Επιστολή ιεροκήρυκος αφορώσα εις Θεολογικόν Συνέδριον

Το ιστολόγιό μας έλαβε μιαν επιστολή λαϊκού ιεροκήρυκος, την οποία και δημοσιεύει ασχολίαστη. Απευθύνεται στους διοργανωτές του Θεολογικού Συνεδρίου «Εκκλησία και Αριστερά- για το οποίο ξαναμιλήσαμε από αυτή την θέση- και θίγει διάφορα ζητήματα συναφή, θα τα λέγαμε «πολιτικής θεολογίας». Εμείς σας προτρέπουμε να την διαβάσετε και τα σχόλια είναι δικά σας… :

Προσφιλείς μου,

αρχόμεθα τον λόγον τούτον θέλοντες να εκφράσωμεν τον πόνον της καρδίας ημών δια εν νεότευκτον και νεοπαγές συνέδριον, τιτλοφορούμενον -άκουσον!- «Εκκλησία και Αριστερά». Οι ιδρυταί του Συνεδρίου τούτου εξέλεξαν εν σύμβολον το οποίον σηματοδοτεί ιδέας ανατρεπτικάς. Ιδέας αι οποίαι ενθυμίζουν την ιδεολογίαν -διατί να το το κρύψωμεν- του Συμμοριτισμού και του αναρχοκομμουνισμού. Αι ιδέαι δε αύται, περιττόν να το είπωμεν, δεν είναι εθνικαί μηδέ και πατριωτικαί.

Κοινοκτημοσύνη, πλούτος και εκκοσμίκευση

«Ως κεραυνός εν αιθρία» υπήρξε για τον γράφοντα τις γραμμές αυτές η ανακάλυψη ενός παλαιότερου κειμένου που αφορούσε στην ιστορική ανασκόπηση και «αναδίφηση», όπως λέμε, του θεσμού της κοινοκτημοσύνης, στο περιοδικό «Εκκλησία» του έτους 1985. Το άρθρο ήταν συνταγμένο από τα χέρια της πραγματικά αγίας εκείνης Επισκοπικής μορφής του πρώην Σισανίου και Σιατίστης Αντωνίου Κόμπου. O Αντώνιος ήταν μια μορφή –παρηγοριά στους καιρούς αυτούς της αισχρής και επονείδιστης συνθηκολόγησης ημών των «νερόβραστων» και κατ’ όνομα Χριστιανών με το κοινωνικό και πολιτικό σύστημα, τον Καίσαρα και τις οπωσδήποτε θεοβδέλυκτες και αναιδέστατες απαιτήσεις του πάνω στις ζωές και τις ψυχές μας. Επίσης, δικαιώνει πλήρως και το κοινωνικό πρόταγμα της Χ.Δ. και, ασφαλώς, της «Χριστιανικής» και όσους αγωνιστήκαν για αυτό…

Ο μακαριστός Αντώνιος μου θύμισε τον φοβερό λόγο του Αγίου Αντώνιου: «Να εξετάζεις τα έργα σου και να τα δοκιμάζεις, γιατί οι άρχοντες κι’ οι αφέντες έχουνε εξουσία μοναχά απάνω στο σώμα μα όχι απάνω στην ψυχή[] Όθεν, αν προστάζουν φόνους ή κάποια άλλα άδικα και βλαβερά στην ψυχή, δεν πρέπει να τους ακούμε. Γιατί ο Θεός δημιούργησε την ψυχή ελεύθερη και αυτεξούσια[..]».

Παραλειπόμενα για την στράτευση και τον πόλεμο από εκκλησιαστική σκοπιά

Άγιοι Μπόρις και Γκλεμπ, οι πρώτοι Ρώσσοι Άγιοι

Οι προηγούμενες αναρτήσεις ελπίζω ότι έδωσαν σε όσους φίλους έκαναν τον κόπο και τις διάβασαν μια εικόνα της πιο αγνής και ανόθευτης περιόδου της εκκλησιαστικής μας Ιστορίας. Είδαμε εκεί πώς το να επιλέξει κανείς το στρατιωτικό επάγγελμα, το να στρατευθεί δηλαδή, τον στερούσε από την δυνατότητα να γίνει Χριστιανός! Άλλη ηταν η αντιμετώπιση όσων ΉΔΗ ήσαν στρατιώτες, οι οποίοι πάντως φαίνεται ότι κατά κανόνα «εν μαχαίρα απέθανον». Πάντως, αναγνωρίζεται ότι «ο Χριστιανός δεν προορίζεται, για να γίνει στρατιώτης. Ένας Χριστιανός δεν πρέπει να γίνει στρατιώτης, εκτός και αν εξαναγκαστεί από ένα αρχηγό που φέρει σπαθί. Δεν πρέπει να φορτώσει τον εαυτό του με αμάρτημα του αίματος. Αλλά αν έχει χύσει αίμα, δεν πρέπει να μετέχει στα Μυστήρια, εκτός αν εξαγνιστεί από μια τιμωρία, δάκρυα και θρήνο. Δεν πρέπει να προχωρήσει απατηλά, αλλά με τον φόβο του Θεού.» (Κανόνες 13-14 Ιππολύτου, 4ος αι. μ.Χ.).

