Ντομ Χέλντερ Καμάρα:μία δυτική αρχιεπισκοπική(!) φωνή για αυτούς που δεν έχουν φωνή…

Λαμβάνοντας αφορμή από τη θαυμάσια ανάρτησι στο ιστολόγιο του αδ. π. Λίβυου, μεταφέρω ένα καταπληκτικό απόσπασμα από το βιβλίο του μεγάλου Χριστιανού και Χριστιανοσοσιαλιστή «Ο φαύλος κύκλος της βίας». Λαμβάνεται από τις παληότερες εκείνες εκδόσεις του οπωσδήποτε ηρωικού και αγωνιστικού πολιτικού κινήματος της Χριστιανικής Δημοκρατίας «Μήνυμα», σε έκδοσι που έγινε επί «Χουντικής» Επταετίας……

Κανείς δεν γεννηθηκε για νά’ναι σκλάβος. Κανείς δεν επιδιώκει να υποφέρει αδικίες, εξευτελισμούς και πικρίες. Ένα ανθρώπινο πλάσμα καταδικασμένο σε μιά βάρβαρη κατάσταση θυμίζει ζώο -βόδι ή γαϊδουράκι- που πνίγεται στη λάσπη.

Ο εγωισμός συνεπώς των διαφόρων προνομιούχων ομάδων οδηγεί πλήθη ανθρωπίνων υπάρξεων σ’αυτήν την υπανθρώπινη κατάσταση, κάτω απ’την οποία υπομένουν καταναγκασμούς, ταπεινώσεις και αδικίες. Ζώντας χωρίς προοπτικές και χωρίς ελπίδες, η κοινωνική τους κατάσταση είναι ίδια με των σκλάβων.

Τούτη η κατεστημένη βία, η βία νούμερο 1 γεννά τη βία νούμερο 2: την επανάσταση ή των ίδιων των καταπιεζομένων, ή της νεότητας που είναι αποφασισμένη να αγωνισθεί για έναν κόσμο πιο δίκαιο και πιο ανθρώπινο.

Βέβαια, αναφορικά με τη βία νούμερο 2, υπάρχουν από ήπειρο σε ήπειρο, από χώρα σε χώρα κι’ από πόλη σε πόλη, ποικιλίες, διαφορές, διαβαθμίσεις και αποχρώσεις.

Σήμερα  ωστόσο γενικά οι καταπιεζόμενοι σ’όλο τον κόσμο ξυπνούν.

Οι αρχές και οι προνομιούχοι πανικοβάλλονται από την παρουσία πρακτόρων του εξωτερικού τους οποίους αποκαλούν «αναρχικά στοιχεία», «ταραχοποιούς» και «κομμουνιστές».

Ορισμένες φορές πρόκειται για πρόσωπα στρατευμένα σε ακροαριστερή ιδεολογία, που μάχονται για την απελευθέρωση των καταπιεζομένων, πιστεύοντας στην ένοπλη βία. Άλλοτε πάλι, πρόκειται για ανθρώπους που, αλλαγμένοι από ένα θρησκευτικό αίσθημα, δεν δέχονται πια η θρησκεία να ερμηνεύεται και να βιώνεται σαν όπιο των λαών, σα μια δύναμη που αλλοτριώνεται και αλλοτριώνει, αλλ’αντίθετα τη θέλουν στην υπηρεσία της ανθρώπινης προόδου και κείνων που είναι δέσμιοι ενός απάνθρωπου κοινωνικού κατεστημένου.

Οι αρχές και οι προνομιούχοι βλέπουν τις δυό ομάδες με το ίδιο μάτι[…]

Αν κάποια γωνιά του κόσμου στέκει ήσυχη, πάντως με μια ησυχία στηριγμένη στις αδικίες -ησυχία που έχουν τα τέλματα μέσα στα οποία υπάρχουν αναβρασμοί σαπίλας – είναι σίγουρο ότι πρόκειται για μια γαλήνη απατηλή.

Η βία γεννά τη βία. Ας το επαναλαμβάνουμε άφοβα και αδιάκοπα: οι αδικίες γεννούν την επανάσταση, είτε των καταπιεζομένων, είτε της νεολαίας, που είναι αποφασισμένη να αγωνισθεί για ένα κόσμο πιο δίκαιο και πιο ανθρώπινο. (σσ. 29-31, εκδ. Μήνυμα, 1972, μτφ. Σ. Παπαθεμελή)

Σ.σ.: Οι τονισμοί έγιναν από φιλαλήθη/philalethe00