Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον- Μετάφραση κειμένου του Christopher Lasch(Μέρος 6o και τελευταίο)

Αν και ο θεσμός της οικογένειας ανάγκασε τους άνδρες, για να γίνουν μονογαμικοί, ένα διπλό μέτρο σεξουαλικής συμπεριφοράς πάντοτε έκλεινε το μάτι στις συχνές τους διαλλείψεις από αυτό το ιδανικό, ενώ τιμωρούσε τις γυναίκες για τις ίδιες διακοπές, συνήθως με αγριωπή σοβαρότητα. Το διπλό μέτρο ήταν ίσως η πιο σημαντική μόνη επιρροή που εν τέλει έφερε την οικογένεια σε δυσφημία.  Ο εικοστός αιώνας, δυστυχώς, έχει προσπαθήσει να επανορθώσει αυτή την οφθαλμοφανή αδικία θεσμίζοντας ένα μονό μέτρο σεξουαλικής  αδειοδότησης, ενόσω το σωστό γιατρικό είναι ένα πιο απαιτητικό μέτρο σεξουαλικής πιστότητας και ένας πιο απαιτητικός ορισμός της υπευθυνότητας των γονιών στα παιδιά τους. Μία «οικογενειακή πολιτική» σχεδιασμένη να στρέψει αυτή την υπευθυνότητα στο κράτος δεν είναι καθόλου μια λύση. Ούτε είναι μία «ριζοσπαστική» λύση. Απλώς θα ενέκρινε το σχήμα του γραφειοκρατικού ατομικισμού που ήδη υφίσταται, στο οποίο το κράτος αναλαμβάνει τις λειτουργίες ανατροφής που πρότερα ήταν συσχετισμένες με την γονικότητα και αφήνει τους ανθρώπους ελεύθερους να απολαύσουν τους εαυτούς τους ως καταναλωτές. Μία τέτοια λύση μας καθιστά όλους παιδιά. Ο κόσμος μπορεί να κάνει χωρίς ένα «ριζοσπαστισμό» που προτείνει μόνο να φέρει τους υπάρχοντες διακανονισμούς στη λογική τους συνέπεια: η απορρόφηση της δημόσιας ζωής από το κράτος και η καταστροφή των ενδιάμεσων θεσμών με τον επανορισμό τους ως ομάδων πίεσης ή «[εδαφικά] παραρτήματα τρόπων ζωής» (κατά την έκφραση του Ρόμπερτ Μπέλα) στα οποία τα άτομα αφήνονται ελεύθερα να κυνηγήσουν αμιγώς ατομικά συμφέροντα και απολαύσεις.

Εφ’όσον η Ρούμπιν αναμιμνήσκεται την δεκαετία των 60, ώστε να υποστηρίξει τον αμφίβολό της ισχυρισμό ότι τα ριζοσπαστικά κινήματα αυτής της δεκαετίας βρήκαν την έσχατή τους τελειότητα στον φεμινισμό, θα ήταν μια καλή ιδέα να υπενθυμίσουμε στους εαυτούς μας ότι η δεκαετία του 60 είδε μια αναβίωση της κοινοτιστικής παράδοσης που έχει ανέκαθεν συνυπάρξει με την κυρίαρχη φιλελεύθερη παράδοση. Η διαφωνία μεταξύ των κοινοτιστών και των φιλελεύθερων αγγιστρώνεται σε αντιφατικές συλλήψεις του εαυτού. Εκεί που οι φιλελεύθεροι συλλαμβάνουν τον εαυτό ως ουσιαστικά κατάφορτο και ελεύθερο να επιλέξει μέσα από ενα ευρύ φάσμα εναλλακτικών, οι κοινοτιστές επιμένουν ότι ο εαυτός είναι συντεταγμένος μέσα και αποτελούμενος από την παράδοση, την πολιτογράφηση σε μια ιστορικά ριζωμένη κοινότητα. Οι φιλελεύθεροι θεωρούν την παράδοση ως μία συλλογή προκαταλήψεων που προσκόπτει το άτομο, προκειμένου να καταλάβει τις δικές του ανάγκες.  Εκθειάζουν τον κοσμοπολιτισμό απέναντι στον επαρχιωτισμό [σ.ph.: είδος τοπικότητας/τοπικισμού] που στα μάτια τους ενθαρρύνει την συμμόρφωση και την δυσανεξία. Οι κοινοτιστές, από την άλλη, απαντούν ότι «η δυσανεξία φυτρώνει το πιο πολύ», καταπώς το λέει ο Μάικλ Σάντελ, «εκεί που οι μορφές της ζωής είναι εξαρθρωμένες, οι ρίζες εκτοπισμένες, οι παραδόσεις αναιρεμένες.»

Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον- Μετάφραση κειμένου του Christopher Lasch(Μέρος 3ο)

Ανίκανη να εξηγήσει την επιμονή των θρησκευτικών, των υπέρ- της- οικογένειας συμπεριφορών και μία ηθική προσωπικής ευσυνειδησίας/λογοδοσίας εκτός ως μια έκφραση ψευδούς συνείδησης… η Αριστερά βρίσκει τον εαυτό της χωρίς ένα ακόλουθο.

Οι αναγνώστες θα βρουν την θέση μου συγχυστική [της διάνοιας] μόνο εάν επιμένουν να σκέπτονται ότι όποια θέση που δεν είναι άμεσα αφομοιώσιμη από την ορθοδοξία της αριστερής πτέρυγας ανήκει αυτόματα στην Δεξιά. Η εμπειρία της αντιπαλότητας, υπό τον Ρήγκαν, έχει καταστήσει πιο έντονη την ζήτηση για ιδεολογική συμμόρφωση/κομφορμισμό στην Αριστερά και έτσι ενθαρρύνει αυτό το είδος του σκέπτεσθαι, πάντοτε αρεστό σε αυτούς τους ανασφαλείς ανθρώπους που λαχταρούν να παίρνουν μεριές στην αιώνια πάλη μεταξύ των δυνάμεων της προόδου και της «οπισθοδρόμησης». «Σε ποια μεριά είστε, παιδιά;» Όταν οι μεριές ήταν πιο καθαρά διαγεγραμμένες, η ερώτηση είχε κάποιο νόημα. Έχει ακόμη νόημα αν σημαίνει ότι άνθρωποι που επαγγέλλονται μία ανυστερόβουλη αγάπη της αλήθειας και της δικαιοσύνης θα έπρεπε να είναι σκεπτικιστές, κατ’ αρχή [σ.ph.: για λόγους αρχής] , με τους ισχυρισμούς ότι ο πλούτος και η ισχύς είναι προδιατεθειμένα να παρασταθούν στους αδυνάτους. Αλλά η Αριστερά έχει από πολύ καιρό χάσει κάθε ζωντανό ενδιαφέρον στους αδυνάτους. Είναι αλλεργική σε ο,τιδήποτε δείχνει μία χαμένη μάχη. Μία τέτοια ηθική αυθεντία όπως αυτή που απολάμβανε η Αριστερά στο παρελθόν προερχόταν από ταύτιση με τους καταπιεσμένους·  αλλά η αρέσκειά της στους στοχαστές, δυστυχώς, κείται πάνω στον ισχυρισμό της ότι στέκεται στην πλευρά της ιστορίας και της προόδου.

Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον- Μετάφραση κειμένου του Christopher Lasch(Μέρος 2ο)

Σε αναγνώστες που είναι κουρασμένοι από συνταγές, μπορώ ακόμη να συστήσω μία μακρά σειρά εργασιών πάνω στον καταναλωτισμό, την μαζική κουλτούρα και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης- μεταξύ άλλων, αυτά του Τζάκσον Λίαρς, Ρίτσαρντ Φοξ, Στιούαρτ Ιούεν, Γουίλιαμ Λητς, και Τοντ Γκίτλιν. Διαβάστε τον Γκίτλιν πάνω στην υπερβολή των ΜΜΕ [επί] του φοιτητικού κινήματος της δεκαετίας του ’60 και μετά προσπαθήστε να πείσετε τον εαυτό σας ότι μία αντιδραστική πολιτική μεροληψία είναι υπεύθυνη για όλα. Αλλά μην φοβηθείτε να βασιστείτε στις δικές σας παρατηρήσεις, που θα έπρεπε να είναι αρκετές, αφ’ εαυτών τους, για να αυξήσουν την αμφιβολία για το δόγμα ότι  τα ΜΜΕ προμοτάρουν μια δεξιόστροφη ιδεολογία της «αφοσίωσης, …πατριωτισμού, και αντιδιανοουμενισμού, ελιτισμού και αντικομμουνισμού», και  μη-κριτική συναίνεση. Ρωτήστε τον εαυτό σας πώς είναι δυνατόν να πιστεύουν τόσο πολλοί άνθρωποι ότι τα Μέσα, ελεγχόμενα από το «ανατολικό λιμπεραλιστικό [σ.ph: των Αμερικανών «liberals»] κατεστημένο», προωθούν μία διαμετρικά αντίθετη ιδεολογία, μία μιας ανόθευτης λιμπεραλιστικής [σ.ph: φιλελεύθερης] ορθοδοξίας.

Η ψυχρή λογικότητα του αστικού κοινωνικοφιλοσοφικού συστήματος, η ταπεινή τρυφερότητα των Αγίων…(2)

Λέγαμε, λοιπόν, στα προηγούμενα για την σκληρότητα, την κακότητα, το ανέραστον και πρόστυχον αντάμα, του αστικού κοινωνικού και φιλοσοφικού συστήματος. Με άλλα λόγια την ψυχρή λογικότητα, την ψυχρή αυτή λογικότητα για την οποία, όπως θα έλεγε και ο Χορκχάιμερ, τόσο προώθησε ο Μαρτίνος Λούθηρος -και στα καθ’ημάς το ρεύμα του βιβλικού χριστιανισμού(πρβλ. Αγουρίδης και οι συν αυτώ). Οι αστοί/φιλελεύθεροι θεωρητικοί και οι καπιταλιστές δεν μιλούσαν για τίποτε άλλο πέραν των ατομικών οικονομικών συμφερόντων, και από εκεί, βέβαια, ξεπήδησε μέγα μέρος της υπαρκτής αριστεράς* των δύο τελευταίων αιώνων, που, όπως έλεγε και ο καθ. Κρίστοφερ Λας, θεωρώντας την «θρησκεία ως μία λανθασμένη μορφή της συνείδησης», έχει μείνει «χωρίς κοινό».

Από την αρχή, οι πολέμιοι του αστικού πολιτισμού(δες, ας πούμε, την κριτική του Νοβάλις στο «Η Χριστιανοσύνη ή άλλως Ευρώπη») έκαναν πύρινη και γεμάτη οξυδερκή αισθηματικότητα κριτική στο πώς αυτός, μένοντας βέβαια εκτός πραγματικότητας, προσπαθεί να αφαιρέση ο,τιδήποτε όμορφο, ο,τιδήποτε μυστικό, ο,τιδήποτε μη- χρησιμοθηρικό εκτός της οπτικής γωνίας του. Ο αστικός πολιτισμός(=zivilisation), όπως μπορούμε να δούμε ιδιαίτερα από τους σημερινούς νεοφιλελεύθερους αναπαλαιωτές του, προσπαθεί να αποϊερώσει τα πάντα, μετρώντας την ορθολογικότητα κάθε ενέργειας του ανθρώπου με το κατά πόσο προώθησε την χρησιμότητά του, δηλαδή την απόλαυση των αισθήσεών του, ακόμη και τις πιο, ας πούμε, «προσωπικές», τον γάμο, την φιλία, την αγάπη, τον έρωτα κατά την διαφυλική και όχι χριστιανική έννοια. Ένα εξαιρετικό βιβλίο για αυτό το θέμα είναι, νομίζω, το σατιρικό του καθ. Rene Passet «Μία οικονομία ονειρική»(εκδ. Επίκεντρο) και, αν δεν με πιστεύετε, μπορείτε να ανατρέξετε εκεί, για να βεβαιωθείτε…

Οι Άγιοι, όμως, ήσαν στον αντίποδα όλων αυτών· μέσα στην υπερφυσική και κακοπαθούσα, συχνά, ταπεινότητά τους, έβλεπαν τα πάντα μέσα από μία καλή αλλοίωση που δικαιώνει εκτός από τον Πατερικό ανθρωπολογικό όρο «μικρόκοσμος» και τον άλλο: «μικροθεός». Έτσι, αν η συστημική σκέψη και αίσθηση είναι, όπως το έλεγε ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος για τον αστό Διαφωτιστή Βολταίρ, χοιροειδής, αυτών η σκέψη και αίσθηση είναι χριστοειδής. Τα παραδείγματα παρακάτω συνάζονται και είναι για να αποδείχνουν τούτο στο διηνεκές…

Το «σκουλήκι του σοσιαλισμού», ο γενάρχης του «επιστημονικού σοσιαλισμού»…

Διαβάζω ένα εύχυμο σε πληροφορίες δοκίμιο του Φράνσις Γουίν, που αναφέρεται στην ζωή του Καρλ Μαρξ, με αξιώσεις «εξ απόπτου ενατενίσεως», δηλαδή, απλά, εντιμότητας, θα λέγαμε. Ο συγγραφέας αναφέρεται στο εκτενέστατο αυτό έργο του στην αλληλογραφία δύο μεγάλων του κινήματος της κοινωνικής χειραφέτησης, του Καρλ Μαρξ και του Πιέρ -Ζοζέφ Προυντόν(φωτό). Η σχέση τους ξεκίνησε με φιλόφρονες παρατηρήσεις από την πλευρά του Καρλ Μαρξ σε επιστολή του και ευγενέστατη και συνετότατη απάντηση του Προυντόν, αλλά κατέληξε σύντομα σε ναυάγιο…

Οι φωταδιστές της Υπαρκτής Αριστεράς, η Δ. Εκκλησία και οι κοινωνικοπολιτικές μας πληγές

Ο Arnold Toynbee(+1975) από πολύ παληά είχε αντιληφθεί, ότι ο Ορθόδοξος πολιτισμός, έτεινε να εκδυτικιστεί, δηλαδή να καταποθεί στην μεγαλή χοάνη του «Δυτικού πολιτισμού», όπως και οι άλλοι. Από την άλλη, ο Έλληνας μεγάλος κοινωνικός φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης το παρατηρεί -με φρίκη και με πένθος- αυτό στα τελευταία του έργα, π.χ. στον «Θρυμματισμένο κόσμο» και θεωρεί, όπως και ο απολογητής της Δύσης Φιλίπ Νεμό(βλ. «Τι είναι η Δύση;», εκδ. Εστία), πως σε αυτό συνετέλεσε αποφασιστικά η Ενωμένη Ευρώπη, δηλαδή η ένταξη της Ελλάδας σε αυτήν.

Αυτό, δυστυχώς, δεν είναι ένα «διανοουμενίστικο» πρόβλημα ή κάτι με το οποίο ασχολούνται οι λόγιοι και οι «στοχαστές». Είναι ένα πρόβλημα που εμποδίζει αποφασιστικότατα και θεμελιωδώς κάθε απόφαση για αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη και όντως, αμεσοποιημένη δημοκρατία. Διότι ο δυτικός πολιτισμός, ιδιαίτερα ο σημερινός, είναι ένας πολιτισμός πια ριζικά ατομικιστικός και μηδενιστικός.

