“Πού να σε βρω, σε ποιο κάλπικο όνειρο…” ή προεκλογικαί επισημάνσεις(2)

Το Πα.Σο.Κ. είναι, βέβαια, το κόμμα που προηγείται ανυπέρβλητα και, άρα, αποφασιστικά. Πέρα από τα προεδρικά γραμματικά και συντακτικά λάθη -που, παληά, όσοι δεν είναι «αεί αμνήμονες», είχαν ευρεθή και στην γλώσσα ενός άλλου Γιώργου, του Παπαδόπουλου, του δικτάτορα, από δημοκρατικό καθηγητή φιλόλογο-  που οπωσδήποτε έχουν «σημασία», δηλαδή συνεπαγωγές, πρέπει να δούμε, ότι υπάρχει μία πρόθεση, στον (κοινωνικο)οικονομικό τομέα, ιδιαίτερα εάν τεθή η καθ. κα Κατσέλη στην υπουργική διαχείρισι των οικονομικών, να υπάρξη μία βελτίωση. Κάποιοι, ιδιαίτερα οι πιο «επαΐοντες», όπως θα έλεγε και ο μέγιστος Σωκράτης, θα θυμούνται την σταδιακή μείωση της ανεργίας, με κατάλληλα διευρυμένους δείκτες, καθ’όλη την οκταετία της διακυβέρνησής του Clinton. Ο Stiglitz ήταν σύμβουλός του βασικός τότε. Προσωπικά, λόγω μίας εργασίας που χρειάστηκε να κάνω προ τινών ημέρων, διαπίστωσα αυτό ακριβώς από τα στοιχεία «ανάγλυφα»: την βαθμιαία και αδιάπτωτη, δηλ. αδιάλλειπτη, πτώση της ανεργίας, έως το 2001(από το 1993), και άρα την προσέγγιση στο πάγιο (μεταρρυθμιστικό, διότι το ρηξικέλευθο θα ήταν άλλο) αίτημα της «Πλήρους Απασχόλησης«.  Οι αναλογίες είναι προφανείς.

Ακραίος ευρωμονεταρισμός ή διεκδίκηση ανεξαρτησίας;

Στα θέματα  εξωτερικής πολιτικής, τα πολιτιστικά, τα «εθνικά» είναι οπωσδήποτε υπό αίρεσιν εν αμφιβόλω αν θα έχουμε αλλαγή επί τα χείρω ή επί τα βελτίω. Η Ν.Δ. δεν άλλαξε και πολλά και ήδη έχουμε μιλήση για την «αντιεθνικιστική»(κατά το αντικομμουνιστική) κρατική ιδεολογία που τα πανεπιστήμια και τα ΜΜΕ εκπέμπουν, σαν να τηρούν τον κανόνα εκείνο της ιδεαλιστικής διαλεκτικής του G. F. W. Hegel: ότι η θέση(βλ. προ δικτατορίας) παράγει την αντίθεση στις ιδέες, οι οποίες και κυβερνούν, τρόπον τινά, την πραγματικότητα. Να ελπίσω, ότι έχει έλθη η ώρα για την σύν-θεσιν; Οπωσδήποτε. Μπορώ, «ρεαλιστικά», να το υποστηρίξω; Όχι, κατά το μάλλον.

Τα κοινοβουλευτικά κόμματα της Υπαρκτής Αριστεράς(Συν-ΣυΡιζΑ, Κ.Κ.Ε.) αντιμετωπίζουν τα γνωστά προβλήματα -και, από την άλλη, φέρουν και κομίζουν τα ελπιδοφόρα και απαραίτητα στοιχεία- που έχουμε επισημάνη και στο παρελθόν. Μιλώντας γενικά, η γραμμή του ενός μεν κείται στα μάκρη της Ρωσσίας του 1920(έως ~1970), ενώ του άλλου στην ιδεολογία των σπλάχνων του κόσμου που θα γεννούσε τον «άλλο κόσμο (σταλινομαρξιστικό)» αυτόν: σε ένα ορισμένο …αστικό «διαφωτισμό», όπως ήδη είπαμε δε Γαλλικόν. Θα μου πήτε, και «πώς θα προσαρμόση την κριτική στον γαλλικό ρωμαιοκαθολικισμό στην Ορθόδοξη Ελλαδική Εκκλησία«; Μα …δεν θα την προσαρμόση! Αρκούν ορισμένες εντυπωσιακές «ατάκες» και η προσφυγή στον scientisme και τους ιεροφάντες της επιστήμης των οραματισμών του (θρησκευτικού αθεϊσμού του) Αυγούστου Κοντ! Ταύτα πάντοτε στο πεδίο το από τα πάνω ιδεολογικοφιλοσοφικό που συνοψίζεται σε ό,τι ο Ντοστογιέφσκι αποκαλούσε στο «Υπόγειό» του το «πνεύμα του Ευκλείδη».

