Επισφαλής-επικερδής διαχείριση της πανδημίας

Το επίσημο κείμενο του Συμβουλίου της Ευρώπης που εγκρίθηκε και υπερψηφίστηκε το 2010 σχετικά με τη διαχείριση της πανδημίας του ιού H1N1 (γρίπη των χοίρων) έλεγε τα ακόλουθα:

«Προκειμένου να προωθήσουν τα φάρμακα και τα εμβόλια ενάντια σε αυτή τη γρίπη για τα οποία και απέκτησαν πατέντες, οι φαρμακευτικές εταιρείες επηρέασαν επιστήμονες και επίσημες Yπηρεσίες, υπεύθυνες για κανονισμούς δημόσιας υγείας ώστε να θέσουν σε συναγερμό τις κυβερνήσεις ανά τον κόσμο και να τις κάνουν να κατασπαταλήσουν πόρους υγείας που δαπανώνταν με φειδώ σε αναποτελεσματικές στρατηγικές εμβολιασμών και αναίτια να εκθέσουν εκατομμύρια υγειών ανθρώπων σε μια άγνωστη ποσότητα παρενεργειών ανεπαρκώς δοκιμασμένων εμβολίων. Η καμπάνια της «γρίπης των πτηνών» (2005-06) συνδυασμένη με την καμπάνια της γρίπης των χοίρων φαίνεται να έχουν προκαλέσει ένα τεράστιο εύρος ζημίας όχι μόνο σε εμβολιασμένους ασθενείς και σε προϋπολογισμούς δημόσιας υγείας, αλλά και στην αξιοπιστία και τη λογοδοσία σημαντικών Διεθνών Υπηρεσιών Υγείας».

Επίσης, ο επικεφαλής της έρευνας του Συμβουλίου της Ευρώπης Paul Flynn δήλωσε ότι βάσει της έρευνας της Επιτροπής που συμπήχθηκε διαπιστώθηκε «σπατάλη μεγάλων ποσών δημόσιου χρήματος και επίσης αδικαιολόγητη τρομοκράτηση (scares) και εκφοβισμός περί υγειονομικών κινδύνων που αντιμετώπιζε το Ευρωπαϊκό κοινό».

«God’s not dead»(2014): παρουσίαση και λίγες σκέψεις για την ταινία

Αυτές τις ημέρες, λίγο πριν από το τέλος της Ινδίκτου και πριν την αρχή του σχολικού, ακαδημαϊκού και εκκλησιαστικού έτους, συνηθίζεται να λαμβάνονται άδειες και γενικότερα να ξεκουράζονται οι περισσότεροι τουλάχιστον από τους εργαζόμενους κατά τη διάρκεια του έτους. Έτσι, περισσότερος χρόνος αφιερώνεται σε ασχολίες περισσότερο ξεκούραστες και εναλλακτικές. Με αφορμή τα παραπάνω, σκέφτηκα να αναπτύξω λίγες σκέψεις για μια ταινία που παρακολούθησα πρόσφατα μετά από φιλική πρόταση. Η ταινία ονομάζεται «God’s not dead» και μπορείτε να την παρακολουθήσετε με ελληνικούς υπότιτλους εδώ. Στα παρακάτω θα αναφερθώ σε μερικά σημεία της υπόθεσης της ταινίας, αλλά με προσπάθεια να μην αποκαλύψω βασικά σημεία της πλοκής, για όσους θα ήθελαν να την παρακολουθήσουν.

Μνήμη νεομάρτυρα Αλέξανδρου Σμορέλ: «O χιτλερικός αθεϊσμός και οι Xριστιανοί αγωνιστές του Λευκού Pόδου»

 

Πέρυσι στις 22/05/2015, είχε πραγματοποιηθεί πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση με συνδιοργάνωση της εφημερίδας «Χριστιανικής» και της Διαβαλκανικής Ομοσπονδίας Ορθόδοξων Νεολαιών για τον αγ. Αλέξανδρο Σμορέλ και την χριστιανική αντιναζιστική οργάνωση «Λευκό Ρόδο», την κάλυψη της οποίας είχαμε αναδημοσιεύσει από αυτό το ιστολόγιο. Σήμερα, λιγάκι μεθεόρτια και με αφορμή την μνήμη του νεομάρτυρα αγ. Αλέξανδρου Σμορέλ, αναδημοσιεύουμε μια από τις τρεις εισηγήσεις της εκδήλωσης εκείνης. Η εισήγηση αυτή είχε δημοσιευτεί στο φύλλο 942 της εφημερίδας «Χριστιανική».

