Μαζοποίηση και αποπροσωποποίηση (Γ. Θεοτοκάς)

«Πρώτα ειδα μονάχα τη μάζα. Ένας απέραντος ζωντανός όγκος, όμορφος και άχρωμος, ενιαίος και αδιάσπαστος, κυλούσε τριγύρω μου μονότονα, και μου φάνηκε σα να ακολουθούσε ένα ρυθμό. Δεν τον ήξερα αυτόν το ρυθμό, δεν μπορούσα να τον συλλάβω και να τον εξηγήσω, μα αισθάνθηκα σα να με καταχτούσε κ’ εμένα, σα να με αφωμοίωνε και να μ’ έσερνε. Μου φάνηκε πως η μάζα είχε μια μεγάλη ψυχή, πως κ’ εγώ την είχα μέσα μου αυτήν την κοινή ψυχή, πως δε θα κατώρθωνα ποτέ να λυτρωθώ ολότελα από την τυραννία της.

Η επέτειος & η παρέλαση, η Άλωση & η μετάνοια & άλλες ιστορίες…

Δύσκολες μέρες και αργόσυρτες κομμάτι… Παλιγγενεσίας επέτειος, με πραίτωρες και νυν προστάτες του πολίτη, αντί για τους ίδιους τους πολίτες: «Quis custodiet ipsos custodes?»

 Ένα ρητό που με παραπέμπει στο θέμα των παρελάσεων είναι και τούτο το παρακάτω, που ανήκει στον π. Σέργιο Μπουλγκάκωφ, Ορθόδοξο ιερέα και παλαιό «νόμιμο μαρξιστή» και που αναφέρεται στον Μαρξ:

«…τον έχει απορροφήσει εξ ολοκλήρου εκείνο που είναι κοινό για όλες τις προσωπικότητες, άρα το μη ατομικό μέσα σε αυτές, και αυτό το μη ατομικό, αν και μη ατομικό, γενικεύεται σε αφηρημένο σχήμα, που απορρίπτει εύκολα εκείνο μέσα στην ατομικότητα, που εξαιρεί αυτό το μη ατομικό μέσα σ’ αυτήν, ή, ελαφρά τη καρδία,εξισώνει αυτό το υπόλειμμα με το μηδέν. Αυτή είναι και η ουσία εκείνου του περίπλοκου «αντικειμενισμού» του μαρξισμού: οι προσωπικότητες αβήνουν μέσα στις κοινωνικές κατηγορίες, όπως το άτομο του στρατιώτη εξουδετερώνεται μέσα στο τάγμα ή στον λόχο όπου υπηρετεί.» («Ο Karl Marx ως θρησκευτικός τύπος», εκδ. Άθως, σσ. 26-27)

Αυτή η οπτική πράγματι μας δίνει να κατανοήσουμε βαθύτερα τις φοβερές παρελάσεις της σταλινίζουσας Βόρειας Κορέας με άνδρες και γυναίκες, παραταγμένους πανομοιότυπα και με θαυμαστή ευλυγισία…