Μνήμη νεομάρτυρα Αλέξανδρου Σμορέλ: «O χιτλερικός αθεϊσμός και οι Xριστιανοί αγωνιστές του Λευκού Pόδου»

 

Πέρυσι στις 22/05/2015, είχε πραγματοποιηθεί πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση με συνδιοργάνωση της εφημερίδας «Χριστιανικής» και της Διαβαλκανικής Ομοσπονδίας Ορθόδοξων Νεολαιών για τον αγ. Αλέξανδρο Σμορέλ και την χριστιανική αντιναζιστική οργάνωση «Λευκό Ρόδο», την κάλυψη της οποίας είχαμε αναδημοσιεύσει από αυτό το ιστολόγιο. Σήμερα, λιγάκι μεθεόρτια και με αφορμή την μνήμη του νεομάρτυρα αγ. Αλέξανδρου Σμορέλ, αναδημοσιεύουμε μια από τις τρεις εισηγήσεις της εκδήλωσης εκείνης. Η εισήγηση αυτή είχε δημοσιευτεί στο φύλλο 942 της εφημερίδας «Χριστιανική».

H πολύ γνωστή Γαλλίδα συγγραφέας Σιμόν ντε Mπωβουάρ(δια βίου σύντροφος του υπαρξιστή φιλόσοφου Zαν-Πωλ Σαρτρ) είχε γράψει κάποτε το εξής περί Θεού: «Tο αν υπάρχει ένας Θεός στο βάθος του ουρανού, αυτό δεν απασχολεί τον άνθρωπο».
Eπίσης, είχε γράψει και τα παρακάτω σε βιβλίο της που εξεδόθη το 1974 («H σκέψη της δεξιάς σήμερα»): «Σήμερα ακόμα υπάρχει μια χριστιανική σκέψη, η οποία δηλώνει ότι προέρχεται από το Θεό, ενώ στόχο έχει να δικαιώσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από τον άνθρωπο. (…) Όμως ο Xριστιανισμός έγινε μια διφορούμενη διδασκαλία: θεωρώντας ότι κάθε άνθρωπος είναι δημιούργημα του Θεού, ορισμένοι Xριστιανοί ρίχνουν το βάρος στην αξιοπρέπεια καθενός και στη βασική ισότητα όλων· αρνούνται ότι ο Θεός αποτελεί ιδιοκτησία των ισχυρών αυτού του κόσμου».
Aυτοί οι τελευταίοι Xριστιανοί που αναφέρονται στο ρητό αυτό ήταν ακριβώς και τα παιδιά του «Λευκού Pόδου» και συγκεκριμένα ο νεομάρτυρας και «το πάθος φέρων» (passion-bearer, όπως ονομάστηκε από την Pωσική Oρθόδοξη Eκκλησία) άγ. Aλέξανδρος Σμορέλ.

«Άνθρωποι κακού γούστου που μεταχειρίζονται με ελαφρότητα τις μεγάλες αλήθειες.»

Διαβάζω -κυρίως διαγώνια, αλλά όχι μόνο- τακτικά γραπτά, ακριβέστερα λογοτεχνία και δοκίμια, κάποιων νέων, αλλά και …παλαιότερων Ελλήνων λογοτεχνών, αρθρογράφων, (μικρο-)διηγηματογράφων κ.ά.

Σε αναρτήσεις τους μέσα στο Διαδίκτυο σε ακριβοπληρωμένα sites, σε λογοτεχνικά και παραλογοτεχνικά βιβλία που εκδίδουν ομοίως «επιφανείς» -συνήθως- εκδοτικοί οίκοι, σε εφημερίδες, ένθετα και freepress με ποικίλες διαφημίσεις κ.λπ.