H πολύ γνωστή Γαλλίδα συγγραφέας Σιμόν ντε Mπωβουάρ(δια βίου σύντροφος του υπαρξιστή φιλόσοφου Zαν-Πωλ Σαρτρ) είχε γράψει κάποτε το εξής περί Θεού: «Tο αν υπάρχει ένας Θεός στο βάθος του ουρανού, αυτό δεν απασχολεί τον άνθρωπο».
Eπίσης, είχε γράψει και τα παρακάτω σε βιβλίο της που εξεδόθη το 1974 («H σκέψη της δεξιάς σήμερα»): «Σήμερα ακόμα υπάρχει μια χριστιανική σκέψη, η οποία δηλώνει ότι προέρχεται από το Θεό, ενώ στόχο έχει να δικαιώσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από τον άνθρωπο. (…) Όμως ο Xριστιανισμός έγινε μια διφορούμενη διδασκαλία: θεωρώντας ότι κάθε άνθρωπος είναι δημιούργημα του Θεού, ορισμένοι Xριστιανοί ρίχνουν το βάρος στην αξιοπρέπεια καθενός και στη βασική ισότητα όλων· αρνούνται ότι ο Θεός αποτελεί ιδιοκτησία των ισχυρών αυτού του κόσμου».
Aυτοί οι τελευταίοι Xριστιανοί που αναφέρονται στο ρητό αυτό ήταν ακριβώς και τα παιδιά του «Λευκού Pόδου» και συγκεκριμένα ο νεομάρτυρας και «το πάθος φέρων» (passion-bearer, όπως ονομάστηκε από την Pωσική Oρθόδοξη Eκκλησία) άγ. Aλέξανδρος Σμορέλ.

Σχετικά με την νέα «συντηρητική επανάσταση»

Πάνε κάποια χρόνια που ετοίμαζα για κάποιο έντυπο ένα μικρό κείμενο που είχε σκοπό να αναφερθεί στην «νέα συντηρητική επανάσταση» και τα «υφάδια» της, δηλαδή τα στοιχεία της.
Θεώρησα καλό να πάρω ένα τμήμα αυτού του κειμένου και, κατόπιν προσαρμογής και διορθώσεων, να σας το δημοσιεύσω εδώ αυτές τις μέρες. Γιατί μου συνέβη αυτό;
Επειδή (προφανώς) επίκεινται εκλογές και θα ακούμε πλέον συνεχώς και με μεγαλύτερη ακόμη ένταση τα φερέφωνα της ανοησίας να μιλάνε για «ακραίες δυνάμεις» (προερχόμενες από κυρίως «Αριστερά» και «Λαϊκή Δεξιά»), επιφυλάσσοντας για τους ευνοουμένους τους το βραβείο και τον στέφανον της σύνεσης, της σωφροσύνης και του μέτρου, αυτό δηλαδή που παλαιότερα θα λεγόταν Κέντρο ή, πιο μετά, «μεσαίος χώρος». Επειδή όλα αυτά πάρα πολύ απέχουν από το να είναι πραγματικά, νομίζω πως οι παρακάτω παρατηρήσεις μπορούν να ωθήσουν σε αυτήν την συνειδητοποίηση. (Ξέρω φυσικά ότι ενδιαφέρεστε κι εσείς που διάβαζετε το μπλογκ για τέτοια κείμενα.)

Πάνω στην στροφή: ωραίο ανάγνωσμα από τον «Φρανκενστάιν»(Μ. Σέλευ)

Villa Diodati

Καταλαβαίνω πόσο ζέοντα είναι όλα τα ζητήματα της επικαιρότητας, από την τραγική ιστορία με τον προφυλακισθέντα  ιδεολόγο απεργό πείνας Κ. Σάκκα, έως τις ποικιλώνυμες απολύσεις που επιφυλάσσονται για τους λειτουργούς του Δημόσιου τομέα και τα νέα βήματα της εφαρμογής των Μνημονίων…

 

Επειδή όμως εγώ κι εσείς γνωρίζουμε ότι «πρόσκαιρα γαρ τα βλεπόμενα» και φευγαλέα, ας πάρουμε μια ανάσα, ας σταθούμε μια στιγμή και ας ασχοληθούμε με κάτι που θα μας δώσει -θεωρητικά, έστω- εφόδια για το αιώνιο και τα συναφή.

 

Πρώτα να εξηγηθώ: γιατί Μαίρυ Σέλευ και γιατί «Φρανκενστάιν» …καλοκαιριάτικα; Να μας αγριέψεις θέλεις(φαντάζομαι την απορία), χρυσέ μου άνθρωπε,  με τα γκραν-γκινιόλ και τα τέτοια;

Το πράγμα πάει σε βάθος……

O Ευγένιος Βούλγαρις και ο επιστημονισμός

Ο Ευγένιος Βούλγαρις υπήρξε από τους κυριότερους διδασκάλους στην Αθωνιάδα σχολή. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός που φοίτησε εκεί επί δεκαετία τον είχε ως δάσκαλο.

Έχει ειπωθεί ότι κράτησε από τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό ό,τι ήταν ανώτερο, αληθινό και βιώσιμο, δηλαδή την επιστήμη.

