Τι είναι το Ακραίο Κέντρο;

Ο όρος Ακραίο Κέντρο, όπως και ο όρος νεοφιλελευθερισμός, δεν είναι ένας όρος με εξαρχής αρνητική φόρτιση. Πιο συγκεκριμένα, τις έννοιες αυτές τις δημιούργησαν υπέρμαχοι των αντίστοιχων πολιτικών ιδεολογιών και όχι αντίπαλοί τους. Πολύ πρόσφατα, ο Εμμάνουελ Μακρόν, που έχει χαρακτηριστεί (στο βιβλίο των Br. Amable και St. Palombarini) και ως ο «τελευταίος νεοφιλελεύθερος», είχε μιλήσει για το «ακραίο κέντρο» ως ιδεολογία του. Το 2017, το περιοδικό Foreign Policy είχε κάνει λόγο για τον ριζοσπαστικό κεντρισμό του Μακρόν. Ουσιαστικά, όμως, μπορούμε να πούμε ότι ένας από τους πρώτους θεωρητικούς (και πρακτικούς) του Ακραίου Κέντρου ήταν ο Τόνυ Μπλαιρ, ο οποίος, σε ένα άρθρο του το 2018, είχε μιλήσει για τον «επαναστατικό κεντρισμό» ή το «επαναστατικό κέντρο». Ο Μπλαιρ εκεί αναγνωρίζει την ανάγκη ενός επαναστατικού κέντρου, που κάνει ριζοσπαστικές τομές και δεν αποτελεί απλώς τη δύναμη του «ήρεμου ορθολογισμού», του «πραγματισμού» και των «συμβιβασμών». O Mπλαιρ εξαρχής άλλωστε είχε αυτό-χαρακτηριστεί «κεντριστής», που είναι ένας νέος όρος, ένας νεολογισμός, δηλαδή μέλος ενός νέου Κέντρου.

Για το φαινόμενο της «Χρυσής Αυγής», ελλιπείς επισημάνσεις για κατανόηση και στάση

«Μαίανδροι στο χορό τους με τραβάνε»…

Τα παρακάτω γραφόμενα είναι μια ελλιπής προσπάθεια προσέγγισης ενός πολύ πολύμορφου φαινομένου. Αν κάποιος θεωρεί ότι αδικείται, ας έχει υπ ‘όψει ότι σε περίπτωση σύνταξης ενός μεγαλύτερου κειμένου, θα υπήρχε μεγαλύτερη πολυμέρεια και ακρίβεια. Ελπίζω να επανέλθουμε σύντομα σε αυτό το ιστολόγιο στο θέμα αυτό, που είναι προφανώς και πολύ επίκαιρο… 

 

Όλα τα πράγματα έχουν μια μεγάλη πολυμορφία και πολυπλοκότητα, έλεγε κάποτε ένας Άγιος. Ή τουλάχιστον αυτό συμβαίνει, όταν προσπαθούμε να τα κατανοήσουμε εξωτερικά και όχι με την εσωτερική πληροφόρηση, που είναι όμως μια κατάσταση αγιοπνευματική και χαρισματική, όπως ακριβώς οι ιατρικές διαγνώσεις του γέροντα Πορφύριου του Καυσοκαλυβίτη. Το ίδιο νομίζω ότι ισχύει και με την οργάνωση του εθνικιστικού και εθνικοσοσιαλιστικού χώρου  που αποκαλείται Χρυσή Αυγή.

