Κόμμα Νεοφιλελευθέρων

Στο προηγούμενο φύλλο της εφ. «Χριστιανική», το άρθρο της στήλης λεγόταν «Προεκλογικά».  Στο συγκεκριμένο άρθρο, η πρόθεση δεν ήταν μια ολοκληρωτική τοποθέτηση, αλλά αντιθέτως είχαμε εστιάσει την προσοχή μας σε ένα φαινόμενο που χρήζει προσοχής ιδιαίτερης. Συγκεκριμένα, στο ότι ορισμένοι προέβαλλαν ως μόνο στόχο την πτώση της παρούσας κυβέρνησης, ακόμα και με άνοδο της δεξιάς εκδοχής του σημιτικού εκσυγχρονισμού, που είναι η ΝΔ του κ. Μητσοτάκη.

Καταρχάς, να επαναλάβουμε κάτι αναφορικά προς την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ: ανεξαρτήτως των αντικειμενικών συνθηκών, των διεθνών συσχετισμών και όλων των άλλων παραγόντων που πιθανώς επέδρασαν, είναι αναμφισβήτητη η συνθηκολόγηση του Ιουλίου του 15, που από βραχυχρόνια τακτική εξελίχθηκε σε στρατηγική επιλογή. Όπως και αν αξιολογήσει κανείς την χρηστότητα της διαχείρισης ή άλλες παραμέτρους της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να παραβλέψει ότι εξελίχθηκε στην αριστερή πτέρυγα της μνημονιακής πολιτικής και κατήργησε την προοπτική της εναλλακτικής. Από κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, δηλαδή, μεταλλάχθηκε σε κόμμα εξουσίας, όπως το είχε ορίσει ο κ. Βενιζέλος σε παλαιότερο βιβλίο του ιδεολογικού περιεχομένου ( «Δύο λέξεις: Αριστερά – Δεξιά στην εποχή μας;», εκδ. Πόλις, 2006). Εκεί ο προαναφερόμενος έγραφε:
«το ΠΑΣΟΚ πρέπει να είναι η αριστερότερη (με την έννοια προφανώς της προοδευτικότερης) δυνατή εκδοχή ενός μεγάλου πολυσυλλεκτικού κόμματος εξουσίας». Κάνοντας την καθοριστική επιλογή ο ΣΥΡΙΖΑ να υπηρετήσει ένα σχέδιο μνημονιακής διαχείρισης, ενέπεσε σε αυτόν τον ορισμό.

Εργασιακός παλαιοφιλελευθερισμός

«Μάλλον ξεπερασμένο» είναι κατά τον νέο καταλληλότερο και πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας κ. Μητσοτάκη το κλασικό 8ωρο 9-5 στην ίδια δουλειά, όπως τόλμησε να παραδεχτεί κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου Digital Economy Forum 2018. Ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως και πολλοί «(νεο)φιλελεύθεροι» μιλούν χαρακτηριστικά με όρους προόδου και συντήρησης, μόνο που η διαφωτισμένη αυτή πρόοδος βρίσκεται στην κατάργηση κάθε νομοθεσίας η οποία προστατεύει στοιχειωδώς τα δίκαια και τα δικαιώματα των κοινωνικά κατώτερων τάξεων. Άλλωστε υπέρ της κατάργησής του ψήφισαν οι βουλευτές του κόμματός του όπως και της Χρυσής Αυγής στο Ευρωκοινοβούλιο στις 4 Ιουλίου.

Τοποθέτηση της Χριστιανικής Δημοκρατίας για τις αμερικανικές εκλογές-νίκη Τραμπ

Όπως θα γνωρίζετε οι περισσότεροι, προχθές o Ντόναλντ Τραμπ, υποψήφιος με το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα των ΉΠΑ, εξελέγη πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Παρακάτω αναδημοσιεύω μια τοποθέτηση της Χριστιανικής Δημοκρατίας, με σημαντικά στοιχεία επεξήγησης της «σοκαριστικής» νίκης αυτής.

 

1.Τα ξημερώματα της 9ης Νοεμβρίου είδαν μία από τις μεγαλύτερες πολιτικές ανατροπές στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας που επισυνέβησαν σε χώρα του λεγόμενου δυτικού κόσμου. Ο Ντόναλντ Τραμπ, ένας λαϊκιστής πολύ-εκατομμυριούχος που έλαβε το χρίσμα του κόμματός του ενάντια στο ίδιο το κατεστημένο του, αντιπαθής στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, στους ολετήρες χρηματιστές της Ουώλ Στρητ και σε άλλες παρόμοιες καθεστωτικές δυνάμεις, εξελέγη Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών με χαρακτηριστική άνεση, εφόσον εξασφάλισε 279 εκλέκτορες σε σχέση με τους μόλις 228 της Χίλλαρυ Κλίντον.