Αν, όπως έλεγαν οι Αντόρνο και Χορκχάιμερ στην «Διαλεκτική του Διαφωτισμού» ιστορική και «μοιραία» κατάληξη του αστικού Διαφωτισμού στάθηκαν ο Καντ, ο (επαναστατημένος ατομιστής, και αντιανθρωπιστής) Νίτσε και ο …Μαρκήσιος ντε Σαντ(«ερωτικός αθεϊστής», ως γνωστόν, ηδονιστής στο έπακρον και λάτρης των ρωμαϊκών οργίων), η ελλαδική πρόσληψη του «Διαφωτισμού» -διότι μην νομίζετε, ότι δεν προσλαμβάνεται από τον, π.χ., ταξιτζή της γειτονιάς μας/σας- είναι ένας χυδαίος πρωταγορισμός, δηλαδή σχετικισμός και υποκειμενισμός του τύπου «όπως καπνίσει στον καθένα είναι το καλό»-δεν υπάρχει καλό. Συνακόλουθα, έρχονται η υποταγή (στα πονηρά κατεστημένα, στους κρατούντες αντί για τον Κτίσαντα), η υποκρισία σε όποιες εναπομένουσες- τυπικές κοινωνικές συμβάσεις κτο..

Θα περιμέναμε από την Αριστερά σήμερα να αρθρώσει ένα διαφορετικό Λόγο, να τονίσει την κοινότητα, την κοινωνία(sobornost, που λέγαν και κάποιοι -σλαβόφιλοι- Ρώσσοι φιλόσοφοι, όντως Πατερικότατα), το ομοθυμαδόν, την «ερωτική» ζωή για το καλό του φτωχού, του αδικημένου, του κατατρεγμένου που πραγματώθηκε σ τ η ν π ρ ά ξ η, ιστορικά  σχεδόν αποκλειστικά μέσα σε ένα κλίμα αγιασμένο από το Πνεύμα. Όμως, βλέπουμε συχνότατα το αντίθετο, 35 ολόκληρα χρόνια μετά την πτώση των λειψάνων της «εθνικοφροσύνης»: παραίτηση, αμελέτητο(αγραμματοσύνη, κοινώς), μηδενισμός, αντιπαραδοσιακό πνεύμα, φιλοτομαριστικός κοσμοπολιτισμός.  Και μετά από όλα αυτά, αναρωτιούνται οι «θεωρητικοί» και οι στοχαστές της: μα γιατί, αφού ο καπιταλισμός φανερώνει το γκροτέσκ, φρικαλέο πρόσωπό του μέσα από τον ακροδεξιό νεοφιλελευθερισμό, η Υπαρκτή Αριστερά και τα κινήματα λιμνάζουν, δεν εμπνέουν τον πολύ κόσμο; Δεν σκέπτονται τα οικονομικά τους, ταξικά έστω, συμφέροντα;

Η απάντηση είναι, για εμάς, τους Ορθοδόξους και «χριστιανοσοσιαλιστές», προφανής: δεν μπορεί να εμπνεύσει ένας αγώνας στηριγμένος στην άρνηση του θεμελίου «ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες», έστω μέσα από σύγχυση απίθανη και άγνοια θηριώδη.  Όπως είχε πει κάποτε και ο Ροζέ Γκαρωντύ, ο Χριστιανισμός θα δώσει στον Σοσιαλισμό την αιώνια προοπτική. Χωρίς αυτήν, θα μείνει ένα τραγικά μειοψηφικό, ουτοπιστικό μέσα στον ακραίο «ορθολογισμό» και «ρεαλισμό» του, κίνημα. Ακόμη, εκτός του φυσικού πνευματικού του χώρου.

Αλλά «όστις ποιήσει και διδάξει, ούτως μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των Ουρανών».Αν δεν διδάξουμε, έστω… 10 άτομα, κατά τον Χρυσόστομο, με το παράδειγμά μας, δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε. Και ένα μεγάλο μέρος της Διοικούσας, ιδιαίτερα, Εκκλησίας, παραμένει τραγικά ανυποψίαστο για την αγαπητική επαναστατική δυναμική που θα έπρεπε να βιώνει και να μεταδίδει. Μένει τραγικά ανυποψίαστο, ακόμη, για το τι επέφερε την (παραπάνω) μεταπολιτευτική κατάπτωση και χωρίζει, άκρως αντορθόδοξα, το πνευματικό από το κοινωνικό και κατ’επέκταση πολιτικό ακόμη και σήμερα. Έχουμε, αδελφοί, την θέληση να ανατρέψουμε αυτή την θανατερή κατάσταση;

Σημ. φιλαλήθη/philalethe00: Δημοσιεύεται παρηλλαγμένο, δηλ. με μικρές αλλαγές, στο τρέχον φύλλο -φ. 811(1123)- της «Χριστιανικής»

«Να κάμωμεν τον όρκο επάνω στον Σταυρόν»(Ρήγας, Θούριος)…

Αυτά τα έλεγε ο Ρήγας Φεραίος, και βέβαια όλοι θυμόμαστε την «ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος», την αριστερή εκείνη οργάνωση από την οποία πέρασαν πολλά ονόματα των στελεχών και γραφειοκρατών της Αριστεράς της σήμερον. Με άλλα λόγια, ο Ρήγας Φεραίος ήθελε, ούτε λίγο ούτε πολύ, …«θρησκευτικό όρκο»!!!

Αλλά και έχει μεγάλη σημασία να δούμε τι εγένετο στο -ιδρυμένο από κομισαρίους του ΚΚΕ, βεβαίως- ΕΑΜ και τον Ε.Λ.Α.Σ. , στον μεγαλύτερο φορέα της Εθνικής Αντίστασης.

Μέσα σε ένα καταπληκτικό περιοδικό αγωνιστών αδελφών των αρχών της δεκαετίας του ’80 ονόματι «Σημάδια», σε μία εξαιρετική συνέντευξη του πατέρα Ανυπόμονου(π. Γερμανού Δημάκου), δηλαδή του ηρωικού ηγούμενου της παραδοσιακά ηρωικής μονής Αγάθωνος, ανακάλυψα ορισμένα συμπληρωματικά στοιχεία σχετικά με τους προσανατολισμούς και την δράση του ΕΑΜ-ικού μετώπου, και τις σχέσεις του Άρη Βελουχιώτη -που ξέγραψε ο Ζαχαριάδης τότε, μετά την Βάρκιζα- και της Κυβέρνησης του Βουνού, της Π.Ε.Ε.Α. με την Εκκλησία και την Πίστη. Ο π. Ανυπόμονος αναφέρεται (βλ. και το «Στο βουνό, με τον σταυρό, κοντά στον Άρη») σε ορισμένα ενδιαφέροντα σημεία:

Α)Ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ φορούσε πάντοτε ένα σταυρό(«δεν τον αποχωριζόταν ποτέ«, έλεγε ο Στρατιωτικός Ιερέας), που του τον είχε δώση ο ίδιος. Βεβαίως, σε φωτογραφίες του κόμματος, για το καλό του λαού που πρέπει να αφυπνισθή και να δεχθή την δικτατορία του κόμματος που θα οδηγήση εσχατολογικά στον μαρξιστικό-λενινιστικό και επιστημονικό κομμουνισμό, έχει υπάρξη μία ορισμένη …λογοκρισία(μιλώ αόριστα, όπως βλέπετε…) σε αυτά τα σύμβολα. Πάλι καλά να λέμε που ακόμη μπορούμε να διακρίνουμε τον τεράστιο κρεμασμένο σταυρό στο στήθος της πολυαγαπημένης συζύγου του Μαρξ της οποίας τον θάνατο δεν άντεξε κατά βιογράφους του(π.χ. J.K. Galbraith, «Age of uncertainty», εκδ. Παπαζήση), Τζένυ φον Βέστφαλεν..