Δεν έχω σκοπό να τους εξουθενώσω ή να πω πως θα έπρεπε να σταματήσουν να γράφουν ή ο,τιδήποτε τέτοιο. Απλώς, να παρατηρήσω ορισμένα πράγματα στα γραπτά τους° μπορείτε να το πείτε και απόπειρα γόνιμης κριτικής…

Για την οπισθοδρόμηση στα “ορθολογιστικά φώτα” του 18ου αιώνα(μέρος Γ’)

Στα δύο προηγηθέντα μέρη (πατήστε εδώ ή εδώ) , μιλήσαμε, εν συνόψει, για δύο εξαιρετικά σημαντικές πτυχές ενός γεγονότος της σημερινής Ελλάδας. Δηλαδή, το πώς θα έπρεπε να δούμε την οπισθοδρόμηση στα «ορθολογιστικά φώτα του 18ου αι.». Η σημερινή ελλαδική κοινωνία εμβαπτίζεται, σε σημαντικό της μέρος που, λόγω της παρακμής της ζωής του ή λόγω ιδεολογίας,(η μετακένωσις του Κοραή υπήρξε κυρίαρχη ιδεολογία από την αρχή, εξ άλλου) θέλει να χαρακτηρίζεται δυτικό ή ευρωπαϊκό, μπορεί ή δεν μπορεί να το εκφράση έτσι, στα μελανά ύδατα του μηδενός, που, όπως αναφέρει και ο Ζακ Ελλύλ, υπήρξε η ασύνειδη πρόθεση του αστού, από την εποχή του Βολταίρου και της ριζοσπαστικής μορφής της Μασωνίας (στην οποία στασιάζεται αν ο ίδιος ανήκε όπως ο Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος).

Εξορθολογισμός, ο κυρίαρχος.

Αυτό το μηδέν είναι ακριβώς ό,τι απομένει βλέποντας τα συντρίμμια της αστικής ιδεολογίας να ρημάζουν· ο ουμανισμός, η ιδεολογία της ευτυχίας, έχουν ήδη καταντήση από τις επίγονες μορφές της αστικής τάξης, ιδίως από την επιφανειακά «ριζοσπαστική», αλλά βαθιά ενσωματωμένη στην κυρίαρχη ιδεολογία,  πτέρυγά της, περίγελα. Ουδείς διαβασμένος σήμερα μπορεί να θεωρήση, ότι η «Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη» μπόρεσε να επιφέρη κάτι περισσότερο από ένα «ευχολόγιο», και μετά περισσότερη αποικιοκρατία, περισσότερη εκμετάλλευση, πείνα και ένδεια για ένα ολοένα αυξανόμενο τμήμα του κόσμου, και, επ’εσχάτοις, ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς. Ο πολύς κος Φουκώ ήδη αντέτασσε ένα «φιλοσοφικό γέλιο» σε όλα αυτά, όπως έλεγε. Ο Νίτσε, προφήτης και ενσαρκωτής του μηδενισμού της σημερινής εποχής, ήδη είχε κατορθώση να δη την απουσία βάσης για τα ιδεώδη του αστού, για την «επιστημονική» εντιμότητά του κτό., παρά το ότι ο ubermensch(υπεράνθρωπος) που προσέβλεπε ήταν ένα πορτραίτο μολυσμένο από όλα αυτά τα γνωρίσματα της υπαρκτής αστικής τάξης. Όλα αυτά, όμως, δεν πτοούν αυτούς που θέλουν να ξανακάνουμε τα ίδια, να πιστέψουμε στα ίδια αδιέξοδα πράγματα από την αρχή: να πιστέψουμε, στην ορθολογικότητα, στην παραγωγικότητα, στην ανταγωνιστικότητα, στην επιστήμη και στην τεχνοεπιστήμη. Αυτά, λένε, θα μας σώσουν, αυτά θα μας βγάλουν από το αδιέξοδό μας· έτσι, πρέπει να μισήσουμε ό,τι έρχεται σε αντίθεση με αυτά, έστω με ένα διακριτικό τρόπο, να το βάλουμε στην άκρη. Δεν θα πάμε μπροστά με τα «Κύριε, ελέησον». Άλλωστε, το «πολύ το Κύριε ελέησον το βαριέται κι ο παπάς», έτσι δεν είναι; Να φροντίσουμε να είμαστε εργατικοί, χρήσιμοι, χρησιμοθήρες στο κάτω- κάτω. Όχι σπουδές «θεωρητικές», θεολογικές, φιλοσοφικές, καλλιτεχνικές, ανούσιες, όχι για το ειδέναι, αυτά ξεπεράστηκαν πια· αλλά σπουδές αυστηρά προσανατολισμένες στην παραγωγικότητα, στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου που θα συντελεστεί, άλλωστε, όπως λέει κι ο οικονομολόγος Φρίντμαν, με τα trickle-down economics. Έτσι θα πάμε στον δρόμο της «πρόοδου», στον δρόμο της Ευρώπης και όχι της καθυστέρησης. Προπαγάνδα; Αναμφίβολα. Αλλά βλέπετε πόση πέραση έχει; Και πώς και η επίσημη ελλαδική Αριστερά είναι βαθύτατα ενσωματωμένη σε αυτά από την εποχή του Μαρξ που έλεγε στις «θέσεις για τον Φόυερμπαχ», ότι το σημαντικό είναι να αλλάξουμε τον κόσμο και όχι να τον καταλάβουμε, όπως αυτοί οι παλιάνθρωποι φιλόσοφοι; Marx dixit*, σου λέει, ca suffit.