2.Μια εξαιρετικά εύστοχη εξήγηση της συντριπτικής νίκης του Τραμπ έδωσε ο παρ’ ολίγο υποψήφιος πρόεδρος εκ μέρους των Δημοκρατικών Μπέρνι Σάντερς: «Ο Ντόναλντ Τραμπ διαχειρίστηκε το θυμό μιας παρακμάζουσας μεσαίας τάξης που έχει σιχαθεί τα κατεστημένα οικονομικά, τις κατεστημένες πολιτικές, και τα κατεστημένα Μέσα. Οι άνθρωποι έχουν κουραστεί από το να εργάζονται μακρές ώρες για μικρότερους μισθούς, απ’το να βλέπουν αξιοπρεπώς αμειβόμενες δουλειές να πηγαίνουν στην Κίνα και άλλες χαμηλόμισθες χώρες, από τους δισεκατομμυριούχους που δεν πληρώνουν κανένα φόρο εισοδήματος της περιφερειακής κυβέρνησης και από το να μην μπορούν να πληρώσουν μια πανεπιστημιακή εκπαίδευση για τα παιδιά τους- όλα αυτά όσο οι πολύ πλούσιοι γίνονται ακόμη κατά πολύ πλουσιότεροι».

Οι βρετανικοί ιδιωτικοποιημένοι σιδηρόδρομοι ως (νεοφιλελεύθερο) παράδειγμα προς αποφυγή

“Ο δρόμος προς τη δουλεία”(Road to serfdom). Αυτός ήταν ο τίτλος ενός πολύ σημαντικού βιβλίου του οικονομολόγου Φρίντριχ φον Χάγιεκ της λεγόμενης Αυστριακής σχολής των Οικονομικών. To βιβλίο αυτό γράφτηκε μεταξύ των ετών 1940 και 1943, όταν ο απορρυθμισμένος καπιταλισμός της τότε Δύσης, μεταξύ άλλων και της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, είχε οδηγήσει ως κυριότατο αίτιο στον χειρότερο παγκόσμιο πόλεμο όλων των εποχών(Β’ Π.Π.) και τον, σύμφωνα με τον συγγραφέα Βασίλη Ραφαηλίδη,  λυσσωδέστερο εμφύλιο όλων των εποχών, που ήταν ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των Δημοκρατικών και των οπαδών του Φράνκο. Ο Χάγιεκ πρέσβευε ότι οποιαδήποτε κρατική ρύθμιση στην ελεύθερη λειτουργία της αγοράς είναι ο δρόμος προς τη δουλεία, την «τυραννία».

Τα έτη αυτά της έκδοσης του βιβλίου του σήμαναν την απαρχή της «χρυσής τριακονταετίας του καπιταλισμού»(1945-1975), που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τις ιδέες του. 36 έτη έπειτα περίπου, όμως, τον Μάιο του 1979, έμελλε να αναρριχηθεί στην εξουσία η Μάργκαρετ Θάτσερ, η οποία είχε κατονομάσει άλλο βιβλίο του ιδίου οικονομολόγου, το «Σύνταγμα της ελευθερίας»(1960) ως το «πολιτικό πιστεύω» της.

Τοποθέτηση της Χ.Δ. για τα στοιχεία της Eurostat για την ανάπτυξη στην Ευρωζώνη

Σύμφωνα με τα στοιχεία που πρόσφατα δημοσίευσε η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία(Eurostat) για τα μακροοικονομικά μεγέθη του β’ τριμήνου του τρέχοντος έτους, η ανάπτυξη(αύξηση Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος-ΑΕΠ) στις χώρες της Ευρωζώνης ανήλθε κατά μέσο όρο, μετά από όλη την παγκόσμια οικονομική κρίση των προηγούμενων ετών, μόλις στο 0,3%. Είναι εύγλωττο το γεγονός ότι ανάμεσα στις 5 ευρωπαϊκές χώρες που παρουσίασαν την υψηλότερη ανάπτυξη, μόνο μία, η Σλοβακία, είναι –νέο- μέλος της Ευρωζώνης, ενώ οι υπόλοιπες τέσσερις χώρες, Ρουμανία, Ουγγαρία, Τσεχία, Πολωνία, δεν είναι μέλη της ζώνης του Ευρώ, αλλά έχουν το δικό τους νόμισμα και επομένως τη δική τους νομισματική πολιτική.