Β)Ο Άρης πήγαινε συχνά στην εκκλησία, έκανε πάντα τον σταυρό του, όταν περνούσε από ναούς, ενώ είχε τέτοιο σεβασμό στον Κλήρο, και στον ανώτερο, που, όταν έβλεπε παπάδες ή «δεσπότες», κατέβαινε από το άλογό του, για να «ασπαστή» το χέρι τους, εκτός από κάποιον πονηρευόμενο-καταδότη, βέβαια.. Ο ίδιος ο π. Ανυπόμονος σε αμφότερα αφηγείται το πώς ο ίδιος ο θρυλικός κομμουνιστής πρωτοκαπετάνιος του είπε την παραμονή της εορτής του (Αγίου Αθανασίου) τον Ιανουάριο, «τι θα γίνει παπούλη, δεν θα πάμε αύριο στην εκκλησία»;! Ακόμη, καλούσε όλους και, ιδιαίτερα, τα επίλεκτα σώματα, τους μαυροσκούφηδες, σε είδος …«υποχρεωτικού εκκλησιασμού», σε ορισμένες ημέρες.

Γ)Όταν τον ρώτησε ο θρυλικός και μετέπειτα δεδιωγμένος(αλλά «μακάριοι οι διωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης», βέβαια) από φαρισαΐζοντες και προδότες του σχήματος αρχιερείς, ηγούμενος, «ποια θα είναι η δουλειά του» στο ΕΑΜ, αυτός του είπε εμφατικά και επανειλημμένα «θα είσαι ο παπάς μας. Θα προσεύχεσαι για εμάς»!

"Θα είσαι ο παπάς μας!"-Άρης προς π.Ανυπόνομο(αμφότεροι εικονιζόμενοι)

Δ)Στην Π.Ε.Ε.Α., πριν την έναρξη των εργασιών της επαναστατικής «κυβέρνησης του Βουνού«, τι νομίζετε μη-αθεοκρατικό και θεοκρατικό λίαν εγένετο; Έγινε Αγιασμός από δύο επισκόπους-μητροπολίτες, τον Ηλείας Αντώνιο και τον Ιωακείμ Κοζάνης…! Παρακάτω βλέπετε τον ύστερο εκ των δύο, σε …ειδικά εστιασμένη φωτό(δεν μας αφήνει να πούμε καλό λόγο…) από τον «Ριζοσπάστη», που αναγνωρίζει την κορυφαία προσφορά του(ήσαν και «εκλεγμένοι εθνοσύμβουλοι» αμφότεροι) στην Αντίσταση…

Ιωακείμ, Επίσκοπος Κοζάνης στον Αγιασμό της Π.Ε.Ε.Α.

Επίσης,διαβάζω στο φύλλο της Κυριακής 2 Οχτώβρη 2005 για το θέμα: Ωριμη ανάγκη ο πραγματικός διαχωρισμός

Διαχωρισμός Κράτους- Δ. Εκκλησίας ή αθεοκρατία;

Αν δήτε μόνον μία-δύο από τις προτάσεις, θα αντιληφθήτε, ότι πρόκειται ακριβώς για εξορία ερήμην της βούλησης ενός εκάστου παντός του εκκλησιαστικού στοιχείου από παντού. Από τους δημόσιους χώρους, από τα …«εκκλησιαστικά Μυστήρια»(!)  κ.λπ. Αυτό αποκαλείται «διαχωρισμός», ενώ θα έπρεπε να είναι πιο ειλικρινείς οι συντάκτες και να το αποκαλέσουν αθεοκρατική περιθωριοποίηση του Κλήρου (στα πλαίσια του αστικού αντικληρικαλισμού και αθεϊσμού).Με άλλα λόγια, επίσημη θρησκεία θα είναι ο αθεϊσμός ή, αν προτιμάτε, ο θρησκευτικός αθεϊσμός. Αυτό το λέω σε επίπεδο αυστηρά πολιτικό. Κατά τα άλλα, σε προσωπικό, όπως το ξαναείπαμε, προτιμώ απείρως ως Πατερικά Χριστιανός, την έντιμη άρνηση παρά την ψευτιά και ιδιαίτατα την χριστοκάπηλη ψευτιά. Βεβαίως, για να δώσω ένα παράδειγμα, δεν πρέπει να είναι υποχρεωτική η συμμετοχή στον εκκλησιασμό, αυτό όντως είναι καταπιεστικό και άρα αντιχριστιανικό ουσιωδώς, αλλά η απαγόρευση του εκκλησιασμού είναι ακριβώς αθεοκρατία, άθεο κράτος, αν προτιμάτε.

Αυτά τα λέω, επί τη ευκαιρία του όρκου και του Αγιασμού(όπου δεν παρέστησαν και πάλι ορισμένοι… κουφιοκεφαλάκηδες της διαχρονικά αυτοκτονούσας, οργανωμένης και από τα πάνω Υπαρκτής Αριστεράς) . Να τονιστή, ότι αμφότερα τον αληθινό διαχωρισμό(βλέπε το καθοριστικό «επ’ελευθερία εκλήθητε» της «Προς Γαλάτας» του Παύλου) και ανεξαρτησία μαζί με την άρνηση στον (οποιοδήποτε) όρκο την/τα είχε ζητήση και εφαρμόση ο καθ’όλα και όντως Ορθόδοξος πολιτικός Γεώργιος Τυπάλδος-Ιακωβάτος(1814-1882), από τους Επτανήσιους Ριζοσπάστες, σοσιαλιστές-κοινωνιστές, κτλ.,  προ 150 ετών και πλέον…!!!Και… εγώ, αν πρέπει να «περιαυτολογήσω», προσωπικά, θα αποφεύγω και θα απέφευγα κατά το «μη ομώσαι όλως», τον οποιοδήποτε όρκο(που είναι μαζί με τον τόκο-βλέπε τράπεζες– βαρύτατο αμάρτημα, θα λέγαμε, μη-νομικίστικα πάντα). Δεν υπάρχει τίποτα το πρωτότυπο σε αυτό, λοιπόν. Εν μέρει, είναι η στάση ενός «Καλού Χριστιανού»(ελευθερία συνείδησης, απαίτηση αυτονομίας για τους άλλους, και άρνηση κάθε όρκου), που έλεγε και ο Βασίλης Ραφαηλίδης.

Ο Ορθόδοξος Επτανήσιος Ριζοσπάστης και "παθιασμένος" ελευθεριακός Βουλευτής Γ.Τυπάλδος-Ιακωβάτος

Αλλά, όπως προσπάθησα να δείξω και στα παραπάνω, υπάρχει μία κραυγαλέα αναντιστοιχία με τις μεγαλύτερες μορφές και καλλίτερες περιόδους της εγχώριας Αριστεράς και τις (δεδηλωμένες) πηγές της. Τότε που είχε απήχηση πραγματική όχι 7% ή 10% ή 12%, αλλά ακόμη και πλειοψηφική, και που, βέβαια, όντας τόσο δεξιόστροφα ευρωπαϊστική και ξενομανής, έχασε κατοπινά…

Για αυτό και λέω(ένας από τους πάρα πολλούς λόγους), ότι πρέπει επί τέλους οι Χριστιανοί να αναλάβουμε τις ευθύνες μας στον χώρο και τον στίβο των ρηξικέλευθων κοινωνικών αγώνων.  Όπως, κάποτε, ο πατήρ και μάρτυρας του αγροτικού κινήματος, Χριστιανός αναρχοσυνδικαλιστής Μαρίνος Αντύπας, για να δειγματοληπτήσω, ενδεικτικά…

“Πού να σε βρω, σε ποιο κάλπικο όνειρο…” ή προεκλογικαί επισημάνσεις(2)

Το Πα.Σο.Κ. είναι, βέβαια, το κόμμα που προηγείται ανυπέρβλητα και, άρα, αποφασιστικά. Πέρα από τα προεδρικά γραμματικά και συντακτικά λάθη -που, παληά, όσοι δεν είναι «αεί αμνήμονες», είχαν ευρεθή και στην γλώσσα ενός άλλου Γιώργου, του Παπαδόπουλου, του δικτάτορα, από δημοκρατικό καθηγητή φιλόλογο-  που οπωσδήποτε έχουν «σημασία», δηλαδή συνεπαγωγές, πρέπει να δούμε, ότι υπάρχει μία πρόθεση, στον (κοινωνικο)οικονομικό τομέα, ιδιαίτερα εάν τεθή η καθ. κα Κατσέλη στην υπουργική διαχείρισι των οικονομικών, να υπάρξη μία βελτίωση. Κάποιοι, ιδιαίτερα οι πιο «επαΐοντες», όπως θα έλεγε και ο μέγιστος Σωκράτης, θα θυμούνται την σταδιακή μείωση της ανεργίας, με κατάλληλα διευρυμένους δείκτες, καθ’όλη την οκταετία της διακυβέρνησής του Clinton. Ο Stiglitz ήταν σύμβουλός του βασικός τότε. Προσωπικά, λόγω μίας εργασίας που χρειάστηκε να κάνω προ τινών ημέρων, διαπίστωσα αυτό ακριβώς από τα στοιχεία «ανάγλυφα»: την βαθμιαία και αδιάπτωτη, δηλ. αδιάλλειπτη, πτώση της ανεργίας, έως το 2001(από το 1993), και άρα την προσέγγιση στο πάγιο (μεταρρυθμιστικό, διότι το ρηξικέλευθο θα ήταν άλλο) αίτημα της «Πλήρους Απασχόλησης«.  Οι αναλογίες είναι προφανείς.

Ακραίος ευρωμονεταρισμός ή διεκδίκηση ανεξαρτησίας;

Στα θέματα  εξωτερικής πολιτικής, τα πολιτιστικά, τα «εθνικά» είναι οπωσδήποτε υπό αίρεσιν εν αμφιβόλω αν θα έχουμε αλλαγή επί τα χείρω ή επί τα βελτίω. Η Ν.Δ. δεν άλλαξε και πολλά και ήδη έχουμε μιλήση για την «αντιεθνικιστική»(κατά το αντικομμουνιστική) κρατική ιδεολογία που τα πανεπιστήμια και τα ΜΜΕ εκπέμπουν, σαν να τηρούν τον κανόνα εκείνο της ιδεαλιστικής διαλεκτικής του G. F. W. Hegel: ότι η θέση(βλ. προ δικτατορίας) παράγει την αντίθεση στις ιδέες, οι οποίες και κυβερνούν, τρόπον τινά, την πραγματικότητα. Να ελπίσω, ότι έχει έλθη η ώρα για την σύν-θεσιν; Οπωσδήποτε. Μπορώ, «ρεαλιστικά», να το υποστηρίξω; Όχι, κατά το μάλλον.

Τα κοινοβουλευτικά κόμματα της Υπαρκτής Αριστεράς(Συν-ΣυΡιζΑ, Κ.Κ.Ε.) αντιμετωπίζουν τα γνωστά προβλήματα -και, από την άλλη, φέρουν και κομίζουν τα ελπιδοφόρα και απαραίτητα στοιχεία- που έχουμε επισημάνη και στο παρελθόν. Μιλώντας γενικά, η γραμμή του ενός μεν κείται στα μάκρη της Ρωσσίας του 1920(έως ~1970), ενώ του άλλου στην ιδεολογία των σπλάχνων του κόσμου που θα γεννούσε τον «άλλο κόσμο (σταλινομαρξιστικό)» αυτόν: σε ένα ορισμένο …αστικό «διαφωτισμό», όπως ήδη είπαμε δε Γαλλικόν. Θα μου πήτε, και «πώς θα προσαρμόση την κριτική στον γαλλικό ρωμαιοκαθολικισμό στην Ορθόδοξη Ελλαδική Εκκλησία«; Μα …δεν θα την προσαρμόση! Αρκούν ορισμένες εντυπωσιακές «ατάκες» και η προσφυγή στον scientisme και τους ιεροφάντες της επιστήμης των οραματισμών του (θρησκευτικού αθεϊσμού του) Αυγούστου Κοντ! Ταύτα πάντοτε στο πεδίο το από τα πάνω ιδεολογικοφιλοσοφικό που συνοψίζεται σε ό,τι ο Ντοστογιέφσκι αποκαλούσε στο «Υπόγειό» του το «πνεύμα του Ευκλείδη».

Η λανθάνουσα culte de la Raison(λατρεία της "Λογικής") εν δράσει το 1793-94 εν Γαλλία

Διότι στο πεδίο το κοινωνικοοικονομικό και δημοκρατικό, όντως τα κόμματα αυτά έχουν να μας παράσχουν πολλά σωστά, δίκαια, ίσα και όσια. Αρκούν, όμως, αυτά…; Και να σκεφτή κάποιος, ότι δεν βάλαμε στην εξίσωση και τα της εξωτερικής πολιτικής…

Πάντως, φτάνοντας στον ΛαΟΣ, επισημαίνουμε το εξής: ο Ίδιος τότε ο Κύριος καταδίκασε το συντηρητικό κατεστημένο, όπως εξεπροσωπείτο από τους Φαρισαίους, για τους οποίους είπε τα περίφημα «ουαί». Εκτός από αυτούς, υπήρχαν οι φιλελεύθεροι Σαδδουκαίοι, οι ζηλωτές και ακραιφνώς επαναστατικών πρακτικών Εσσαίοι, και πολλοί άλλοι. Όλα αυτά σημαίνουν μεταξύ άλλων, ότι η έντιμη άρνηση είναι καλλίτερη από την καπηλευτική ή και υποκριτική ενστέρνιση. Ο ΛαΟΣ, βέβαια, έχει παράδοση στην ακραιφνή «ελληνοχριστιανική» καπηλεία και ρητορική. «Φωνάζει» «εκ του μακρόθεν» η παλαιομοδίτικη αυτή τακτική. Όσο για την θεολογική κατάρτιση, μας φέρνει στον νου τον παλαιόν εκείνο (ιεροδιάκονο και) Νεοέλληνα Διαφωτιστή Ιώσηπο Μοϊσιόδακα: ήτοι  ουδεμία (εργώδης) επιμέλεια υπάρχει, παρά μόνο της «θύραθεν» και αυτή επιλεκτική, ώστε να εξυπηρετήται παρά το αδογμάτιστο ελληνικό πνεύμα το τάδε «αστοπατριωτικό», που έλεγε και ο μέγιστος χριστιανοσοσιαλιστής θεωρητικός και ρέκτης Ν.Ψαρουδάκης, ιδεολόγημα.

Το 1945.

Το νέο που κομίζει ο Λα.Ο.Σ. είναι το στοιχείο της κάπως και αριστερόστροφα(πρβλ. το συνθηματικό του παληού εθνικοανεξαρτησιακού ΠΑΣΟΚ «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες») ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής. (Πριν, βέβαια, υπήρχε η ομολογημένη προσκόλληση στις βουλές των καλών Καλβινιστών των Η.Π.Α..) Και μία -κατά… το μέτρο του ακροατή- υπέρβαση των παλαιών ιδεολογικών «στεγανών» και στερεοτύπων και συγκεκριμένα της διάκρισης Αριστεράς-Δεξιάς. Χωρίς καμμία αμφιβολία, βέβαια, αυτό το στοιχείο, που -ας όψονται οι προστάτες και τα ιδεολογικά… «λουμπάγκο»- έχει οψίμως προδοθή από τον τετρακομματισμό αυτόν, εκπροσωπείται βέλτιστα από τον δημοκρατικό πατριωτικό χώρο, παλαιο-σοσιαλδημοκρατικό(Δημ.Αν.) ή σοσιαλιστικό(ΑΣΚΕ) ή χριστιανοσοσιαλιστικό(Χ.Δ.)