Η λανθάνουσα culte de la Raison(λατρεία της "Λογικής") εν δράσει το 1793-94 εν Γαλλία

Διότι στο πεδίο το κοινωνικοοικονομικό και δημοκρατικό, όντως τα κόμματα αυτά έχουν να μας παράσχουν πολλά σωστά, δίκαια, ίσα και όσια. Αρκούν, όμως, αυτά…; Και να σκεφτή κάποιος, ότι δεν βάλαμε στην εξίσωση και τα της εξωτερικής πολιτικής…

Πάντως, φτάνοντας στον ΛαΟΣ, επισημαίνουμε το εξής: ο Ίδιος τότε ο Κύριος καταδίκασε το συντηρητικό κατεστημένο, όπως εξεπροσωπείτο από τους Φαρισαίους, για τους οποίους είπε τα περίφημα «ουαί». Εκτός από αυτούς, υπήρχαν οι φιλελεύθεροι Σαδδουκαίοι, οι ζηλωτές και ακραιφνώς επαναστατικών πρακτικών Εσσαίοι, και πολλοί άλλοι. Όλα αυτά σημαίνουν μεταξύ άλλων, ότι η έντιμη άρνηση είναι καλλίτερη από την καπηλευτική ή και υποκριτική ενστέρνιση. Ο ΛαΟΣ, βέβαια, έχει παράδοση στην ακραιφνή «ελληνοχριστιανική» καπηλεία και ρητορική. «Φωνάζει» «εκ του μακρόθεν» η παλαιομοδίτικη αυτή τακτική. Όσο για την θεολογική κατάρτιση, μας φέρνει στον νου τον παλαιόν εκείνο (ιεροδιάκονο και) Νεοέλληνα Διαφωτιστή Ιώσηπο Μοϊσιόδακα: ήτοι  ουδεμία (εργώδης) επιμέλεια υπάρχει, παρά μόνο της «θύραθεν» και αυτή επιλεκτική, ώστε να εξυπηρετήται παρά το αδογμάτιστο ελληνικό πνεύμα το τάδε «αστοπατριωτικό», που έλεγε και ο μέγιστος χριστιανοσοσιαλιστής θεωρητικός και ρέκτης Ν.Ψαρουδάκης, ιδεολόγημα.

Το 1945.

Το νέο που κομίζει ο Λα.Ο.Σ. είναι το στοιχείο της κάπως και αριστερόστροφα(πρβλ. το συνθηματικό του παληού εθνικοανεξαρτησιακού ΠΑΣΟΚ «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες») ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής. (Πριν, βέβαια, υπήρχε η ομολογημένη προσκόλληση στις βουλές των καλών Καλβινιστών των Η.Π.Α..) Και μία -κατά… το μέτρο του ακροατή- υπέρβαση των παλαιών ιδεολογικών «στεγανών» και στερεοτύπων και συγκεκριμένα της διάκρισης Αριστεράς-Δεξιάς. Χωρίς καμμία αμφιβολία, βέβαια, αυτό το στοιχείο, που -ας όψονται οι προστάτες και τα ιδεολογικά… «λουμπάγκο»- έχει οψίμως προδοθή από τον τετρακομματισμό αυτόν, εκπροσωπείται βέλτιστα από τον δημοκρατικό πατριωτικό χώρο, παλαιο-σοσιαλδημοκρατικό(Δημ.Αν.) ή σοσιαλιστικό(ΑΣΚΕ) ή χριστιανοσοσιαλιστικό(Χ.Δ.)

Συμπεράσματα

Καταλείψει με ο χρόνος διηγούμενον, όμως. Να που φτάσαμε στο πέρας του μικρού περίπλου. Τι προκύπτει, θα ρωτήσετε… Μα …δεν προκύπτει. Ακριβώς. Και αυτός ήταν ο σκοπός μας. Η κατά δύναμιν διαφώτιση(καταγραφή γνώμης, αν προκρίνετε) και όχι η αγωγή. Η αγωγή πρέπει να έλθη μέσα είτε από περαιτέρω έρευνα και σκέψη, είτε -όπερ και το «θεϊκόν»– από προσευχή είτε… αμφότερα.