«This is a coup»- ένας χρόνος μετά(1ο μέρος)

Αυτές τις μέρες θα θυμηθούμε τα γεγονότα του περσινού Ιουλίου:

1.bank-run,

2.capital controls,

3. διεξαγωγή Δημοψηφίσματος,

4. «this is a coup»

5. συνθηκολόγηση σε Συμφωνία- 3ο «Mνημόνιο»

Προκαταρκτικά μόνο, ως προοίμιο ενός μεγαλύτερου κειμένου που θα αναρτηθεί καλώς εχόντων των πραγμάτων εντός των ημερών, θα έλεγα το εξής: ορισμένοι του ίδιου χώρου στον οποίον κι εγώ ανήκα και ανήκω (αντιμνημονιακού και στρατηγικά και κατ’αρχή αντίθετου στην Ευρωζώνη και την ΕΕ), φαινομενικά κυρίως για να κρατήσουν την ελπίδα τους που θεωρούν ότι τους καταρράκωσε ο Τσίπρας, ο Καμμένος και οι συν αυτώ, διατηρούν ένα ιδιαίτερα «βολικό» αφήγημα:
ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ(Τσίπρας, Καμμένος, Ζουράρις, Ξυδάκης, Παρασκευόπουλος, Κατρούγκαλος κ.ο.κ.), [σ.σ.: οι οποίοι συχνά αποθαύμαζονταν από τους ίδιους μερικές μέρες πριν τα γεγονότα του Ιουλίου], έγιναν εν μία νυκτί προδότες, ψεύτες, υποκριτές, δωσίλογοι, ίδιοι ή, συχνά, χειρότεροι με τους Σαμαροβενιζέλους…

Δελτίο Τύπου της «Χριστιανικής Δημοκρατίας» για τον νέο πρόεδρο της Ν.Δ.

Μίγμα ανάλγητου νεοφιλελευθερισμού και ακροδεξιών στοιχείων χαρακτηρίζουν το νέο ηγετικό σχήμα της Νέας Δημοκρατίας

Με αφορμή την εκλογή και συγκρότηση του νέου ηγετικού σχήματος της Νέας Δημοκρατίας το Γραφείο Τύπου της Χ.Δ. εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:

«Όταν ακούω τη φράση παράλληλο πρόγραμμα, το μυαλό μου πηγαίνει στο παράλληλο νόμισμα» είχε δηλώσει χαρακτηριστικά στις αρχές Σεπτεμβρίου στον τηλεοπτικό σταθμό «Σκάι» ο νέος πλέον πρόεδρος του κόμματος της «Νέας Δημοκρατίας» κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, υποδηλώνοντας έτσι την προσήλωσή του σε μια αμιγώς μνημονιακή πορεία της χώρας, χωρίς πεδία πολιτικής αυτονομίας. Ο κ. Μητσοτάκης εξελέγη στις 10/01 με ποσοστό 52,43%, αφήνοντας στη δεύτερη θέση τον πρεσβύτερο ηλικιακά και θεωρούμενο ως «φαβορί» για την προεδρία κ. Μεϊμαράκη.

Ο νέος πρόεδρος της μείζονος συντηρητικής παράταξης είχε προ μηνός εμφατικά δηλώσει επίσης στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων:«Δεν είμαι νεοφιλελεύθερος.(…) Είμαι ένας μετριοπαθής φιλελεύθερος κεντροδεξιός πολιτικός». Ο ίδιος εμφανίζει ένα προφίλ πεφωτισμένου μεταρρυθμιστή, ενός εκσυγχρονιστή του βραδυκίνητου και νεποτιστικού Κράτους, ενός πολιτικού αντίθετου στην υψηλή φορολογία, ο οποίος ευνοεί την πρωτοβουλία, την επιχειρηματικότητα, την διοικητική καινοτομία, την υψηλή παραγωγικότητα κ.τ.ό.

Σχετικά με την νέα «συντηρητική επανάσταση»

Πάνε κάποια χρόνια που ετοίμαζα για κάποιο έντυπο ένα μικρό κείμενο που είχε σκοπό να αναφερθεί στην «νέα συντηρητική επανάσταση» και τα «υφάδια» της, δηλαδή τα στοιχεία της.
Θεώρησα καλό να πάρω ένα τμήμα αυτού του κειμένου και, κατόπιν προσαρμογής και διορθώσεων, να σας το δημοσιεύσω εδώ αυτές τις μέρες. Γιατί μου συνέβη αυτό;
Επειδή (προφανώς) επίκεινται εκλογές και θα ακούμε πλέον συνεχώς και με μεγαλύτερη ακόμη ένταση τα φερέφωνα της ανοησίας να μιλάνε για «ακραίες δυνάμεις» (προερχόμενες από κυρίως «Αριστερά» και «Λαϊκή Δεξιά»), επιφυλάσσοντας για τους ευνοουμένους τους το βραβείο και τον στέφανον της σύνεσης, της σωφροσύνης και του μέτρου, αυτό δηλαδή που παλαιότερα θα λεγόταν Κέντρο ή, πιο μετά, «μεσαίος χώρος». Επειδή όλα αυτά πάρα πολύ απέχουν από το να είναι πραγματικά, νομίζω πως οι παρακάτω παρατηρήσεις μπορούν να ωθήσουν σε αυτήν την συνειδητοποίηση. (Ξέρω φυσικά ότι ενδιαφέρεστε κι εσείς που διάβαζετε το μπλογκ για τέτοια κείμενα.)

