Ο Λόγος επί ξύλου κρεμάται-σχόλιον μεγαλοπεμπτιάτικο

"και εγένετο σκότος εφ'όλην τη γην"

Είναι πολλάκις δύσκολο να γράψουμε όσοι Χριστιανοί κάτι αυτές τις ώρες.
Και είναι ίσως δύσκολο κάποιος θύραθεν να φανταστή τους λόγους…

Όχι, η απάντηση δεν θα μας έρθη από τα «Μικρά άνθη»(Fioretti) του Φραγκίσκου της Ασσίζης ον ηγάπα ο νιτσεϊκός βουδδιστής χριστιανός Ν.Καζαντζάκης.

Η απάντηση βρίσκεται στην μέθεξη στο θείο πάθος εκ της Εκ-κλησίας. Κάποιες φορές η ψυχική αλλοίωση τω θείω έρωτι, δια του θείου έρωτος, γίνεται «υπεράγαν» έντονη για τον άνθρωπο και η «υπέρ αίσθησιν αίσθηση» κατεξουσιάζει όλες τις άλλες… Και τότε συμβαίνει σε κάποιο μέτρο αυτό που έλεγε ο Παύλος «ζω δε ουκέτι(=όχι πια) εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός», αλλά και πάλι σε κάποιο μέτρο το προθανάτιο του σύγκαιρού μας γέροντα Σωφρόνιου του Έσσεξ «δεν βλέπω τίποτα μέσα μου παρά Χριστό».

Θεός δακρύων…

Ανάμεσα στους "ληστές"

Μία φράση Γραφική, που την κατανοούμε ή την θυμόμαστε, όταν βιώσουμε αυτήν την ήρεμη πλην σπαρακτική λύπη που, όμως, ασφαλώς και κατά παράδοξο κοσμικά τρόπο, κάθε άνθρωπος θα επιθυμούσε να αποκτήση…

Σήμερα μπορούμε να καταλάβουμε πληρέστερα προς τι η αγωνία του Χριστού κατά την προσευχή Του, οι κόμποι του ιδρώτα, η αγωνία και ο κίνδυνος θανάτου από το περίλυπον. Βέβαια, όσο και αν είναι εξαγιασμένες οι αισθήσεις μας, με όρους μίας στερεότυπης Πατερικής θεολογίας που θυμίζει ιδιαίτερα αυτήν του Γρηγόριου του Παλαμά, είναι μάλλον αδύνατο και όχι απλώς «χαλεπόν» να αντιληφθούμε την συμπόνια και την οδύνη του αναμάρτητου και άρα του πάναγνου, Αυτού που η ιλύ των αστοχημάτων, δηλαδή αμαρτημάτων, δεν είχε θολώση και νεκρώση στο ελάχιστο τις αισθήσεις Του.

Η θυσία Του, λοιπόν, το εκουσιό Του «θείο πάθος», και όχι Δράμα, κατά δυτικότροπη έκφραση, δεν εκτιμήθηκε από τους ανθρώπους της εποχής, όπως δεν εκτιμάται και από τους ανθρώπους της, ας πούμε, «αποστάτιδας» σημερινής εποχής.

«Κατάρα υπέρ ημών γενόμενος»

«Ποσάκις ἠθέλησα ἐπισυναγαγεῖν τὰ τέκνα σου ὃν τρόπον ὄρνις ἐπισυνάγει τὰ νοσσία ἑαυτῆς ὑπὸ τὰς πτέρυγας, καὶ οὐκ ἠθελήσατε.»λέει κάπου προ αυτών για την Ιερουσαλήμ που τον επρόδωσε ολοκληρωτικά κατόπιν και που θανάτωνε όλους τους Προφήτες…

Και πραγματικά αυτός είναι ένας πόνος, ο «μεγαλοπεμπτιάτικος» πόνος, κατ’εξοχήν υπέρ φύσιν και κατ’επέκτασιν κατά Χάριν. Είναι ακριβώς ο πόνος του Χριστού/Κυρίου/ένσαρκου Λόγου.

Να πονάη κάποιος χαρμόλυπα, δηλ., που είναι και το κατέξοχήν βίωμα της Σαρακοστής, όπως θα σημειώση και ο Schmemann, επειδή ο αγαπώμενος δεν θέλει -και αυτός το σέβεται απόλυτα και ούτε καν του το λέει, άλλωστε η «αγάπη ου ζητεί τα εαυτής» κατά τον γνωστό ορισμό του Παύλου–  να δεχτή την «άφατη» και οπωσδήποτε ασύλληπτη με κάθε κοσμικό μέτρο στοργή του που φτάνει στην άκρα ταπείνωση της αυτοθυσιαστικής θεοστυγούς θεοκτονίας……!

Σωκράτης θανατούμενος: ανεξίκακος της αρχαίας εποχής...

Διότι και ο Σωκράτης, ων ανεξίκακος, επειδή είχε κάπως δαρή και κακοπάθη από κάποιον, όπως θυμίζει ο Μ.Βασίλειος, έγραψε το όνομά του κακούργου μόνο στο πρόσωπό του, στο «κούτελο». Πέθανε δε από «νομιμοφροσύνη», αλλά και από υπερφυσική πεποίθηση στο «δαιμόνιόν» του.

Κάτι που εκτοπίζει την θυσία του Χριστού απλώς πάνω και πέρα και από την τέλεια ανεξικακία του αρχαιοελληνικού προτύπου του «σοφού»….