Το θεμελιώδες είναι ένα εδώ, στην επιλογή μας την επικείμενη: να αναβούμε στην κλίμακα των αρετών. Να κρίνουμε με βάση το μεγάλο, το αιώνιο, το απόλυτο, και όχι το εφήμερο. Να κάνουμε(διότι περί τούτου πρόκειται), αν προτιμάτε «μεγάλη πολιτική», και όχι «μικροπολιτική»...

Υ.Γ Ο στίχος του τίτλου προέρχεται από παλαιό, και βαρυσήμαντο όντως, άσμα του συγκροτήματος «Ενδελέχεια».

«Πού να σε βρω, σε ποιο κάλπικο όνειρο…» ή προεκλογικαί επισημάνσεις(1)

Βεβαίως, οι εκλογές εμπίπτουν σε αυτό που λέμε θεολογικά θλίψις, δηλαδή δοκιμασία. 🙂

Αλλά, όπως μας είπε και η Αυτοαλήθεια(ναι, σαφώς δεν είναι βιβλίο η αλήθεια, όπως νομίζουν οι αγαπητοί Προτεστάντες), «εν αυτώ τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον».

Βεβαίως, σε αυτήν την θλίψιν-δοκιμασία, πρέπει να επισημάνουμε, χωρίς κοινωνιομετρικές βεβαιώσεις έστω, ότι οι περισσότεροι σήμερα περνάνε κάτω από τον πήχυ. Είναι «ορθολογιστές» οι άνθρωποι, με την έννοια, βέβαια, που το εννοούν οι εν Ελλάδι οπαδοί του αστικού Γαλλικού Διαφωτισμού, που  κατά τεκμήριο αγνοούν συχνότατα και περίπου πλήρως καν τι σημαίνει Ορθός Λόγος. Δηλαδή σκέπτονται «πώς θα επιβιώσουμε;», «τα πράγματα είναι δύσκολα», «θα μείνει άνεργο το παιδί, εάν δεν το βολέψουμε κάπου» και έτσι, με απόλυτη… λογική συνέπεια, καταλήγουν στο ότι θα ψηφίσουν το τάδε βο(υ)λευτή του, δυστυχώς, διττού μονοκομματισμού. Η Θεία Πρόνοια (την οποία γνώριζε ακόμη και ο Πωλ Λαφάργκ), η Θεία Οικονομία …αι, πια δεν είναι επιστημονικά πράγματα αυτά.  Ακόμη, η εκκοσμικευμένη Θεία Πρόνοια του μαρξισμού δεν είδαμε, ότι είχε καρπούς πολλούς και αγλαούς, αλλά μάλλον μεταλλάχθηκε σε πολλά πρόσωπα στην χυδαιότερη -και ασοφότερη- συμφεροντολογία και την εφαρμογή της φιλοσοφίας του ηδονισμού.

Μαμμωνάς, η αρχαϊκή και αιωνία βαβυλωνιακή θεότητα

Σύντομος, σταχυολογητικός περίπλους

Η «Νέα Δημοκρατία«, η πάλαι ποτέ, μεταπολιτευτικά, ολίγον υπερφίαλα αυτοκαλούμενη «ριζοσπαστική και φιλελεύθερη παράταξη» του Κων/νου Καραμανλή του πρεσβυτέρου, για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν θεώρησα, ότι έχει κάποια όντως, τωόντι, και συγκροτημένη ιδεολογία. Ίσως επηρεάστηκα υπέρμετρα από το γεγονός, ότι το μόνο μέλος της φοιτητικής της παρατάξεως(ΔΑΠ-ΝΔΦΚ) που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω ως ιδεολόγο(ο ατομισμός δεν είναι «ιδεολογία», είναι ένας ορισμένος χυδαίος αστικός-δεξιός υλισμός), μετά από ένα έτος, «αυτομόλησε» και προσεχώρησε στην ΠΑΣΠ(!). Θεωρητικοί, «οργανικοί διανοούμενοι» με την ευρεία έννοια, ευπαίδευτοι και υπερκομματικοί εν τινί μέτρω, έστω, άνθρωποι, της παράταξης, όπως ο Γιώργος Στεφανάκης, που ανακάλυψα τελευταία(βλ. συλλογή άρθρων «1984+1», εκδ. Ελλ. Ευρωεκδοτικής), δεν βλέπω, ότι είναι «ενεργοί», όπως άλλοτε.