Προδιαγεγραμμένοι ισοσκελισμοί

Βάσει πληροφοριών του ημερησίου Τύπου(εφ. “Ελευθεροτυπία”, 06/05), έχουμε ένα “βάθεμα και πλάτεμα” στην τωρινή πολιτική μας κατάσταση° όχι βέβαια της δημοκρατίας, αλλά της εξάρτησης και της επιβολής των μνημονιακών μέτρων. Αυτό γίνεται με την υιοθέτηση της Κοινοτικής Οδηγίας 85, η οποία παραχωρεί το δικαίωμα στην Κομισιόν να καθορίζει τον κρατικό μας προϋπολογισμό και να απαγορεύει την ελλειμματικότητά του. Σύμφωνα με το άρθρο 3 της Συνθήκης αυτής, βάσει του σχετικού ρεπορτάζ, «η δημοσιονομική θέση της γενικής κυβέρνησης (του κάθε) συμβαλλόμενου μέρους πρέπει να είναι ισοσκελισμένη ή πλεονασματική» .
Ίσως γινόμαστε κουραστικοί και σίγουρα επεναλαμβανόμαστε, αλλά όπως έχει γράψει κι ο κορυφαίος μετριοπαθής Αμερικανός οικονομολόγος Τζον Κέννεθ Γκάλμπρεϊθ στο βιβλίο του “Ένα ταξίδι στο χρόνο της οικονομίας”(ελλ. Μετάφραση εκδ. Κάκτος, 1998), η επαναφορά, και μάλιστα εις το διηνεκές, των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών συνιστά ένα έγκλημα εφάμιλλο της κατάργησης της ψήφου των γυναικών. Σε ένα άλλο βιβλίο του, γίνεται πιο αναλυτικός:

Ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών, περικοπές των φτωχών

Από τότε που ξεκίνησε η οικονομική κρίση, το 2008, είχε διατυπωθεί η άποψη από μετριοπαθείς οικονομολόγους ότι δεν έπρεπε να γίνει άνευ όρων διάσωση (bailout) των μεγάλων επιχειρήσεων και τραπεζών οι οποίες κατέρρεαν. Η γνώμη που εκφράστηκε, ειδικότερα, από εμπειρογνώμονες & καθηγητές των Οικονομικών όπως ο Τζέιμς Γκάλμπρειθ ήταν πως θα έπρεπε να γίνει μια μερική ανακεφαλαιοποίηση. Αυτό θα γινόταν μέσω της χρηματοδότησης/αποζημίωσης ορισμένων μικρομεσαίων επενδυτών. Όχι όμως των διευθυντικών στελεχών, όχι γενικά των τραπεζών. Άλλοι, σκληροπυρηνικοί του φιλελευθερισμού αυτοί, έλεγαν πως ο καπιταλισμός εξ ορισμού δεν λειτουργεί σώζοντας τις χρεωκοπημένες επιχειρήσεις και ειδικότερα χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις. Αυτό θα μας το βεβαίωναν, νομίζω, όλοι οι θεωρητικοί του καπιταλισμού και ειδικά οι πιο συντηρητικοί. Παράδειγμα ο Τζόσεφ Σουμπέτερ, που έκανε, χαρακτηριστικά, λόγο για την «δημιουργική καταστροφή» ως την ουσία της λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος και του ανταγωνισμού του. Την ίδια άποψη είχε και «ο πιο συντηρητικός» του Αμερικανικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, ο Ρον Πωλ, εκλεγμένος μέλος του Κογκρέσσου ο ίδιος. Οι Ισλανδοί τον Απριλίου του ’11 κατόρθωσαν να πετύχουν κάτι τέτοιο μη αναλαμβάνοντας χρέη των τραπεζών τους ύψους 4 δις με δημοψήφισμα που συγκέντρωσε ψήφους υπέρ 93%, με, δηλαδή παρά, την αντίθετη γνώμη της σοσιαλδημοκρατικής τους κυβέρνησης.