Το κύπελλο της (γήινης) απόλαυσης……

Το κύπελλο της απόλαυσης

«Αν σου προσέφεραν ένα χρύσό κύπελλο με το καλύτερο κρασί του κόσμου και έλεγαν: «πιες, όμως να ξέρεις ότι στον πάτο υπάρχει σκορπιός», τι θα έκανες;

Σε κάθε κύπελλο της γήινης απόλαυσης βρίσκεται στον πάτο ένας σκορπιός. Και συνάμα, δυστυχώς, αυτά τα κύπελλα είναι τόσο ρηχά, ώστε ο σκορπιός είναι πάντα κοντά στα χείλη».

Πηγή: «Στοχασμοί περί καλού και κακού», Αγ. Ν. Βελιμίροβιτς, εκδ. «Εν πλω», 2007.

Ο μικρός Χριστός και ο μικρός Αλέξης

Παραμονή Χριστουγέννων και απαρχή του αγ.Δωδεκαημέρου σήμερα. Ο μικρός αχώρητος Χριστός, δηλ. η αλήθεια, η οδός, η ζωή, εν σαρκί κατέρχεται και χωρείται, κενώνεται, προσλαμβάνει μορφή (εθελό)δούλου, για να θεραπεύσει. Προσλαμβάνει τα πάντα και όχι μόνο τον «Λόγο», διότι το «απρόσληπτον και αθεράπευτον«. Όπως ο Ίδιος μας συστήνεται στην Συναγωγή (που μετέπειτα, βέβαια, θα γίνει «κατοικητήριο δαιμόνων») : κατέρχεται για να πει καλά νέα στους φτωχούς(πρβλ. το υμνογραφικό «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού»), για να κηρύξει ελευθέρωση στους αιχμαλώτους, για να δώσει το φως στους τυφλούς, για να γιατρέψει τους καρδιακά συντετριμμένους(Λκ., 4:16). Είναι όντως ο Ελευθερωτής και αυτός που μας καλεί «στην κάλλιστη και πιο μεγαλειώδη επανάσταση ενάντια στο κακό».(Αγ. Ν. Βελιμίροβιτς, «Εκκλησία και επαναστατική παιδαγωγική»)
Το παιδί Αυτό, λοιπόν, γεννιέται εξόριστο, κατάμονο, ανεπιθύμητο, «από θεούς και ανθρώπους μισημένο». Άνθρωποι -και συγκεκριμένα ο κρατήσας φορέας της εξουσίας- θέλουν, ακόμη δεν ετέχθη, την θανάτωσή του! Γιατί θέλουν κάτι τέτοιο; Μα, πρώτα-πρώτα, θα τους χαλάσει την βολή! Ο θρόνος των «αρχόντων του αιώνος τούτου, των καταργουμένων«(Α’Κορινθίους, 2:6-8) τρίζει ήδη και τα «αρχαία θα παρέλθουν» σύντομα…