Θα πρέπει να κάνουμε ένα βασικό πολιτικό, αλλά και ιδεολογικό διαχωρισμό και διάκριση αρχικά, για να πρωτοτυπήσουμε και λίγο: η Χρυσή Αυγή δεν μπορούμε να πούμε ότι ανήκει στον χώρο της Άκρας Δεξιάς. Στον χώρο της άκρας δεξιάς ανήκει λ.χ. το Κόμμα του μνημονίου, ιδίως σε ό,τι αφορά την κοινωνικοοικονομική του πολιτική. (Ανήκει σε αυτό που στην Αμερική λένε libertarian χώρος, που, όπως έλεγε και ο Αμερικανός συγγραφέας και διανοούμενος Νόαμ Τσόμακι, είναι μια μορφή ultra-rightism, δηλαδή Άκρας Δεξιάς.) Μολαταύτα, μπορεί κανείς να δει εύκολα στοιχεία στην Χ.Α. φαινομενικά κοινά με αυτόν τον χώρο: μια ρητορική έντονα εθνοκεντρικού και, ευρύτερα, εθνικοπατριωτικού περιεχομένου, μια ρητορική φιλοπόλεμη και μάλλον φιλική προς την βία, ένας ορισμένος μιλιταρισμός συχνά –που εκφράζεται λ.χ. με στρατιωτικά παραγγέλματα, «εγέρθητι», κ.λπ.-. Ακόμη, μια απαξίωση της δημοκρατίας, έστω και ως αστικής δημοκρατίας, πλουτοδημοκρατίας, όπως την αποκαλούσε ο με δημοκρατικό τρόπο εκλεγμένος δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς στα ημερολόγιά του.

Συνέντευξη-συζήτηση με μουσικοσυνθέτη της πόλης (Θεσσαλονίκης) για την τέχνη, ιδεολογία κ.ά. τέτοια(Μέρος Β)

(…συνέχεια από το προηγούμενο…)

4η ερώτηση:

Φιλ.: O (γνωστός) δημοσιογράφος Ν. Μπογιόπουλος είχε γράψει κάποτε ότι σειρές βασισμένες στον Σαίξπηρ είχε βρεθεί σε χώρα του εξωτερικού ότι είχαν εξ ίσου τηλεθέαση με «εμπορικές»  ή ξέρουμε ότι οι Πυξ Λαξ, ο Στόκας, ο Αλκίνοος [σ.φ.: τα ονόματα είναι ενδεικτικά] κ.ά. το ίδιο [σ.φ.: δηλαδή εφάμιλλες πωλήσεις με «εμπορικούς»]. Αν είναι έτσι, τότε γιατί υπάρχει αυτή η επιλογή από τις δισκογραφικές και τους μηντιάρχες; Διότι αν στον Μάη του ’68 ήταν σύνθημα το «Ανοίξτε τα μάτια και σπάστε την τηλεόραση» [σ.φ.: την δική μας ο καθένας] , σήμερα μάλλον πρέπει να τις «θάψουμε τόσο βαθιά που κανένας να μην μπορεί να τις βρει», δεν είναι έτσι;

Συνέντευξη-συζήτηση με μουσικοσυνθέτη της πόλης (Θεσσαλονίκης) για την τέχνη, ιδεολογία κ.ά. τέτοια(Μέρος Α)

Εισαγωγή:

H συζήτηση έλαβε χώρα χθες σε φιλικό «ταχυφαγείο», όπως θά’ λεγε και μια φίλη. Προσπάθησα να καταγράψω/απομαγνητοφωνήσω πιστά τα γενόμενα. Χωρίς να κάνω αξιολογική κριτική στις απαντήσεις, να επισημάνω ότι απλώς μεταφέρω χωρίς απαραίτητα να επιδοκιμάζω. Άλλωστε, η ιδέα για την συζήτηση αυτή ευδοκίμησε πάνω στο έδαφος των καλών προθέσεων, της μακρόχρονης πείρας, των σπουδών, και του ενδιαφέροντος που παρουσιάζουν οι απόψεις του συντοπίτη μας μουσικοσυνθέτη Π.Παυλίδη, τον οποίον ευχαριστώ και από εδώ, και του οποίου μπορείτε να βρείτε/ακούσετε (ελεύθερα) έργα στο Διαδίκτυο/YouTube(βλ. μέρος β).

Καλή σας ανάγνωση…! 🙂