Επισφαλής-επικερδής διαχείριση της πανδημίας

Το επίσημο κείμενο του Συμβουλίου της Ευρώπης που εγκρίθηκε και υπερψηφίστηκε το 2010 σχετικά με τη διαχείριση της πανδημίας του ιού H1N1 (γρίπη των χοίρων) έλεγε τα ακόλουθα:

«Προκειμένου να προωθήσουν τα φάρμακα και τα εμβόλια ενάντια σε αυτή τη γρίπη για τα οποία και απέκτησαν πατέντες, οι φαρμακευτικές εταιρείες επηρέασαν επιστήμονες και επίσημες Yπηρεσίες, υπεύθυνες για κανονισμούς δημόσιας υγείας ώστε να θέσουν σε συναγερμό τις κυβερνήσεις ανά τον κόσμο και να τις κάνουν να κατασπαταλήσουν πόρους υγείας που δαπανώνταν με φειδώ σε αναποτελεσματικές στρατηγικές εμβολιασμών και αναίτια να εκθέσουν εκατομμύρια υγειών ανθρώπων σε μια άγνωστη ποσότητα παρενεργειών ανεπαρκώς δοκιμασμένων εμβολίων. Η καμπάνια της «γρίπης των πτηνών» (2005-06) συνδυασμένη με την καμπάνια της γρίπης των χοίρων φαίνεται να έχουν προκαλέσει ένα τεράστιο εύρος ζημίας όχι μόνο σε εμβολιασμένους ασθενείς και σε προϋπολογισμούς δημόσιας υγείας, αλλά και στην αξιοπιστία και τη λογοδοσία σημαντικών Διεθνών Υπηρεσιών Υγείας».

Επίσης, ο επικεφαλής της έρευνας του Συμβουλίου της Ευρώπης Paul Flynn δήλωσε ότι βάσει της έρευνας της Επιτροπής που συμπήχθηκε διαπιστώθηκε «σπατάλη μεγάλων ποσών δημόσιου χρήματος και επίσης αδικαιολόγητη τρομοκράτηση (scares) και εκφοβισμός περί υγειονομικών κινδύνων που αντιμετώπιζε το Ευρωπαϊκό κοινό».

Ο «επιστημονικός μύθος»

“Ο φασισμός είναι η αλήθεια ολόκληρης της προσπάθειας του αστικού Διαφωτισμού από την εποχή του Βάκωνα να απελευθερώσει τον άνθρωπο από τα δεσμά της προκατάληψης”. είχε γράψει κάπου ο μεγάλος κοινωνιολόγος Goran Therborn.

Ένας άλλος μεγάλος, Αριστερός επίσης, κοινωνιολόγος της σχολής της Φραγκφούρτης, ο Μαξ Χορκχάιμερ, είχε πει σε συνέντευξή του στο περιοδικό Spiegel (1970):

«Οι θετικιστές συγκεκριμένα διευκρινίζουν ότι από τη θέση του θετικισμού καμία ηθική πολιτική δε μπορεί να εξαχθεί. Επιστημονικά μιλώντας, το μίσος δεν είναι κατώτερο της αγάπης, παρά όλη την κοινωνική και λειτουργική διαφορά τους. Δεν υπάρχει κανένας επιστημονικός λόγος γιατί δεν θα έπρεπε να μισώ, εφόσον δεν υπάρχουν για μένα μειονεκτήματα στην κοινωνία».
(Μαξ Χορκχάιμερ)

Ο φασισμός, στην πραγματικότητα, και ο ναζισμός, ήταν η πραγμάτωση του βαθύτερου «μηδενιστικού» σπέρματος της αστικής ιδεολογίας από την εποχή του «Διαφωτισμού». Πίσω από μια συναισθηματική ρητορική, υπήρχε ένας ακραίος ορθολογισμός και θετικισμός, μαζί με μια ειδωλοποιημένη επιστήμη, που κατέληγε να θεωρεί ένα νεκρό ανθρώπινο σώμα ακριβώς ένα άθροισμα από υλικά για τη βιομηχανία.

