Την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές έχει μαθευτεί το τραγικό δυστύχημα στη Λάρισα με τις αμαξοστοιχίες που συγκρούστηκαν. Το συμβάν έλαβε χώρα λίγο πριν τις 12 τα μεσάνυχτα της 1ης Μαρτίου, με σύγκρουση από τη μία μιας εμπορικής αμαξοστοιχίας και από την άλλη μιας επιβατικής αμαξοστοιχείας, με εκατοντάδες επιβάτες. Επρόκειτο συγκεκριμένα για την αμαξοστοιχία IC 62 της «Hellenic Train», με το γνωστό δρομολόγιο Αθήνα-Θεσσαλονίκη.
Είναι χαρακτηριστικό ότι από τους 350 επιβάτες της επιβατικής αμαξοστοιχίας αυτή τη στιγμή είναι που κυρίως βρίσκονται οι 29 νεκροί και 85 τραυματίες. Πληροφορίες που κυκλοφορούν μιλάνε για προβλήματα στη λειτουργία βασικών υποδομών για την δρομολόγηση των αμαξοστοιχιών: δηλαδή συστήματα τηλεδιοίκησης και σηματοδότησης.
Δεν χρειάζεται να πούμε ότι η διαδικασία (εκ)πώλησης του ΟΣΕ υπήρξε μακρά και βασανιστική. Ο κ. Χατζηδάκης–αυτός που θα απελευθέρωνε την αγορά ενέργειας, για να… πέσουν οι τιμές- είχε παλαιότερα δηλώσει ανοήτως: «θα δίναμε τον ΟΣΕ ακόμη και για ένα ευρώ». Έτσι, σταδιακά, δρομολογήθηκε μία διαδικασία υποβάθμισης και απαξίωσης μιας σημαντικότατης δημόσιας εταιρείας, η οποία πωλήθηκε σε Ιταλούς επενδυτές τελικά κατά τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Στα χρόνια εκείνα ο ΟΣΕ πέρασε στο ΤΑΙΠΕΔ ως επί το πλείστον, παρ’ ότι υπήρξαν ορισμένες βασικές υποδομές που παρέμειναν κρατικές, οι οποίες ωστόσο αργότερα ξεπουλήθηκαν από την κυβέρνηση Μητσοτάκη (2020).
Ο όρος Ακραίο Κέντρο, όπως και ο όρος νεοφιλελευθερισμός, δεν είναι ένας όρος με εξαρχής αρνητική φόρτιση. Πιο συγκεκριμένα, τις έννοιες αυτές τις δημιούργησαν υπέρμαχοι των αντίστοιχων πολιτικών ιδεολογιών και όχι αντίπαλοί τους. Πολύ πρόσφατα, ο Εμμάνουελ Μακρόν, που έχει χαρακτηριστεί (στο βιβλίο των 
Χτες, 20 Ιουλίου του 2022, ήταν η 48η επέτειος της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Της εισβολής αυτής, που ακολούθησε το πραξικόπημα στην Κύπρο (15 Ιουλίου 1974), έπεται χρονικά η πτώση και της ιωαννιδικής δικτατορίας, στις 24 Ιουλίου.
Στις 17 Ιουλίου επίσης ήταν η 104η επέτειος της εκτέλεσης του Τσάρου Νικολάου Ρομανώφ και της οικογένειάς του. Το ρωσικό Πατριαρχείο έχει προχωρήσει στην αγιοκατάταξη της οικογένειας των Ρομανώφ, όχι ωστόσο λόγω της «αμφιλεγόμενης», όπως λέει χαρακτηριστικά, πολιτικής του Τσάρου Νικόλαου αλλά λόγω της «παθοφορίας» του, με άλλα λόγια διότι δέχτηκε το πάθημά του από τους Μπολσεβίκους με ταπεινότητα. Ο τσάρος Νικόλαος, όταν οδηγήθηκε στην εκτέλεση το έτος 1918, ήταν ήδη ηττημένος. Εντούτοις, αν πιστέψουμε και στην κριτική του Κορνήλιου Καστοριάδη, όπως τη γράφει μέσα στο κορυφαίο βιβλίο του με τίτλο “Γραφειοκρατική κοινωνία”, οι ηγέτες της Σοβιετικής Ένωσης και συγκεκριμένα ο Ιωσήφ Στάλιν προχώρησε και στη φυσική εξόντωση των αστικών στρωμάτων, μετά την ήττα τους στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Αυτό έρχεται σε προφανή αντίθεση με τη λογική των Σαντινίστας, όπου μετά τη νίκη της επανάστασης στη Νικαράγουα, διακηρύχθηκε για τους ηττημένους αστούς: “η δική μας εκδίκηση θα είναι η συγχώρεση”.
