Τοποθέτηση της Χ.Δ. για τα στοιχεία της Eurostat για την ανάπτυξη στην Ευρωζώνη

Σύμφωνα με τα στοιχεία που πρόσφατα δημοσίευσε η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία(Eurostat) για τα μακροοικονομικά μεγέθη του β’ τριμήνου του τρέχοντος έτους, η ανάπτυξη(αύξηση Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος-ΑΕΠ) στις χώρες της Ευρωζώνης ανήλθε κατά μέσο όρο, μετά από όλη την παγκόσμια οικονομική κρίση των προηγούμενων ετών, μόλις στο 0,3%. Είναι εύγλωττο το γεγονός ότι ανάμεσα στις 5 ευρωπαϊκές χώρες που παρουσίασαν την υψηλότερη ανάπτυξη, μόνο μία, η Σλοβακία, είναι –νέο- μέλος της Ευρωζώνης, ενώ οι υπόλοιπες τέσσερις χώρες, Ρουμανία, Ουγγαρία, Τσεχία, Πολωνία, δεν είναι μέλη της ζώνης του Ευρώ, αλλά έχουν το δικό τους νόμισμα και επομένως τη δική τους νομισματική πολιτική.

Πάνω στη Συμφωνία της 10-11ης Φεβρουαρίου (Υπ. Άμυνας χωρών ΝΑΤΟ)

Η συμφωνία για την συμμετοχή μεσογειακής ναυτικής δύναμης του ΝΑΤΟ στα πλαίσια της συμφωνίας των Υπουργών Άμυνας του ΝΑΤΟ, απόντος του Υπ. Άμυνας της Τουρκίας, είναι μια συμφωνία που θα πρέπει να κριθεί και δεοντολογικά αλλά και τελεολογικά/συνεπειοκρατικά, δηλαδή σε ό,τι αφορά τα μέσα και τους επιδιωκόμενους σκοπούς. Ας αναφερθούμε πρώτα στο ΝΑΤΟ.

Πολιτικός απολογισμός 2015- προοπτικές για το 2016

Ένας χρόνος από τους πυκνότερους σε πολιτικώς εξέχοντα γεγονότα πέρασε. Αυτός ο χρόνος μπόρεσε μέσα σε άλλα να αποσαφηνίσει καταστάσεις και προθέσεις, συσχετισμούς και δυνατότητες. Επίσης προκάλεσε μια σημαντική «διχοτομία», διαιρώντας το φαινομενικώς συμπαγές πρότερο αντιμνημονιακό στρατόπεδο σε δύο νέες υποκατηγορίες.

Βαρυσήμαντο είναι πρώτα-πρώτα να ξεκινήσουμε το νέο έτος με την ίδια οργή εναντίον της δυναστείας του γερμανικού imperium, με την ίδια επαναστατημένη συνείδηση, μα, ταυτόχρονα, περισσότερο προσγειωμένοι, με λιγότερες πλάνες, περισσότερη επίγνωση και εθνική-κοινωνική αυτοσυνειδησία.

