Περί Ψωμιάδη, «λαϊκίστικης» Αριστεράς και μνημονίου ή, άλλως, Τίνος είδους δημοσιογραφικά φυντάνια ευδοκιμούν στης πλαγιάς της πιο μελάγχολης τα μάκρη(του Ρωμαΐικου)

Ο πολύς κος Σήφης Πολυμίλης μας, λοιπόν, με άρθρο του στο …»Βήμα» -διότι δεν μπορεί να μην μας διαφωτίζη πολλαχόθεν, όπως καταλαβαίνετε, τώρα που ηδικήθη κατά τι στην «Ε»- μας μιλάει εναντίον του Παναγιώτη Ψωμιάδη, του από ορισμένους αποκληθέντος «Νομάρχη-Ζορό» που ήταν έτοιμος να προασπίση τον Καραμανλή και τον Λαζόπουλο(δευτερευόντως) από κάθε κρύφια απειλή. Συνοψίζω τα κύρια σημεία:

1)ο Ψωμιάδης είναι εκφραστής τάσης «ψυχοπονιάρικης»(άλλο πάλι και τούτο) κατά του Μνημονίου.

2)υπάρχει τάση σύμφυτη μέσα στην ελληνική κοινωνία που προτάσσει μία ψεύτικη λεβεντοπατριωτική, θα λέγαμε, αντίσταση κατά του μνημονίου. Βέβαια, όλοι εμείς οι ορθολογισταί καταλαβαίνουμε πόσο χαζά είναι όλα αυτά.

3)οι πολιτικοί συνέβαλαν σε αυτές τις τάσεις, που απολυτοποιούν αφηγήματα ιστορικά, όταν όλοι ξέρουμε στην κατά τον Μποντριγιάρ «μετά το όργιο» εποχή του μεταμοντερνισμού ότι υπάρχει γνωσιολογικός σχετικισμός.

4)ακόμη και ο Αλαβάνος παριστάνει τον εθνικό απελευθερωτή, σαν τον Αντρέα πριν το ’81.

5)όλα αυτά είναι πάρα πολύ άσχημα, και δεν πρέπει η μάχη κατά του Μνημονίου να εκφυλιστεί σε αυτά, που είναι «βλαχομπαρόκ».

Όπως επιγραμματικώς αναφέρει ο σοφός δημοσιολόγος:

Γιατί μπορεί να τα έχουμε κάνει θάλασσα παντού σχεδόν αλλά βέβαια δεν μπορούμε να ανεχθούμε σε καμιά περίπτωση ότι κάποιοι άλλοι και δη ξένοι έχουν την ικανότητα, την τεχνογνωσία να μας επιβάλλουν ένα μοντέλο σωτηρίας που δεν ταιριάζει στις παγιωμένες… παραδόσεις μας. ( Πηγή. )

Βεβαίως, είναι αρκετά χρόνια που διαβάζω αυτού του τύπου τις απόψεις στον ελλαδικό Τύπο, από πολλά διαφορετικά πρόσωπα, με πολλές διαφορετικές παραλλαγές, με την ίδια στοχευμένη επιχειρηματολογία. Και κάποιοι φίλοι που μας διαβάζουν μπορεί να σκέφτονται κάτι σαν «μα θα ασχοληθούμε τώρα με ένα ασήμαντο εθνομηδενιστή φαφλατά του συρμού»; Το φαινόμενο είναι γενικευμένο, όμως. Η ασθένεια έχει επιδεινωθή. Και σε αυτές τις περιπτώσεις, χρειάζεται καυτηριασμός.

Το τέλος των μύθων του ελληνισμού και του ανθελληνισμού(μέρος α’)

Ο Παύλος Ευδοκίμωφ γράφει στην «τρελλή αγάπη του Θεού», που διαβάζω τρεχόντως:

«Στην αδυναμία του Θεού αντιστοιχεί η αδυναμία του ανθρώπου. O Άγιος Παΐσιος ο Μέγας προσευχόταν για τον υποτακτικό του που είχε αρνηθεί τον Χριστό. Ο Κύριος του παρουσιάστηκε και είπε: «Δεν τo ξέρεις ότι μ’αρνήθηκε;» Όμως ο Άγιος δεν έπαυσε να λυπάται και να προσεύχεται ακόμα πιο έντονα για το μαθητή του, οπότε ο Κύριος του λέει: «Παΐσιε, με την αγάπη σου ταυτίστηκες μαζί μου…».

Μικρές σημειώσεις για το θέμα της ελληνικής συνέχειας

Υπάρχουν ορισμένες εξαιρετικά σημαίνουσες και μη-κυκλοφορούσες τρεχόντως στην «πολιτική αγορά» επισημάνσεις που οφείλουμε να κάνουμε σχετικά με το θέμα της συνέχειας ή ασυνέχειας του ελληνισμού. Δυστυχώς, ορισμένοι δοκιμιογράφοι θολώνουν τα ύδατα και κάνουν αυτό για το οποίο έχει κατηγορηθή ευρέως ο Ιάκωβος Φαλμεράγιερ. Δηλαδή, ότι δεν «κάνουν επιστήμη, αλλά μισελληνισμό». Έλληνες(ελληνόφωνοι, έστω) όντες.