Η γοητεία της μπουρζουαζίας

Τον Οκτώβριο του 1997, η Γενική Εισαγγελέας των ΉΠΑ J. Reno είχε εισηγηθεί την επιβολή προστίμου 1 εκ. δολαρίων στη Microsoft για μονοπωλιακές πρακτικές σχετικά με τον νέο της «φυλλομετρητή» διαδικτύου με όνομα Netscape Navigator.

Στις 2 Σεπτεμβρίου 2009, το Αμερικανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης προχώρησε σε εξωδικαστικό συμβιβασμό με την επίσης μονοπωλιακή Pfizer, που κατέβαλε πρόστιμο 2.3 δισεκατομμυρίων δολαρίων για «συνειδητή εξαπάτηση» των καταναλωτών στα πλαίσια του marketing φαρμακευτικών προϊόντων της. H Microsoft, ο κολοσσός της αγοράς του λογισμικού, όπως και η Pfizer, ο κολοσσός της φαρμακοβιομηχανίας, με τα 161 και 42 δις δολάρια ετήσια έσοδα αντίστοιχα, υπέστησαν σημαντικότατες κυρώσεις από το αμερικανικό κράτος και μάλιστα τη δικαιοσύνη, το δικαστικό δηλαδή σύστημα.

Στο ελλαδικό κράτος του 2021, έχουν βαλθεί ωστόσο να δικαιώσουν τον αρχαίο Σκυθικής καταγωγής σοφό Ανάχαρσι: «Ο νόμος είναι σαν τον ιστό της αράχνης. Οι μικρές μύγες πιάνονται, ενώ οι μεγάλες σχίζουν το δίχτυ και φεύγουν».

Εργασιακός παλαιοφιλελευθερισμός

«Μάλλον ξεπερασμένο» είναι κατά τον νέο καταλληλότερο και πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας κ. Μητσοτάκη το κλασικό 8ωρο 9-5 στην ίδια δουλειά, όπως τόλμησε να παραδεχτεί κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου Digital Economy Forum 2018. Ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως και πολλοί «(νεο)φιλελεύθεροι» μιλούν χαρακτηριστικά με όρους προόδου και συντήρησης, μόνο που η διαφωτισμένη αυτή πρόοδος βρίσκεται στην κατάργηση κάθε νομοθεσίας η οποία προστατεύει στοιχειωδώς τα δίκαια και τα δικαιώματα των κοινωνικά κατώτερων τάξεων. Άλλωστε υπέρ της κατάργησής του ψήφισαν οι βουλευτές του κόμματός του όπως και της Χρυσής Αυγής στο Ευρωκοινοβούλιο στις 4 Ιουλίου.

Παράλληλα σύμπαντα

Ένα από τα πιο θλιβερά και ταυτοχρόνως εξοργιστικά φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα στον τόπο μας είναι το «παράλληλο σύμπαν» στο οποίο δείχνουν να ζουν οι δημοσιογράφοι των φιλοκυβερνητικών μίντια. Σπεύδω να εξηγήσω: θεωρώ «αναφαίρετο» δικαίωμα ενός ανθρώπου και ενός εντύπου να υποστηρίζει με σθένος και ζήλο –αλλά χωρίς μικρότητες και με ουσιώδη σεβασμό στους αντιμάχους- ένα ορισμένο πολιτικό κόμμα° πράγμα που συχνά συμβαίνει στον ίδιο βαθμό από έντυπα που αυτοτιτλοφορούνται ως «κομματικά όργανα» με αυτά που δεν τιτλοφορούνται ως τέτοια. Αναμφίβολα υπάρχουν άνθρωποι αξιόλογοι που είναι ταυτόχρονα άνθρωποι πεπλανημένοι ή και οι οποίοι μυωπάζουν μπροστά στα ανθρώπινα δράματα των ομοεθνών τους. Γιατί; Ίσως προκειμένου και οι ίδιοι να διατηρήσουν την ψυχική τους ισορροπία, καθώς μιλάμε για εξαιρετικά σκληρές καταστάσεις πλέον, όπως και την εικόνα του εαυτού τους. Κάτι τέτοιο είναι άλλωστε σύνηθες στον σύγχρονο πολιτισμό και το ανέλυε γενικά ο εξαίρετος καθ. Κρίστοφερ Λας στον «ελάχιστο εαυτό» του. «Φιλελεύθεροι» μεν οι ίδιοι, αλλά προκειμένου να κατασιγάσουν το οποιαδήποτε ανθρώπινο έστω συναίσθημα, όπως η «συμπάθεια» του ιδρυτή του φιλελευθερισμού Άνταμ Σμιθ για τον πάσχοντα συνάνθρωπο, πλέκουν το εγκώμιο ενός «ορθολογισμού» που μάλλον καλύτερα θα ορίζαμε ως… ρομποτισμό.

