Ο κτιστός κόσμος ως δώρο του Θεού και η Λειτουργία ως καθολική μεταμόρφωσή του

«Ολόκληρος ο κτιστός κόσμος είναι δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο
που στην Λειτουργία γίνεται ευχαριστία του ανθρώπου προς τον Θεό.(…)

…στη Λειτουργία, αυτόν τον σπόρο φωτιάς στα σπλάχνα του σύμπαντος κόσμου, την πηγή του καθολικού αγιασμού και της καθολικής μεταμορφώσεώς του…» 

Πηγή: π. Μιχαήλ Καρδαμάκης, «Μετάληψις πυρός: Λειτουργία και ευχαριστία της Εκκλησίας», σελ. 52-53

 

Σχετικά με την αγάπη και την δικαιοσύνη του Θεού(με αφορμή πρόσφατη αντιπαράθεση)

Παρακολούθησα τις τελευταίες ημέρες μία συζήτηση που εξελίχθηκε σε διένεξη μεταξύ δύο εκκλησιαστικών ανθρώπων:

1)του (αγάμου/αφιερωμένου) θεολόγου κ. Σωτηρόπουλου και

2)του Μητροπολίτη Σισανίου & Σιατίστης Παύλου.

Βεβαίως, δεν έχω …προσωπικές διαφορές με κανένα (ούτε άλλωστε τους γνωρίζω καθόλου), απλώς νιώθω πως πρέπει κάποιος να επισημάνει ορισμένα πολύ απλά πράγματα- έστω ως γάιδαρος προς Προφήτη.

Η διαφορά αφορούσε λοιπόν την  «Χρυσή Αυγή», τις υποτιθέμενες «αριστερόστροφες» θέσεις του δευτέρου καθώς και κάποια «θεολογικά σφάλματα» που εντόπισε ο αριστούχος της «ιεράς επιστήμης της [σ.φ.: ακαδημαϊκής] θεολογίας» (όπως ο ίδιος έχει γράψει κάπου) κ. Σωτηρόπουλος.

«Πνεύμα φιλαρχίας μη μου δώσεις»……

Μία από τις πιο γνωστές ίσως ευχές που διαβάζονται στην Μ. Σαρακοστή που ξεκίνησε αυτήν την Δευτέρα(δεν πειράζει για όσους δεν το ξέρουν…) είναι αυτή του Αγίου Εφραίμ του Σύρου, που «αναγινώσκεται» κατά το (Μικρό)Απόδειπνο. Το πρώτο μέρος της λέει:

«Κύριε(=Εσύ που ελεύθερα, θεληματικά και «αυτοπροαίρετα» δέχομαι ως τέτοιον) και Δέσποτα της ζωής μου,

πνεύμα αργίας, περιεργίας, φιλαρχίας και αργολογίας μη μοι δως…»

Και το απλό -και αγωνιώδες- ερώτημα είναι: πότε αλήθεια θα μπορούσα να πω ότι έχω εγώ πνεύμα φιλαρχίας…;;; Χμ… Παρακατω, θα θέσω, λοιπόν, μερικά ερωτήματα……