Ο Έβο Μοράλες και οι σχολικές καταλήψεις

Σε ένα αξιόλογο άρθρο που δημοσιεύτηκε στον «Guardian» στις 14/10 και που υπέγραφε η Ellie Mae O‘Hagan, αναφερόταν (σ)το τι συνεπάγεται η τρίτη συνεχόμενη εκλογή του προέδρου Έβο Μοράλες, η οποία έλαβε χώρα στις 12 Οκτωβρίου. Ο Μοράλες, ένας κατά τα φαινόμενα ταπεινός και μετρημένος άνθρωπος, και ο πρώτος εγχώριας καταγωγής πρόεδρος, κυβερνώντας ήδη από το 2006, έλαβε το εντυπωσιακό ποσοστό του 61%, κατά 37% παραπάνω από τον πιο κοντινό αντίπαλό του. Αυτό είναι κάτι που του δίνει μια τεράστια ώθηση στο να προχωρήσει τις αριστερές μεταρρυθμίσεις του, όπως παραδέχονται μετά μεγίστης λύπης τους οι πολυάριθμοι αντίπαλοί του.
Η εν λόγω συντάκτις κατακλείει το άρθρο της ως εξής:
«Αλλά οπωσδήποτε και αν ο Μοράλες  χρησιμοποιήσει την τρίτη θητεία του, είναι σαφές ότι ό,τι έχει κάνει ήδη έχει υπάρξει αξιόλογο. Έχει αψηφήσει την συμβατική σοφία που λέει ότι οι αριστεροί πολιτικοί ζημιώνουν την οικονομική ανάπτυξη, ότι οι άνθρωποι της εργατικής τάξης δεν μπορούν να διαχειριστούν αποτελεσματικές οικονομίες, και ότι η πολιτική δεν μπορεί να επιφέρει κοινωνικό μετασχηματισμό- και τα έχει κάνει όλα αυτά ακριβώς ενώπιον μίας θηριώδους πολιτικής πίεσης από το ΔΝΤ, από την διεθνή επιχειρηματική κοινότητα και την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Μέσα στην επιτυχία του Μοράλες ενυπάρχουν σημαντικά πολιτικά μαθήματα- και ίσως σε όλους μας θα έκανε καλό να τα μαθαίναμε».
Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Μοράλες ήταν ο ίδιος ηγέτης της τοπικής αγροτικής ένωσης/σωματείου των καλλιέργειας κοκαΐνης(που βέβαια έχει πολλές άλλες χρήσεις από αυτές που γνωρίζει το διεθνές star-system), ενώ κατά τη νεότητά του είχε βρει την χώρα του υπό την μπότα του δικτάτορα Ούγκο Μπάνζερ(που «κυβέρνησε» κατά την περίοδο 1971-1978), ο οποίος είχε επιβάλει ένα σύστημα πολιτικών νεοφιλελεύθερων με ανησυχητικά μεγάλη ομοιότητα με αυτές που έχουν επιβληθεί στην χώρα μας κατά την περίοδο 2010-2014, έστω ηπιότερα.

Ενώπιον των ευρωεκλογών

Ο πρώτος γύρος των Δημοτικών και Περιφερειακών Εκλογών της 18/05 είχε ένα χαρακτηριστικό το οποίο, αν και ενδεχομένως δυσδιάκριτο, φαίνεται να ξεπροβάλλει με την σωστή αποκρυπτογράφηση των αποτελεσμάτων τους. Όσοι υποψήφιοι των κομμάτων της συγκυβέρνησης εμφανίστηκαν με επίσημο «χρίσμα», δηλαδή στήριξη αυτών των κομμάτων στους υποψηφίους αυτούς, «μαυρίστηκαν» και υπέστησαν συντριπτικό πλήγμα. Ο κ. Σπηλιωτόπουλος, λ.χ., ενώ εμφανιζόταν στις δημοσκοπήσεις να περνάει στον β’ γύρο των εκλογών και τα «πρόθυμα» ΜΜΕ του επιδαψίλευαν μεγάλο ποσοστό βρέθηκε στην 3η θέση, λίγο πάνω από τον υποψήφιο της Χρ. Αυγής Ηλ. Κασιδιάρη.

 

Ουγγαρία, Ελλάδα, G20, η ίδια (δύσμορφη) ιστορία.

Έτσι συνοψίζει η Ναόμι Κλάιν ( εδώ ) τα αποτελέσματα της συνόδου των G20 που έλαβε χώρα στο Τορόντο του Καναδά τον προηγούμενο μήνα:

Η πόλη μου μοιάζει σαν μία σκηνή εγκλήματος και οι εγκληματίες λυώνουν μέσ’στην νύχτα, λουφάζοντας από την σκηνή. Όχι, δεν μιλώ για τα παιδιά στα μαύρα που έσπασαν παράθυρα και έκαψαν αστυνομικά αμάξια το Σάββατο.

Μιλώ για τις κεφαλές του Κράτους που, την Κυριακή το βράδυ, τσάκισαν τα δίχτυα κοινωνικής ασφάλειας και έκαψαν καλές δουλειές εν μέσω μίας ύφεσης. Αντιμέτωπη με τα αποτελέσματα μιας κρίσης που δημιουργήθηκε από τα πλουσιότερα και πιο προνομιούχα στρώματα, αποφάσισαν να στείλουν στους φτωχότερους και πιο ευάλωτους ανθρώπους στις χώρες τους τον λογαριασμό.

