Πούτιν, Σβιάτοπολκ και Μπόρις ο Παθοφόρος

Η ιστορία της νεότερης, μεταπαγανιστικής Ρωσίας ξεκινάει με τον εκχριστιανισμό του Πρίγκηπα Βλαδίμηρου του Μεγάλου (958-1015). Μετά το θανατό του Βλαδίμηρου, το βασίλειο διαμοιράστηκε από τον ίδιο σε τρία ίσα μέρη στους τρεις γιους του. Ο πρωτότοκος γιος του, Σβιάτοπολκ, έγινε κληρονομικώ δικαιώματι Πρίγκηπας του Κιέβου και αμέσως θέλησε να σφετεριστεί όλη τη ρωσική επικράτειας και να γίνει απόλυτος κυρίαρχος.

Μνήμη Αγ. Μαρτίνου της Τουρώνης

Άγιος Μαρτίνος της Τουρώνης

Σήμερα 12 Νοεμβρίου πριν από ακριβώς 1617 χρόνια ετελεύτησε ένας όχι και τόσο γνωστός σήμερα άγιος της ενωμένης Εκκλησίας του 4ου αιώνα μ.Χ., ο αγ. Μαρτίνος Επίσκοπος της Τουρώνης, δηλαδή της γαλλικής πόλης της Tours. Ο Άγιος Μαρτίνος αναγνωρίστηκε ως άγιος απόλυτα σωστά (σε αντίθεση με άλλες, πιο σύγχρονες περιπτώσεις, που ζήλεψαν τον Ρωμαιοκαθολικό τρόπο «αγιοκατάταξης») από την Διοίκηση της Εκκλησίας, εφόσον ενεργούσε και πολλά θαύματα τα οποία και του επέφεραν μια επιπλέον προσφώνηση: θαυματουργός(wonderworker).

Ο Άγιος Μαρτίνος είχε πατέρα στρατιωτικό και σε αυτήν την περίπτωση η ένταξη στο στράτευμα ήταν υποχρεωτική.
Ο ίδιος όμως δεν αρεσκόταν σε αυτήν την ζωή, την οποία θεωρούσε άλλωστε αντίθετη με τις επιταγές του Ευαγγελίου του Χριστού. (Για αυτό ο Ορθόδοξος μπλόγκερ khanya του έχει αποδώσει τον τίτλο του «προστάτη των αντιρρησιών συνείδησης», κάτι που πάντως σίγουρα ήταν ο ίδιος.) Έτσι αποφάσισε την παραίτησή του, η οποία έγινε με επεισοδιακό όπως και θαυματουργικό τρόπο. Άξιο μνείας, όπως και απορίας( ; ), είναι πώς ο Έλληνας συντάκτης σχετικού αγιολογικού βιβλίου, το οποίο και τυχαίνει να έχω και έχω διαβάσει(Γεωργίου Πιπεράκι, «Η εν Ορθοδοξία Ηνωμένη Ευρώπη») δεν έγραψε ουδεμία λέξη για αυτήν την πασίγνωστη πτυχή της ζωής του Αγ. Μαρτίνου, υπερθεματίζοντας μάλιστα υπέρ της στρατιωτικής ζωής, ότι δηλαδή δεν του ήταν εμπόδιο κάτι τέτοιο. Έχουμε συγκεκριμένες αγάπες στην σύγχρονη ελλαδική και όχι μόνο εκκλησία, αν μη τι άλλο…

Παραλειπόμενα για την στράτευση και τον πόλεμο από εκκλησιαστική σκοπιά

Άγιοι Μπόρις και Γκλεμπ, οι πρώτοι Ρώσσοι Άγιοι

Οι προηγούμενες αναρτήσεις ελπίζω ότι έδωσαν σε όσους φίλους έκαναν τον κόπο και τις διάβασαν μια εικόνα της πιο αγνής και ανόθευτης περιόδου της εκκλησιαστικής μας Ιστορίας. Είδαμε εκεί πώς το να επιλέξει κανείς το στρατιωτικό επάγγελμα, το να στρατευθεί δηλαδή, τον στερούσε από την δυνατότητα να γίνει Χριστιανός! Άλλη ηταν η αντιμετώπιση όσων ΉΔΗ ήσαν στρατιώτες, οι οποίοι πάντως φαίνεται ότι κατά κανόνα «εν μαχαίρα απέθανον». Πάντως, αναγνωρίζεται ότι «ο Χριστιανός δεν προορίζεται, για να γίνει στρατιώτης. Ένας Χριστιανός δεν πρέπει να γίνει στρατιώτης, εκτός και αν εξαναγκαστεί από ένα αρχηγό που φέρει σπαθί. Δεν πρέπει να φορτώσει τον εαυτό του με αμάρτημα του αίματος. Αλλά αν έχει χύσει αίμα, δεν πρέπει να μετέχει στα Μυστήρια, εκτός αν εξαγνιστεί από μια τιμωρία, δάκρυα και θρήνο. Δεν πρέπει να προχωρήσει απατηλά, αλλά με τον φόβο του Θεού.» (Κανόνες 13-14 Ιππολύτου, 4ος αι. μ.Χ.).