"Πυρ ήλθον βαλείν επί την γην, και τι θέλω ει ήδη ανήφθη..."

Δυστυχώς, όμοια γίνονται κατά καιρούς και ούτω εγένοντο, τηρουμένων των αναλογιών, και με την περίπτωση του αγαπητού μας έφηβου Αλέξη Γρηγορόπουλου. Νομίζω, ότι αυτή η «λαϊκή εξέγερση» του περασμένου Δεκέμβρη έχει υποτιμηθεί βάναυσα ως προς αυτό που θέλει να εκφράσει, παρά την καπηλεία της από κάποια κόμματα επώνυμα της Αριστεράς ή του αριστερισμού ή παρά το στημένο ή/και εσκεμμένα προκλητικό πολλών γεγονότων. Περιμένατε σαφήνεια τέλεια; Εδώ, οι ίδιοι οι σπουδαγμένοι μαρξιστές(όταν ήταν κάπως περισσότεροι) ήσαν σύνθεση πραγμάτων των οποίων οι ίδιοι δεν είχαν συνείδηση, όπως αποδείκνυε τέλεια και ο Ν. Μπερντιάεφ κάπου. Όσος (νεανικός) αυθορμητισμός -και όχι μουχλιασμένες διάνοιες- υπήρξε σε αυτήν ήταν όντως όχι εκδικητικός και ήταν έκφραση μίας ηθικής, συνειδησιακής αγανάκτησης που η νεολαία έχει περισσότερο. Ιδιαίτερα, οι έφηβοι ύψωσαν σημαίες ηθικοπνευματικών «ιδανικών» που ο σημερινός παρακμιακός αστικός «θρυμματισμένος κόσμος» φτύνει και ολοένα και πιο φανερά. Είπαν στους «μεγάλους»: «ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι, έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε. Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε δεν δημιουργείτε! Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε. ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ». Για όσους πουλάνε, λοιπόν, την ψυχή τους(κατά κυριολεξία, όμως) στο διάβολο για λίγα ψιχία για τον εαυτούλη τους, για τον ανέραστο καταναλωτισμό, που έλεγε και ο Κωστής Μοσκώφ -μάλιστα, αναφερόμενος στους «μικροαστούς θετικιστές» της (υπαρκτής) αριστεράς. Για τον μεταμοντέρνο μηδενισμό που μας σερνει πεθαμένους, δεκαετίες τώρα, πίσω από το άρμα του. Μακάρι, όμως, οι «μεγάλοι» να διδάσκονταν από την χαρίεσσα αθωότητα των παιδιών, όπως ήθελε ο Χριστός…

Ειλικρινά,  η γέννηση του μικρού Χριστού φέτος μας είναι ασύγκριτα πιο επιτακτική από άλλες εποχές και έτη. Χρειαζόμαστε, απελπισμένα, τον Επαναστάτη, χρειαζόμαστε τον Ιατρό(κατ’εξοχήν των ψυχών- που άλλοι Τον εκτόπισαν), χρειαζόμαστε τον Κύριο των κυριευόντων Βασιληά, χρειαζόμαστε τον μανικότερο πάντων και νηφάλιο Εραστή και Ερώμενο να μας βγάλει από την χαβούζα της ανέραστης και άπονης μανίας μας περί τα αφροδίσια και να μας μυσταγωγήσει στο χαρμόλυπο, απροϋπόθετα αγαπητικό μυστήριο του αδελφού…