Παραταύτα, όπως είδαμε και στο πρώτο μέρος, αυτό αφορά την πρώτη επιλογή, την τέλεια, την τελείως ειρηνιστική και μη-βίαια. Ο άλλος δρόμος είναι αυτός του κατά περίπτωση δικαιολογήσιμου πολέμου…

Η δανική εκκλησία και ο λαϊκός τύπος

 Έλεγε κάποτε ο μεγάλος Soren Kierkegaard, ο σπουδαίος και πιστότατος Χριστιανός φιλόσοφος και πατέρας της υπαρξιστικής φιλοσοφίας για τους στυλοβάτες του εκάστοτε κατεστημένου, δύο εκ των οποίων ήταν η δανική «εκκλησία» και ο λεγόμενος «λαϊκός τύπος». Ο λαϊκός τύπος αυτός τον αντάμειβε με απαξιωτικά σκιτσάκια-γελοιογραφίες, στις οποίες παριστανόταν σαν φασουλής και σαλτιμπάγκος, με τερατώδη και γελοία χαρακτηριστικά.

   Βέβαια, κανείς δεν θυμάται σήμερα κάποιον από εκείνους τους καμπόσους δημοσιογράφους της εποχής. Τα γεγονότα, όμως, μας τον θυμίζουν πολύ τον Σ. Κίρκεγκωρ και τις «αποφάνσεις» του αυτές τις μέρες. Ικανό τμήμα των ελλαδικών ΜΜΕ έχει επιδοθεί σε μια προσπάθεια να κάνει το άσπρο μαύρο -ή τουλάχιστον το γκρι μαύρο. Με βάση εικοτολογίες, ατεκμηρίωτες καθεστωτικές εικασίες και ανέρειστα πορίσματα προσπαθούν να πειθαναγκάσουν, να τρομοκρατήσουν τους αναγνώστες, να υποταχθούν και να υπακούσουν σε ό,τι κελεύει η Τρόικα ή και σε ό,τι κελεύουν οι …γριφώδεις συμβουλάτορες της Τρόικας.

Νέο έτος σε μία κοινωνία ακοινώνητη

Τώρα τελευταία κυκλοφορήθηκε μία νέα ταινία στους κινηματογράφους που αφορά και διαζωγραφίζει την ζωή της Μάργκαρετ Θάτσερ, της γνωστής ως Σιδηράς Κυρίας, αρνητικά λόγω του ανελέητου χαρακτήρα της απέναντι στους εργάτες και τα συνδικάτα τους, αλλά και λόγω του πολέμου που έκανε στα νησάκια Φώκλαντ. Έλεγε, λοιπόν, αυτή η κυρία που πίστευε στις ακραιφνείς φιλελεύθερες ιδέες και που ήταν υπέρ της ελεύθερης από κάθε νομική δέσμευση επιχειρηματικότητας: «Δεν υπάρχει κοινωνία, παρά μόνο άτομα και οικογένειες». Η Θάτσερ έφυγε από την εξουσία, γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 90, αλλά ο Τόνυ Μπλερ, ο ίδιος προερχόμενος όχι μόνο από το Νέο Εργατικό Κόμμα, αλλά -αλί και τρισαλί- και από το …»Χριστιανικό Σοσιαλιστικό Κίνημα»(CSM) της Μ. Βρεττανίας(!), υποστήριξε ότι διατηρούσε την κληρονομιά της. Ένα έως δύο έτη αργότερα γράφτηκαν και εκδόθηκαν κάποια κείμενα που ξαναδιάβαζα τελευταία, με τίτλο «Ορθοδοξία ή βαρβαρότητα», του αρχιμ. Δοσίθεου Καστόρη, με προλόγισμα του τότε Θηβών και Λεβαδείας Ιερώνυμου. Ένα από αυτά τα κείμενα τιτλοφορείται «σκέψεις πάνω στην νέα χρονιά» και το βρήκα πραγματικά εύστοχο και συγκλονιστικά πραγματικό, μέσα στα πράγματα, μια γνήσια εκκλησιαστική φωνή, που αντιστέκεται, που δεν συσχηματίστηκε:

