, ότι δεν μπορεί να νικηθή το δόγμα των «aufklarers» από τα δεδομένα της πραγματικότητας. Αν η πραγματικότητα διαφωνή, τόσο το χειρότερο για αυτήν… Αυτοί και πάλι θα μας πουν, ως απαίδευτοι, αδιάλλακτοι και (άρα) φανατικοί δογματολόγοι, για τον ανορθολογισμό και όλες τις συναφείς, αφόρητες πλέον, φαιδρότητες.

2)  Μάθαμε, επίσης, και το εξής από σοφώτατο βιβλιοπαρουσιαστή: ότι ο Χριστόδουλος «τραβούσε ζόρι» με τον Διαφωτισμό, αλλά -φευ για τους νομίζοντες, ότι ήταν ο μοναδικός- ο Πάπας κάνει το ίδιο..! Μέσα στα απίθανα δογματικά μαργαριτάρια που διαβάζουμε είναι και το κάτωθι: ότι ο μεγάλος σκοταδιστής(και οι όμοιοί του, μπορούμε με ασφάλεια να υποθέσουμε) Πάπας Βενέδικτος θεωρεί, ότι ο ναζισμός προέκυψε από τον λαμπρό, και τρισπροοδευτικό, Διαφωτισμό!

Κατ’αρχάς, δεν υπάρχει μόνο Γαλλικός Διαφωτισμός. Υπάρχει Γερμανικός Διαφωτισμός, υπάρχει Αγγλικός Διαφωτισμός, υπάρχει Νεοελληνικός Φωτισμός, τέλος, και, βέβαια, σε αυτήν την συνάφεια, Φιλοκαλική Αναγέννηση -της οποίας γενάρχης στάθηκε ο ένθερμος επαναστάτης εναντίον των Οθωμανών Άγιος Μακάριος Κορίνθου ή Νοταράς(1731-1805).
Αυτά τα ρεύματα είχαν πολύ διαφορετικές θέσεις σε μία σειρά θεμελιωδών θεμάτων.

Επίσης, αυτός που θεωρεί το φασιστικό φαινόμενο, και ειδικότερα, τον εθνικοσοσιαλισμό ακριβώς την αποθέωση του αστικού ρασιοναλισμού-ορθολογισμού και Διαφωτισμού, υπήρξε ακριβώς ο Max Horkheimer (βλ. «Το τέλος του Λόγου», εκδ. Έρασμος) , και ευρύτερα η πασίγνωστη κοινωνιολογική σχολή της Φραγκφούρτης. Οποία, λοιπόν, συμφορά για τους παρ’ημίν εκσυγχρονιστές-aufklarers.

Ίσως κάτι παραπάνω από αυτούς να εγνώριζε ο (Γάλλος) αντιδιαφωτιστής (ουδεμία σχέση με την νεοσυντηρητική επανάσταση του 20ου και 21ου αιώνα, με την ευκαιρία) Μονταλλαμπέρ λέγοντας, «Καταγόμαστε από τους Σταυροφόρους και δεν θα υποκύψουμε στην γενιά του Ντιντερώ και του Βολταίρου»……