Κακοδοξίες και ανταρσίες

Τις προηγούμενες ημέρες, συζητήθηκε ιδιαίτερα ο αποσχηματισμός-καθαίρεση ενός νέου Ορθόδοξου ιερωμένου, επιπλέον και με κάποιες εκφρασμένες «κοινωνικές ευαισθησίες».

Είναι ο Ιωάννης Συρράκος Κεσέν, πρώην Αρχιμ. Ιάσονας, ένας νέος άνθρωπος, ο οποίος πριν από μερικές μέρες, ανακοίνωσε την απόφασή του να αποσχηματιστεί και να προτιμήσει την «αθεΐα» ή την «αθρησκεία». Οι λόγοι που προβάλλει ο εν λόγω πρ. κληρικός για την απόρριψη της Ορθόδοξης Εκκλησίας μπορούν σχετικά εύκολα να καταρριφθούν. Ο Θεός προφανώς βάσει της Ορθόδοξης θεολογίας δεν είναι «άνδρας», αλλά ο ίδιος ο Χριστός θεωρείται ως «απάτωρ, αμήτωρ και αγενεαλόγητος». Ο λόγος που στη Σάρκωσή του επέλεξε συγκεκριμένο τρόπο και συνθήκες ερμηνεύεται χωρίς να προσδίδει ιδιαίτερη αξία σε αυτές. Έτσι, η κυοφορία του Χριστού στη Ναζαρέτ εξηγείται από τη διαρκή προσδοκία εμφάνισης του Μεσσία στον τόπο αυτόν. Η Γένεση ξεκάθαρα εξηγεί ότι η όποια ανισότητα υπήρξε μεταξύ της θέσης των δύο φύλων οφείλεται στην Πτώση- όμως μετά την εμφάνιση της Παναγίας ως «Νέας Εύας», «εκ γυναικός ερρύη τα κρείττω» και αυτή η περίοδος έχει τελειώσει με την «αποκατάσταση» θα λέγαμε της γυναίκας στο αρχικό ύψος της.

Ο εκρηκτικός μηχανισμός στον Ι. Ν. Αγ. Βασίλειου στην Αθήνα και οι διδασκαλίες του χριστιανισμού

Σχόλιο πάνω στην επικαιρότητα. Ποια επικαιρότητα; Ως γνωστόν, άτομα του α/α χώρου «μπαχάλεψαν» δια εκρηκτικού μηχανισμού τον Ι.Ν. του Αγ. Βασιλείου στην Αθήνα αυτή την Τετάρτη 28/06/2017. Κατόπιν εξέδωσαν ανακοίνωση, η οποία διαλαμβάνει μια σκληρή κριτική σε ό,τι γνωρίζουν ως χριστιανισμό οι συντάκτες της ανακοίνωσης. Το σχετικό απόσπασμα του κειμένου δίνεται παρακάτω:

-«Στα πλαίσια του Επικίνδυνου Ιούνη τοποθετήσαμε εμπρηστικό μηχανισμό στον ναό του Αγίου Βασιλείου στο κέντρο της Αθήνας, τα ξημερώματα της 27ης Ιούνη. Ο σεξισμός που αναπαράγει η θρησκεία μας αηδιάζει. Η ομοφυλοφιλία και κάθε »παρεκκλίνουσα’ σεξουαλικότητα χαρακτηρίζεται ως βδελυρή. Γενικά κάθε σεξουαλικότητα και η ίδια η σωματική ηδονή από αυτή θεωρείται απ’ το χριστιανισμό ανίερη. Πολύ περισσότερο η σεξουαλικότητα οποιασδήποτε θηλυκότητας, επιβεβαιώνοντας την υποτίμηση των γυναικών και την εδραίωση πατριαρχικών κοινωνικών δομών», αναφέρει το κείμενο που αναρτήθηκε σε ιστοσελίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου.