Παραταύτα, όπως είδαμε και στο πρώτο μέρος, αυτό αφορά την πρώτη επιλογή, την τέλεια, την τελείως ειρηνιστική και μη-βίαια. Ο άλλος δρόμος είναι αυτός του κατά περίπτωση δικαιολογήσιμου πολέμου…

Επιτρέπεται από τους Αγίους και τους Ιερούς Κανόνες η στράτευση;(Μέρος 1ο)

Άγιος Μαρτίνος, στρατιώτης που, όταν έγινε Χριστιανός, έγινε «αντιρρησίας συνείδησης» και έκανε «αγία ανυπακοή» στον αυτοκράτορα

Όλοι ξέρουμε από την «επί του Όρους ομιλία» ότι «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι υιοί Θεού κληθήσονται». Δεύτερον δε, την απόκριση που έδωσε ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος σε ορισμένους «στρατευομένους»:

 ¹⁴ επηρωτων δε αυτον και στρατευομενοι λεγοντες και ημεις τι ποιησομεν και ειπεν προς αυτους μηδενα διασεισητε μηδε συκοφαντησητε και αρκεισθε τοις οψωνιοις υμων

Προσέξτε αυτό το «μηδένα διασείσητε». Σημαίνει περίπου: «μην χρησιμοποιήσετε καμία βία εναντίον κανενός»… (Στην αγγλική έκδοση της Κ.Δ. μεταφράζεται ως «Use no violence to any»).

Τρίτον, ο ίδιος ο Χριστός μας είχε πει στον Απόστολο Πέτρο την συγκλονιστική εκείνη κουβέντα, την στιγμή της σύλληψής Του:

«Πας ο λαβών μάχαιραν εν μαχαίρα αποθανείται». Με άλλα λόγια, καθένας που θα σηκώσει ξίφος θα πεθάνει από το ξίφος. Από αυτό και μόνο θα μπορούσε κανείς να καταλάβει ότι στην Ορθοδοξία σε αντίθεση με τις μεγάλες αιρέσεις της Δύσης και ειδικά τον Παπισμό δεν υπάρχει δίκαιος πόλεμος(δείτε εδώ σχετική ανάρτηση από το OrthodoxWiki ).

Βεβαίως, θα πει κανείς: για μια στιγμή, κ. Φιλαλήθη, πώς θα φυλάξουν την πατρίδα και τα ιερά και τα όσιά μας τα παλικάρια αυτά, εάν δεν «ασκήσουν βία σε κανένα»; Μα τι λέμε εδώ; Αν δεν ήθελαν βία, δεν θα έπρεπε να γίνουν μοναχοί και να αφιερωθούν;

(Το ερώτημα είναι λανθασμένο.) Λοιπόν,  αυτό το ζήτημα που θέτουμε πιο πάνω προσφέρεται προφανώς για «να ανάψουμε φωτιά», διότι οι θέσεις και οι απόψεις που έχουμε στην σημερινή «στρατευομένη Εκκλησία» είναι έως και διαμετρικά αντίθετες από αυτές των Πατέρων και της εκκλησιαστικής παράδοσης.

Επί γης ειρήνη, ειρήνη σε εμάς

Ειρήνη είναι το θέμα και είναι ένα πολύ δύσκολο θέμα, αλλά και ένα καθημερινό ζήτημα, που κρίνει όχι τον βίο, αλλά την πολιτεία μας, δηλαδή την κοινωνική μας ζωή. Τι σημαίνει το «ειρήνη υμίν» που λέει ο Χριστός στους μαθητές του(προχθες, Κυριακή του Θωμά) ; Τι σημαίνει να είσαι ειρηνοποιός, προκειμένου να γίνεις τρισευτυχισμένος, μακάριος και, επιπλέον, να κληθείς «υιός του Θεού»; Σημαίνει παγκόσμιο αφοπλισμό; Σημαίνει καταγγελία κάθε αντίστασης σε βία και σε εκμετάλλευση; Σημαίνει την αποδοχή της κακοπάθειας, δηλαδή το να σου φέρονται άσχημα, στο μέτρο πάντα της πνευματικής δύναμης του καθενός; Ερωτήματα που δεν μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει με το …«τράβα μπρος και μη σε μέλλει»…

O Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης παρέχει στο σκοτάδι μου μια ακτίδα παρήγορη…:

» Επειδή μου έχεις γράψει ρωτώντας με, Τι σημαίνει το, «Θα μετατρέψουν τα μαχαίρια τους σε άροτρα»(Μιχ. 4, 3), νομίζω, ή καλύτερα είμαι πεπεισμένος απόλυτα, ότι έχει προφητεύσει το άροτρο της ειρήνης, δηλαδή το θεϊκό κήρυγμα για τον Χριστό, το οποίο θα τιθασεύσει τις φιλοπόλεμες χώρες, των οποίων τα αμυντικά μέσα της κακίας θα μετατραπούν στα ωφέλιμα για τη γεωργική ζωή εργαλεία.» (Επιστολή 36η)

Θεμελιώδεις χριστιανικές πολιτικές θέσεις: Δημοκρατία & Εκκλησία, Άμυνα & Ειρήνη, Εργασία & Ανεργία

Με κάποια πρόσφατη αφορμή, είχα να διατυπώσω κάποιες σκέψεις για κάποια θεμελιώδη θέματα από χριστιανική σκοπιά. Επειδή τελικώς προέκυψε πιο σουλουπωμένο και καλύτερο το κείμενο-σχεδίασμα από το προσδοκώμενο, παρακάτω μπορείτε να το διαβάσετε με την ελπίδα να ωφεληθείτε όλοι κάπως και κατά τι και να ωφελήσουμε και αυτήν την έρημη την κοινωνία μας, που κείται εν τω πονηρώ και τη άκρα αδικία…Οι ενότητες είναι τρεις και φαίνονται στον τίτλο.

1. Δημοκρατία & Εκκλησία: εκκλησιαστική διοίκηση

«Εκδημοκρατισμός» της εκκλησιαστικής διοίκησης  κατά τους ιερούς κανόνες: «η ψήφος των πλειόνων κρατείτω». Εφαρμογή του «ψήφω κλήρου και λαού», πρακτική που εκπηγάζει από τους ιερούς κανόνες και που συνιστά σύμφωνα με τον ι. Χρυσόστομο την πρακτική διοίκησης της αρχαίας Εκκλησίας από τον Απ. Πέτρο. Χριστιανική δημοκρατία: αντιστροφή κοσμικής. Άρχοντας=υπηρέτης και αυτοθυσιαζόμενος: «Ο άρχοντας υπέρ των αρχομένων αποθνήσκει». Οι άρχοντες βιάζονται από τον δήμο να κυβερνήσουν αντί να βιάζουν αυτοί τον δήμο να κυβερνήσουν.

«Χουντικά σταγονίδια» στον «φιλόχριστο στρατό»