Παλαιή εικών με τον ισλαμοδημοκράτη κουμπάρο

Βεβαίως, βεβαιότατα, υπήρξαν ενέργειες θετικές, που υπερέβησαν το σχήμα της εξάρτησης, που έτειναν σε μία στοιχειώδη, εθνικά αξιοπρεπή, «λαϊκή κυριαρχία» και «εθνική ανεξαρτησία», που είναι από τα πάγια, σταθερά αιτήματα ημών των πολιτικοποιημένων Χριστιανών, αλλά και της Αριστεράς, τουλάχιστον προ του…… εξαμερικανισμού ενός μεγάλου μέρους των κομματικών αξιωματούχων της. Αυτά αναγνωρίστηκαν από πολλούς παληούς αριστερούς, και είχαν αύρα ανδρεοπαπανδρεϊκή, όπως ειπώθηκε ορθά. Υπάρχει, άραγε, σήμερα, όμως, μία τέτοια πρόθεση από κάποιους συμπολιτευομένους;

Κατά τα άλλα, οι οδηγίες που θέλει να υιοθετήσουμε ο κος πρωθυπουργός μας μετεκλογικώς όντως φέρουν την συνθλιπτικά βαριά σφραγίδα των σημιτικών, δεξιών, μονεταριστικών φαιδροτήτων, που είναι κατασκευασμένες για να ευνοούν τους πλουσίους και τους καπιταλιστές σε ακραίο βαθμό, αν και παρουσιάστηκαν και από τον κο Σημίτη και τα διαπλεκόμενα ΜΜΕπισκότισης -που για αυτό έλαβε ρητώς εύσημα από έντυπα της παληάς καπιταλιστικής αστοπατριωτικής δεξιάς, όπως η Εφ. Εστία–  ως προϊόντα προηγμένης, οιονεί εξωπολιτικής τεχνικής(!). Ήταν γνωστό δε, ότι μετά από τοσαύτα και τηλικαύτα έτη «λιτότητας»(ως αν), δημοσιονομικής «σταθερότητας» και τα όμοια, το Κράτος θα βρισκόταν σε πολύ δύσκολη θέση. Η οικονομική ιστορία μας διδάσκει, ότι οι πλεονασματικοί προϋπολογισμοί επιτυγχάνονται, όταν μπορούμε να έχουμε ελλειμματικούς τέτοιους, και άρα όταν δεν έχουμε σε σέβας επάρατα και απομυθευμένα στο έπακρον, ακόμη και για τους διανοητές-φερέφωνα των ελίτ,  Σύμφωνα Σταθερότητας. Η ακραιφνής αυτή προαγγελόμενη,-τέλος- δημοσιονομική σταθερότητα μάλλον ισοδυναμεί, για να θυμηθώ τον Καρυωτάκη και τις «επιστημονικές» επισημάνσεις της καθηγήτριας-Πρυτάνεως Μ. Νεγρεπόντη-Δελιβάνη στο «Παρόν«, με ιδανική αυτοχειρία.(συνεχίζεται…)

Τι θα ψηφίσουμε;(Η Χριστιανική μας τοποθέτηση στο πολιτικό φάσμα.)

Όπως όλοι ξέρουμε, οι εκλογές, οπότε θα ασκήσουμε στο προαντιπροσωπευτικό μας πολιτικό «μας» σύστημα τα… πλέρια πολιτικά μας δικαιώματα,  επέρχονται. Αλλά ποια είναι η δική μας τοποθέτηση στον (κοινωνικό) πολιτικό άξονα; Είμαστε… δεξιοί, καπιταλιστές, μαρξιστές; Συντήρησις ή πρόοδος, όπως ρωτούσε και ο Αλ. Τσιριντάνης-Μελίτης παληότερα;

Ας δούμε τι έγραψε περί τούτου ο παλαίμαχος γνωστός συγγραφέας, δοκιμιογράφος κτλ. Κώστας Σαρδελής, που δεν διεκρίνετο για την «πολιτική» του στράτευση:

«Θέλω, αγαπητοί μου, να σταθώ, ακόμα λίγο στο σημείο αυτό, για να πω, ότι η δική μας παράδοση δεν είναι ούτε καπιταλιστική, ούτε σοσιαλιστική, ούτε μαρξιστική. Είμαστε π ι ο  α ρ ι σ τ ε ρ ά   κ α ι  α π ό  τ ο ν  π ι ο  α ρ ι σ τ ε ρ ό. Γιατί η παράδοση η δική μας, η ελληνική, είναι κοινοβιακή-ασκητική, που προϋποθέτει ορθόδοξη πνευματικότητα  και το ήθος της καθ’ημάς Ανατολής. Αυτό είναι το δικό μας Πολίτευμα.»(Η προδομένη παράδοση, οι Γραικύλοι της σήμερον, σ. 36)

Υστερόγραφον: Οι εντονοποιήσεις και οι υπογραμμίσεις του φιλαλήθη/philalethe00. Τα αραιά γράμματα του συγγραφέως/εκδότη.

Υστερόγραφον2: Yπ’ όψει των οπαδών της «καθεστηκυΐας τάξης» «Χριστιανών».

Αστικός αθεϊσμός: ο αθεϊσμός των απλήστων «αφεντικών» και των… προοδευτικών εν Ελλάδι γραφειοκρατών

Υπέπεσαν στην αντίληψίν μας κάποια άρθρα  περί Γαβρά κ.λπ. ενός περιοδικού που πρόσκειται σε τινά συνιστώσα του «Συνασπισμού»Ριζ.Α. ονόματι «Πολίτες»(ενδεικτικόν, ότι το εξώφυλλον εξεικονίζει την Γαλλική Επανάσταση -που ο π. Ι. Ρωμανίδης εθεώρει αντιφράγκικη -άλλο θέμα τούτο, βέβαια). Τα εν λόγω άρθρα μέσα στην εγνωσμένη σύγχυσιν νοός ή, μάλλον, θεολογικότερα, σύγχυσιν διανοίας, που διακατέχει -ομού μετά της παχυλής απαιδευσίας- αρκετούς εγχωρίους «προοδευτικούς»(αστικώς εννοούμενο) κατορθώνουν να θραύουν κάθε μετρητή ανοησίας, αθεϊστικού φανατισμού(φονταμενταλισμού, όπως έχει αποδείξη και ο Alister McGrath για τον… λατρευόμενο στο Ελληνόφωνο Φωταδιστάν Richard  Dawkins) και «θράσους της άγνοιας». Δεν πρόκειται να ασχοληθούμε με τις προκείμενες απίθανες φαιδρότητες (-θα ήταν γνώρισμα ληρώδους κρονολήρου, προφανώς, εξ άλλου. :- )  ) Απλώς, να επισημάνουμε την εξαίρετη δουλειά που εγένετο σε φίλια ιστολόγια(εμείς δεν ασχοληθήκαμε παρά ακροθιγώς για το Ιστορικόν μέρος της υπόθεσης), μεταξύ άλλων από το -παρά τις χασμώδεις διαφωνίες μας σε έτερα θέματα, ενν.- α-εργώδες και τον -έκτακτον- Papyrus52 εδώ.

Όλα αυτά εν συνδυασμώ με τις επικείμενες εκλογές της 4ης 10ου-και τα σχετικά εκλογικά διλήμματα- μας δίδουν μίαν εξαίρετο αφορμή, για να αναφερθούμε στο θέμα του επιδημικού όψιμου ελλαδικού αστικού αθεϊσμού, όπου ο γράφων θα προσπαθήση -με επίγνωση ανεπάρκειας- να καταθέση λίγα στιγμιότυπα από την μελέτη του που έχει προηγηθή επί παρεμφερών ζητημάτων και που τον ήγαγον σε μία σχετική σαφήνεια απόψεων…… Οι διαφωνίες ευπρόσδεκτες άκρως.

