«-Man, you disrespecting me? Take him out.» εν όψει Σαββάτου του Λαζάρου…

Τα παρακάτω ανήκουν σε ένα πασίγνωστο συγκρότημα, τους Offspring, που ανήκει στην κατηγορία punk-rock. Οι στίχοι μιλούν για την ζωή στα σχολεία των ΗΠΑ το 1994. Ή μήπως όχι;

Φωτό του τραγουδιστή του συγκροτήματος (D.Holland) εν δράσει...

Come out and play(You gotta keep’m separated)

Like the latest fashion

Like a spreading disease

The kids are strappin’ on their way to the classroom

Getting weapons with the greatest of ease

The gangs stake out campus locale

And if they catch you slippin’ then it’s all over pal

If one guy’s colors and the other’s don’t mix

They’re gonna bash it up

Bash it up x3

Hey, man you talkin’ back to me

Take him out

You gotta keep’em separated

Hey, man you disrespecting me

take him out

You gotta keep’em separated

Hey, they don’t pay no mind

If you’re under 18 you won’t be doing any time

Hey, come out and play

By the time you hear the siren

It’s already too late

One goes to the morgue and the other jail

One guy’s wasted and the other’s a waste

It goes down the same as the thousand before

No one’s getting smarter

No one’s learning the score

Your never ending spree of death and violence and hate

Is gonna tie your own rope

Tie your own rope

Tie your own

Hey, man you disrespecting me

take him out

You gotta keeep’em separated

Hey, man you talkin’ back to me

take him out

You gotta keep’em separated

Hey, don’t pay no mind

If you’re under 18 you won’t be doing any time

Hey, come out and play

It goes down the same as the thousand before

No one’s getting smarter

No one’s learning the score

Your never ending spree of death and violence and hate

Is gonna tie your own rope

Tie your own rope

Tie your own

Hey, man you talkin’ back to me

take him out

You gotta keep’em separated

Hey, man you disrespecting me

take him out

You gotta keeep’em separated

Hey, don’t pay no mind

If your under 18 you won’t be doing any time

Hey, come out and play

Τέτοιαν αρετήν έχουν, τέτοια φώτα μας δίνουν

Απ’ότι καταλαβαίνετε, αφορά το περιστατικό με το school shooting στον ΟΑΕΔ, όπως είναι προσφυές να το ονομάσουμε, και που θυμίζει εντόνως και την πλοκή της ταινίας, ιδιαίτερα το πέρας, με το εκπαιδευτικό πείραμα  της Autokratie ονόματι Die Welle(Το κύμα)…

Πραγματικά, το τι θα «ακούσουμε», έστω οι φίλοι της τηλοψίας(ήτοι όχι ημείς 🙂 ) , από τους ποικίλους τηλεδιαφωτιστάδες και ευρύτερα τα ΜΜΕ είναι …δυσείκαστον, αλλά πάντως προβλέψιμο σε κάποια γενικά πλαίσια και ανυπερθέτως φρικαλέο. Πάλιν καλά, όμως, που θα σπεύσουν οι ψυχολόγοι, για να σώσουν τις ψυχές των παίδων μέσω της ηλεγμένης αστικής ιδεολογίας τους, και να επουλώσουν τα τραύματα. Άλλωστε, αυτή ήταν η στοχοθεσία της υποχρεωτικής (και αθεοκρατικής εν τινί μέτρω) εξορίας των εξομολόγων, ως κρατικών λειτουργών εδώ περίπου, από τα σχολειά. Η εφαρμογή της αστικής laicite, της μισαλλόδοξης θρησκείας του Λόγου, και εδώ.

Βεβαια το θέμα είναι μέγα, αλλά είπαμε και πρωτύτερα, ότι αυτά είναι λίγα από τα οψώνια του εκδυτικισμού, της αστικοποίησης κτο. Είναι σαφές εδώ και πολλά έτη, λ.χ., ότι η έμπρακτα άθεη ιδεολογία του γεμάτου μίσος καπιταλιστικού ανταγωνισμού, και όχι συν-αγωνισμού, και της υλοποίησης της ρήσης του Hobbes «Όλοι εναντίον όλων»(=»Bellum omnium contra omnes») που εκθειάζεται πολλαχόθεν ως το απαύγασμα του εκσυγχρονισμού που θα κλεΐση και ανορθώση τις δομές και την νοοτροπία μας, έχει δηλητηριάση ήδη αρκούντως μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας.

