Τοποθέτηση της «Χριστιανικής Δημοκρατίας» για τις σχέσεις Δ.Εκκλησίας-Απριλιανής Δικτατορίας

Με αφορμή γεγονότα της επικαιρότητας, η Χριστιανική Δημοκρατία εξέδωσε μια πολύ ενδιαφέρουσα ανακοίνωση για τις σχέσεις Δ. Εκκλησίας-Δικτατορικών αρχών, την οποία σας παραθέτω παρακάτω αυτούσια.

 

«… Ανέβησαν μεν ήδη πολλοί επί το δέντρον τούτο, ο καλούμενόν εστι τυραννίς° κατέβη δε ουδείς πάλιν, αλλά καταπίπτουσιν άπαντες». (Μ. Φώτιος, Επιστολή προς Ιωάννη Πατρίκιο- απόσπασμα)

 

1. Ο Υπουργός Παιδείας κ. Νίκος Φίλης, στα πλαίσια της διαμάχης του με την ποιμαίνουσα Εκκλησία, επιχείρησε, διερωτώμενος για το ρόλο της Εκκλησίας τις περιόδους της Κατοχής και της Δικτατορίας, ενώ μιλούσε σε τηλεοπτικό σταθμό, να αναπαράγει γενικευτικά στερεότυπα τα οποία παραπλανούν τον κόσμο της Αριστεράς και θέλουν την Εκκλησία, ως σώμα κλήρου και λαού, πάντοτε απούσα από τους εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες, υποταγμένη στην εκάστοτε εξουσία και σύμμαχο της άρχουσας τάξης.

2. Η απάντηση του αρχιεπισκόπου στον κ. Φίλη, πέρα από επισημάνσεις και παρατηρήσεις κατά βάση ορθές, περιέχει και την παρακάτω άποψη:
«Ο επίσημος ρόλος της Εκκλησίας στην περίοδο της δικτατορίας ήταν συνεπής και αδιάβλητος για την αποστολή της, γι’ αυτό αποκλείει πλήρως τις οποιεσδήποτε ιδεοληπτικές ερμηνείες των οποιωνδήποτε επικριτών της».

Αμβλώσεις και φτώχεια

Ένα από τα πιο πολυσυζητούμενα θέματα σε ορισμένους χριστιανικούς κύκλους, σε έντυπα θρησκευτικών αδελφοτήτων κ.ά. είναι οι αμβλώσεις- η ηθελημένη διακοπή μιας κύησης. Σε αντίθεση με άλλα ζητήματα που θέτουν παρόμοιοι κύκλοι και ανεξάρτητα από τα συμφραζόμενα ή πιθανές συμπαραδηλώσεις, το συγκεκριμένο θέμα είναι πράγματι καθ’εαυτό ιδιαιτέρως σοβαρό και τίθεται από την εκκλησιαστική παράδοση σε ενιαία κατεύθυνση. Κάτι τέτοιο προκύπτει από την κορυφαία Πατερική γραμματεία(λ.χ. 2^ος κανόνας Μ. Βασιλείου) ή το λεγόμενο εκκλησιαστικό Κανονικό Δίκαιο(λ.χ. 91^ος Κανόνας Στ’ Οικουμενικής Συνόδου). Η διαφοροποίηση που μπορεί να υπάρξει(πρώιμο ή προχωρημένο στάδιο κύησης- «εκμεμορφωμένο» ή «ανεξεικόνιστο» έμβρυο) δεν επηρεάζει το γεγονός ότι θεωρείται η άμβλωση ως ηθελημένη διακοπή ανθρώπινης ζωής, δηλαδή κάτι εφάμιλλο του φόνου. Αυτή η θέση εδράζεται σε μια άλλη θεμελιώδη εκκλησιαστική θέση, ότι η ζωή ξεκινάει με την μορφοποίηση του ζυγωτού, δηλαδή κατά την αρχή της κυοφορίας. Έκπληξη προκαλεί βέβαια το γεγονός ότι, αν και η αποστέρηση του δίκαιου μισθού του εργάτη θεωρείται ως πράξη εφάμιλλη (ή χειρότερη)του φόνου από τις Οικουμενικές Συνόδους και μεγάλους Πατέρες, αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί τους εν λόγω ιεροκήρυκες και ρέκτες της Ορθοδοξίας.

Γεώργιος, προασπιστής των άδικα πολεμουμένων, και Σεβαστιανός

Σε κάποια πεπαλαιωμένη και σκονισμένη έκδοση με τον τίτλο «Φαβιόλα: η εκκλησία των κατακομβών», μεταφρασμένη από τα γαλλικά εκ μέρους του «πολιού γέροντος» των Θρησκευτικών Αδελφοτήτων Παναγιώτη Τρεμπέλα, γίνεται μια μεγάλη αναφορά, εν είδει μυθιστορηματικής βιογραφίας, και στον περίφημο στην Δύση από την εποχή της Ενωμένης Εκκλησίας Άγιο Σεβαστιανό(250 έως 256-287).

Ο άγ. Σεβαστιανός ήταν από τους λίγους μάλλον Χριστιανούς της εποχής του που, παρά τις παραινέσεις του αγ. Ιππολύτου Ρώμης και άλλων αγίων της εποχής, ήταν στρατιωτικός και δη εξέχον δημόσιο πρόσωπο. Ειδικότερα, το έτος του μαρτυρίου του, είχε φτάσει να είναι χιλίαρχος στον ρωμαϊκό στρατό. Ήταν γνωστότατη φιγούρα της δημόσιας πολιτικής, που με την επιρροή που είχε στις αρχές και στον ίδιο τον αυτοκράτορα κατόρθωνε να επιτυγχάνει ωφελήματα για τους Χριστιανούς της Ρώμης, που τότε ήταν σε κατάσταση κινδυνώδη και κατά διαστήματα τελούσαν υπό δεινή καταπίεση.

Γύρω από το βιβλίο «Η Κίνηση της «Ζωής» στην Ελλάδα» (Μέρος Β’)

Σε παλαιότερη ανάρτηση του ιστολογίου, είχαμε κάνει αναφορά στο βιβλίο «Η κίνηση της «Ζωής» στην Ελλάδα» του πάστορα Christoph Maczewski, με μετάφραση, πρόλογο και επιμέλεια του π. Γεώργιου Μεταλληνού, ως ολόπλευρα παραδεδεγμένο βιβλίο πάνω στην «Ζωή» και τα μέχρι σήμερα παρακλάδια, μετεξελίξεις και αποφύσεις της(«Σωτήρας», «Σταυρός», «Απολύτρωση»…).
Επειδή -κάτι που έχει γίνει κάτι σαν κακή έξη για το ιστολόγιο, για το οποίο και πρέπει να ζητήσω συγγνώμη απ’ όσους περιμένουν…- το β’ μέρος δεν γράφτηκε ποτέ, σκέφτηκα, αντί για β’ μέρος, να σχολιάσουμε ένα μικρό κομμάτι από την λίγο παλαιότερη αλλά εξαιρετική έκδοση(την οποία, αν βρείτε, σαν τη συστήνω) «Το μέλλον του ελληνισμού στον ιδεολογικό κόσμο του Απόστολου Μακράκη» το οποίο και θα παρατεθεί…