Όπως ίσως θα έχετε παρακολουθήσει οι φίλοι αναγνώστες αυτών των γραμμών, τις τελευταίες δέκα ημέρες έγινε λόγος για ένα ζήτημα το οποίο άπτεται της εορτής του Πολυτεχνείου. Κάποιος νεαρός και ειδικότερα ο 4ετής αρχηγός φοιτητής της Σχολής Ευελπίδων Π. Φαραντάτος, όπως φημολογήθηκε αρχικά από την φιλοκυβερνητική εφημερίδα «Το βήμα της Κυριακής», μετά την εορτή προς τιμήν του Πολυτεχνείου 1973, μίλησε για «μπούρδες» αναφορικά με την εορτή αυτή και τραγούδησε κάποιο άσμα το οποίο είναι χουντικός ύμνος («Μεσ’ στου Απρίλη την γιορτή»). Μάλιστα, ανάγκασε ίσως ή συνοδεύτηκε σε αυτήν την ενέργεια από ορισμένους(4-5) συμφοιτητές ή και φίλους. Υπήρξαν πληροφορίες έσωθεν ότι το περιστατικό με κάποια μορφή πράγματι έλαβε χώρα, ενώ σε άλλη κυριακάτικη εφημερίδα συγγενής του παιδιού αυτού ισχυρίστηκε ότι συκοφαντήθηκε και ότι επρόκειτο για παρεξήγηση. Η φιλοκυβερνητική εφημερίδα μίλησε για «χουντικό πυρήνα στην Ευελπίδων»· ο δε πρότερος πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου είχε ομιλήσει στους Μέρκελ-Σαρκοζί στην περιβόητη συνάντησή τους μετά την ανακοίνωση δημοψηφίσματος περί κινδύνων… πραξικοπήματος· οι συνδαιτυμόνες αυτοί εξοργίστηκαν με αυτά που άκουγαν- βέβαια «μην κρίνεις, για να μην κριθείς».
Βεβαίως, και νομικά ακόμη υπάρχει το περίφημο τεκμήριο αθωότητας και δεν πρέπει ποτέ να κάνουμε εύκολες κριτικές και επικρίσεις, πόσω μάλλον καταδίκες. Αλλά ας υποθέσουμε ότι ισχύει οποιαδήποτε εκδοχή. Ποια σημασία έχει; Αυτές οι σχετικές αναρρωτήσεις είναι σαν να προέρχονται από κάποιον που έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με την ελλαδική πραγματικότητα και δη την στρατιωτική, η οποία σε μεγάλο τμήμα της είναι «σουρεαλιστική» και άκρως εξοργιστική. Ιδίως, ίσως, οι νεώτεροι, από κατ’ ιδίαν συζητήσεις και μόνον θα γνωρίζουν πόσοι και πώς έχουν -έκπαλαι- τέτοια φρονήματα εντός του στρατού. Προσέξτε: όχι εθνικιστικά ή «υπερεθνικόφρονα» φρονήματα, αλλά απλώς φασιστοειδή ή/και «μιλιταριστικά». Δηλαδή αντιδημοκρατικά και νομικιστικά, που προσκυνούν ως είδωλο και ως νέο χρυσό μοσχάρι το Κράτος και έχουν ποικίλα όνειρα φίλαρχης «επιβολής της τάξης».

Ο Εγωκεντρισμός, η ιερότητα της φιλίας

Ναι, έρχονται κάποιες στιγμές που βλέπεις καθαρά, στιγμές διαυγούς σύλληψης του πόσο βαθύτατα σαπισμένη είναι αυτή η κοινωνία που έχουμε(-νε) φτιάξει. Ειδικότερα, ότι ισχύει για τους σημερινούς ανθρώπους, που βιώνουν ως τα κατάβαθα του είναι τους «έγνοιες μικρές και λύπες» και το «ψυχικό κενό της εκκοσμικευμένης κοινωνίας», όπως το έλεγε αυτός ο υπέροχος άνθρωπος, ο ακαδημαϊκός Κρίστοφερ Λας. Έτσι και προ μερικών ημερών συνέβη σε εμένα, όταν μία καλή φίλη (και, πρωτίστως, αδελφή) μου μου έγραφε, ευγενικότατα, επειδή ανησυχούσα να μάθω τι συνέβη με μια τόσο σημαντική υπόθεση(πνευματική), «Σε ευχαριστώ που νοιάζεσαι». Αυτή η ευχαριστία πραγματικά με «σκότωσε»… διότι πριν από μερικές δεκαετίες, οι άνθρωποι σε αυτόν τον τόπο ζούσαν με ξεκλείδωτες πόρτες και έμπαιναν ο ένας στο σπίτι του άλλου σαν να ήσαν πράγματι -και όχι μόνο ψιλώ ρήματι, δηλαδή στα (χριστιανικά) λόγια- «όλα κοινά»- δεν υπήρχε καν συνείδηση ιδιοκτησίας(πλην των εκδυτικισμένων αστών), του καταραμένου και φαντασιακού για τους Πατέρες ρήματος «το εμόν και το σον«… Αλλά και εγώ άλλωστε δεν κάνω τα ίδια; Σε κάποιον ψιλικατζή που ρωτούσε με ενδιαφέρον μία κοπέλα με νεογνό παιδί, τον ρώτησα, ηλιθίως, «κόρη σας είναι;»… Ο λόγος, λοιπόν, περί εγωκεντρισμού, εγωκεντρισμού σε μια κοινωνία που είναι πρωτόγνωρα ομογενοποιημένη και κομφορμιστική και που στέκεται τόσο πολύ λιγότερο κριτικά απέναντι σε ό,τι ονομάζουμε «κυρίαρχη ιδεολογία», όπως τα έχει ήδη τονίσει σωστά ο Ζακ Ελλύλ, αυτό το φαινόμενο σκεύους εκλογής, πριν 40 τόσα χρόνια…