Και αυτό το γεγονός είναι απλώς μία «κακή στιγμή» πιο ηχηρή…

Αλλά, εν όψει Μεγάλης Εβδομάδας, και της Ανάστασης που συνέτριψε τον κοσμοκράτορα και τις μεθοδείες του μέσω του εκούσιου πάθους του μέγιστου Επαναστάτη, Απελευθερωτή, και Θεραπευτή, δηλ. Σωτήρα, πρέπει να μας παραδειγματίση η (οπτιμιστικά και πονετικά χαρμόλυπη) στάση Του και ιδιαίτερα εμπρός στον νεκρό και σεσηπότα αγαπημένο Του Φίλο Λάζαρο: Η νίκη του θανάτου είναι προς ώραν, αδελφοί -όπως μας «ξέμαθαν» και μας απέτρεψαν να λέμε και να νοιώθουμε ο ένας τον έτερο …….

Ανάσταση του Λαζάρου αυριανή και επ-ανάσταση κατά του κακού, της φθοράς, της ηθικοπνευματικής ανελευθερίας

Οι μέγιστοι διαφωτιστάδες μας οι των τηλεπαραθύρων

Με αφορμή μίαν εκπομπή πρόσφατη της εν Θεσσαλονίκη κρατικής τηλοψίας, διαπιστώνω πόσο μη-σχετιζόμενοι με τίποτα σε κάποιο ικανό βάθος, αστοιχείωτοι ίσως, είναι πολλοί βουλευτές, μεγαλοπολιτευτάδες, δημοσιογράφοι μας, όπου ήσαν «συνδαιτυμόνες».

Πραγματικά, έχει εισδύση τόσο πολύ στην νεοελλαδική μας κοινωνία ο καλβινιστικός φιλισταϊσμός; (Δηλαδή το άξεστον, η απαιδευσία.) Το έλλειμμα θεωρίας είναι μετά από το έλλειμμα πνευματικότητας και «εγχρίστωσης» ένα από τα θεμελιωδέστερα προβλήματα μας ως κοινωνίας. Αν διαβάζουμε ελάχιστα, και τα 4/5 που διαβάζουμε είναι σύγχρονη, π.χ. νεοελληνική, λογοτεχνία, και δεν διαβάζουμε με πόθο φιλοσοφικό, εκζήτησης αλήθειας, τότε καταλαβαίνουμε την κατάπτωση.

Εν αντιθέσει με εμάς, οι, συμφώνως με τον Στίβεν Ράνσιμαν, Ρωμηοί μας πρόγονοι είχαν την παίδευση ως ένα από τα πιο σημαντικά, τα πιο καίρια στοιχεία στην ζωή τους…  Πού να το ήξερε αυτό εκείνος ο ρασιοναλιστής της «φιλοσοφίας των φώτων» του 18ου αιώνα Ed. Gibbon, του οποίου πλείστους θαυμαστές έχουμε τον 21ο αιώνα στην Ελλάδα;

Δεν θα το θίξουμε τώρα αυτό…

Ο Γουέλτς: οι υποστηρικτές του μιλούν για μέγιστη αύξηση χρηματιστηριακής αξίας και κερδών της GM που διηύθυνε

Το εν Ελλάδι «ενοχοποιούμενο»(sic) κέρδος

Η εντύπωση προεκλήθη από την πλήρη άγνοια του τι εστί κέρδος στην οικονομική θεωρία ή έστω στην οικονομική πράξη.

Κάνοντας μερικές απλές νύξεις, λέω, ότι υπάρχει

α)λογιστικό κέρδος

β)οικονομικό κέρδος

γ)υπερκέρδος/επιχειρηματικό κέρδος

Και, βέβαια, για να το θέσουμε λίγο βαθύτερα, αυτό σχετίζεται με το αν θεωρούμε, ότι ο ιδιοκτήτης του Κεφαλαίου ή οι πολλοί ιδιοκτήτες, όπως στις μετοχικές εταιρείες, πρέπει να αμείβεται για την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής που παρέχει και, επί πλέον(πιο σύγχρονο πρόβλημα αυτό), αν πρέπει να αμείβεται η επιχειρηματικότητα.