Υ.Γ. Δημοσιεύεται στο τρέχον φύλλο της εφ. «Χριστιανική»

Μετ-αναστατικά πρώιμα: ημιβαρεία θεολογία…(Μέρος Α’)

Χριστός ανέστη (και ανιστάμενος διατελεί)

Η «αυτοζωΐα» συνέτριψε τον Άδη και περιέχυσε με φως τα «κατώτατα της γης». Ησυχά και σιγαλά(Παλαμάς), καθώς και αψήφιστα για πολλούς. Άλλους, όμως, που «πράσσουν φαύλα και μισούν το φως», τους γέμισε ανησυχία.

Είναι η ώρα για κάποιες επισημάνσεις; (Καιρός για μία βαθιά ανάσα. 🙂 ) :

1)Η Πίστη στον Αναστημένο, όπως έχει επισημανθή ήδη από πολλούς, νομίζω και τον Γκεμερέυ, είναι κατ’εξοχήν αντιθρησκεία. Ίσως είναι και κατ’εξοχήν αντιφιλοσοφία. Διότι ο Πλάτωνας, πιθανώς ο μέγιστος φιλόσοφος όλων των εποχών, εν μέρει θεόπνευστος κατά τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, «απεφθέγγετο», δηλαδή, ας πούμε, δογμάτιζε «Θεός ανθρώποις ου μείγνυται», όπως μας θυμίζει ο «μαΐστορας» της καταγραφής της μυστικής/θετικής/εμπειρικής «βυζαντινής φιλοσοφίας» Β.Τατάκης στο δοκίμιο του περί «πορείας του ανθρώπου»(Εκδόσεις των φίλων, 1999). Από την άλλη, ως Χριστιανοί «πιστεύουμε» βάσει και γεγονότων, υπαρξιακών/πνευματικών γεγονότων και ιστορικών γεγονότων, και γεγονότων πιστοποίησης της θεραπευτικής πορείας προς την κατά Χάριν Θέωση, όπως τα πολυποίκιλα («αγιοπνευματικά») χαρίσματα, όπως το ανώτατο της διάκρισης πνευμάτων, για τα οποία θα μιλήσουμε άλλη φορά.

2)Η Πίστη αυτή είναι γεγονός. Ο Χ. Γιανναράς στο βιβλίο του «Ενάντια στην θρησκεία» κάνει λόγο για «εκκλησιαστικό γεγονός» κάτι που αντιπαρατάσσει στο παθητικό, δηλαδή όχι από ηθική ελευθερία,  (ατομιστικό) ορμέμφυτο της θρησκείας. Δεν είναι, άρα, διανοητική αποδοχή ή και σαγήνευση σε ιδεολογίες ή θρησκευτικές θεωρίες, γενικά σε θεωρίες. Πώς μπορούμε να καταλάβουμε, ότι είναι γεγονός; Ίσως θα εκπλήξη πολλούς, αλλά αρκεί να προσευχηθούμε, και βεβαίως δεν εννοώ στο Υπέρτατο Πνεύμα, τον Μέγα Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος, την higher power (και άλλα βουβά και μουγγά είδωλα), για τον πλησίον συστηματικά και με πνευματικές προϋποθέσεις. Το πείραμα μας οδηγεί να δεχτούμε, ότι η πίστη είναι ακριβώς καρπός αυτού που ονομάζουμε Άγιο Πνεύμα, του Παράκλητου. Με άλλα λόγια, η φράση ουδεις δυναται ειπειν κυριον ιησουν ει μη εν πνευματι αγιω είναι συγκλονιστικά αληθινή.Όποιος έχει κάνη το πείραμα, σίγουρα αναγνωρίζει ό,τι εννοώ.