Καπιταλισμός και μαρξισμός:δύο όψεις του ιδίου νομίσματος;

Αν διαβασετε το περίφημο βιβλίο του Gustave Le Bon «η ψυχολογία των όχλων» που λογίζεται ως ιδιαίτερα σημαντικό, αφετηριακό, για την κοινωνική ψυχολογία, θα δήτε, ότι ο σκοπός του βιβλίου είναι -βάσει του συγγραφέα- να τροχοπεδήση(φρενάρει) την σαρωτική δύναμη που οι όχλοι μέσα στα διάφορα εργατικά κινήματα αρχίζουν να αποκτούν. Ο συγγραφέας βλέπει τον σοσιαλισμό εκείνης της εποχής, τουλάχιστον ένα μέρος του, ως μία ακόμη δημαγωγική ιδεολογία που αποδεικνύει τους νόμους που τους διέπουν, την ευκολία χειραγώγησής τους(=των όχλων), κτλ. Ο συγγραφέας δεν υποστηρίζει καμμία από τις ιδεολογίες που έχει γνωρίση: ούτε τις (δυτικές) θρησκευτικές ούτε τις δημοκρατικές-πατριωτικές της περιόδου της ανόδου της αστικής τάξης ούτε τις «σοσιαλιστικές». Όμως, βλέπει, ότι η καταστροφική δύναμη των όχλων που έρχεται οφείλεται πού; Μήπως σε κάποια καινοτομική ιδεολογία και φιλοσοφία;  Αντιθέτως: παρατηρεί, θυμίζοντάς μας βέβαια τον Hobbes εδώ, ότι αφού τα αφεντικά γκρέμισαν τις παραδοσιακές ιδέες με τόση επιπολαιότητα, δεν υπάρχει τίποτα που να συγκρατή τους χειμαρρώδεις όχλους, το «προλεταριάτο», αν μπορούσαμε να το πούμε έτσι -ώστε να καταστρέψουν τα «πάντα». Κάποιος άλλος θα έλεγε, ειδικότερα, ότι ο Μαρξ δεν υπήρξε επαναστάτης του πνεύματος.

Απαρχές του σύγχρονου αθεϊσμού

Είναι χαρακτηριστικό, ότι ποτέ δεν αναπτύχθηκε αξιοσημείωτος αθεϊσμός στην καθ’ημάς Ανατολή. Ο ίδιος ο Βολταίρος, για να αναφερθούμε στην μορφή του «διαφωτισμού» που υπήρξε -δικαιολογημένα- «αντιθρησκευτική» θεωρούσε τον αθεϊσμό τόσο βδελυκτό όσο τον ρωμαιοκατολικισμό, βάσει σχετικού λήμματος που συνέγραψε. Σε αυτό θα είχε την συμπαράσταση όλων ημών -ενδεικτική είναι η στάση του Απόστολου Μακράκη, αυτού του Χριστοκράτη λαϊκού ιεροκήρυκα με αναρχικές τάσεις που είχε από τις μεγαλύτερες απηχήσεις στην Ελλάδα τον 19ο αιώνα. Αυτός καταφάσκει την Γαλλική Επανάσταση ως το 1793 και βέβαια το γκρέμισμα της κληρικοκρατίας και της Παπικής τυραννίας. Επίσης, μορφές όπως ο εγκυκλοπαιδιστής Ντ’Αλλαμπέρ(π.χ. στα «Στοιχεία φιλοσοφίας») έχουν μία συγκρατημένη στάση ή -οπωσδήποτε και κατ’εξοχήν- ο Ρουσσώ. Όμως, υπάρχουν και μορφές -του αστικού διαφωτισμού- όπως ο εισηγητής ενός μηχανιστικού υλισμού La Mettrie, ο αθεϊστής-υλιστής-υπέρμαχος της φυσικής θρησκείας d‘ Holbach, ο Diderot(Ντιντερώ), o –«γεροβρουκόλακας», όπως θα έλεγε και ο Κόντογλου, μάλλον δικαίως- Sigmund Freud , ο Μαρκήσιος de Sade κ.α. που ανέπτυξαν ένα αθεϊσμό ιδιαίτερα «θερμό», ασχέτως αν πρέπει να θεωρηθή το ρεύμα αυτό ως εν πολλοίς αντίδραση σε ό,τι εθεωρείτο κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες  (πρβλ. φεουδαρχία και «δικαίωσή» της από τον Ακινάτη και τον Ανσέλμο) της κατίσχυσης των συγκεκριμένων αιρετικών («χριστιανικών») ιδεών. Σε αυτούς δεν πρέπει να λησμονήσουμε να προσθέσουμε τον Λουδοβίκο Φόυερμπαχ. Και την ρήση του Ένγκελς, ότι «μόλις κυκλοφόρησε η «Ουσία του Χριστιανισμού», όλοι γίναμε φοϋερμπαχιανοί». Αυτό το βιβλίο κυκλοφόρησε προσφάτως σε επανέκδοση εν Ελλάδι. Ομολογώ δε, ότι οι ιδέες του είναι τόσο εκτός πραγματικότητας και κρίνουν ένα τόσο απόλυτα -όχι παραμορφωμένο, αλλά- διαφορετικό «Χριστιανισμό», ένα μόρφωμα αγνώριστο, τουλάχιστον για την Ορθόδοξη Θεολογία, που μόνο για λόγους διασκέδασης θα μπορούσε κάποιος να ασχοληθή με την αναίρεση των ιδεών του.