-«Ακόμη, απεχθανόμαστε τον ανθρωποκεντρισμό που προάγει ο χριστιανισμός. Τα πάντα φτιάχτηκαν για να εξυπηρετούν τους εκλεκτούς, το »κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του θεού» δομημένο ανθρώπινο γένος. Επιλέξαμε επίσης τον συγκεκριμένο στόχο ως μια ακόμη επιχείρηση με πολύ καλές απολαβές για τους αφέντες της. Εκτάσεις γης και αφορολόγητος πλούτος που καλύπτεται από φιλανθρωπίες, για να συμπληρώνει και το κατά τα αλλά ανθρωπιστικό προφίλ της εκκλησίας…».

Είναι προφανές ότι τα τρία κύρια σημεία της κριτικής τους είναι: α) η «δαιμονοποίηση της σεξουαλικότητας» (με λιγότερη έμφαση στην ανδρική σεξουαλικότητα), β)η υποτίμηση της υπόλοιπης κτίσης και η υπερέξαρση του ανθρώπου και γ)η κερδοφορία της διοικητικής εκκλησιαστικής δομής η οποία διατηρεί αφορολόγητα κέρδη με ανθρωπιστικό προφίλ βοήθειας προς ενδεείς.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, κατ’αρχήν θα πρέπει να παραδεχθούμε οτι η καθημερινή πρακτική που συχνά συναντούμε εντός της Εκκλησίας περιλαμβάνει σειρά από αυτές τις -τραγικές και αντιχριστιανικές- παθογένειες. 

Vomitorium -ώρες της αποκαθήλωσης

   Όπως γράφει ο Ζακ Ελλύλ στην «μεταμόρφωση του αστού» για την εκμηδένιση του Θεού στην τεχνική (μας) κοινωνία, «Η εκμηδένιση αυτή διευκολύνει εξ ίσου τα πράγματα με τη διακήρυξη της εξαφάνισης της ηθικής -ιδίως της σεξουαλικής αφού η παλιά ηθική ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητη στο σημείο αυτό. Και εδώ έχουμε τον πλήρη θρίαμβο της ελευθερίας! Ο άνθρωπος είναι ενήλικος, αφού έχει σκοτώσει πατέρα και μητέρα, και Θεό ως πατέρα. Χρειάζεται να συμπεριφέρεται όπως του αρέσει.[] Ανεβάζει στα ουράνια τον [σ.φ.: Μαρκήσιο ντε] Σαντ, που του φαίνεται ότι νίκησε την ηθική. […]Ο Θεός είναι νεκρός. Η ηθική είναι νεκρή. Αλλά και ο άνθρωπος.» Η αστική τάξη, άλλωστε, έχει διακηρύξει, πρώτη και καλύτερη, την φυσικότητα των «σεξουαλικών αναγκών»(οπ.π., σ. 77) μέσα στον «παράλογο και αφύσικο μύθο της φύσης» που έπλασε, βολικότατα. Ο κος Ντομινίκ Στρος-Καν, δεν θα χρειαζόταν να συμβεί ο,τιδήποτε άλλο, για να μάθουμε ότι υπακούει γενικότερα σε αυτούς τους κανονες της κυρίαρχης τάξης, αλλά και της κυρίαρχης ιδεολογίας που διαχέει προς την αυλή των άλογων προβάτων, δηλαδή εμάς. Άλλωστε, το είχε διακηρύξει πρόσφατα και ο ίδιος σε συνέντευξή του, ότι έχει… -μεταξύ δύο άλλων- «αδυναμία στο ωραίο φύλο», αδυναμία θανάσιμη πράγματι.

Όλα βαίνουν καλώς εναντίον Σου, σας, μας, μου

Διαβάζω σε -φιλοκυβερνητικό και in- ιστότοπο τα εξής:

Αποκρατικοποιήσεις

Ο κ. Παπανδρέου έκανε επίσης λόγο για φιλόδοξο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων με στόχο τα 50 δισεκατομμύρια ευρώ που αντιστοιχούν σε 20 ποσοστιαίες μονάδες του χρέους.

