Ψυχωφελείς συζητήσεις μετά την Θ. Λειτουργία(πραγματική ιστορία)

Συνέβη εις …τα πέριξ:

φίλος παρέστη σε Νυχτερινή Θ. Λειτουργία στην Θεσσαλονίκη προ καιρού και μετά από αυτήν είχε μια έντονη και λίαν ψυχωφελή συζήτηση με γηραιό και δυστυχώς αγιορείτη μοναχό, ο οποίος και του έδωσε ορισμένες νουθεσίες, έως και …διαταγές, βλέποντάς τον άλλωστε για πρώτη φορά.

Θα αναρωτιέστε ίσως ποιο ήταν το φοβερό θέμα της συνομιλίας τους.

Ήταν η αγάπη;

Μην ήταν η ταπείνωση(ιδιότητα άλλωστε του Θεού);

Μην είναι η Ορθοδοξία και η ετεροδοξία;

Μην ήταν η εκκοσμίκευση, η (σπαρακτικά αλλοτριωμένη) πολιτεία και το πολίτευμα της Διοικούσας “στρατευομένης Εκκλησίας”;

Ο διάλογος, όπως μας μεταφέρθηκε, είναι ο παρακάτω * :

Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού ή, μήπως, ο αθεϊσμός το φαρμάκι των αστών

Σε συνέχεια μίας παλαιότερής μας ανάρτησης περί «σκουληκιού του σοσιαλισμού», ήθελα να προσθέσω κάποια πράγματα, επί τη ευκαιρία και αφορμή μίας συζήτησης που είχα με κάποιους φίλους από την Νεολαία του ΚΚΕ προχθές.

Η συζήτησή μας πήγε ταχέως στο θέμα της «θρησκείας», όπου και τελείωσε αργότερα, λέγοντας εγώ, ότι ο μαρξισμός είναι θρησκεία(και εγώ είμαι εναντίον της θρησκείας ως Ορθόδοξος), όπως το έλεγε, άλλωστε, και ο Ανατόλ Λουνατσάρσκι. Και κοιτάξτε τι βασικά πράγματα δεν ξέρουν και συνήθως(κατά ποσοστό 99%, θεωρώ, οπωσδήποτε) δεν μαθαίνουν ποτέ οι σχετικοί συναγωνιστές στα κοινωνικά  και φίλοι(που, βέβαια, έφεραν σταυρούς πλειοψηφικώς). Είναι μεν δύο και απλά, αλλά θεμελιώδη και σκοπίμως μένουν στην αφάνεια, αραχνιάζουν και «τα τρώγει η μαρμάγκα»……: