Στιχουργικές παρεκβάσεις(7): «Κ. Ο. Λ. Ω. Ν. Ε. Σ.» του «Φώτανδρου του Έλληνος»

Σήμερα, προ της παρουσίασης ενός μικρού κειμένου παρεμβατικού περί της νέας Κατοχής, θα σας παρουσιάσουμε ένα στιχούργημα του «Φώτανδρου του Έλληνος», το οποίο αναφέρεται σε ένα απο τα πλέον ηγαπημένα θέματα του φίλιού  μας δημιουργού. Αυτό το θέμα είναι η φύση και η διαφθορά της μέσα από την τεχνολογία, που εισβάλλει παντού με την ασχημοσύνη της αισθητικής της. Έτσι, εδώ έχουμε αναφορά στις γνωστές αυτές κολώνες του εξηλεκτρισμού.

Βεβαίως, είναι γεγονός, ότι δεν μπορούμε να αναμένουμε, ότι τα πάντα θα λειτουργούν υπό το φως των κηρίων ή το φως, έστω, του ακετυλενίου ή το φυσικό φως της σελήνης και των άστρων, διότι αυτό θα ήταν κάπως σαν «αστροφώς σε κρέπι νεκρικό», όπως έλεγε  και ο Έδγαρ Άλλαν Πόου. Πάντως, η συνήθης αδιαφορία ακόμη -ακόμη, ναι!- και για αυτό που αποκαλούμε στην οικονομική/επιχειρηματική ηθική(business ethics) sustainable development έχει ένα τρομερό αποτέλεσμα σε όλους και όλα. Ο Παλαμάς μιλούσε για τα υπέροχα, ταιριασμένα αισθήματα που του γεννούσαν οι  ορεινές δενδροστοιχίες. Ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως για το κάλλος της φύσης που οδηγεί στην δοξολογία του Δημιουργού (και Κυβερνήτη) και πως όσο υπάρχει η φύση τόσο θα ωθείται ο άνθρωπος προς δοξολογία, όπως άλλωστε το έλεγε και ο Ψαλμωδός Δαυίδ. Όμως, εμείς από ό,τι φαίνεται, πράττουμε αυτό που έλεγε προφητικώς ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, και αξίζει, όντως, να το θυμόμαστε έτι και έτι: «Οι άνθρωποι θά μείνουν φτωχοί, γιατί δέν θάχουν αγάπη στά δένδρα». Θα είναι η θεία οργή, δηλαδή αυτό που ο μυστικός της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης Τζ. Μπαίμε έλεγε, ότι προκύπτει, όταν η θεία Αγάπη ανακλάται πάνω στα σκοτάδια, τα σκοτάδια που εμείς πλάσαμε……

Στιχουργικές παρεκβάσεις(3):”Η εύ-κορη”, του «Φώτανδρου του Έλληνος»

Ο πολυγραφώτατος, πράγματι, δημιουργός μας έστειλε και ένα τρίτο έργο του, το οποίο είναι ερωτικό, αλλά έρωτι Χριστού μεταστοιχειωμένο, κατά τα Μηναία -του Αγίου Μεθοδίου. Προσωπικά -οπότε- μου θυμίζει στο πνεύμα του Σολωμό, Τυπάλδο και τα συναφή με αυτά. Δεν θα μπορούσε να μας θυμίση, φυσικά, Λορέντζο Μαβίλη ή, απείρως περισσότερο, …Ανδρέα Εμπειρίκο.

Βέβαια, υπάρχει και μια αίσθηση του τραγικού, όπως θα έλεγε σχετικά και ο Ι. Μ. Χατζηφώτης, η οποία, αντίθετα με ό,τι μπορεί να νομίζατε, υπάρχει πάρα -πάρα πολύ και σε Αγίους, όπως ο όντως μέγιστος Άγιος Ρωμανός ο Μελωδός που ακούσαμε -όσοι ακούσαμε- στον Ακάθιστο Ύμνο προχθές και τις προηγούμενες Παρασκευές, αλλά και στα Έπη του «πληγωμένου αετού» -απείρως πνευματικά ευαίσθητου- Αγίου Γρηγορίου του επώνυμου της Θεολογίας.

Χωρίς περαιτέρω λόγια, σας αφήνω να το δήτε. 🙂