Συμπεράσματα

Καταλείψει με ο χρόνος διηγούμενον, όμως. Να που φτάσαμε στο πέρας του μικρού περίπλου. Τι προκύπτει, θα ρωτήσετε… Μα …δεν προκύπτει. Ακριβώς. Και αυτός ήταν ο σκοπός μας. Η κατά δύναμιν διαφώτιση(καταγραφή γνώμης, αν προκρίνετε) και όχι η αγωγή. Η αγωγή πρέπει να έλθη μέσα είτε από περαιτέρω έρευνα και σκέψη, είτε -όπερ και το «θεϊκόν»– από προσευχή είτε… αμφότερα.

Το θεμελιώδες είναι ένα εδώ, στην επιλογή μας την επικείμενη: να αναβούμε στην κλίμακα των αρετών. Να κρίνουμε με βάση το μεγάλο, το αιώνιο, το απόλυτο, και όχι το εφήμερο. Να κάνουμε(διότι περί τούτου πρόκειται), αν προτιμάτε «μεγάλη πολιτική», και όχι «μικροπολιτική»...

Υ.Γ Ο στίχος του τίτλου προέρχεται από παλαιό, και βαρυσήμαντο όντως, άσμα του συγκροτήματος «Ενδελέχεια».

Αστικός αθεϊσμός: ο αθεϊσμός των απλήστων «αφεντικών» και των… προοδευτικών εν Ελλάδι γραφειοκρατών

Υπέπεσαν στην αντίληψίν μας κάποια άρθρα  περί Γαβρά κ.λπ. ενός περιοδικού που πρόσκειται σε τινά συνιστώσα του «Συνασπισμού»Ριζ.Α. ονόματι «Πολίτες»(ενδεικτικόν, ότι το εξώφυλλον εξεικονίζει την Γαλλική Επανάσταση -που ο π. Ι. Ρωμανίδης εθεώρει αντιφράγκικη -άλλο θέμα τούτο, βέβαια). Τα εν λόγω άρθρα μέσα στην εγνωσμένη σύγχυσιν νοός ή, μάλλον, θεολογικότερα, σύγχυσιν διανοίας, που διακατέχει -ομού μετά της παχυλής απαιδευσίας- αρκετούς εγχωρίους «προοδευτικούς»(αστικώς εννοούμενο) κατορθώνουν να θραύουν κάθε μετρητή ανοησίας, αθεϊστικού φανατισμού(φονταμενταλισμού, όπως έχει αποδείξη και ο Alister McGrath για τον… λατρευόμενο στο Ελληνόφωνο Φωταδιστάν Richard  Dawkins) και «θράσους της άγνοιας». Δεν πρόκειται να ασχοληθούμε με τις προκείμενες απίθανες φαιδρότητες (-θα ήταν γνώρισμα ληρώδους κρονολήρου, προφανώς, εξ άλλου. :- )  ) Απλώς, να επισημάνουμε την εξαίρετη δουλειά που εγένετο σε φίλια ιστολόγια(εμείς δεν ασχοληθήκαμε παρά ακροθιγώς για το Ιστορικόν μέρος της υπόθεσης), μεταξύ άλλων από το -παρά τις χασμώδεις διαφωνίες μας σε έτερα θέματα, ενν.- α-εργώδες και τον -έκτακτον- Papyrus52 εδώ.

Όλα αυτά εν συνδυασμώ με τις επικείμενες εκλογές της 4ης 10ου-και τα σχετικά εκλογικά διλήμματα- μας δίδουν μίαν εξαίρετο αφορμή, για να αναφερθούμε στο θέμα του επιδημικού όψιμου ελλαδικού αστικού αθεϊσμού, όπου ο γράφων θα προσπαθήση -με επίγνωση ανεπάρκειας- να καταθέση λίγα στιγμιότυπα από την μελέτη του που έχει προηγηθή επί παρεμφερών ζητημάτων και που τον ήγαγον σε μία σχετική σαφήνεια απόψεων…… Οι διαφωνίες ευπρόσδεκτες άκρως.

Καπιταλισμός και μαρξισμός:δύο όψεις του ιδίου νομίσματος;

Αν διαβασετε το περίφημο βιβλίο του Gustave Le Bon «η ψυχολογία των όχλων» που λογίζεται ως ιδιαίτερα σημαντικό, αφετηριακό, για την κοινωνική ψυχολογία, θα δήτε, ότι ο σκοπός του βιβλίου είναι -βάσει του συγγραφέα- να τροχοπεδήση(φρενάρει) την σαρωτική δύναμη που οι όχλοι μέσα στα διάφορα εργατικά κινήματα αρχίζουν να αποκτούν. Ο συγγραφέας βλέπει τον σοσιαλισμό εκείνης της εποχής, τουλάχιστον ένα μέρος του, ως μία ακόμη δημαγωγική ιδεολογία που αποδεικνύει τους νόμους που τους διέπουν, την ευκολία χειραγώγησής τους(=των όχλων), κτλ. Ο συγγραφέας δεν υποστηρίζει καμμία από τις ιδεολογίες που έχει γνωρίση: ούτε τις (δυτικές) θρησκευτικές ούτε τις δημοκρατικές-πατριωτικές της περιόδου της ανόδου της αστικής τάξης ούτε τις «σοσιαλιστικές». Όμως, βλέπει, ότι η καταστροφική δύναμη των όχλων που έρχεται οφείλεται πού; Μήπως σε κάποια καινοτομική ιδεολογία και φιλοσοφία;  Αντιθέτως: παρατηρεί, θυμίζοντάς μας βέβαια τον Hobbes εδώ, ότι αφού τα αφεντικά γκρέμισαν τις παραδοσιακές ιδέες με τόση επιπολαιότητα, δεν υπάρχει τίποτα που να συγκρατή τους χειμαρρώδεις όχλους, το «προλεταριάτο», αν μπορούσαμε να το πούμε έτσι -ώστε να καταστρέψουν τα «πάντα». Κάποιος άλλος θα έλεγε, ειδικότερα, ότι ο Μαρξ δεν υπήρξε επαναστάτης του πνεύματος.