Ο Χριστιανισμός πρώτα και ο Μαρξισμός έπειτα βεβαίως μας λένε, ότι δεν πρέπει να αμείβεται παρά η εργασία. Είναι γνωστά τα «Ο μη θέλων εργάζεσθαι μηδέ εσθιέτω»,» Άξιος ο εργάτης της τροφής(γρ. μισθού/χρημάτων) αυτού» κτλ.

Ο δε Adam Smith είχε κάνη νύξεις περί πλούτου των εθνών παραγόμενου κυρίως από την εργασία-labour. Ο κυρίαρχος, ιδιαίτερα σήμερα, καπιταλισμός και αστικός υλισμός, όμως, δεν θεωρεί παρά, ότι ο πλούτος οφείλεται στους σιδερένιους νόμους της αγοράς που την κυβερνούν αντί για τον Θεό, που είναι μόνο Δημιουργός και όχι Κυβερνήτης, και στις επιχειρήσεις, τους κεφαλαιοκράτες, που ανταγωνίζονται με κίνητρο το κέρδος .

Συμπεράσματα

Αν ισχύη η καπιταλιστική θέση, το κέρδος ή και το υπερκέρδος, αμοιβή επιχειρηματικότητας, δικαιώνεται. Όσοι αντιτιθέμεθα σε αυτό αντιτιθέμεθα στην φυσική ροή των πραγμάτων, είμαστε αφύσικοι, διότι χαλούμε με αισθηματισμούς την σιδηρά ordre naturel, που τσακίζει τους αλτρουιστές και προάγει τους «προσαρμοσμένους» σκληρούς(πρβλ. χαρακτηρισμό του εικονισθέντος Γουέλτς ως natural manager από τον θεωρητικό Drucker).

Αν ισχύη η μαρξιστική θέση, το κέρδος δικαιώνεται μόνον για αυτήν την καπιταλιστική φάση της ιστορίας, επειδή προάγει προοδευτικά τις παραγωγικές δυνατότητες και κατά συνέπεια την νίκη του ανθρώπου πάνω στα στοιχεία της φύσης. Όμως, η «συσσώρευση» του κεφαλαίου, η «συγκέντρωση» και «συγκεντροποίησή» του θα το(=κέρδος, υπεραξία) καταστήσουν αντιδραστικό. Οι Ελλαδίτες μαρξιστές αποδέχονται, ότι αυτή η ώρα έχει λίγο-πολύ φτάση. Οι δε νεπαλέζοι μαοϊστές, που κέρδισαν τις εκλογές, ομνύουν στην ανάπτυξη ενός καλού καπιταλισμού, διότι «έτσι τα όρισαν οι Μαρξ και Ένγκελς».

Αν ισχύη η χριστιανική θέση, το κέρδος είναι αφ’εαυτού του αμαρτία και οι κερδώοι «άρπαγες ου βασιλείαν Θεού κληρονομήσουσιν».

Με άλλα λόγια, η συζήτηση αυτή πηγαίνει βαθιά και ανάγεται εις ύψος, ας πούμε, οντολογικό, φιλοσοφικό, πνευματικό, υπερβατικό, υπέρλογο, αν θέλουμε να κάνουμε παραγωγικούς συλλογισμούς, τουλάχιστον. Οπωσδήποτε, θα ήταν ουτοπικό τόσο όσο τα οράματα του Moore να θεωρήσουμε, ότι θα δούμε εκλαϊκευμένη μία τέτοια πραγμάτευση από τα …ΜΜΕ «μας». Ούτως ή άλλως, θα έλεγε κάποιος, δεν τους βλέπουμε καν.

Αλλά, σίγουρα, μπορεί να γίνη κάτι καλλίτερο από αυτήν την κατάντια που αναφέρουμε τελείως …δειγματοληπτικά και ενδεικτικά. Μέσα στα πλαίσια της παμπαλαιομοντέρνας καλβινιστικής χρησιμοθηρικής μελέτης, έχουμε γίνη όχι μόνο υπερεξειδικευμένοι αναλφάβητοι, αλλά και… «τεκενέδες ξεγάνωτοι», κατά την σχετική «λαϊκή προσλαλιά»…… 

Δοκησισόφου νιτσεϊκού αθέου συγγραφέα δαψιλείας μαργαριταριών κριτική

Χθες, έτυχε να διαβάζω στην καθημερινή εφημερίδα «Τα Νέα» μία συνέντευξι κάποιου συγγραφέα ονόματι «Χανίφ Κιουρέισι»,