«Όλα διαφορετικά;»

Την υποψηφιότητα ενός νέου ανθρώπου, του Γ. Αμυρά, στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές, θυμίζει εν τινί μέτρω η υποψηφιότητα του κ. Σταύρου Θεοδωράκη με το «ποτάμι» του. Ο κ. Θεοδωράκης είναι γνωστός από τις τηλεοπτικές εκπομπές του στο «Μέγκα», από τον περίπου ομώνυμο ιστοχώρο του στο Internet, απόfreepress έντυπα που έχει εκδώσει κατά διαστήματα και τα οποία έχουν πέσει στα χέρια μου. Αν και δεν τον παρακολουθώ με την στενή έννοια, διακρίνει κανείς εύκολα νομίζω μια μεταβολή και μετατόπιση στον λόγο του μέσα στα χρόνια. Η μεταβολή των απόψεων και θέσεων και αξιωμάτων ενός εκάστου είναι βέβαια δικαίωμά του και διαδικασία σαν να λέμε φυσική. Δεν είναι αυτό το ζήτημα εδώ. Έχουμε όμως παράλληλα και δείγματα γραφής, για να κρίνουμε. Το εκλέγειν είναι άλλωστε κατ’ εξοχήν διαδικασία κρίσης και σύγκρισης. Πολιτικής κρίσης και σύγκρισης ειδικότερα.

Μικρά διαμάντια από τον «Μηδενισμό» του Ευγένιου (μετέπειτα πατ. Σεραφείμ) Ρόουζ

Πράγματι, υπάρχουν πράγματα που οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του συστήματος, ό,τι βλέπουμε συνεχώς, και ασφυκτικά για τους δέκτες, να αναπαράγεται από τα ΜΜΕ και τους υπόλοιπους ιδεολογικούς μηχανισμούς της κυρίαρχης αυτής αστικής ιδεολογίας, έχουν φροντίσει να μας αποκλείσουν μια για πάντα. Τα, κατά το μάλλον παρά το ήττον, δαιμονόπνευστα σκιάχτρα αυτά συρίζουν εμμέσως(διότι έχουν την αστική συνήθεια να μην θέλουν να σκανδαλίσουν) και ανάλογα με την περίπτωση :  «δεν υπάρχει αλήθεια», «η επιστημονική μέθοδος θα μας οδηγήσει στην αλήθεια και μακρυά από τον αυταρχισμό», «να στραφούμε στον δρόμο της Ευρώπης», «να εξορθολογίσουμε και να εκσυγχρονίσουμε την χώρα», «καταγόμαστε από τον πίθηκο, άρα πρέπει να αγαπούμε αλλήλους»(όπως κορόιδευε και ο Βλαδίμηρος Σολόβιεφ), και άλλα συναφή. Και, όσο γελοία και αν αυτά φαίνονται σε πολλούς από εμάς, ως Χριστιανούς και ως πιο μελετημένους σε ορισμένα θέματα,  σε πολλούς άλλους συνανθρώπους μας αυτά τους έχουν παγώσει το χαμόγελο στα χείλη σαν σε γκροτέσκα του Πόε…

Έτσι, οι καταπληκτικά τεκμηριωμένες επισημάνσεις ενός πρώην «λυσσασμένου» μηδενιστή, όπως ο π. Σεραφείμ, Ευγένιος κατά την εποχή, Ρόουζ, είναι το γιατρικό, αφού κατέχει θαυμάσια την μηδενιστική διαλεκτική(τέσσερα στάδια: Φιλελευθερισμός, Ρεαλισμός, Βιταλισμός, Μηδενισμός της Καταστροφής). Τα αποσπάσματα που θα ακολουθήσουν θα τα αφήσω βασικά να μου τα σχολιάσετε εσείς κυρίως που διαβάζετε, κατά το μέτρο της βούλησής σας και «κατά δύναμιν», όπως αναφέρει ο χριστιανοκοινωνικός εκείνος κανόνας της προσφοράς των Πράξεων. Οι αναφορές είναι στον Χίτλερ, το άτομο-Κράτος, την ακραία ρεαλιστική ιδεολογία του, όπως και στον γνωσιολογικό σχετικισμό της εποχής μας και την φύση του Ρεαλισμού. Για να τα δούμε, λοιπόν…

Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον- Μετάφραση κειμένου του Christopher Lasch(Μέρος 5o)

Ως προϊόντα μιας φιλελεύθερης κουλτούρας, το βρίσκουμε δύσκολο να κατανοήσουμε την σημαντικότητα που άλλες πολιτικές παραδόσεις θέτουν πάνω στην αυθόρμητη συνεργασία και την αξία των υποσχέσεων. Για τους Έλληνες, η δυνατότητα να κάνει κάποιος υποσχέσεις ήταν σχεδόν ο ορισμός του πολιτικού ζώου. Ο φεουδαλισμός έκειτο πάνω σε μία διαφορετική αλλά εξ ίσου ισχυρή σύλληψη της σπουδαιότητας δεσμευτικών όρκων. Η μοντέρνα σύλληψη, από την άλλη -που είναι βαθύτατα απολιτική- είναι ότι η δυνατότητα για ορθολογική επιλογή, ορθολογικό υπολογισμό της χρησιμότητας [σ.ph.: με την «χυδαία ωφελιμιστική» ή ηδονιστική έννοια, πρβλ. χρησιμοθηρία] και του προσωπικού πλεονεκτήματος, είναι αυτό που ορίζει τον πολίτη ή τον συμφωνημένο ενήλικο [σ.ph.: νομική ορολογία], όπως λέμε. Η μοντέρνα σύλληψη  δίνει ελάχιστη στήριξη στις δεσμευτικές υποσχέσεις που υπολανθάνουν στην οικογένεια, ειδικά όταν προσθέσουμε στην ιδεολογία των ατομικών δικαιωμάτων την ευρέως αποδεκτή πίστη στην οικουμενική [σ.ph.: καθολική, που αφορά όλους ανεξαιρέτως] υποχρέωση να είναι κανείς ευτυχής. [σ.ph.: είναι ακριβώς αυτό που αποκαλεί ο Ζακ Ελλύλ «ιδεολογία της ευτυχίας»] Η φιλελεύθερη ιδεολογία όχι μόνο δίνει ελάχιστη στήριξη στην οικογένεια, δεν μπορεί ούτε να βγάλει νόημα από την οικογένεια, μία θέσμιση που παρουσιάζεται ανορθολογική κατά την έννοια ότι τα μέλη της θεωρητικώς δεν σκέφτονται τα δικά τους συμφέροντα και τα δικαιώματα που σχεδιάστηκαν για να τα προστατεύουν, και στην περαιτέρω έννοια  ότι υπόσχονται να διατηρήσουν ο ένας τον άλλο δια μέσου μίας ζωής. Τι τρέλλα!

Για την θεοπτική επιστήμη και κάποιες θρησκευτικές ασοφίες(άλλως δε,κριτική θεολογικού κειμένου του συμμπλόγκερ Ν.Δήμου)

Ως γνωστόν, «πάντως άρα φιλοσοφητέον». Δηλαδή δεν μπορεί να απορρίψη κάποιος κατά τον Αριστοτέλη το χώρο της φιλοσοφίας αβρόχοις ποσί.  Τα πόδια του θα βραχούν, διότι «ει δε μη φιλοσοφητέον, φιλοσοφητέον», δηλαδή, για να βρούμε, αν πρέπει να φιλοσοφούμε, πρέπει να φιλοσοφηθή, να το φιλοσοφήσουμε. Άρα: πάντως φιλοσοφητέον.

Το ίδιο ισχύει και με την θεογνωσία ή την θεολογία, τον λόγο περί του Θεού. Εάν πρόκειται να απορρίψουμε τον Θεό, αν υποθέσουμε, ότι μπορούμε, κάνουμε άθεη θεο-λογία, που πολύ συχνά είναι μία ορισμένη (ή/και ξεπερασμένη εν πολλοίς, όπως ο… αεί βουρβουλακιάζων και πολυειδής Υλισμός) φιλοσοφία των επιστημών.

Το έχουμε ξαναπή, ότι στην Ορθοδοξία δεν έχουμε φιλοσοφίες, θεωρητικολογίες, θρησκευτικές θεωρίες, ωραίες και υψιπετείς ηθικολογίες και τα τοιαύτα. Έχουμε εμπειρία, γνώση με ορισμένο γνωστικό όργανο του ανθρώπου. Θα μπορούσε κάποιος εδώ να θυμηθή τον νεοπλατωνισμό, την θεωρία του Πλωτίνου, που έμπαινε στον χώρο της εμπειρικής θεολογίας με την γνώση του «Ενός»(το Εν=ο «Δημιουργός Θεός»), για να πάρη κάποια όχι άσχετη ιδέα.