Πώς αλλιώς μπορούμε να ερμηνεύσουμε το ανακοινωθέν των G20 , που δεν περιλαμβάνει ούτε τον πιο μικρούλη φόρο στις τράπεζες ή στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, και παρά ταύτα εντέλλει τις κυβερνήσεις να κόψουν τα ελλείμματά τους στο μισό ως το 2013. Αυτή είναι μία τεράστια και σοκαριστική περικοπή, και θα έπρεπε να είμαστε ξεκάθαροι σχετικά με το ποιος θα πληρώσει το τίμημα: οι φοιτητές που θα δουν τις δημόσιες εκπαιδεύσεις τους να επιδεινώνονται καθώς τα δίδακτρα ανεβαίνουν· οι συνταξιούχοι που θα χάσουν οφέλη σκληρά αποκτημένα· εργάτες του δημόσιου τομέα των οποίων οι δουλειές θα εξαφανιστούν. Και η λίστα συνεχίζεται. Αυτοί οι τύποι των περικοπών έχουν ήδη ξεκινήσει σε πολλές από τις χώρες των G20 περιλαμβανόμενου του Καναδά, και πρόκειται να γίνουν πολύ χειρότεροι. Για παράδειγμα, μειώνοντας το προβλεπόμενο έλλειμμα του 2010 κατά το ήμισυ στις ΗΠΑ, εν τη απουσία μίας ευμεγέθους αύξησης των φόρων, θα σήμαινε ένα  εντυπωσιακό κόψιμο 780 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

H γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα(1960-1970)

Η εφημερίδα «Το Βήμα»(&»Τα νέα») έχει επανεκδώση βιβλία σημαντικά ή για σημαντικούς ανθρώπους με δύο όψεις, η μία προμηθεϊκή, η άλλη, όμως, …μεφιστοφελική, όπως τα της μελανοπροπαγανδιστικής εθνοαποδόμησης -δυσφήμησης «εξ απαλών ονύχων» που επιτελεί στα «ιερά τέρατα» του ’21 και που, άρα, δεν θα μπορούν πλέον να μας μεθύσουν με το αθάνατο κρασί του, όπως έλεγε και ο Κωστής Παλαμάς στο πασίγνωστο κύκνειό του άσμα ως τον μόνο λόγο που απευθύνει στους νέους μαχητές το «πρεσβύτικο κεφάλι» του.

Όμως, η έκδοση του παραπάνω βιβλίου, και σε χαμηλότατη τιμή(5,5 ευρώα/-ά), είναι, μεταξύ άλλων, μία πρωτοβουλία που πρέπει, όπως τις άλλες να τις επιτιμήσουμε, να την επαινέσουμε. Ο Γ. Κάτρης, παρά τις προσωπικές του απόψεις σε διάφορα θέματα, έχει συγκεντρώση ένα θαυμάσιο υλικό και, το σημαντικότερο, μας δίνει μία εικόνα της εθνικοφροσύνης άκρως πραγματικότερη από αυτήν που φιλοτεχνούν τα τέκνα, οι κόμητες και οι μαικήνες του σημιτικού εκσυγχρονισμού και άλλοι. Π.χ. σε μία ερώτησή του για την εθνική ανεξαρτησία στον Γεώργιο Παπανδρέου στο Καστρί, αυτός αναφέρεται στο γιατί ο εξωτερικός παράγοντας προτιμά την (… «εθνικόφρονα», μην ξεχνούμε) Δεξιά. Λόγω, βέβαια, της υποτέλειάς της στα κελεύσματα των ηγητόρων του …ελευθέρου κόσμου. Ο Κεντρώος ηγέτης μιλάει για την συνεργατικότητα που προωθεί στο εξωτερικό, ενώ επικρίνει την βούληση για απάλειψη της εξάρτησης ως ουτοπική, αφού όλες οι χώρες, και οι ουδέτερες, είναι μεταπολεμικά εξαρτημένες. Είναι αυτή ακριβώς η υποτέλεια που έδειχνε η(μετεμφυλιακή) Δεξιά, η απουσία της οποιασδήποτε εθνικής περηφάνειας, που θέλουν να μας μαρκετάρουν, αν μου επιτρέπετε να το πω έτσι, ως …αριστερή ορισμένοι, άλλοι από αξιοσυμπάθητη, οπωσδήποτε, αφέλεια και άλλοι από -λυπάμαι που είναι έτσι- κουτοπονηριά.