Ο 54 ετών λογοτέχνης Χ.Κιουρέισι

που ανακοινώνεται και «συντέμνεται» με την αφοριστική «βαρυγδουπίαν» :»Οι θρησκευτικοί ηγέτες είναι ανίδεοι και ανόητοι». Ο σχετικός Υπερσύνδεσμος κείται εδώ: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4509773

Βεβαίως, θα ήταν σμικρολογία, και αργολογία να ασχοληθούμε με τις αφόρητες κοινοτοπίες και με τις κατ’εξοχήν Ευρωπαϊκές, αντιιδεαλιστικές συγχύσεις που έχει στο νου του και μας μεταγγίζει.

Χαίρε η της βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας, χαίρε η του βορβόρου ρυομένη των εργών

Αλλά έχει ένα ειδικό βάρος, ότι το αγαπημένο βιβλίο του εν λόγω συνεντευξιαζόμενου στο BBC θεατρικού και μη συγγραφέα περί «θρησκείας» και «θρησκευτικότητας» είναι η «Γενεαλογία της ηθικής» του αποθεωτή της αξίας της «θέλησης για δύναμη» Γερμανού φιλοσόφου Φρίντριχ Νίτσε.

Ο Nietzsche

Τολστόι επικριτής

Άυτό που έχει, όμως, εδώ ενδιαφέρον, είναι να ακούσουμε την κριτική του μέγιστου λογοτέχνη, και σίγουρα εκ των μειζόνων όλων των εποχών, Λέοντα Τολστόι, συγγραφέα του «Πόλεμος και ειρήνη» και της «Άννας Καρένινα» και του εύγλωττου τίτλου «Αφέντης και δούλος». Ο Τολστόι, λοιπόν,  δεινός και διευσδυτικός μελετητής, έμπονος προς τον συνάνθρωπο και τον αδύνατο, και σε μία εποχή που μεσουρανούσε το άστρο του Νίτσε σε πιο ευρεία κλίμακα, στα αστικά σαλόνια κτλ., είχε χαρακτηρίση τον Νίτσε, καθώς μας το μεταφέρει ο Κόντογλου, ως  «πέρα για πέρα ανόητο, απερίσκεπτο, σκοτεινόν, γεμάτον κακία, αλλά κομμένο πάνω στα μέτρα της εποχής του».

Ο αναρχοχριστιανός επαναστάτης της μη-βίας και ασκητής Ρώσσος Λέων Τολστόι

Βεβαίως, ο Τολστόι εκινείτο σε ένα πνευματικό κλίμα που είχε την τάση να μηδενίζη πολλά, για αυτό και ο Μπερντιάγεφ βλέπει σε αυτόν κάποτε-κάποτε ένα Χριστιανό μηδενιστή, σε αντιπαραβολή με τους κοσμικούς αναρχικούς μηδενιστές, που, όμως, και αυτοί είχαν αποκτήση τον μηδενισμό τους και την εκκοσμικευμένη ασκητική τους επαναστατικότητα μέσα από την Ορθοδοξία, ή μάλλον την ηθική της Ορθοδοξίας. Κατά παρόμοιο, άλλωστε, τρόπο και πολλοί αδιαφοριστές ή και κατά το μάλλον παρά το ήττον άθεοι Αμερικάνοι αστοί έχουν υιοθετήση την ηθική του καλβινισμού(κερδοφορία, εργασιομανία, ατομική λιτότητα,  εκ των υστέρων «ελεημοσύνη»). Έτσι, κάποιος ίσως θα σκεπτόταν μήπως υπήρξε λίγο υπεράγαν αυστηρός ο Τολστόι…

Προσωπικά είχα διαβάση προσφάτως την «Γενεαλογία της ηθικής»… Ομολογώ, ότι τέτοια καινοφάνεια δεν συναπαντά κάποιος εύκολα. Ο θρεμμένος μέσα σε προτεστάντικη οικογένεια Φ. Νίτσε αυτό που λέει, ότι διαβλέπει και υπάρχει κυρίως μέσα στην Καινή Διαθήκη, π.χ., την οποία, όπως θα μας πη αργότερα, δυσκολεύεται ιδιαίτερα να διαβάση, είναι μία σύγκαιρη «ροκοκό αισθητική»…! Τα συμπεράσματα δικά σας, και ο αναγινώσκων νοείτω…