3)Η αθεϊστική θεωρία του ψυχολογισμού την οποία αναφέρει ο Ευδοκίμωφ κάπου(«Η πάλη με τον Θεόν», Πατριαρχικό ίδρυμα πατερικών μελετών, 1991) και αναφέρεται συχνά από ορισμένους(προφανώς αγνοούν υπέρμετρα πολλά ρεύματα στο χώρο της Δυτικής Ψυχολογίας) υλιστές «ψυχοθεραπευτές» που πέφτουν θύμα της απαιδευσίας και των επαγγελματικών τους σπουδών, τείνει να αντιμετωπίση τα αποτελέσματα της (αυθεντικής) Πίστης, οφείλω να πω τελείως αστόχαστα, εν αγνοία, και με την βιασύνη του πλανώμενου, ως αποτέλεσμα κάποιου «καλού λογισμού»(=»αυθυποβολή») που έχει γίνη αποδεκτός από τον άνθρωπο, ας το πούμε έτσι. Αλλά τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Το αν θα δεχτή ο Θεός την προσευχή, κατ’αρχάς, δεν έχει να κάνη με το αν θεωρή κάποιος, ότι θα την κάνη δεκτή. Θα έλεγα, εμπνεόμενος από τον Νικόδημο Αγιορείτη, Όσιο και «Κολλυβά», ότι η προσευχή γίνεται δεκτή, όταν υπάρχη η τέλεια εμπιστοσύνη στον Θεό και η τέλεια απιστία στην αυτάρκεια των προσωπικών μας δυνάμεων, ειδάλλως, όπως έλεγε και ο διάσημος γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης «η προσευχή(που γίνεται με «υπερηφάνεια») είναι μόνο για τον λογισμό μας».

4)Γίνεται πολύς λόγος για το θέμα της βιοχημείας των αισθημάτων και «αισθήσεων» του ανθρώπου, συνήθως από κάποιους άμοιρους παιδείας, διεπιστημονικότητας βιολόγους, που έτσι καταντούν πιστοί ενός βιολογισμού που θυμίζει αυτόν του Νίτσε. Αυτοί μας λένε, ότι το τάδε αίσθημα αντιστοιχεί σε ορισμένες ουσίες του εγκεφάλου που υποτίθεται, ότι έχουν εντοπιστή. Κάποιοι δημοσιογράφοι αναπαράγουν αυτά τα «ευρήματα» με βαρύγδουπους τίτλους. Νομίζουν οι επιπόλαιοι αυτοί, ότι, αν υποθέσουμε, ότι όλα τα αισθήματα του ανθρώπου έχουν υλική έκφραση, αυτό καθιστά τα αισθήματα παράγωγα του εγκεφάλου. Αν δεν απατώμεθα, πριν 16 αιώνες και πλέον, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, στους λόγους του «Εις τους ανδριάντας» που γράφτηκαν απευθυνόμενοι στον αγρίως «στασιάσαντα» λαό της Αντιοχείας και «κρημνίσαντα» κυβερνητικά κτίρια, ανδριάντες της βασιλικής οικογένειας του Θεοδόσιου κτλ.,  αναφέρει ρητά, ότι όλες οι αισθήσεις οφείλονται στον «εγκέφαλο», που πάντως έχουμε ελάχιστες σαφείς γνώσεις περί της λειτουργίας του. Κάποιος άλλος αρχαίος δε, είχε διατυπώση το απόφθεγμα, ότι το σώμα είναι όργανο της ψυχής, η οποία είναι όργανο του Θεού. Μάλιστα, τελευταία είδαμε να γίνεται λόγος και για το λεγόμενο ανεπιτυχώς «θρησκευτικό συναίσθημα» και κάποιο σχετικό σημείο G, κάτι που αναφέρθηκε και από τινές συνιστολόγους μας. «Ομολογώντας» τις σκέψεις μου, αυτό το βρήκα ακόμη πιο κωμικοτραγικό και επιπόλαιο.  Το «θρησκευτικό συναίσθημα» ως όρος, αν και το είδαμε παρακάτω στον Χέλντερ Καμάρα και τις ρήσεις του, δεν είναι… ένα κάποιο, απλό, ορισμένο συναίσθημα. Κατά βάσιν, όπως είπαμε ήδη, το Άγιο Πνεύμα, εμπειρικά και θεολογικά μιλώντας, εξαγιάζει τις αισθήσεις μας. Εξαγιάζει την χαρά, την λύπη, τον έρωτα, την αγάπη, τον θυμό, μεταστοιχειώνει τα αισθήματα του ανθρώπου και παράγει ένα άνθρωπο που θα τον αποκαλούσαμε από αγνώριστο και πέρα, αν υποθέσουμε, ότι θα ακολουθήση -έχει κάθε ελευθερία εκ Θεού, και πρέπει και εκ του ανθρώπινου νόμου, να μην το πράξη- την «θεραπευτική αγωγή» του «πνευματικού ιατρείου» που συνιστά η Εκκλησία κατά τους Πατέρες. Έτσι εξηγείται και η θέση του συγκαιρινού αγίου «στάρετς», γέροντα Πορφύριου του Καυσοκαλυβίτη, ότι αυτό που (εκ του πονηρού) οι «ψυχίατροι», ψυχολόγοι, «ψυχοθεραπευτές» κτλ. ονομάζουν (απλώς) ψυχικές ασθένειες, είναι στην πραγματικότητα «δαιμονικές ενέργειες»/επήρρειες που οφείλονται στις (μη-εξαγορευμένες) αμαρτίες και που θεραπεύονται με το λεγόμενο «θρησκευτικό συναίσθημα». Είναι προφανές, ότι εδώ ο λόγος είναι για αυτόν τον προαναφερόμενο εξαγιασμό των αισθήσεων και την μεταστοιχείωση των διαβλητών παθών(σε αδιάβλητα) και των αισθημάτων.