Η αφορμή για αυτή την καταγραφή και τα ακόλουθα είναι μία ανα-ανα-αναδημοσίευση ενός παληού χρονογραφικού(=επί τω Πάσχα των Χριστιανών) άρθρου του δοκιμιογράφου, διαφημιστή, (πάλαι) ιστολογούντος, και ρέκτη του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, Γαλλικού Διαφωτισμού και του Αστικού Φιλελευθερισμού κου Ν. Δήμου.

Βεβαίως, θα παρατηρήση κάποιος, ότι υπάρχει μία πτωχεία στην όλη προσπάθεια, αυθαίρετες παραδοχές, δεν αναφέρονται πηγές, κτο.

Αλλά τα δημοφιλή αναγνώσματα της σήμερον, σχεδόν άπαντα, πάσχουν από τέτοια προβλήματα και μείζονα τούτων. Ενώ πάντα «μετράει» και το ευρύτερο πνεύμα και όχι η ακρίβεια των πληροφοριών.  Σε αυτό ο homo universalis της θεωρίας του management Peter Drucker είχε δίκηο.

Ας δούμε κάποιες διορθώσεις.

1)Περί ορθολογισμού. Λέει το κείμενο:

«Ο ληστής, όπως κι ο άλλος ορθολογιστής, ο Θωμάς, γύρευε κάποια απόδειξη.»

Ο ορθολογισμός είναι, όπως ορθώς λέει ο αείμνηστος μέγας φιλέλληνας Αυστριακός και ριζοσπάστης ΡΚαθολικός ιερωμένος Λαυρέντιος Γκεμερέυ (φωτό), στο (υπερ-)θαυμάσιο: «Δύση της Δύσης: η απομυθοποίηση της Ευρώπης και ο ελληνισμός», κακή μετάφραση, μετάφρασμα της λέξης ρατσιοναλισμός, rationalism, rationalismus, που, όπως και η λέξη natio, που κακώς μεταφράζεται με την παμπάλαια ελληνική λέξι έθνος, είναι της Γαλλικής Επανάστασης και του Γαλλικού Διαφωτισμού. Οι λέξεις στις διάφορες γλώσσες έχουν και διάφορε(τικέ)ς σημασίες. Έτσι, π.χ., η λέξη πράβδα στα ρωσσικά, έχει διαφορετικό «σημαινόμενο» από την λέξη αλήθεια με την οποία μεταφράζεται συχνά. Ο Μπερδιάγεφ την θεωρεί ευλόγως (εξαίρετη και) μοναδική λέξη. Ταύτα για την αναλογία.

Ratio, λοιπόν, είναι ο «Λόγος», κάτι σαν το λογιστικό μέρος της ψυχής κατά τους Πατέρες, ακόμη και τον Πλατώνα.

Επιπλέον, ορθός λόγος(<«ορθολογισμός») ή ορθώς διανοείσθαι ή λογική, που θεμελίωσε και πάλι ο Αριστοτέλης και μαθηματικοποίησε στους νεώτερους χρόνους ο G.Boole(πρβλ. άλγεβρα Boole),  είναι ακριβώς μία μεθοδολογία της διανόησης.

Έχει να κάνη με τον τρόπο σύνταξης των επιχειρημάτων, π.χ. παραγωγικός συλλογισμός, επαγωγικός συλλογισμός, τέλεια ή μαθηματική επαγωγή, ατελής ή των φυσικών επιστημών επαγωγή. Αλλά σε όλα αυτά ενυπάρχει και η φιλοσοφία των επιστημών ή η επιστήμη της επιστήμης, όπου έχουμε αρκούντως ριζοσπαστικές θέσεις σχετικά με τους τρέχοντες «ορθολογιστές» από τον νεοθετικιστή K. Popper ως τον («μετανεωτερικό») Feyerabend. Π.χ., ο ληστής εκ δεξιών θα μπορούσε να σκέπτεται ως εξής, με ένα ορθολογικό τρόπο που περιέχει τέτοια αξιώματα και προκείμενες:

• Θέλω απροϋπόθετα την ευδαιμονία εν ζωή.
• Δεν με ενδιαφέρει(ή δεν μπορώ να την επιδιώξω)  η «σωτηρία» ή μόνη αυτή και η πνευματικότητα, ενδοκοσμική ή μεταθανάτια.
• Μπορεί ο στο κέντρο να είναι όντως χαρισματούχος ή και …ο Θεάνθρωπος.

