Υπό την αιγίδα της Τριάδας

Η Τριάς, δηλαδή η αγία Τριάδα, όπως αναφέρουν τα Αρεοπαγιτικά κείμενα, δηλαδή τα εξαιρετικής σπουδαιότητας εκείνα κείμενα για την Εκκλησία μας που αποδίδονται στον άγ. Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, και συγκεκριμένα το «Περί θείων ονομάτων», είναι από τα καταλληλότερα ονόματα που μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς για να ονομάσει τον «ανόμαστο» και «απερινόητο» Θεό. «Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαίρετου Τριάδος» συντάχθηκαν όλα τα Συντάγματα του νέου κράτους, από το Προσωρινό Πολίτευμα της Α’ Εθνοσυνέλευσης, έως το Σύνταγμα του 1975/1986/2001/2008. «Εις δόξαν του δίκιου και μεγάλου Θεού» ξεσηκώθηκε ο Μακρυγιάννης την 3^η του Σεπτέμβρη του 1843 ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, για να απαιτήσει Σύνταμα από τον απόλυτο μονάρχη Όθωνα.

Η αμερικανική Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του 1776 αναφέρει επίσης χαρακτηριστικά στην αρχή της: “Θεωρούμε αυτές τις αλήθειες αυτονόητες, ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν δημιουργηθεί ίσοι, και ότι έχουν προικιστεί από τον Δημιουργό με συγκεκριμένα απαράγραπτα Δικαιώματα”. Αλλά και η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, η οποία αποτέλεσε το πρόπλασμα του πρώτου Γαλλικού Δημοκρατικού Συντάγματος, και που συντάχθηκε τον Ιούνιο του 1793, τελεί, όπως αναφέρει, «υπό την αιγίδα (=προστασία) του Υπέρτατου Όντος».

Νέο Σύμφωνο Συμβίωσης- μια απόπειρα προσέγγισης

 

Το ζήτημα του Συμφώνου Συμβίωσης τέθηκε και πάλι στο προσκήνιο αυτές τις ημέρες, εφόσον ψηφίστηκε την Τρίτη 22/12. Η νέα ρύθμιση του Συμφώνου Συμβίωσης επιτρέπει και σε ομόφυλα άτομα να προσχωρούν στις ρυθμίσεις του, οι οποίες αφορούν κατά κύριο λόγο περιουσιακά και κληρονομικά ζητήματα, ενώ ρητά το θέμα της τεκνοθεσίας/ υιοθεσίας παιδιών εκ μέρους τέτοιου τύπου ζευγών αποκλείστηκε από τον αρμόδιο Υπουργό.

Το νομοθέτημα, όπως διαφαινόταν, καταψηφίστηκε, με λίγες απουσίες, από το ΚΚΕ και την Χρυσή Αυγή, ενώ οι ΑΝΕΛ κράτησαν μια επαμφοτερίζουσα στάση ως Κοινοβουλευτική Ομάδα, με απόντα τον πρόεδρό τους, θέτοντας στο προσκήνιο το ζήτημα της υιοθεσίας. Είναι γνωστό άλλωστε ότι και στην ΕΣΣΔ αλλά και την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία οι ομοφυλόφιλοι τύγχαναν ιδιαίτερα αρνητικής μεταχείρισης. Ο Στάλιν έθεσε εκτός νόμου την ομοφυλοφιλία ως πάθηση το 1933, νομοθεσία που ίσχυσε ως την διάλυση του καθεστώτος(«κίνημα Γιέλτσιν»- 1993).

Μετεκλογικά 20ης του Σεπτέμβρη

Από όλο το αποτέλεσμα, το πιο λυπηρό ίσως ήταν η εξωκοινοβουλευτικότητα ΛΑ.Ε./Λαφαζάνη.

Από την μία ίσως ήταν η αναμενόμενη νέμεση:
-εγκατέλειψαν το καράβι πάνω στην προκήρυξη των εκλογών και όχι μετά την ψήφιση του 3ου Μνημονίου. (Τελικά τις έχασαν ολοκληρωτικά.)
-βάσισαν την προεκλογική τους εκστρατεία στην απίστευτη όψιμη μομφή των πρώην συντρόφων τους.
-δεν ανέπτυξαν ούτε επεξεργάστηκαν, όπως είχαν αναφέρει και προσκείμενοι στους ίδιους άνθρωποι, κανέναν εναλλακτικό σχεδιασμό
-καλλιέργησαν ελπίδες ολωσδιόλου ανεδαφικές που θα προκαλούσαν πιθανότατα μέγιστη απογοήτευση (και συνακόλουθη υποταγή)

Με ποια ιδιότητα αποτρέπεται ένας άνθρωπος από την επίσκεψη στο Αγιονόρος;

Αδιαμφισβήτητη αίσθηση και ποικίλες αντιδράσεις προκάλεσε στους αναγνώστες του ένα άρθρο του Λέκτορα και Γ.Γ. της δικομματικής κυβέρνησης κ. Ιωάννη Παναγιωτόπουλου που δημοσιεύτηκε προ δύο εβδομάδων που αφορούσε την επίσκεψη του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ κ. Τσίπρα στο Άγιο Όρος. Ο κ. Παναγιωτόπουλος με σκληρές πράγματι εκφράσεις επετίθετο τότε εναντίον του κ. Τσίπρα, αλλά και σύνολης της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το θέμα έχει δύο πτυχές: η πρώτη είναι θεολογική, η δεύτερη πολιτική. Στα παρακάτω η προσπάθειά μας είναι να σημειώσουμε δύο βασικά πράγματα για αμφότερες.