Ο αναστημένος Χριστός τείνει το χέρι στον προπάτορα...

Έτσι, θα έλεγα, ότι είναι μάταιο σε οντολογικό επίπεδο(επίπεδο αναζήτησης των πρώτων αρχών, πρώτου αιτίου) να επεκτείνουμε την ορθολογική μεταφυσική του υλιστικού βιολογισμού, αν και παρουσιάζει ένα κάποιο αμιγώς » επιστημονικό» ερευνητικό ενδιαφέρον. Η  αθάνατη ψυχή του ανθρώπου, η ύπαρξη, και η «καρδιά» ως κέντρο της ύπαρξης και αυτοσυνειδησίας, δεν είναι δεμένη βίαια και αφύσικα με το σώμα, όπως υποστηρίζει η ορφική, πυθαγόρεια, πλατωνική και νεοπλατωνική παράδοση(σώμα=σήμα=τάφος κτλ.), αλλά είναι ο άνθρωπος φύσει ψυχοσωματική ενότητα και οντότητα, που έχει ψυχοσωματικές εκδηλώσεις. (συνεχίζεται…)

Δοκησισόφου νιτσεϊκού αθέου συγγραφέα δαψιλείας μαργαριταριών κριτική

Χθες, έτυχε να διαβάζω στην καθημερινή εφημερίδα «Τα Νέα» μία συνέντευξι κάποιου συγγραφέα ονόματι «Χανίφ Κιουρέισι»,

Ο 54 ετών λογοτέχνης Χ.Κιουρέισι

που ανακοινώνεται και «συντέμνεται» με την αφοριστική «βαρυγδουπίαν» :»Οι θρησκευτικοί ηγέτες είναι ανίδεοι και ανόητοι». Ο σχετικός Υπερσύνδεσμος κείται εδώ: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4509773

Βεβαίως, θα ήταν σμικρολογία, και αργολογία να ασχοληθούμε με τις αφόρητες κοινοτοπίες και με τις κατ’εξοχήν Ευρωπαϊκές, αντιιδεαλιστικές συγχύσεις που έχει στο νου του και μας μεταγγίζει.