Ο σύγχρονος εν Ελλάδι αθεϊσμός

Οι σύγχρονες «ελίτ» ενός μέρους της εγχώριας Αριστεράς, που βέβαια ουδεμία σχέση έχουν με κάποιους παληότερους που όντως ήσαν περισσότερο λόγιοι, έστω μονομερώς, όντως εμπνέονται από αυτούς τους παληούς θεωρητικούς -και είναι απλό να το δείξουμε. Είναι όντως διασκεδαστικό για τους φιλοσκώμμονες δε, όταν μιλούν για Μεσαίωνα. Το κάνουν οι δυστυχείς για την Θεολογία όπως ο Καρλ Μαρξ για την οικονομική ανάλυση: μεταφέρουν το υπόδειγμα μίας άλλης χώρας -της Αγγλίας ή, εδώ, της Γαλλίας– αλλαχού ή πανταχού.   Και έτσι βγαίνουν από τον κόπο της γνώσης της πνευματικής παράδοσης του τόπου τους -που όντως την γνωρίζουν τόσο όσο εμείς από διοίκηση υποβρυχίου.  Αυτές τις μελέτες τις εκπόνησαν άνθρωποι εκλεκτοί όπως ο Κωστής Μοσκώφ, ας πούμε, και άλλοι ολιγώτερο γνωστοί. Ο εν λόγω διανοητής αξιοποίησε την ρήση και την προτροπή του Λένιν της μελέτης της εγχώριας παράδοσης, ώστε να υπερβαθούν και ξεπεραστούν οι (ιδιαίτερες) «δυσπλασίες της ιστορίας». Αυτό απαντούσε και στον άλλο αξιόλογό μας μαρξιστή θεωρητικό, τον φυσικό Ευτύχη Μπιτσάκη και κατήγγελε τον μικροαστικό θετικισμό -και ρασιοναλισμό(«ορθολογισμό»).

Ποιοι επεσήμαναν την αστική καταγωγή του «προοδευτικού» κττ. αθεϊσμού

Μία ογκώδης πλειάδα σημαντικότατων θεωρητικών. Δειγματοληπτικά:

1)Κατ’αρχάς, ο Κορνήλιος Καστοριάδης -που ανακάλυψα τελευταία: εντυπωσιακό, ότι έβρισκε τον μαρξισμό ακόμη ως την τελευταία μεταμόρφωση του μύθου της αστικής εποχής, ως μία «κοσμική ρασιοναλιστική θρησκεία», ενώ έβρισκε την (δυτική) θρησκευτική νοοτροπία να έχη νέο της όχημα την «ορθολογικότητα» και την «επιστήμη».

2)Ο δικός μας Νικόλαος Ψαρουδάκης – τυπικά, σε όλα τα έργα του μιλούσε για τον διπρόσωπο υλισμό

3)Ο σημαντικός συγγραφέας O. Spann

4)Ο μεγάλος Νικολάι Μπερντιάγεφ ήδη από τα 1918-και άλλοι, προγενέστεροι, Ρώσσοι φιλόσοφοι του 19ου αιώνα

5)Ο -πρώην μαρξιστής- Σέργιος Μπουλγκάκωφ, που είδε την τεράστια επιρροή -και την μηδαμινή του Hegel– του αστού αθεϊστή θεωρητικού και φιλοσόφου Λ. Φόυερμπαχ επί της φιλοσοφίας του Μαρξ στο μεταβατικό έργο του «Ο Καρλ Μαρξ ως θρησκευτικός τύπος».