Και για όλους αυτούς τους λόγους, αν και δεν το συνηθίζω, σας προτείνω να σκεφτήτε μήπως θα άξιζε τα ολίγα ψιλά αυτά η αγορά του βιβλίου της πολιτικής ιστορίας τούτου.

Χαρακτηριστικό είναι, ότι ο συγγραφέας όχι μόνο ήταν κατά της ψευδωνύμως ονομαζόμενης ελληνοτουρκικής φιλίας(οπωσδήποτε θα ήταν υπέρ, αν επρόκειτο για κάτι ευγενές και αληθινό), αλλά αποκαλούσε το τουρκικό Κράτος αυτολεξεί φασιστικό… Η μεταλλαξη που συνέβη σε αυτό το κόμμα, λοιπόν, προϊόντος του χρόνου, είναι πραγματικά ….οβιδιακή, για να το πω και εγώ με τα φράγκικά (και αναγεννησιακά) μου. 🙂

Για τις ευρωεκλογές:ψαριά ιδιαζούσης υπεραξίας…

Μας το θύμισε το Α.Σ.Κ.Ε., «αγωνιστικό σοσιαλιστικό κόμμα Ελλάδας», σε άρθρο του σχετικού εκτελεστικού υπευθύνου του -και ανά τακτά διαστήματα αρθρογραφούντος- Ν. Καργόπουλου. Ελπίζω να δειχθή ψυχωφελές οπωσούν… 🙂

Ο συνδεσμός κείται εδώ.

Πρόκειται, λοιπόν, για δήλωσιν της αυτού Καπιταλιστικωτάτης Εξοχότητος, Χανς Όλαφ Χένκελ, όστις τυγχάνει πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων(πρβλ. τον δικό μας Σ.Ε.Β.), σε συνέντευξη στη «Λε Μοντ». Είπεν, λοιπόν, και ελάλησεν στην προειρημένη εφ. «Le monde», το 1999, 31 Μαΐου:

«Κύρια ευεργετική συνέπεια του ευρώ είναι ότι εγκαθιστά επ’ άπειρον λιτότητα εισοδημάτων των εργαζομένων στην Ευρώπη. Καμιά εθνική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να επιτύχει αυτό το αποτέλεσμα».

O Χένκελ ομιλών...

…και τα σχόλιά μας περισσεύουν. Απλώς, να θυμίσουμε, ότι το 1976 ήδη, ο J.K. Galbraith, στην «εποχή της αβεβαιότητάς» του, και σε ένα από τα τελευταία κεφάλαια (όποιος ενδιαφέρεται για την παραπομπή καταλεπτώς, είναι υπόθεση ορισμένων λεπτών η εύρεσή της) του υπέροχου και τόσο ενθέρμως «έντιμου» αυτού βιβλίου, είχε σημειώση κάτι «κυνικό», αν και από την πλευρά του συμπονετικού ακαδημαϊκού διδασκάλου, για την Ε.Ο.Κ. ταύτη την φορά. Ότι, ο προβαλλόμενος κοινώς ισχυρισμός ήταν, ότι οι στάρτσι της Ε.Ο.Κ. εμελέτησαν πάλι τον Adam Smith και κατέληξαν στην «Κοινή Αγορά» εκείνη που κατέληξε στην σημερινή μας παντοειδή πολιτική αιχμαλωσία, ΑΛΛΆ «το πιο πιθανό» είναι, έλεγε ο δάσκαλος, ότι υπήρξε συνειδητή επιλογή των «πολυεθνικών εταιρειών» οι οποίες, συμπληρώνουμε εμείς, τότε -το «πολυεθνικό κεφάλαιο», όπως θα λέγαμε- διαμορφώνονταν σε «κυρίαρχους παίκτες».

Και άλλωστε, όπως σημείωνε αλλαχού στο αυτό κεφάλαιο:

τελειωτική λύση για την πολυεθνική εταιρεία είναι η πολυεθνική εξουσία(πρβλ. ΕΟΚ, Ε.Ε.),

και για την οποία η απώλεια της εθνικής ταυτότητας στρώνει το έδαφος(συμπλήρωνε).

Αι, τι να πούμε πια; Εκκεντρικότητες καθηγητών… 🙂