Είναι σαφές, ότι αν στην θέση αυτών των θέσεων βάλουμε άλλες, προκύπτει τελείως ορθολογικά άλλη θέση(δηλ. συμπέρασμα-πόρισμα).

Ο εκ ζερβών

2)   Διαβάζουμε: » Βέβαια ο ληστής, αν ήταν διανοούμενος, θα μπορούσε να πει με τον Τερτουλλιανό: “δύναμαι να το πιστέψω, επειδή είναι ανόητο (quia ineptum est)” ή “το θεωρώ σίγουρο διότι είναι αδύνατο (quod impossibile est)”»

Κατ’αρχάς, ο Τερτυλλιανός, όπως ο Κλήμης Αλεξανδρείας και Αθηναίος, όπως ο Ευσέβιος Καισαρείας, όπως ο Ευστάθιος Σεβαστείας, όπως ο Έλληνας Ωριγένης, όπως ο ύστερος εγκρατίτης Τατιανός δεν είναι Αγιος ή Πατέρας, και είναι εισαγωγέας διαχρονικών κακοδοξιών όπως η «εκνομίκευση της πίστης».

Η πίστη δεν είναι παρά-λογη, αλλά είναι υπέρλογη, υπερβαίνει τον «Λόγο», αν και παράγει Λόγο, είναι μία άλλη λειτουργία του ανθρώπου, όπως το είπαμε. Αντιστοιχεί, και θα έλεγα αποδεδειγμένα, στην υπεραισθητή και υπερνοητή γνώση και στην «καρδία» ως γνωστικό όργανο και κέντρο της αυτοσυνειδησίας, άρα όχι βέβαια την υλική.

3.«Τι νόημα έχει που αφήνει τον άνθρωπο να βασανίζεται; Τι εξυπηρετεί ο πόνος κι ο θάνατος αθώων; Κι αυτός ακόμα ο “κακός” ληστής, πόσο υπεύθυνος είναι για την κακία του – όταν τον έχει πλάσει μια πανάγαθη και πανίσχυρη βούληση;»

Εδώ θα μπορούσε κάποιος να θυμηθή την υπόθεση με την Παλαιά Διαθήκη, όπου μετά την Διαθήκη είχαμε την απονομή «δικαιοσύνης» αμεσης. Δεν θα εθεωρείτο φασισμός να καταπολεμούσε ο Θεός «ερήμην» της ανθρώπινης ελευθερίας το κακό; Προφανώς. Ο καπιταλισμός που είναι αναμφίλεκτα από τις διαβολικότερες εμπνεύσεις του ανθρώπου δεν έχει ως άρθρο πίστης του μία υπέρμετρη ελευθερία καταπιεστική, δηλαδή την «ελευθερία που καταπιέζει»; Αλλά εκεί βεβαίως, όλοι οι «Φιλελεύθεροι» δεν μιλούν. Δεν θέλουν π.χ. να εθνικοποιήσουμε με βάση την δημοκρατική αρχή(πλειοψηφικά) όλο ή ένα μικρό μέρος, ακόμη, μεταρρυθμιστικά, από το μεγάλο εγχώριο Κεφάλαιο, διότι αυτό θα ήταν παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των αστικών δικαιωμάτων, κτλ. Όσο για τα προβλήματα που προκαλεί ο καπιταλισμός; «Αι, τι να κάνουμε πια, σοβχόζ;»

Ελευθερία ή ασφάλεια, λοιπόν; Ιδού η απορία. Όμως, η (Θεϊκή) αγάπη «ου ζητεί τα εαυτής». Άρα, ελευθερία. Και εξ ελευθερίας ό,τι, π.χ. αφλεξία εν καμίνω, ή αφθαρσία κατά τα μαρτύρια, αν και μόνον αν μας «σκλαβώσει» η αγάπη (και η αλήθεια) Του.

Υ.Γ Όπως καταλαβαίνετε, υλοποίησα τον λογισμό του θεολογικού σχολιασμού(–>σε πασχάλιο θέμα). 🙂 Ίσως είναι τραγικά πολλές οι ερεθιστικές άκανθες της σήμερον. Και ίσως αυτό είναι» δικαιολογίες». 🙂 Ευχαριστώ, πάντως, άπαντες για την υπομονή……!