Για την οπισθοδρόμηση στα “ορθολογιστικά φώτα” του 18ου αιώνα(μέρος Γ’)

Στα δύο προηγηθέντα μέρη (πατήστε εδώ ή εδώ) , μιλήσαμε, εν συνόψει, για δύο εξαιρετικά σημαντικές πτυχές ενός γεγονότος της σημερινής Ελλάδας. Δηλαδή, το πώς θα έπρεπε να δούμε την οπισθοδρόμηση στα «ορθολογιστικά φώτα του 18ου αι.». Η σημερινή ελλαδική κοινωνία εμβαπτίζεται, σε σημαντικό της μέρος που, λόγω της παρακμής της ζωής του ή λόγω ιδεολογίας,(η μετακένωσις του Κοραή υπήρξε κυρίαρχη ιδεολογία από την αρχή, εξ άλλου) θέλει να χαρακτηρίζεται δυτικό ή ευρωπαϊκό, μπορεί ή δεν μπορεί να το εκφράση έτσι, στα μελανά ύδατα του μηδενός, που, όπως αναφέρει και ο Ζακ Ελλύλ, υπήρξε η ασύνειδη πρόθεση του αστού, από την εποχή του Βολταίρου και της ριζοσπαστικής μορφής της Μασωνίας (στην οποία στασιάζεται αν ο ίδιος ανήκε όπως ο Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος).

Εξορθολογισμός, ο κυρίαρχος.

Αυτό το μηδέν είναι ακριβώς ό,τι απομένει βλέποντας τα συντρίμμια της αστικής ιδεολογίας να ρημάζουν· ο ουμανισμός, η ιδεολογία της ευτυχίας, έχουν ήδη καταντήση από τις επίγονες μορφές της αστικής τάξης, ιδίως από την επιφανειακά «ριζοσπαστική», αλλά βαθιά ενσωματωμένη στην κυρίαρχη ιδεολογία,  πτέρυγά της, περίγελα. Ουδείς διαβασμένος σήμερα μπορεί να θεωρήση, ότι η «Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη» μπόρεσε να επιφέρη κάτι περισσότερο από ένα «ευχολόγιο», και μετά περισσότερη αποικιοκρατία, περισσότερη εκμετάλλευση, πείνα και ένδεια για ένα ολοένα αυξανόμενο τμήμα του κόσμου, και, επ’εσχάτοις, ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς. Ο πολύς κος Φουκώ ήδη αντέτασσε ένα «φιλοσοφικό γέλιο» σε όλα αυτά, όπως έλεγε. Ο Νίτσε, προφήτης και ενσαρκωτής του μηδενισμού της σημερινής εποχής, ήδη είχε κατορθώση να δη την απουσία βάσης για τα ιδεώδη του αστού, για την «επιστημονική» εντιμότητά του κτό., παρά το ότι ο ubermensch(υπεράνθρωπος) που προσέβλεπε ήταν ένα πορτραίτο μολυσμένο από όλα αυτά τα γνωρίσματα της υπαρκτής αστικής τάξης. Όλα αυτά, όμως, δεν πτοούν αυτούς που θέλουν να ξανακάνουμε τα ίδια, να πιστέψουμε στα ίδια αδιέξοδα πράγματα από την αρχή: να πιστέψουμε, στην ορθολογικότητα, στην παραγωγικότητα, στην ανταγωνιστικότητα, στην επιστήμη και στην τεχνοεπιστήμη. Αυτά, λένε, θα μας σώσουν, αυτά θα μας βγάλουν από το αδιέξοδό μας· έτσι, πρέπει να μισήσουμε ό,τι έρχεται σε αντίθεση με αυτά, έστω με ένα διακριτικό τρόπο, να το βάλουμε στην άκρη. Δεν θα πάμε μπροστά με τα «Κύριε, ελέησον». Άλλωστε, το «πολύ το Κύριε ελέησον το βαριέται κι ο παπάς», έτσι δεν είναι; Να φροντίσουμε να είμαστε εργατικοί, χρήσιμοι, χρησιμοθήρες στο κάτω- κάτω. Όχι σπουδές «θεωρητικές», θεολογικές, φιλοσοφικές, καλλιτεχνικές, ανούσιες, όχι για το ειδέναι, αυτά ξεπεράστηκαν πια· αλλά σπουδές αυστηρά προσανατολισμένες στην παραγωγικότητα, στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου που θα συντελεστεί, άλλωστε, όπως λέει κι ο οικονομολόγος Φρίντμαν, με τα trickle-down economics. Έτσι θα πάμε στον δρόμο της «πρόοδου», στον δρόμο της Ευρώπης και όχι της καθυστέρησης. Προπαγάνδα; Αναμφίβολα. Αλλά βλέπετε πόση πέραση έχει; Και πώς και η επίσημη ελλαδική Αριστερά είναι βαθύτατα ενσωματωμένη σε αυτά από την εποχή του Μαρξ που έλεγε στις «θέσεις για τον Φόυερμπαχ», ότι το σημαντικό είναι να αλλάξουμε τον κόσμο και όχι να τον καταλάβουμε, όπως αυτοί οι παλιάνθρωποι φιλόσοφοι; Marx dixit*, σου λέει, ca suffit.