«Ουχί, κ. Τσίπρα!» – Κείμενο -παρέμβαση λαϊκού ιεροκήρυκος στα πολιτικά τεκταινόμενα

Σε παλαιότερή μας ανάρτηση είχαμε την ευκαιρία να δημοσιεύσουμε κείμενο που μας εστάλη στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο λαϊκού ιεροκήρυκος.

Σήμερα, θα δημοσιεύσουμε μέσα από το ιστολόγιό μας νέο κείμενο που μας εστάλη δια μέσου e-mail του ιδίου, ο οποίος σχολιάζει και υπομνηματίζει τρόπον τινά τα γεγονότα με τα πλέον μελανά χρώματα που σχετίζονται με τις πολιτικές εξελίξεις.

Παρακάτω, λοιπόν, θα σας παραθέσουμε το εν λόγω κείμενο, άνευ σχολιασμού ιδικού μας. Τα οιαδήποτε σχόλια ανήκουν σε εσάς, ήτοι τους φίλους και αναγνώστες, τακτικούς και …ατάκτους βεβαίως, του ιστολογίου…

Τας ημέρας ταύτας περιήλθον εις την αντίληψίν μας φοβεραί ακοαί:

Παλιανθρώποι, ως λέγει και ο λαός, βουλευταί της αθέου Αριστεράς, εδιακωμώδουν εκκλησιαστικά μυστήρια.  Ο δε κ. Τσίπρας υποκρίνεται πως είνε θρήσκος και θρησκεύον πρόσωπον.

Ημείς δε, επειδή πάντοτε επιποθούμεν να αγωνιζώμεθα τον καλόν αγώνα υπέρ πατρίδος και υπέρ πίστεως, προτιθέμενα να αναπέμψωμεν και εκπέμψωμεν προς άπασας τας κατευθύνσεις ορισμένους σχολιασμούς δια τα τεκταινόμενα.

Μικρό σχόλιο για τον κ. Β. Διαμαντόπουλο και τους καρναβαλισμούς

Διάβασα την ανταπάντηση του κ. Διαμαντόπουλου στις αιτιάσεις των Μητροπολιτών μας εδώ, της εν Ελλάδι Εκκλησίας…

…Παραθέτω ένα τμήμα της (την υπόλοιπη μπορείτε να την διαβάσετε εδώ ) :

«Όλα τα παραπάνω όντως συνιστούν μια διαφορετική αντίληψη περί πολιτισμού, σε αντίθεση  με το «δικό μου» πολιτισμό που χαρακτηρίζεται από την αποδοχή του διαφορετικού, τον σεβασμό στην  θρησκευτική, σεξουαλική, πολιτική επιλογή του καθενός -αρκεί αυτή να μην στρέφεται κατά του ανθρώπου- την ελευθερία έκφρασης της οποίας το απόγειο παραμένει η σάτιρα και ο αυτοσαρκασμός.»

Και έρχομαι να την σχολιάσω σύντομα στα παρακάτω…

Τέλος του θέρους και Φθινόπωρο του θερισμού

Τέλος του καλοκαιριού (του σκότους) και επιτέλους νέα ανάρτηση για το ιστολόγιο. (Με την ευκαιρία, ήθελα να ζητήσω συγγνώμη από τους αναγνώστες για την παύση και τις παύσεις, αλλά υπήρξαν λόγοι… πολύμηνης ανωτέρας βίας. Στο εξής αυτό θα αλλάξει, συν Θεώ.)

Να εξομολογηθώ κάτι: υπάρχει κάτι χαρμόσυνο κάθε που φεύγει το καλοκαίρι για εμένα° ο Αύγουστος, σύμφωνα με τον Άγ, Γρηγόριο τον Παλαμά, είναι ο χειρότερος μήνας του χρόνου (εξ ου και το Μυστήριο του Ευχέλαίου που προτάσσεται). Ο δε Άγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης στον λόγο του για την ανακομιδή των οστών του Αγ. Γεωργίου(μήνα Νοέμβριο), έγραφε πως το Φθινόπωρο και η Άνοιξη είναι οι καλύτερες εποχές του χρόνου.

Και προσωπικά, σε τέτοιες εποχές που μπαίνει το Φθινόπωρο, αισθάνομαι την πόλη της Θεσσαλονίκης ως ποιητική και σαγηνευτική -αν και τσιμεντούπολη.