Επιστήμη και επάγγελμα (Με αφορμή την κυκλοφορία των Βάσεων 2017)

α)ο «Εθνικός Ιστορικός» Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος (φωτό) για συγκυριακούς λόγους δεν απέκτησε ποτέ πτυχίο Ιστορικού. Τις γνώσεις του τις απέδειξε γύρω στα 28 του με άρθρο του -αν δεν με απατά η μνήμη- για την εισβολή των Σλάβων στον ελλαδικό χώρο. Έγινε τελικά επί τιμή διδάκτορας πανεπιστημίου (όχι ότι το είχε ανάγκη βέβαια)

β)ένας από τους μεγαλύτερους κριτικούς λογοτεχνίας και ποίησης ειδικότερα, ο Αλέξανδρος Αργυρίου, δεν σπούδασε ποτέ φιλολογία ή λογοτεχνικά θέματα, αλλά σπούδασε σε πολυτεχνική σχολή

γ)επίσης ένας από τους μεγαλύτερους κριτικούς λογοτεχνίας και ποιητής, ο Τέλλος Άγρας, σπούδασε νομικός και ήταν βιβλιοθηκάριος στο επάγγελμα.

Συμπεράσματα:

Σχετικά με την νέα «συντηρητική επανάσταση»

Πάνε κάποια χρόνια που ετοίμαζα για κάποιο έντυπο ένα μικρό κείμενο που είχε σκοπό να αναφερθεί στην «νέα συντηρητική επανάσταση» και τα «υφάδια» της, δηλαδή τα στοιχεία της.
Θεώρησα καλό να πάρω ένα τμήμα αυτού του κειμένου και, κατόπιν προσαρμογής και διορθώσεων, να σας το δημοσιεύσω εδώ αυτές τις μέρες. Γιατί μου συνέβη αυτό;
Επειδή (προφανώς) επίκεινται εκλογές και θα ακούμε πλέον συνεχώς και με μεγαλύτερη ακόμη ένταση τα φερέφωνα της ανοησίας να μιλάνε για «ακραίες δυνάμεις» (προερχόμενες από κυρίως «Αριστερά» και «Λαϊκή Δεξιά»), επιφυλάσσοντας για τους ευνοουμένους τους το βραβείο και τον στέφανον της σύνεσης, της σωφροσύνης και του μέτρου, αυτό δηλαδή που παλαιότερα θα λεγόταν Κέντρο ή, πιο μετά, «μεσαίος χώρος». Επειδή όλα αυτά πάρα πολύ απέχουν από το να είναι πραγματικά, νομίζω πως οι παρακάτω παρατηρήσεις μπορούν να ωθήσουν σε αυτήν την συνειδητοποίηση. (Ξέρω φυσικά ότι ενδιαφέρεστε κι εσείς που διάβαζετε το μπλογκ για τέτοια κείμενα.)

O Ευγένιος Βούλγαρις και ο επιστημονισμός

Ο Ευγένιος Βούλγαρις υπήρξε από τους κυριότερους διδασκάλους στην Αθωνιάδα σχολή. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός που φοίτησε εκεί επί δεκαετία τον είχε ως δάσκαλο.

Έχει ειπωθεί ότι κράτησε από τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό ό,τι ήταν ανώτερο, αληθινό και βιώσιμο, δηλαδή την επιστήμη.