Απαρχές του σύγχρονου αθεϊσμού

Είναι χαρακτηριστικό, ότι ποτέ δεν αναπτύχθηκε αξιοσημείωτος αθεϊσμός στην καθ’ημάς Ανατολή. Ο ίδιος ο Βολταίρος, για να αναφερθούμε στην μορφή του «διαφωτισμού» που υπήρξε -δικαιολογημένα- «αντιθρησκευτική» θεωρούσε τον αθεϊσμό τόσο βδελυκτό όσο τον ρωμαιοκατολικισμό, βάσει σχετικού λήμματος που συνέγραψε. Σε αυτό θα είχε την συμπαράσταση όλων ημών -ενδεικτική είναι η στάση του Απόστολου Μακράκη, αυτού του Χριστοκράτη λαϊκού ιεροκήρυκα με αναρχικές τάσεις που είχε από τις μεγαλύτερες απηχήσεις στην Ελλάδα τον 19ο αιώνα. Αυτός καταφάσκει την Γαλλική Επανάσταση ως το 1793 και βέβαια το γκρέμισμα της κληρικοκρατίας και της Παπικής τυραννίας. Επίσης, μορφές όπως ο εγκυκλοπαιδιστής Ντ’Αλλαμπέρ(π.χ. στα «Στοιχεία φιλοσοφίας») έχουν μία συγκρατημένη στάση ή -οπωσδήποτε και κατ’εξοχήν- ο Ρουσσώ. Όμως, υπάρχουν και μορφές -του αστικού διαφωτισμού- όπως ο εισηγητής ενός μηχανιστικού υλισμού La Mettrie, ο αθεϊστής-υλιστής-υπέρμαχος της φυσικής θρησκείας d‘ Holbach, ο Diderot(Ντιντερώ), o –«γεροβρουκόλακας», όπως θα έλεγε και ο Κόντογλου, μάλλον δικαίως- Sigmund Freud , ο Μαρκήσιος de Sade κ.α. που ανέπτυξαν ένα αθεϊσμό ιδιαίτερα «θερμό», ασχέτως αν πρέπει να θεωρηθή το ρεύμα αυτό ως εν πολλοίς αντίδραση σε ό,τι εθεωρείτο κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες  (πρβλ. φεουδαρχία και «δικαίωσή» της από τον Ακινάτη και τον Ανσέλμο) της κατίσχυσης των συγκεκριμένων αιρετικών («χριστιανικών») ιδεών. Σε αυτούς δεν πρέπει να λησμονήσουμε να προσθέσουμε τον Λουδοβίκο Φόυερμπαχ. Και την ρήση του Ένγκελς, ότι «μόλις κυκλοφόρησε η «Ουσία του Χριστιανισμού», όλοι γίναμε φοϋερμπαχιανοί». Αυτό το βιβλίο κυκλοφόρησε προσφάτως σε επανέκδοση εν Ελλάδι. Ομολογώ δε, ότι οι ιδέες του είναι τόσο εκτός πραγματικότητας και κρίνουν ένα τόσο απόλυτα -όχι παραμορφωμένο, αλλά- διαφορετικό «Χριστιανισμό», ένα μόρφωμα αγνώριστο, τουλάχιστον για την Ορθόδοξη Θεολογία, που μόνο για λόγους διασκέδασης θα μπορούσε κάποιος να ασχοληθή με την αναίρεση των ιδεών του.

Ο σύγχρονος εν Ελλάδι αθεϊσμός

Οι σύγχρονες «ελίτ» ενός μέρους της εγχώριας Αριστεράς, που βέβαια ουδεμία σχέση έχουν με κάποιους παληότερους που όντως ήσαν περισσότερο λόγιοι, έστω μονομερώς, όντως εμπνέονται από αυτούς τους παληούς θεωρητικούς -και είναι απλό να το δείξουμε. Είναι όντως διασκεδαστικό για τους φιλοσκώμμονες δε, όταν μιλούν για Μεσαίωνα. Το κάνουν οι δυστυχείς για την Θεολογία όπως ο Καρλ Μαρξ για την οικονομική ανάλυση: μεταφέρουν το υπόδειγμα μίας άλλης χώρας -της Αγγλίας ή, εδώ, της Γαλλίας– αλλαχού ή πανταχού.   Και έτσι βγαίνουν από τον κόπο της γνώσης της πνευματικής παράδοσης του τόπου τους -που όντως την γνωρίζουν τόσο όσο εμείς από διοίκηση υποβρυχίου.  Αυτές τις μελέτες τις εκπόνησαν άνθρωποι εκλεκτοί όπως ο Κωστής Μοσκώφ, ας πούμε, και άλλοι ολιγώτερο γνωστοί. Ο εν λόγω διανοητής αξιοποίησε την ρήση και την προτροπή του Λένιν της μελέτης της εγχώριας παράδοσης, ώστε να υπερβαθούν και ξεπεραστούν οι (ιδιαίτερες) «δυσπλασίες της ιστορίας». Αυτό απαντούσε και στον άλλο αξιόλογό μας μαρξιστή θεωρητικό, τον φυσικό Ευτύχη Μπιτσάκη και κατήγγελε τον μικροαστικό θετικισμό -και ρασιοναλισμό(«ορθολογισμό»).

Ποιοι επεσήμαναν την αστική καταγωγή του «προοδευτικού» κττ. αθεϊσμού

Μία ογκώδης πλειάδα σημαντικότατων θεωρητικών. Δειγματοληπτικά:

1)Κατ’αρχάς, ο Κορνήλιος Καστοριάδης -που ανακάλυψα τελευταία: εντυπωσιακό, ότι έβρισκε τον μαρξισμό ακόμη ως την τελευταία μεταμόρφωση του μύθου της αστικής εποχής, ως μία «κοσμική ρασιοναλιστική θρησκεία», ενώ έβρισκε την (δυτική) θρησκευτική νοοτροπία να έχη νέο της όχημα την «ορθολογικότητα» και την «επιστήμη».

2)Ο δικός μας Νικόλαος Ψαρουδάκης – τυπικά, σε όλα τα έργα του μιλούσε για τον διπρόσωπο υλισμό

3)Ο σημαντικός συγγραφέας O. Spann

4)Ο μεγάλος Νικολάι Μπερντιάγεφ ήδη από τα 1918-και άλλοι, προγενέστεροι, Ρώσσοι φιλόσοφοι του 19ου αιώνα

5)Ο -πρώην μαρξιστής- Σέργιος Μπουλγκάκωφ, που είδε την τεράστια επιρροή -και την μηδαμινή του Hegel– του αστού αθεϊστή θεωρητικού και φιλοσόφου Λ. Φόυερμπαχ επί της φιλοσοφίας του Μαρξ στο μεταβατικό έργο του «Ο Καρλ Μαρξ ως θρησκευτικός τύπος».

5)Ο ηγήτορας του  εγχώριου δυτικού «εθνικισμού» Στ. Στεφανόπουλος

6)Ο Le Bon, όπως ήδη αναφέραμε

7)Οι περισσότεροι μαρξιστές θεωρητικοί. Και ο Λένιν ακόμη κατήγγελε όσους aufklarers είχαν μολυνθή από το πνεύμα της ριζοσπαστικής μπουρζουαζίας και ήθελαν να νικήσουν την «θρησκεία» δια της επιστήμης, ενώ (και) αυτό έπρεπε να γίνη (περισσότερο) ζήτημα ενός επαναστατικού ταξικού αγώνα. Με τον ίδιο σκοπό. Παρ’όλ’αυτά, στην ΕΣΣΔ εκδόθηκαν όλα τα έργα της αστικής αθεϊστικής γραμματείας (του 18ου αιώνα). Συγγραφείς υμνητές του καθεστώτος όπως ο Γιαροσλάφσκι οπωσδήποτε …επωφελήθηκαν από όλα αυτά. Η έκδοση αυτή ήταν, όλως τυχαίως, και επιθυμία του Λένιν.

8)Σοβιετικοί καθεστωτικοί καθηγητές, όπως οι περίφημοι συγγραφείς του φιλοσοφικού λεξικού Ρόζενταλ -Γιουντίν. Εκεί δέχονται τον διαλεκτικό υλισμό ως αποτέλεσμα ανθολόγησης και κάποιας περαιτέρω επεξεργασίας του αστικού υλισμού(που προϋποθέτει και τον αθεϊσμό) που κατείχαν οι Μαρξ και Ένγκελς.

9)Ο ίδιος ο Καρλ Μαρξ, όπως παρατίθεται από τον Άγγλο μαρξιστή Μπεν Φάιν προβαίνει, σε επιστολή του, σε μία εξαιρετική αποκάλυψη. Λέει, ότι τις ιδέες του όλες, και συγκεκριμένα τον υλισμό και τον οικονομικό υλισμό, τα είχαν διατυπώση αστοί θεωρητικοί πριν από αυτόν. Αυτός δεν πρόσθεσε τίποτα νέο παρά την ιστορική αναγκαιότητα και αποστολή του προλεταριάτου να καταστή ο «απελευθερωτής της ανθρωπότητας». Αυτό που θα λέγαμε «προλεταριακό μεσσιανισμό», δηλαδή. Επίσης, ο πατέρας του και ο «πεθερός» του ήσαν άνθρωποι φιλελεύθεροι. Ο πρώτος, μάλιστα, γνώριζε απ’έξω φιλοσόφους του αστικού Διαφωτισμού, όπως ο Ρουσσώ και ο Βολταίρος -αν δεν απατώμεθα: η παράθεση από τον Ben Fine στο «Τι είναι το κεφάλαιο του Μαρξ;».

