Προδιαγεγραμμένοι ισοσκελισμοί

Βάσει πληροφοριών του ημερησίου Τύπου(εφ. “Ελευθεροτυπία”, 06/05), έχουμε ένα “βάθεμα και πλάτεμα” στην τωρινή πολιτική μας κατάσταση° όχι βέβαια της δημοκρατίας, αλλά της εξάρτησης και της επιβολής των μνημονιακών μέτρων. Αυτό γίνεται με την υιοθέτηση της Κοινοτικής Οδηγίας 85, η οποία παραχωρεί το δικαίωμα στην Κομισιόν να καθορίζει τον κρατικό μας προϋπολογισμό και να απαγορεύει την ελλειμματικότητά του. Σύμφωνα με το άρθρο 3 της Συνθήκης αυτής, βάσει του σχετικού ρεπορτάζ, «η δημοσιονομική θέση της γενικής κυβέρνησης (του κάθε) συμβαλλόμενου μέρους πρέπει να είναι ισοσκελισμένη ή πλεονασματική» .
Ίσως γινόμαστε κουραστικοί και σίγουρα επεναλαμβανόμαστε, αλλά όπως έχει γράψει κι ο κορυφαίος μετριοπαθής Αμερικανός οικονομολόγος Τζον Κέννεθ Γκάλμπρεϊθ στο βιβλίο του “Ένα ταξίδι στο χρόνο της οικονομίας”(ελλ. Μετάφραση εκδ. Κάκτος, 1998), η επαναφορά, και μάλιστα εις το διηνεκές, των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών συνιστά ένα έγκλημα εφάμιλλο της κατάργησης της ψήφου των γυναικών. Σε ένα άλλο βιβλίο του, γίνεται πιο αναλυτικός:

Κανιβαλισμός κι’ ακραίος παραλογισμός [Η μετάνοια θ’ αλλάξει τα πάντα]

Στα τελευταία νέα διαβάζουμε (στο Bloomberg) ότι ο πρωθυπουργός της Ισπανίας Ραχόι ανακοίνωσε νέα μέτρα λιτότητας -για τους ήδη λιτούς εννοείται: «Το τέταρτο πακέτο λιτότητας μέσα σε επτά μήνες θα αυξήσει τον φόρο στις πωλήσεις σε 21% από 18%, θα απορρίψει την αναδιαπραγμάτευση του φόρου για τους αγοραστές σπιτιών, θα ελαττώσει ωφελήματα για τους ανέργους και θα μελετήσει κοψίματα συντάξεων. Θα σταθεροποιήσει τις τοπικές κυβερνήσεις και θα εξαφανίσει το δώρο του τέλους του έτους για τους εργαζομένους του δημοσίου. Τα μέτρα του προϋπολογισμού, που καλύπτουν τα επόμενα δυόμισι χρόνια, είναι περίπου διπλάσια από αυτά που ανακοινώθηκαν.»

Και οι μη- λιτοί και αβροδίαιτοι τι θα κάνουν; Μα θέλετε να δυσαρεστηθούν και να καταμετρηθούν σε άλλου Κράτους ΑΕΠ; Παγκοσμιοποίηση δεν έχουμε και ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου, χωρίς καν αντικίνητρα για αυτό; Ο Κρούγκμαν σωστά χαρακτήρισε τα παραπάνω μέτρα ως «πόνο(ς) χωρίς νόημα στην Ισπανία». Αλλά δεν είναι μόνον πόνος δίχως νόημα. Είναι και χωρίς καμιά αμφιβολία ριζική επιδείνωση της καταστάσεως. Διότι τα δεδομένα, όπως έγραφε παλιά και πάλι, χιουμοριστικά, ο ίδιος οικονομολόγος, «έχουν μια κεϋνσιανή μεροληψία». Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι, μέσα πάντα σε αυτό το σύστημα, όταν έχεις κατάσταση ύφεσης, ελάττωσης της παραγωγής, και ανεργίας, και φυσικά φτώχειας, δεν κάνεις ποτέ περικοπές δαπανών -δηλαδή spending cuts-, απεναντίας κάνεις “deficit spending”, δηλαδή ΑΥΞΆΝΕΙΣ ΤΑ ΕΛΛΕΊΜΜΑΤΑ!