«Η κοινωνία μας είναι μια κατ’ευφημισμόν κοινωνία. Θα ήταν προτιμότερο αν την χαρακτηρίζαμε αγέλη ή ένα σύνολο ακοινώνητων ατόμων. Είναι μια ζούγκλα αγρίων θηρίων, όπου ισχύει ο νόμος της δύναμης και της βίας. Ο σκληρός και ανελέητος ανταγωνισμός είναι ο μόνος κανόνας της κοινωνικής ζωής, που τείνει να θεσμοθετηθεί. Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι ο αδυσώπητος ανταγωνιστής, το αρπακτικό θηρίο, ο λύκος της λατινικής ρήσης. Μια τέτοια κοινωνία αφήνει περιθώρια μόνο για τους ισχυρότερους, ενώ οι άλλοι κινδυνεύουν να αφανισθούν μέσα σ’ ένα κλίμα παγερής αδιαφορίας, σύμφωνα με το ανελέητο δόγμα: Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν.»[]

Η δικαιοσύνη έγινε ουτοπία και άπιαστο όνειρο, γιατί λησμονήσαμε Εκείνον,  που μέσα από τον προφητικό λόγο βροντοφώναξε «Δικαιοσύνη μάθετε οι ενοικούντες επί της γης«.»

“Ο Μύθος της Αμερικής και ο Μύθος του Θεού”, του Ντον Γουίτμαν(μέρος 3ο και τελευταίο)

Ο Μύθος του Θεού περιλαμβάνει ανθρώπους που ζουν σε μια αυθεντική ανθρώπινη κοινότητα. Η βασική μονάδα της ανθρωπότητας είναι περίπου 10 ως 15 άνθρωποι. Αυτές οι κοινότητες, ή κύκλοι, είναι όπου, με τον Θεό, οι άνθρωποι μοιράζονται και λαμβάνουν αποφάσεις για την οικονομική, την πνευματική, την κοινωνική και την πολιτική πραγματικότητα. Κρατούν τα υλικά τους αγαθά κοινά όπως ο Ιησούς είπε να κάνουν. Βεβαίως οι Αμερικανοί δεν θέλουν να το κάνουν αυτό, διότι είναι τελείως αντίθετο στον τρόπο που ο Αμερικανικός Μύθος μας λέει να ζούμε και αυτό που ο Αμερικανός Μύθος μας λέει πως μπορούμε να έχουμε. Κάθε κοινότητα θα έχει την δική της συνθήκη με τον Θεό. Αυτό θα επεξεργαστεί μεταξύ του Θεού και των μελών της κοινότητας και θα καθορίσει τις προσδοκίες σε αμφότερες τις πλευρές και θα ορίσει πώς η κοινότητα ζη και τι κάνει.

Το κέντρο της κοινότητας είναι ο Θεός και η πιστότητα των ανθρώπων στον Θεό και μεταξύ τους και η πιστότητα του Θεού σε αυτούς. Αυτό είναι που επιτρέπει στους ανθρώπους μέσα στον κύκλο να διακινδυνεύσουν την ενέργεια της πολιτικής ανυπακοής και την πιθανότητα να πάνε στην φυλακή. Ακόμη, επιτρέπει στους ανθρώπους να αναλαμβάνουν κινδύνους που αλλιώς δεν θα αναλάμβαναν. Είναι λόγω των βαθέων σχέσεων που διαμορφώνουν μεταξύ τους στην κοινότητα και με τον Θεό που οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να πεθάνουν φυσικά ο ένας για τον άλλον και για τον Θεό. Και είναι λόγω αυτών των σχέσεων που οι άνθρωποι έχουν μεταξύ τους και με τον Θεό που οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να πεθάνουν για άλλους που δεν γνωρίζουν, ώστε να ζήσουν.

Είναι ενδιαφέρον ότι όταν οι άνθρωποι της θρησκευτικής ειρήνης μιλούν για την αντίσταση, σπανίως ή ουδέποτε μιλούν για την προθυμία να δώσει κάποιος την ζωή του. Η προθυμία να δώσει την ζωή του προς χάρι των άλλων ζη στην καρδιά κάθε αυθεντικής θρησκευτικής παράδοσης. Είναι το σπάνιο πρόσωπο που θα είναι ικανό να δράσει έτσι δίχως να έρθει από μία πολύ ισχυρή ομάδα ανθρώπων που είναι αφοσιωμένοι μεταξύ τους και προς τον Θεό.