Το Φθινόπωρο αυτό φαίνεται ότι θα σημάνει αλλαγές° η μνημονιακή κυβέρνηση είναι πλέον σαν αυτήν την σαπισμένη πόρτα με την οποία παρομοίαζε τα καθεστώτα που ανατράπηκαν επιτυχημένα από  επαναστάσεις ο Τζ. Κ. Γκαλμπραίηθ. Ο προωθούμενος νόμος για τον πλειστηριασμό της πρώτης κατοικίας, σήμα ότι το χρηματοπιστωτικό Κεφάλαιο έχει αφεθεί ασύδοτο να αλωνίζει και να εξουσιάζει έμμεσα, θα φέρει πολύ πθανώς, αν η αλαζονεία και η κοντόθωρη οπτική συνεχίσουν να επικρατούν, το …μοιραίο. Άλλωστε, οι Αμερικανοί διπλωμάτες του τόπου, απεφάνθησαν ότι μάλλον μέσα στο Φθινόπωρο θα έρθουν οι πρόωρες εκλογές, ενώ η εκτόνωση της οργής, συνέχισαν, θα έρθει με την έλευση στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Αγκάθια εν όψει εκλογών

Όσο προσεγγίζουμε τις επόμενες εκλογές, τόσο έρχεται στο φως κάτι στο οποίο αναφερόμασταν και την περασμένη φορά. Αυτό είναι η ασόβαρή μας στάση ως «στρατευομένης Εκκλησίας» απέναντι στα κοινωνικοπολιτικά θέματα. Ο π. Επιφάνιος στο εκεί αναφερθέν άρθρο(σσ. 484-487, «Άρθρα, μελέται, επιστολαί, εκδ. β’, 1986) κυρίως την καταλογίζει σε ένα απλοϊκό «αντικομμουνισμό» και σε μια αποφυγή ως το ’80 των συντηρητικών να πολεμήσουν ευθέως τον Χριστό και την Εκκλησία με τα λόγια. Εδώ θα σταθούμε ειδικά στο παρακάτω κείμενο. Δεύτερον, θα προσπαθήσουμε

Γεώργιος Τυπάλδος- Ιακωβάτος

να επαναλάβουμε κάτι που είχε κάνει και ο Ν. Ψαρουδάκης λίγο μετά τις εκλογές του 1981(βλ. Ανοιχτή επιστολή προς την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, «Κείμενα και ντοκουμέντα», εκδ. Μήνυμα, σσ. 191-196) : θα προσπαθήσουμε να κρατήσουμε μία Αριστερή κυβέρνηση μακρυά από «πεπονόφλουδες» που πονηροί και κάπηλοι εχθροί της θα πάνε να της βάλουν. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως θα προδώσει την ιδεολογία, αλλά και τον ριζοσπαστικό χαρακτήρα της ακόμη.

Τι συντηρούν οι «συντηρητικοί»

Σε ένα καταπληκτικό άρθρο του μακαριστού πατ. Επιφανίου (Θεοδωρόπουλου) με τον τίτλο «η πολιτική περιπλάνησις των συνειδητών πιστών», δημοσιευμένο την 29.6.1984 στην εφ. «Εστία», συμπυκνώνεται η άμετρη τραγικότητα, αλλά και η τόσο ασόβαρη και αψήφιστη στάση της μερίδας (ημών) των «εν επιγνώσει πιστών» :  «Η μερίς λοιπόν αυτή με ολίγας εξαιρέσεις ήτο επί δεκαετίας όλας μόνιμος και αμετακίνητος «εκλογική πελατεία» των συντηρητικών κομμάτων και συνήθως του μεγαλυτέρου εξ αυτών.»

Κατόπιν, όμως, και ειδικώς προ του 81, οι τότε –λεγόμενοι- συντηρητικοί ηγέτες άλλαξαν στάση άρδην και έλεγαν (μεταγράφω σε σύγχρονη γλώσσα): «Η Εκκλησία; Αμελητέος παράγοντας! Αυτήν θα υπολογίσουμε τώρα; Μοναδικοί μας στόχοι η οικονομική ανάπτυξη, η τεχνολογική εξέλιξη, η τουριστική αξιοποίηση. Με δυο λέξεις, ο ΠΡΑΚΤΙΚΌΣ ΥΛΙΣΜΌΣ. Αυτός θα αναδείξει το Εθνος. Ο Θεός, η Πίστη, η Εκκλησία είναι έννοιες παρωχημένες».

Με λογισμό, όνειρο και ψυχρή οργή

  Οι εκλογές που διεξήχθησαν την περασμένη Κυριακή πράγματι κατέδειξαν με τον πιο επίσημο τρόπο τον οποίο διαθέτει μία κοινοβουλευτική δημοκρατία αγγλικού τύπου, δηλαδή αυτή που έχουμε ως πολίτευμα, την άρνηση των ανθρώπων της Χώρας μας στο αδιέξοδο υπό το καθεστώς του τρόμου . Τα αποτελέσματα υπήρξαν άκρως θεαματικά. Και ειδικότερα υπό πολλές επόψεις που μπορούμε να τα κοιτάξουμε.

Έγινε σαφές στα δύο πρώην «μεγάλα κόμματα» της Χώρας ότι όση ποσοστιαία δύναμη τους απομένει δεν σημαίνει νομιμοποίηση και έγκριση για συνέχιση της ίδιας πολιτικής.