Μικρά διαμάντια από τον «Μηδενισμό» του Ευγένιου (μετέπειτα πατ. Σεραφείμ) Ρόουζ

Πράγματι, υπάρχουν πράγματα που οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του συστήματος, ό,τι βλέπουμε συνεχώς, και ασφυκτικά για τους δέκτες, να αναπαράγεται από τα ΜΜΕ και τους υπόλοιπους ιδεολογικούς μηχανισμούς της κυρίαρχης αυτής αστικής ιδεολογίας, έχουν φροντίσει να μας αποκλείσουν μια για πάντα. Τα, κατά το μάλλον παρά το ήττον, δαιμονόπνευστα σκιάχτρα αυτά συρίζουν εμμέσως(διότι έχουν την αστική συνήθεια να μην θέλουν να σκανδαλίσουν) και ανάλογα με την περίπτωση :  «δεν υπάρχει αλήθεια», «η επιστημονική μέθοδος θα μας οδηγήσει στην αλήθεια και μακρυά από τον αυταρχισμό», «να στραφούμε στον δρόμο της Ευρώπης», «να εξορθολογίσουμε και να εκσυγχρονίσουμε την χώρα», «καταγόμαστε από τον πίθηκο, άρα πρέπει να αγαπούμε αλλήλους»(όπως κορόιδευε και ο Βλαδίμηρος Σολόβιεφ), και άλλα συναφή. Και, όσο γελοία και αν αυτά φαίνονται σε πολλούς από εμάς, ως Χριστιανούς και ως πιο μελετημένους σε ορισμένα θέματα,  σε πολλούς άλλους συνανθρώπους μας αυτά τους έχουν παγώσει το χαμόγελο στα χείλη σαν σε γκροτέσκα του Πόε…

Έτσι, οι καταπληκτικά τεκμηριωμένες επισημάνσεις ενός πρώην «λυσσασμένου» μηδενιστή, όπως ο π. Σεραφείμ, Ευγένιος κατά την εποχή, Ρόουζ, είναι το γιατρικό, αφού κατέχει θαυμάσια την μηδενιστική διαλεκτική(τέσσερα στάδια: Φιλελευθερισμός, Ρεαλισμός, Βιταλισμός, Μηδενισμός της Καταστροφής). Τα αποσπάσματα που θα ακολουθήσουν θα τα αφήσω βασικά να μου τα σχολιάσετε εσείς κυρίως που διαβάζετε, κατά το μέτρο της βούλησής σας και «κατά δύναμιν», όπως αναφέρει ο χριστιανοκοινωνικός εκείνος κανόνας της προσφοράς των Πράξεων. Οι αναφορές είναι στον Χίτλερ, το άτομο-Κράτος, την ακραία ρεαλιστική ιδεολογία του, όπως και στον γνωσιολογικό σχετικισμό της εποχής μας και την φύση του Ρεαλισμού. Για να τα δούμε, λοιπόν…

Για την οπισθοδρόμηση στα “ορθολογιστικά φώτα” του 18ου αιώνα(μέρος Β’)

Ήδη είπαμε στο προηγούμενο μέρος για την πασιφανή «ήττα των ορθολογιστικών φώτων» προς κάτι ανώτερο· ήδη λίγο πριν, οπότε, για ένα ολόκληρο αιώνα(17ο), όπως το λέει ο d’Alembert στα «στοιχεία φιλοσοφίας» του*, είχε κυριαρχήσει στην Δύση η φιλοσοφία του Καρτέσιου, υπήρχε αναγνώριση στο τέλος ενός έργου του περί Φιλοσοφίας, ότι το σίγουρο είναι, ότι πολύ πιο βέβαια από ό,τι αναφερόταν εκεί ήσαν αυτά που αποκαλύπτει ο Θεός. Τώρα, ερχόμαστε σε μία νέα σύνθεση που είναι κοντά σε αυτήν την παραδοχή του Καρτέσιου**, είναι μία νέα σύνθεση και είναι μία μετεπαναστατική σύνθεση. Ας το πούμε και αλλιώς: στους αντιδιαφωτιστές δεν υπάρχουν παρά ελάχιστοι αποκαταστασιακοί, δηλαδή αυτοί που θα ήθελαν να επαναφέρουν κάποιους θεσμούς ή όλους του Παλαιού Καθεστώτος(ancien regime), παρά την ατελεύτητη βαρβαρότητα που φτάνει σε ένα ολοκληρωτισμό χωρίς όρια, που εγκαινιάζουν οι Νέοι Χρόνοι στο όνομα του Διαφωτισμού, στο όνομα της Πατρίδας και της Δημοκρατίας. Παρ’όλ’αυτά σήμερα, εν Ελλάδι, παρατηρούμε την δράση κάποιων ακαδημαϊκών ή αρθρογράφων που, από την δεκαετία του ’90 εντονότερα, μας κήρυτταν την -εξ ορισμού αντιδραστική- επιστροφή στον ορθολογισμό, τον Ορθό Λόγο, την επιστήμη, δηλαδή την επιτομή της αστικής ιδεολογίας.