5)Ο ηγήτορας του  εγχώριου δυτικού «εθνικισμού» Στ. Στεφανόπουλος

6)Ο Le Bon, όπως ήδη αναφέραμε

7)Οι περισσότεροι μαρξιστές θεωρητικοί. Και ο Λένιν ακόμη κατήγγελε όσους aufklarers είχαν μολυνθή από το πνεύμα της ριζοσπαστικής μπουρζουαζίας και ήθελαν να νικήσουν την «θρησκεία» δια της επιστήμης, ενώ (και) αυτό έπρεπε να γίνη (περισσότερο) ζήτημα ενός επαναστατικού ταξικού αγώνα. Με τον ίδιο σκοπό. Παρ’όλ’αυτά, στην ΕΣΣΔ εκδόθηκαν όλα τα έργα της αστικής αθεϊστικής γραμματείας (του 18ου αιώνα). Συγγραφείς υμνητές του καθεστώτος όπως ο Γιαροσλάφσκι οπωσδήποτε …επωφελήθηκαν από όλα αυτά. Η έκδοση αυτή ήταν, όλως τυχαίως, και επιθυμία του Λένιν.

8)Σοβιετικοί καθεστωτικοί καθηγητές, όπως οι περίφημοι συγγραφείς του φιλοσοφικού λεξικού Ρόζενταλ -Γιουντίν. Εκεί δέχονται τον διαλεκτικό υλισμό ως αποτέλεσμα ανθολόγησης και κάποιας περαιτέρω επεξεργασίας του αστικού υλισμού(που προϋποθέτει και τον αθεϊσμό) που κατείχαν οι Μαρξ και Ένγκελς.

9)Ο ίδιος ο Καρλ Μαρξ, όπως παρατίθεται από τον Άγγλο μαρξιστή Μπεν Φάιν προβαίνει, σε επιστολή του, σε μία εξαιρετική αποκάλυψη. Λέει, ότι τις ιδέες του όλες, και συγκεκριμένα τον υλισμό και τον οικονομικό υλισμό, τα είχαν διατυπώση αστοί θεωρητικοί πριν από αυτόν. Αυτός δεν πρόσθεσε τίποτα νέο παρά την ιστορική αναγκαιότητα και αποστολή του προλεταριάτου να καταστή ο «απελευθερωτής της ανθρωπότητας». Αυτό που θα λέγαμε «προλεταριακό μεσσιανισμό», δηλαδή. Επίσης, ο πατέρας του και ο «πεθερός» του ήσαν άνθρωποι φιλελεύθεροι. Ο πρώτος, μάλιστα, γνώριζε απ’έξω φιλοσόφους του αστικού Διαφωτισμού, όπως ο Ρουσσώ και ο Βολταίρος -αν δεν απατώμεθα: η παράθεση από τον Ben Fine στο «Τι είναι το κεφάλαιο του Μαρξ;».

10)Ο Βασίλης Ραφαηλίδης στο τελευταίο του έργο που είναι επανέκδοση της «μεγάλης περιπέτειας του μαρξισμού». Εκεί αναφέρει, ότι οι μεγαλύτεροι και πλέον αποτελεσματικοί εχθροί του Θεού δεν είχαν τίποτε να κάνουν ούτε με τον σοσιαλισμό ούτε με την επανάσταση. Και ποιοι ήσαν; Οι Νίτσε, Φόυερμπαχ, Σπένγκλερ. Είπαμε ήδη, ότι ο Φόυερμπαχ, που είναι και ο προγενέστερος όλων, είναι φορέας του αστικού Διαφωτισμού.

Κατά συνέπεια; Έχουμε κάθε δικαίωμα να αποκαλούμε τους δυτικότροπους αθεϊστές «προοδευτικούς» και όλους τους ομοίους με αυτούς φορείς ενός αστικού πνεύματος, του πνεύματος των «αφεντικών», που επιθυμούσαν το γκρέμισμα των πάντων, ώστε να κατισχύση το χυδαίο ωφελιμιστικό πνεύμα, που συντελούσε στην αποδοχή των κατά συρροήν αρπαγών τους. Όλα τα κληρονόμησαν από αυτούς.

Αυτών των αφεντικών περί των οποίων,  ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, σε όσους κατηγορούσαν την Εκκλησία για προδοσία του κοινοκτημονικού-κομμουνιστικού της συστήματος, απαντούσε στις ιεραποστολικές του επιστολές, ότι κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο, και πως ο κανόνας είναι, ότι οι καπιταλιστές δεν έχουν περάση ποτέ από την Ευχαριστιακή Σύναξη και τα Άχραντα Μυστήρια(Κοινωνία)…

Περαστικά σε όλους, λοιπόν…