Δεν μπορώ να ασκήσω κριτική μονόπλευρη, π.χ. στους μαρξιστές-λενινιστές της σήμερον για την τύφλωσή τους μπροστά στα αίσχη που δεν βλέπουν καν και τυγχάνουν ακόμη ολοκληρωτικά οπαδοί, φορείς και κομιστές των ιδεών του Μάο Τσετούνγκ και του «αρχαγέτη της εργατικής τάξης», που μου έλεγε και γηραιός λενινιστής προπαγανδισμένος τις προάλλες μιλώντας εναντίον της υποχρέωσης της άμεσης βοήθειας των φτωχών, Λένιν και του Στάλιν.
Πρέπει κι’ εμείς να δούμε πώς προέκυψε αυτοί οι άνθρωποι να έλκονται από τα κηρύγματά τους, διότι, βέβαια, η παρθενογένεση συνέβη άπαξ και εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου.
Και αντιγράφω και πάλι από τον -εξαίρετο, όπως είπαμε- «ανθρωπισμό» του Αλ. Τσιριντάνη, γ’ τόμος, σσ. 105-106 , όπου, μετά από αναφορά στους υψιπετείς ακραιφνείς της παθητικής αντίστασης Νεομάρτυρες διαβάζουμε, ομολογώ με εξόχως ευχάριστη κατάπληξη:
«Όμως, αν πάμε παρά έξω, τοπικώς ή χρονικώς, τι βλέπομε; Το πολύ-πολύ πιετισμούς έξαλλους που αφίνουν κατόπιν απογοητεύσεις, ενώ τα ανθρώπινα προβλήματα μένουν χωρίς χριστιανική αντιμετώπισι. Ιεροκήρυκες στην Αμερική, στα μέσα ακόμη του περασμένου αιώνος, μιλούν κατά της κατάργησης της δουλείας των μαύρων(σ.σ. το κείμενο γράφεται προ των γεγονότων με τον ιερωμένο μάρτυρα ηγέτη του κινήματος των μαύρων Μ. Λ. Κινγκ, το 1954), άλλοι πάλι, και στα κλίματά μας, βρίσκουν σωστό η γυναίκα να είναι στο περιθώριο της ζωής, φορτωμένη τη ζαλίγκα και περπατώντας δίπλα στον καβαλλάρη άνδρα, ενώ περί κοινωνικής δικαιοσύνης τώρα μόνο αρχίσαμε να μιλάμε, γιατί τώρα βρίσκομε το προλεταριάτο ισχυρό, αφού επί αιώνες ολόκληρους η σιγή μας ώπλιζε την πιο εγκληματική εκμετάλλευσι του μόχθου του προλεταρίου αδελφού μας.
[…]Οι χριστιανοί(ή «χριστιανοί») έδωσαν όπλα στην αντιχριστιανική άρνησι και στον εξωχριστιανικό ή καλύτερα αντιχριστιανικό «ανθρωπισμό».
Και ο αναγινώσκων νοείτω.