10)Ο Βασίλης Ραφαηλίδης στο τελευταίο του έργο που είναι επανέκδοση της «μεγάλης περιπέτειας του μαρξισμού». Εκεί αναφέρει, ότι οι μεγαλύτεροι και πλέον αποτελεσματικοί εχθροί του Θεού δεν είχαν τίποτε να κάνουν ούτε με τον σοσιαλισμό ούτε με την επανάσταση. Και ποιοι ήσαν; Οι Νίτσε, Φόυερμπαχ, Σπένγκλερ. Είπαμε ήδη, ότι ο Φόυερμπαχ, που είναι και ο προγενέστερος όλων, είναι φορέας του αστικού Διαφωτισμού.

Κατά συνέπεια; Έχουμε κάθε δικαίωμα να αποκαλούμε τους δυτικότροπους αθεϊστές «προοδευτικούς» και όλους τους ομοίους με αυτούς φορείς ενός αστικού πνεύματος, του πνεύματος των «αφεντικών», που επιθυμούσαν το γκρέμισμα των πάντων, ώστε να κατισχύση το χυδαίο ωφελιμιστικό πνεύμα, που συντελούσε στην αποδοχή των κατά συρροήν αρπαγών τους. Όλα τα κληρονόμησαν από αυτούς.

Αυτών των αφεντικών περί των οποίων,  ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, σε όσους κατηγορούσαν την Εκκλησία για προδοσία του κοινοκτημονικού-κομμουνιστικού της συστήματος, απαντούσε στις ιεραποστολικές του επιστολές, ότι κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο, και πως ο κανόνας είναι, ότι οι καπιταλιστές δεν έχουν περάση ποτέ από την Ευχαριστιακή Σύναξη και τα Άχραντα Μυστήρια(Κοινωνία)…

Περαστικά σε όλους, λοιπόν…

Η Χριστιανοσοσιαλίστρια Οσία Μαρία Σκομπτσόβα(1891-1945) για τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες…!!!

Λαμβάνουμε το εκπληκτικά ενδιαφέρον παράθεμα από αξιολογότατο βιβλίο του Σεργκέι Χάκελ(Εκδ. Ακρίτας, Σεπτέμβριος 1998 -α’έκδοση, σ.154). Πρέπει να το αφιερώσουμε σε δύο συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων:

α)τους αστοχριστιανούς μας και «Χριστιανούς» του καναπέως και της κοινωνικής συντήρησης ή και αντίδρασης

β)τους μαρξιστές μας, και τους Aufklarers(=διαφωτιστές) σοσιαλδημοκράτες μας, δηλαδή τους οπαδούς της Κοινωνικής Δημοκρατίας της Υπαρκτής Αριστεράς.

Να σημειωθή, ότι θεωρούμε αμφότερους τους όρους (Αριστερά-Δεξιά) Δυτικότροπους, εφ’ω και το ότι δεν τους χρησιμοποιούμε προς αυτοπροσδιορισμόν, ενώ θα μπορούσαμε να το πράξουμε βεβαίως λόγω των Χριστιανικών προταγμάτων μας της κοινωνικής δικαιοσύνης, της εμβάθυνσης και εκπλάτυνσης (και αμεσοποίησης) της Δημοκρατίας, της (ριζικής) οικολογικής αισθητικής και πολιτικής μας αντίληψης (βλ. π.χ. το σχετικό πολύ πρόσφατο βιβλίο του Θεοφιλέστατου Επισκόπου Διοκλείας π. Καλλίστου Ware επί του θέματος της Χριστιανικής Οικολογίας) .

Πράγματι, οι ορισμοί που εδόθησαν από μαρξιστές, κάτι που οφείλεται προφανώς και στους παραπάνω συντηρητικούς και αντιδραστικούς κοινωνικά αδελφούς ή «αδελφούς», στην «θρησκεία»(αν διευρύνουμε καταχρηστικά τον ορισμό της-είναι γνωστό, ότι για εμάς τους Ορθοδόξους η θρησκεία είναι αρρώστια και η Ορθοδοξία η θεραπεία της) είναι όχι επιστημονικοί, αλλά δημαγωγικοί. Π.χ. θα αρκούσε να δούμε ορισμένους διάσπαρτους στα κείμενα του Λένιν-Ουλιάνωφ, τον οποίον πολλοί ως σήμερα(σε χώρες όπως η Ελλάδα, π.χ.) έχουν ως ένα μικρό θεό και του οποίου τα γραφτά θεωρήθηκαν πολύ συχνά ως…..  ιερά-απαραβίαστα δογματικά. Ιδιαίτερα αυτό αφορά το Κράτος-«Εκκλησία» της ιδιαίτερης αθεϊστικής σέκτας που ήταν στην ΕΣΣΔ όχι μόνο η κυρίαρχη, αλλά και η επιβαλλόμενη αμείλικτα και στο όνομα του Λαού (που μας θυμίζει και ένα γνωστό άσμα: «killing in the name of») πανταχού ιδεολογία(«διαλεκτικός υλισμός»– και αυτός ο όρος δημαγωγικός-προπαγανδιστικός είναι και ανύπαρκτος στην Ιστορία της Φιλοσοφίας και μάλιστα της Υλιστικής).

Από την άλλη, ένα μέγα μέρος των αδελφών μας, τότε και τώρα, όπως διέγνωσε με αμείλικτη κατακριτική διάθεση και ο αρχέτυπος αναρχοχριστιανός θεωρητικός και λογοτέχνης Λέων Τολστόι, κατόρθωσε να …δικαιώση εν τινί μέτρω αυτούς τους ορισμούς. Εξ ου και ο λόγος για την «Αξία του Χριστιανισμού και την αναξιότητα των Χριστιανών»(Μπερντιάγεφ-την ίδια επισήμανσι είχε κάνη και ο Μαχάτμα Γκάντι).

Μία αγία με 1 ολόκληρη ζωή "αντισυμβατικής αγιότητας" και ολοκαυτώματος για τον αδελφό σε κάθε επίπεδο...

Λοιπόν, χωρίς να μακρηγορούμε άλλο και ίσως κατά τι ανερμάτιστα, ας παραθέσουμε το σχετικόν απόσπασμα της Οσίας(η «επίσημη» αναγνώριση της αγιότητάς έλαβε χώρα το 2004, 18 Ιανουαρίου από το Πατριαρχείο και την οικεία Σύνοδο), χωρίς περαιτέρω σχολιασμό:

«Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι κάθε Χριστιανός καλείται να προσφέρει κοινωνική εργασία[….]Καλείται να οργανώσει την προσωπική ζωή των εργαζομένων, να προσφέρει στους ηλικιωμένους, να χτίσει νοσοκομεία, να ενδιαφερθεί για τα παιδιά, να πολεμήσει την εκμετάλλευση, την αδικία, την ανάγκη και την ανομία[…]. Οι ασκητικοί κανόνες είναι απλοί από αυτήν την άποψη, δεν επιτρέπουν παρεκβάσεις[…]για μυστικιστικές πτήσεις, συχνά περιορίζονται σε απλούς καθημερινούς στόχους και ευθύνες.(1939, Pravoslavnoe Delo, σσ.37-38)