Για την οπισθοδρόμηση στα “ορθολογιστικά φώτα” του 18ου αιώνα(μέρος Β’)

Ήδη είπαμε στο προηγούμενο μέρος για την πασιφανή «ήττα των ορθολογιστικών φώτων» προς κάτι ανώτερο· ήδη λίγο πριν, οπότε, για ένα ολόκληρο αιώνα(17ο), όπως το λέει ο d’Alembert στα «στοιχεία φιλοσοφίας» του*, είχε κυριαρχήσει στην Δύση η φιλοσοφία του Καρτέσιου, υπήρχε αναγνώριση στο τέλος ενός έργου του περί Φιλοσοφίας, ότι το σίγουρο είναι, ότι πολύ πιο βέβαια από ό,τι αναφερόταν εκεί ήσαν αυτά που αποκαλύπτει ο Θεός. Τώρα, ερχόμαστε σε μία νέα σύνθεση που είναι κοντά σε αυτήν την παραδοχή του Καρτέσιου**, είναι μία νέα σύνθεση και είναι μία μετεπαναστατική σύνθεση. Ας το πούμε και αλλιώς: στους αντιδιαφωτιστές δεν υπάρχουν παρά ελάχιστοι αποκαταστασιακοί, δηλαδή αυτοί που θα ήθελαν να επαναφέρουν κάποιους θεσμούς ή όλους του Παλαιού Καθεστώτος(ancien regime), παρά την ατελεύτητη βαρβαρότητα που φτάνει σε ένα ολοκληρωτισμό χωρίς όρια, που εγκαινιάζουν οι Νέοι Χρόνοι στο όνομα του Διαφωτισμού, στο όνομα της Πατρίδας και της Δημοκρατίας. Παρ’όλ’αυτά σήμερα, εν Ελλάδι, παρατηρούμε την δράση κάποιων ακαδημαϊκών ή αρθρογράφων που, από την δεκαετία του ’90 εντονότερα, μας κήρυτταν την -εξ ορισμού αντιδραστική- επιστροφή στον ορθολογισμό, τον Ορθό Λόγο, την επιστήμη, δηλαδή την επιτομή της αστικής ιδεολογίας.

Η «ερειπωμένη πολιτεία» και οι «παρελάσεις υπερηφάνειας»

Την παρελθούσα Κυριακή έλαβε χώρα εν μέσαις Αθήναις το γνωστό φεστιβάλ και παρέλαση «υπερηφάνειας» των ομοφυλοφίλων/ αμφισεξουαλικών κλπ. καταπιεσμένων ομάδων του πληθυσμού. Επρόκειτο, άραγε, για αυτό που μας πληροφόρησαν ορισμένα ΜΜΕ, δηλαδή για μια «γιορτή ισότητας»; Αν κρίνουμε από την σχετική ανάρτηση στη επίσημη ιστοσελίδα του «φεστιβάλ» που διενεργείται εδώ και έξη έτη, όχι …ακριβώς: «…είμαι περήφανος/περήφανη γι’ αυτό που είμαι κι επειδή σε μία κοινωνία που παραμένει ομοφοβική δεν κρύβομαι, ζω τη ζωή μου όπως θέλω και διεκδικώ τα δικαιώματα μου.»

Η επιστροφή του «χυδαίου υλισμού» ως επιστήμης

Υπάρχει ένα  θέμα που με απασχολεί επί καιρό πολύ. Σε πολλές περιπτώσεις συγχρόνων «επιστημόνων»(«αμόρφωτων επιστημόνων», που είναι μάλλον πλεονασμός κατά Καστοριάδη) και «διανοητών», βλέπουμε ένα άκρως, χονδροειδές υλιστικό πνεύμα. Οι απριορισμοί, οι προκαταλήψεις εγγίζουν το επίπεδο του «ιδεολογικού κάλου».  Βεβαίως, όλοι γνωρίζουμε, ελπίζω, ότι ο «επιστημονικός υλισμός», καθώς και ο επιστημονισμός(scientism), που υπονοούν και τον «επιστημονικό αθεϊσμό», είναι ιδεολογίες που κατέπεσαν πολύ καιρό πριν, όπως, άλλωστε, και ο (αστικός ευρωπαϊκός) Διαφωτισμός από την «ρομαντική δημιουργική αντίδραση» του 19^ου αι.. Συγκεκριμένα, για αυτό υπήρξε, όπως έχει ξαναγραφτεί πολλάκις, ομολογία του ιδίου του σκαπανέα(μαζί με τον Haeckel) του υλισμού των φυσικών επιστημών, βιολόγου και φιλοσόφου Hans Driesch(1867-1941): ο υλισμός, είπε τότε, κάπου στο δεύτερο τέταρτο του 20^ου αιώνα, είναι μία θεωρία πλέον ξεπερασμένη.