Τον Οκτώβριο του 1997, η Γενική Εισαγγελέας των ΉΠΑ J. Reno είχε εισηγηθεί την επιβολή προστίμου 1 εκ. δολαρίων στη Microsoft για μονοπωλιακές πρακτικές σχετικά με τον νέο της «φυλλομετρητή» διαδικτύου με όνομα Netscape Navigator.
Η στήλη είχε τη μεγάλη χαρά να παρουσιάσει πρόσφατα ενώπιον φοιτητικού κοινού το θέμα «Αγάπη, έρωτας και γάμος». Οι τρεις αυτές έννοιες είναι αναμφισβήτητα πολύ σημαντικές, κορυφαίες για την πίστη μας, όπως και τη ζωή μας. Η αγάπη, ως φιλευσπλαχνία κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας, είναι η κύρια ενέργεια του Θεού. Ο Θεός, κατ’ αυτήν την έννοια, είναι αγάπη, όπως μας βεβαιώνει ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής, κάτι που σημαίνει, όπως γράφει ο Απόστολος, ότι «δεν ζηλεύει, δε ζητάει τα δικά του, δεν βάζει κακές σκέψεις για τους άλλους,, δεν υπερηφανεύεται» (Α’ Κορ. 13:4-13:7). Δυστυχώς, σήμερα λέγοντας κανείς αγάπη εννοεί κάτι ξεθυμασμένο, κάτι που απομένει ίσως μετά από δεκαετίες γάμου, ένα αίσθημα ρηχό, αδύναμο, που ελάχιστα συγκινεί ή κινητοποιεί. Ο π. Φιλόθεος Φάρος εύστοχα ωστόσο είχε τονίσει σε βιβλίο του ότι η αγάπη για την οποία μίλησε ο Χριστός είναι ένα «θανάσιμο πάθος», δηλαδή ένα «απαθές» (με την έννοια ότι δεν τυραννάει τον άνθρωπο αλλά μεταμορφώνει την ελευθερία του) πάθος το οποίο ώθησε τον ίδιο το Θεό να υποστεί κένωση, άκρα ταπείνωση, εκούσιο πάθος, προδοσία, σταύρωση. Ο έρωτας υπήρξε μερικές φορές εναλλακτικός τρόπος έκφρασης του ίδιου βιώματος, από την εποχή των μεγάλων Ορθόδοξων μυστικών όπως ο κορυφαίος θεολόγος μας Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης. Τι γίνεται όμως με το διαφυλικό έρωτα και με το γάμο;
Σε προηγούμενο φύλλο της «Χ» (φ. 1050), είχαμε αναφερθεί στα προβλήματα των ανθρώπων με σεξουαλικές ιδιαιτερότητες και στην αμέριστη κατανόηση που χρειάζονται στα προβλήματά αυτά. Το άρθρο εκείνο είχε ως αφορμή την «αποσκίρτηση» ενός νεαρού αρχιμανδρίτη με εκφρασμένες κοινωνικές ευαισθησίες λόγω παρόμοιων προβλημάτων.
Τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές, έχει ήδη μπει ο Σεπτέμβριος, δηλαδή το αποκαλόκαιρο. Παρ’ ότι η σχέση της μεταδοτικότητας του κορωνοϊού με τις κλιματολογικές συνθήκες είναι ασαφής, όπως προκύπτει από μελέτη του παγκόσμιου μετεωρολογικού οργανισμού (WMO), το αναμενόμενο είναι ειδικά στη χώρα μας η έλευση του Σεπτέμβρη και δροσερότερου κλίματος να συνδυαστεί με αύξηση των κρουσμάτων. Η κυβέρνηση, πιθανότατα για λόγους εύρεσης αποδιοπομπαίου τράγου, έχει ρίξει το βάρος στους ανεμβολίαστους συμπολίτες μας.
Όλες αυτές τις μέρες της καραντίνας δόθηκε σε πολλούς από εμάς η ευκαιρία για περισσότερη ενασχόληση με πράγματα για τα οποία μέσα στις μέριμνες της πολύβουης καθημερινότητας δύσκολα βρίσκεται χρόνος. Άλλωστε, και ο μεγάλος Βλάσιος Πασκάλ είχε γράψει σοφά ότι «όλα τα προβλήματα της ανθρωπότητας πηγάζουν από την ανικανότητα του ανθρώπου να καθήσει ήσυχα σε ένα δωμάτιο μόνος».Η στήλη λοιπόν μπόρεσε να διεξέλθει ένα παλιότερο βιβλίο του κ. Χρήστου Γιανναρά υπό τον τίτλο «Χάιντεγκερ και Αρεοπαγίτης ή περί απουσίας και αγνωσίας του Θεού» (εκδ. Δόμος, β’ έκδοση, 1988). Το βιβλίο αυτό αναφέρεται σε θέματα γνωσιοθεωρίας (πώς αποκτάμε τη γνώση –μάλιστα την περί Θεού γνώση) και ο ίδιος ο συγγραφέας του στη β’ έκδοση γράφει ρητά πως το θεωρεί το σημαντικότερο και πιο θεμελιώδες της συγγραφικής του πορείας, εφόσον αφορούσε στη «διασάφηση των διαφορών της ελληνικής φιλοσοφίας και Παράδοσης από τη δυτικοευρωπαϊκή» και «είναι, σίγουρα, το καίριο και αφετηριακό θέμα που κρίνει κάθε άλλη διαφορά των δυο παραδόσεων και πολιτισμών». 
Είναι γνωστό πως το ελληνικό στρατηγικό αφήγημα που οι αρμόδιες αρχές της χώρας μας προβάλλουν ως προς τον «πολιτισμό και τουρισμό» εδώ και χρόνια βασίζεται στο «ήλιος, θάλασσα κι αμμουδιά». Αυτό το αφήγημα μπορούμε να πούμε ότι ενσαρκώνεται σε δύο εκδοχές. Η μία εκδοχή είναι η ευγενέστερη. Για να καταλάβουμε τι σημαίνει Ελλάδα, πρέπει να ατενίσουμε για παράδειγμα, το Αιγαίο, διαβάζοντας το «Δυτικά της λύπης» του Ελύτη. Μια ελληνική αισθητική, που, για να θυμηθούμε τον κριτικό Ανδρέα Καραντώνη, παραπέμπει στο «απολλώνιο φως» των νησιών του Αιγαίου. Το στρατηγικό αφήγημα ωστόσο αυτό σε μια άλλη, περισσότερο ρεαλιστική, μορφή δεν παραπέμπει τόσο στο νησί του φωτός και του Φοίβου Απόλλωνα, τη Δήλο, όσο στη Μύκονο. Εκεί που κάνει εμφανίσεις το διεθνές τζετ-σετ και διάφοροι σελέμπριτιζ καπνίζοντας πούρα και κάνοντας «επιδεικτική κατανάλωση», όμοια με τους Βορειοευρωπαίους τουρίστες που συνωστίζονται στα μπιτς-μπαρ της Ρόδου. Είναι γνωστό άλλωστε πως και το όνειρο της Μπάρμπι ήταν το… «ονειρεμένο σπίτι στο Μαλιμπού». Εντούτοις, όλη αυτή η παρα θιν’ αλός αισθητική αναμφίβολα έχει και τις ομορφιές της.
Ιστολογικόν σημειωματάριο φιλαλήθους (philalethe00) 