Επίσης ο κ. Παπανδρέου είπε ότι θα μειωθεί η συμμετοχή του δημοσίου στις επιχειρήσεις που είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο -τηλεπικοινωνίες, λιμάνια, τομέα διαχείρισης υδάτων, ηλεκτρική ενέργεια και τυχερά παιχνίδια.

Ο δε Ευρωπαίος Επίτροπος Όλι Ρεν(φωτό) μωρολογεί ασύστολα και επικίνδυνα, όταν λέει για την ιδιωτικοποίηση-εκποίηση-ξεπούλημα εθνικής(κρατικής έστω) περιουσίας τα εξής:

«Aυτή είναι η αναγκαία προϋπόθεση για να επιτευχθεί πρόοδος και αυτό πρέπει να ξεκινήσει αμέσως».

Ο δε πολιτευτής, τέλος, και δημοτικός σύμβουλος Στ. Παπαθεμελής είχε γράψει στο «Πρώτο Θέμα» τα εξής ωραία και εύγλωττα για τον ΟΠΑΠ:

Ξεπουλάνε π.χ. τον ΟΠΑΠ με κάπου 1,5 δισ. € ενώ αποδίδει 1 δισ.€ ετησίως. Τρελλάθηκαν! 

Τρελλάθηκαν ίσως, δεν αποκλείεται, αλλά πάντως με ένα ορθολογικό τρόπο και πολιτισμένο…

Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον- Μετάφραση κειμένου του Christopher Lasch(Μέρος 6o και τελευταίο)

Αν και ο θεσμός της οικογένειας ανάγκασε τους άνδρες, για να γίνουν μονογαμικοί, ένα διπλό μέτρο σεξουαλικής συμπεριφοράς πάντοτε έκλεινε το μάτι στις συχνές τους διαλλείψεις από αυτό το ιδανικό, ενώ τιμωρούσε τις γυναίκες για τις ίδιες διακοπές, συνήθως με αγριωπή σοβαρότητα. Το διπλό μέτρο ήταν ίσως η πιο σημαντική μόνη επιρροή που εν τέλει έφερε την οικογένεια σε δυσφημία.  Ο εικοστός αιώνας, δυστυχώς, έχει προσπαθήσει να επανορθώσει αυτή την οφθαλμοφανή αδικία θεσμίζοντας ένα μονό μέτρο σεξουαλικής  αδειοδότησης, ενόσω το σωστό γιατρικό είναι ένα πιο απαιτητικό μέτρο σεξουαλικής πιστότητας και ένας πιο απαιτητικός ορισμός της υπευθυνότητας των γονιών στα παιδιά τους. Μία «οικογενειακή πολιτική» σχεδιασμένη να στρέψει αυτή την υπευθυνότητα στο κράτος δεν είναι καθόλου μια λύση. Ούτε είναι μία «ριζοσπαστική» λύση. Απλώς θα ενέκρινε το σχήμα του γραφειοκρατικού ατομικισμού που ήδη υφίσταται, στο οποίο το κράτος αναλαμβάνει τις λειτουργίες ανατροφής που πρότερα ήταν συσχετισμένες με την γονικότητα και αφήνει τους ανθρώπους ελεύθερους να απολαύσουν τους εαυτούς τους ως καταναλωτές. Μία τέτοια λύση μας καθιστά όλους παιδιά. Ο κόσμος μπορεί να κάνει χωρίς ένα «ριζοσπαστισμό» που προτείνει μόνο να φέρει τους υπάρχοντες διακανονισμούς στη λογική τους συνέπεια: η απορρόφηση της δημόσιας ζωής από το κράτος και η καταστροφή των ενδιάμεσων θεσμών με τον επανορισμό τους ως ομάδων πίεσης ή «[εδαφικά] παραρτήματα τρόπων ζωής» (κατά την έκφραση του Ρόμπερτ Μπέλα) στα οποία τα άτομα αφήνονται ελεύθερα να κυνηγήσουν αμιγώς ατομικά συμφέροντα και απολαύσεις.

