Διαβάζω όλως τυχαίως στην zougla.gr κάποιο διασκεδαστικό της κούρασης «ρεπορτάζ» για κάποιον «εξορκιστή παρεκκλησιαστικό και ιερέα», μη -νεοημερολογίτη και μη-παλαιοημερολογίτη, παραλλήλως δε Μάγο(!), που υποτίθεται, ότι σχετίζεται με την περιώνυμη αοιδό Ε. Θώδη, κατά την μαρτυρία των οικείων. Αυτός, λοιπόν, ενέπαιξε την αοιδό με την ιδιότητα αυτή και άρπαξε την περουσία της.
Λέει, λοιπόν, κάπου ο σοφός συντάκτης:
«Παρακολουθήσαμε τους εξορκισμούς του «Μάγου». Υπάρχουν άνθρωποι, συμπολίτες μας το 2009, που πιστεύουν πως είναι δυνατόν να γλυτώσουν από τα «δαιμόνια»…»
Όσοι «παροικούντες την Ιερουσαλήμ» διαβάζουν πιθανόν να γελούν ήδη με τις φωταδιστικές ακριτομυθίες του συντάκτη, αλλά πάντως είναι τωόντι θλιβερό πώς μπορεί κάποιος στην Ελλάδα και την «Ρωμαιοσύνη» του 2009 και όχι π.χ. στην Λαϊκή Δημοκρατία Αλβανίας του 1970 να αρνήται την ύπαρξη των δαιμόνων , των δαιμονικών επηρρειών, των δαιμονικών καταληψιών κ.τ.ο.
Βεβαίως, «μάγοι» υπάρχουν πολλοί, και οι εξορκισμοί των οποίων τους διασημότερους συνέταξε ένας πρώην μάγος και βαθύτατα μυημένος στα θέματα αυτά, ο Κυπριανός, απαιτούν πνευματικότητα ισχυρότατη και αγάπη. Για αυτό οι μαθητές Του δεν μπόρεσαν να διώξουν τούτο το γένος το οποίο «ουκ εκπορευεται ει μη εν προσευχη και νηστεια»(κατά Μάρκον, 9:29) και αμφισβητείται, αν ο θανών Πάπας τα κατάφερε να τελέση στην Δύση ένα εξορκισμό προ τινών ετών.
Αλλά πρέπει να πληροφορηθούν, ότι τα παραπάνω όχι απλώς… υφίστανται, αλλά διαδραματίζουν ένα υπερτεράστιο «ρόλο» στις ζωές όλων.
Ο ίδιος ο «καταραμένος» Μπωντλέρ, που είχε συντάξη τα «Άνθη του κακού», ύμνους προς το όπιο και ύμνους προς τον ίδιο τον(εκπεπτωκότα αρχάγγελο) «Σατανά» (ας πούμε συμβατικά, εν Ελλάδι γνωρίζω μετάφραση του εν λόγω ποιήματος του εσωτεριστή/εθνικιστή Αγ. Σημηριώτη), δεν έλεγε καθόλου τυχαίως αυτό που ο στάρετς Σέργιος επαναλάμβανε αδιαλλείπτως: La plus belle des ruses du diable est de vous persuader qu’il n’existe pas.
Ναι, βεβαίως, αν το προσέξατε, λέει να σας πείσει (ότι δεν υπάρχει).
Και βέβαια αυτήν την πίστη, που δεν είναι πράγματι πίστη, διότι συχνότατα είναι μαρτυρία των κοινότατων πέντε αισθήσεων του ανθρώπου, του ο Μπωντλέρ την κληροδότησε και στον δικό μας, τον εγχώριο… ημικαταραμένο ρομαντικό και λυρικό ποιητή Τ. Άγρα, που σε προσωπικό του γράμμα, αν και αρνείται τον Θεό, επειδή δεν του παρέχει βοήθεια όποτε αυτός την επιθυμεί(!), ομνύει με πάθος να αποκαλύψη την θεότητα αυτή, την «μοχθηρή και μικρόχαρη», που κάνει, αποδίδοντας ελεύθερα εδώ το νόημα, την καθημερινή ζωή των ανθρώπων κόλαση.