Η ψυχρή λογικότητα του αστικού κοινωνικοφιλοσοφικού συστήματος, η ταπεινή τρυφερότητα των Αγίων…(3ον και τελευταίον)

Για να κάνουμε την σύνδεση με τα παραπάνω, η όλη αφορμή δόθηκε από κείμενο ανανεωτικού-πολυτεχνίτου καθηγητού του ΕΜΠ, που μας μίλησε για το πώς η ελλαδική κοινωνία αδυνάτησε να αφομοιώση τον ορθολογιστικό-ωφελιμιστικό λόγο και έτσι να «εκσυγχρονιστή πολιτιστικά», εμποδίζοντας, έτσι, αυτό την πρόοδό της.

Σε κάποιους, βέβαια, αυτό δεν αποκλείεται να θυμήση τον Κονδύλη του 1991(της «Παρακμής του αστικού πολιτισμού«) που μίλησε -μετά, εν τινί μέτρω, οπωσδήποτε άλλαξε τόνο, αν όχι απόψεις- στην εισαγωγή στην ελληνική έκδοση για «καχεξία του αστικού στοιχείου στην ελληνική κοινωνία και ιδεολογία». Νομίζω, ότι μετά τον καθ’αυτό υπαρκτό εκσυγχρονισμό(1996-2004), χάθηκε και το θάμβος των σχετικών ουτοπιστών. Από την άλλη, ο Κωστής Μοσκώφ, ήδη από την «ιστορία του εργατικού κινήματος», νομίζω, που εκδόθηκε επί Επταετίας, είχε μία, έως ριζικά, άλλη άποψη: γνωρίζοντας, ασύγκριτα περισσότερο από τον Κονδύλη αναμφίλεκτα, την εγχώρια παράδοση (ο Μοσκώφ διάβαζε από Λόσσκυ και Γιανναρά ως Πατέρες και Πασκάλ), θεωρούσε, ότι η Ελλάδα, έπρεπε να χειραφετηθή εθνικά, για να μπορέση να χειραφετηθή κοινωνικά. Και αυτό διότι η Ευρώπη ως συλλογική μητρόπολη της Ελλάδας και π.χ. ο Χριστιανισμός της Ευρώπης, που βάσει κάποιας ρήσης του Πασκάλ αναγνώριζε την σταύρωση του σώματος της Εκκλησίας εως το τέλος της Ιστορίας, δεν μπορούσε να είναι ευεπίφορο βάθρο ιδεολογικό για την χειραφέτηση. Αντίθετα, η Ορθοδοξία με τον μανικό της έρωτα για τον όλο Άλλο, με την θεολογία του προσώπου του ανθρώπου που είναι ερωτικά στραμμένος προς τον Άλλο, με την ερωτική αυθυπέρβαση, έτσι, μπορούσε να φέρει ακριβώς αυτήν την κοινωνική ριζοσπαστικοποίηση που θα συνέτεινε στην Επανάσταση. Τέλος, υπάρχει και το πολύ γνωστό βιβλίο του Β. Φίλια για την νόθα αστικοποίηση. Αυτό σημαίνει, ότι οι Έλληνες αστικοποιήθηκαν, αλλά όχι πλήρως. Έτσι, ως προ τινός τουλάχιστον, δεν βλέπαμε τα φαινόμενα αστικοποίησης που βλέπουμε σήμερα: εξατομίκευση, αποξένωση του ενός από τον άλλο, αποδοχή εγκυρότητας και αυθεντίας των «ψευτογνώσεων των ουμανιστικών επιστήμων»(Ζ. Ελλύλ) όπως της φαρμακρατικής, σήμερα, «ιατρικής ψυχολογίας», αποθέωση της βιοποριστικής εργασίας, της υγείας, του χρήματος κ.α. πολλά. Γίναμε αστοί ιδεολογικά, αλλά όχι και τόσο ή όχι απόλυτα, με άλλα λόγια*.

Αρρενομανείς φοράδες: απάντηση στους “θηλυμανείς ίππους”!!!(β’ μέρος)

Ξαναπιάνω το νήμα από το παραπάνω, πρώτο μέρος και σας παρακαλώ να κρατήσετε τα τρία σημεία:  τον εκτροχιασμό του φεμινιστικού κινήματος σε ικανό του μέρος,  την εξ ολοκλήρου αστική προέλευση της ηδονιστικής ιδεολογίας*, και  την κατανίκηση της νεολαίας, έστω σε ένα επιφανειακό επίπεδο, από δαιμονόπνευστους «πορνικούς» και συναφείς με αυτούς λογισμούς, που αντικειμενοποιούν το πρόσωπο, με ένα άκρως ανέραστο, αν-αίσθητο κυριολεκτικώς, τρόπο. Όλα αυτά θα μας χρειαστούν, για να εντάξουμε στο σωστό πλαίσιο κάποιο σχετικό, φεμινιστικότατο άρθρο της γνωστής εφ. Ελευθεροτυπία με τίτλο …«Ελληνίδες: ισότητα και στο σεξ»(sic).