Εφ’όσον η Ρούμπιν αναμιμνήσκεται την δεκαετία των 60, ώστε να υποστηρίξει τον αμφίβολό της ισχυρισμό ότι τα ριζοσπαστικά κινήματα αυτής της δεκαετίας βρήκαν την έσχατή τους τελειότητα στον φεμινισμό, θα ήταν μια καλή ιδέα να υπενθυμίσουμε στους εαυτούς μας ότι η δεκαετία του 60 είδε μια αναβίωση της κοινοτιστικής παράδοσης που έχει ανέκαθεν συνυπάρξει με την κυρίαρχη φιλελεύθερη παράδοση. Η διαφωνία μεταξύ των κοινοτιστών και των φιλελεύθερων αγγιστρώνεται σε αντιφατικές συλλήψεις του εαυτού. Εκεί που οι φιλελεύθεροι συλλαμβάνουν τον εαυτό ως ουσιαστικά κατάφορτο και ελεύθερο να επιλέξει μέσα από ενα ευρύ φάσμα εναλλακτικών, οι κοινοτιστές επιμένουν ότι ο εαυτός είναι συντεταγμένος μέσα και αποτελούμενος από την παράδοση, την πολιτογράφηση σε μια ιστορικά ριζωμένη κοινότητα. Οι φιλελεύθεροι θεωρούν την παράδοση ως μία συλλογή προκαταλήψεων που προσκόπτει το άτομο, προκειμένου να καταλάβει τις δικές του ανάγκες.  Εκθειάζουν τον κοσμοπολιτισμό απέναντι στον επαρχιωτισμό [σ.ph.: είδος τοπικότητας/τοπικισμού] που στα μάτια τους ενθαρρύνει την συμμόρφωση και την δυσανεξία. Οι κοινοτιστές, από την άλλη, απαντούν ότι «η δυσανεξία φυτρώνει το πιο πολύ», καταπώς το λέει ο Μάικλ Σάντελ, «εκεί που οι μορφές της ζωής είναι εξαρθρωμένες, οι ρίζες εκτοπισμένες, οι παραδόσεις αναιρεμένες.»

Αρρενομανείς φοράδες: απάντηση στους «θηλυμανείς ίππους»!!!(α’ μέρος)

Ας ξεκινήσουμε με την καταγραφή κάποιων πραγματικοτήτων:

α)το φεμινιστικό κίνημα έχει εκτροχιασθή σε ικανό του μέρος. Για να μην μιλήσουμε για φεμινίστριες όπως η Αγία Οσ. Ξένη, που διεκδικούσε την ελευθερία στο να μην υπανδρευθή όποιον δεν θέλει, δηλαδή που την βλάπτει στην αρετή της, και την Αγία Αικατερίνη την πάνσοφο, που δεν υπανδρεύθηκε κανένα, διότι πληγώθηκε βαθύτατα από τον αποκλειστικό, θείο έρωτά της προς τον κάλλει Ωραίο Νυμφίο της -παρά τις πιέσεις των ευγενικής καταγωγής γονέων της-, ή την αυτοκράτειρα Θεοδώρα(ισότητα στον κολασμό της μοιχείας για τους άνδρες π.χ.), ας θυμηθούμε την Καλιρρόη Παρρέν, η οποία ήταν βαθιά Χριστιανή και ζητούσε όντως τα θεόσδοτα δικαιώματα για τις αδελφές της εν Χριστώ.  Κοντά στις μέρες μας, η κυρίαρχη ιδεολογία ζήτησε την ισοπέδωση των γυναικών και ανδρών και τις ήθελε στην παραγωγή. Επίσης, ζήτησε την εξομοίωση σε όλα τα άσχημα και από πλευρά ήθους ανάξια, δηλαδή την τεχνητή αρρενωπότητα. Όχι την ισότητα, αλλά την αντιπερσοναλιστική ισοπέδωση. Αυτά έγιναν αιτήματα και του φεμινιστικού κινήματος σε ικανό μέρος του…