Αλλά μάλλον έγραψα πολλά, προκειμένου για παρενθετικό και μάλλον σκωπτικό σχόλιο. «Επιφυλάσσομαι» για περισσότερα στο μέλλον (αν και βασικά εδώ επιτελώ μεταφορά ψηγμάτων -με ειδικό βάρος ανείπωτο.) 🙂
Προς το παρόν, δείτε, αν θέλετε(προϋπόθεση απαράβατη), μία από τις άπειρες ιστορίες που κρατούν κλειδωμένες για τους απρόθυμους -όπως έχουν κάθε ελευθερία να είναι- οι θεμελιακοί «(θεματο)φύλακες» της παράδοσης της αλήθειας στον τόπο αυτό, ήτοι οι Αγιορείτες, ειπωμένη με τον λαϊκό τρόπο του πασίγνωστου γέροντα Παΐσιου Αγιορείτη. Σας διαβεβαιώ, ότι δεν είναι παρά ένας κόκκος μέσα στην άμμο. Οπότε, απλώς… ουαί τοις ανοήτοις.
Σε ένα μοναστήρι πήγαν έναν δαιμονισμένο και ο ηγούμενος είπε στους πατέρες να πάνε στην εκκλησία να κάνουν κομποσχοίνι. Είχαν εκεί και την κάρα του αγίου Παρθενίου, επισκόπου Λαμψάκου, και το δαιμόνιο στριμώχθηκε πολύ. Συγχρόνως, ο ηγούμενος ανέθεσε και σε έναν ιερομόναχο να διαβάσει στον δαιμονισμένο εξορκισμούς. Ο ιερομόναχος αυτό ήταν ευσεβής μεν εξωτερικά, αλλά εσωτερικά είχε κρυφή υπερηφάνεια. Ήταν αγωνιστής και τυπικός σε όλα. Νουθετούσε πνευματικά τους άλλους, γιατί ήταν και λόγιος. Ο ίδιος όμως δεν βοηθιόταν από κανέναν, γιατί οι άλλοι, από σεβασμό, όταν τον έβλεπαν να κάνει κάτι στραβό, δίσταζαν να του το πουν. Είχε δημιουργήσει ψευδαισθήσεις στον εαυτό του ότι είναι ο ποιο ενάρετος της μονής κ.λπ. ο πονηρός βρήκε ευκαιρία εκείνη την ημέρα να του κάνει κακό. Έβαλε την πονηριά του, για να του δώσει την εντύπωση ότι αυτό διώχνει το δαιμόνιο από τον δαιμονισμένο. Μόλις λοιπόν άρχισε να διαβάζει τους εξορκισμούς, άρχισε το δαιμόνιο να φωνάζει: «καίγομαι! που με διώχνεις, άσπλαχνε;», οπότε νόμισε ότι καίγεται από τον δικό του εξορκισμό- ενώ ο δαίμονας ζοριζόταν, γιατί προσευχόταν και οι άλλοι πατέρες-, και απάντησε στον δαίμονα: «Να έρθεις σ’; εμένα». Το είχε πει αυτό ο Άγιος Παρθένιος σε ένα δαιμόνιο, αλλά εκείνος ήταν άγιος. Μια φορά δηλαδή που ένα δαιμόνιο φώναζε: «καίγομαι, καίγομαι, που να πάω;», ο Άγιος του είπε: «Έλα σ’; εμένα». Τότε το δαιμόνιο είπε στον Άγιο: «και μόνον το όνομα σου με καίει, Παρθένιε!», και έφυγε από τον δαιμονισμένο που ταλαιπωρούσε. Πήγε και αυτός να κάνει τον Άγιο Παρθένιο και δαιμονίσθηκε. Από εκείνη την στιγμή τον εξουσίαζε πια ο δαίμονας χρόνια ολόκληρα βασανιζόταν και δεν μπορούσε να αναπαυθεί πουθενά. Συνέχει γύριζε, πότε έξω στον κόσμο και πότε μέσα στο Άγιον Όρος. Τι τράβηξε ο καημένος! Του είχε δημιουργήσει αυτή η κατάσταση ψυχική κούραση και σωματική κόπωση με τρεμούλα. Και να δείτε, ενώ ήταν καλός παπάς, δεν μπορούσε μετά να λειτουργήσει . Βλέπετε τι κάνει ο διάβολος;(Από: του ιδίου, «Αγιορείται πατέρες και αγιορείτικα»)
α)ο «Εθνικός Ιστορικός» Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος (φωτό) για συγκυριακούς λόγους δεν απέκτησε ποτέ πτυχίο Ιστορικού. Τις γνώσεις του τις απέδειξε γύρω στα 28 του με άρθρο του -αν δεν με απατά η μνήμη- για την εισβολή των Σλάβων στον ελλαδικό χώρο. Έγινε τελικά επί τιμή διδάκτορας πανεπιστημίου (όχι ότι το είχε ανάγκη βέβαια)
Ιστολογικόν σημειωματάριο φιλαλήθους (philalethe00) 