Χαίρε η της βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας, χαίρε η του βορβόρου ρυομένη των εργών

Αλλά έχει ένα ειδικό βάρος, ότι το αγαπημένο βιβλίο του εν λόγω συνεντευξιαζόμενου στο BBC θεατρικού και μη συγγραφέα περί «θρησκείας» και «θρησκευτικότητας» είναι η «Γενεαλογία της ηθικής» του αποθεωτή της αξίας της «θέλησης για δύναμη» Γερμανού φιλοσόφου Φρίντριχ Νίτσε.

Ο Nietzsche

Τολστόι επικριτής

Άυτό που έχει, όμως, εδώ ενδιαφέρον, είναι να ακούσουμε την κριτική του μέγιστου λογοτέχνη, και σίγουρα εκ των μειζόνων όλων των εποχών, Λέοντα Τολστόι, συγγραφέα του «Πόλεμος και ειρήνη» και της «Άννας Καρένινα» και του εύγλωττου τίτλου «Αφέντης και δούλος». Ο Τολστόι, λοιπόν,  δεινός και διευσδυτικός μελετητής, έμπονος προς τον συνάνθρωπο και τον αδύνατο, και σε μία εποχή που μεσουρανούσε το άστρο του Νίτσε σε πιο ευρεία κλίμακα, στα αστικά σαλόνια κτλ., είχε χαρακτηρίση τον Νίτσε, καθώς μας το μεταφέρει ο Κόντογλου, ως  «πέρα για πέρα ανόητο, απερίσκεπτο, σκοτεινόν, γεμάτον κακία, αλλά κομμένο πάνω στα μέτρα της εποχής του».

Ο αναρχοχριστιανός επαναστάτης της μη-βίας και ασκητής Ρώσσος Λέων Τολστόι

Βεβαίως, ο Τολστόι εκινείτο σε ένα πνευματικό κλίμα που είχε την τάση να μηδενίζη πολλά, για αυτό και ο Μπερντιάγεφ βλέπει σε αυτόν κάποτε-κάποτε ένα Χριστιανό μηδενιστή, σε αντιπαραβολή με τους κοσμικούς αναρχικούς μηδενιστές, που, όμως, και αυτοί είχαν αποκτήση τον μηδενισμό τους και την εκκοσμικευμένη ασκητική τους επαναστατικότητα μέσα από την Ορθοδοξία, ή μάλλον την ηθική της Ορθοδοξίας. Κατά παρόμοιο, άλλωστε, τρόπο και πολλοί αδιαφοριστές ή και κατά το μάλλον παρά το ήττον άθεοι Αμερικάνοι αστοί έχουν υιοθετήση την ηθική του καλβινισμού(κερδοφορία, εργασιομανία, ατομική λιτότητα,  εκ των υστέρων «ελεημοσύνη»). Έτσι, κάποιος ίσως θα σκεπτόταν μήπως υπήρξε λίγο υπεράγαν αυστηρός ο Τολστόι…

Προσωπικά είχα διαβάση προσφάτως την «Γενεαλογία της ηθικής»… Ομολογώ, ότι τέτοια καινοφάνεια δεν συναπαντά κάποιος εύκολα. Ο θρεμμένος μέσα σε προτεστάντικη οικογένεια Φ. Νίτσε αυτό που λέει, ότι διαβλέπει και υπάρχει κυρίως μέσα στην Καινή Διαθήκη, π.χ., την οποία, όπως θα μας πη αργότερα, δυσκολεύεται ιδιαίτερα να διαβάση, είναι μία σύγκαιρη «ροκοκό αισθητική»…! Τα συμπεράσματα δικά σας, και ο αναγινώσκων νοείτω…