Στιχουργικές παρεκβάσεις(13): «Φύσης έρως», του «Φώτανδρου του Έλληνος»

Ένα ακόμη στιχούργημα του Φώτανδρου για την φύση. Όταν το βλέμμα πέφτει, λοιπόν, στα δέντρα, στα φρούτα, στα πλασματάκια που αίφνης κάνουν την εμφάνισή τους, υπάρχει κάτι σαν μία μικρή μέθεξη. Για εμάς τους Χριστιανούς, θα μπορούσαμε να θυμήσουμε το παράδειγμα τόσων Αγίων που έβρισκαν συχνότατα χρόνο, προκειμένου να περπατήσουν στην φύση «κατάφορτοι δέος και συγκίνηση», σκεπτόμενοι, ότι όσο υπάρχει η φύση άθικτη σε κάποιο βαθμό τόσο ο άνθρωπος θα αίρεται σε αληθινή δοξολογία προς τον αληθινό Θεό…

Αλλά πώς μπορεί να ξεχάση κανείς ακόμη και τα του Βολταίρου που παρά το ότι ο Άγ. Αθανάσιος ο Πάριος τον αποκάλεσε, σε υπερθετικό βαθμό, «ρυπαρώτατο, αλογώτατο, και χοιροειδέστατο», θεωρούσε, ότι και μόνο από την Φύση, θα μπορούσαμε να εννοήσουμε την ύπαρξη του Θεού, και έτσι δεν χρειάζονταν οι θεωρίες του Καθολικισμού -και σε αυτό το πλαίσιο είπε το περιβόητο περί «επινόησης του Θεού». Βεβαίως, ο ρομαντισμός, ως ρεύμα της Ευρώπης, ανήγαγε τον συναισθηματισμό αυτό προς την φύση σε ένα τελείως άλλο επίπεδο. Και εδώ, άλλωστε, μπορεί κανείς να δη το πώς τεκμαίρεται η κατάταξη του Ρουσσώ στους αντιδιαφωτιστές……

Γύρω ο τόπος σκοτεινιάζει, μύρισε βροχή στο χώμα…

Αφιερώνεται στους Θεσσαλονικείς, που έχουν(-με) την τιμή μια από τις κυριώτερες οδούς της πόλεως να λέγεται Τσιμισκή -ενώ μία από τις κυριώτερες περιπανεπιστημιακές Αρμενοπούλου…

Και στον Τριαδικό Θεό, που μας χάρισε αυτήν την ευλογία της σημερινής νεροποντής, που έφερε την χάρη των ποταμών και των ρείθρων στην εκσυγχρονισμένη αστική μας ασχήμια και απουσία αρχιτεκτονικής…  🙂

Απογεμματινή (Τέλλος Άγρας)

Βρέχει – και κάν’ η φύσις
Ήχους τόσο γλυκούς
Το διάβασμα ν’ αφήσης
και να σταθής ν’ ακούς

Στιχουργικές παρεκβάσεις(7): «Κ. Ο. Λ. Ω. Ν. Ε. Σ.» του «Φώτανδρου του Έλληνος»

Σήμερα, προ της παρουσίασης ενός μικρού κειμένου παρεμβατικού περί της νέας Κατοχής, θα σας παρουσιάσουμε ένα στιχούργημα του «Φώτανδρου του Έλληνος», το οποίο αναφέρεται σε ένα απο τα πλέον ηγαπημένα θέματα του φίλιού  μας δημιουργού. Αυτό το θέμα είναι η φύση και η διαφθορά της μέσα από την τεχνολογία, που εισβάλλει παντού με την ασχημοσύνη της αισθητικής της. Έτσι, εδώ έχουμε αναφορά στις γνωστές αυτές κολώνες του εξηλεκτρισμού.

Βεβαίως, είναι γεγονός, ότι δεν μπορούμε να αναμένουμε, ότι τα πάντα θα λειτουργούν υπό το φως των κηρίων ή το φως, έστω, του ακετυλενίου ή το φυσικό φως της σελήνης και των άστρων, διότι αυτό θα ήταν κάπως σαν «αστροφώς σε κρέπι νεκρικό», όπως έλεγε  και ο Έδγαρ Άλλαν Πόου. Πάντως, η συνήθης αδιαφορία ακόμη -ακόμη, ναι!- και για αυτό που αποκαλούμε στην οικονομική/επιχειρηματική ηθική(business ethics) sustainable development έχει ένα τρομερό αποτέλεσμα σε όλους και όλα. Ο Παλαμάς μιλούσε για τα υπέροχα, ταιριασμένα αισθήματα που του γεννούσαν οι  ορεινές δενδροστοιχίες. Ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως για το κάλλος της φύσης που οδηγεί στην δοξολογία του Δημιουργού (και Κυβερνήτη) και πως όσο υπάρχει η φύση τόσο θα ωθείται ο άνθρωπος προς δοξολογία, όπως άλλωστε το έλεγε και ο Ψαλμωδός Δαυίδ. Όμως, εμείς από ό,τι φαίνεται, πράττουμε αυτό που έλεγε προφητικώς ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, και αξίζει, όντως, να το θυμόμαστε έτι και έτι: «Οι άνθρωποι θά μείνουν φτωχοί, γιατί δέν θάχουν αγάπη στά δένδρα». Θα είναι η θεία οργή, δηλαδή αυτό που ο μυστικός της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης Τζ. Μπαίμε έλεγε, ότι προκύπτει, όταν η θεία Αγάπη ανακλάται πάνω στα σκοτάδια, τα σκοτάδια που εμείς πλάσαμε……